Aρης: Δεν πρέπει να ξανακάνει το ίδιο λάθος

Αμφιβάλλω αρκετά για τη διαχρονικότητα των συμπερασμάτων που έχουν καταγραφεί για την οποιαδήποτε ομάδα. Προφανώς υπάρχουν κάποια δεδομένα. Σαν δηλαδή τους πολλαπλούς τρόπους έκφρασης της ΑΕΚ στην επίθεση λόγω της συμμετοχής των χαφ της στο σκοράρισμα και της έντασης που βγάζει σε κάθε παιχνίδι ή την αποτελεσματικότητα του Παναθηναϊκού στην άμυνα με πειστήριο το χρονικό διάστημα που ήδη κατέγραψε κρατώντας ανέπαφη την εστία του. Ωστόσο, πόση αλήθεια εμπεριέχουν οι αριθμοί; Δηλαδή, μια ανέπαφη εστία είναι μόνο αποτέλεσμα της αμυντικής ικανότητας ενός συνόλου ή της ανικανότητας των αντιπάλων; Μήπως σε κάποιες περιπτώσεις είναι και προϊόν συγκυριών;

Για παράδειγμα, στη regular season ο Παναθηναϊκός νίκησε δύο φορές τον Άρη δίχως να παρουσιάσει εικόνα καλύτερης ομάδας ή μάλλον ενδεικτικής της χαώδους βαθμολογικής απόστασης που τους χωρίζει. Και τα δύο παιχνίδια κρίθηκαν από δύο στατικές φάσεις στα τελειώματά τους. Στη Λεωφόρο και στις καθυστερήσεις του αγώνα ο Σπόραρ αξιοποίησε την κάκιστη τοποθέτηση της άμυνας του Άρη η οποία ξέχασε τον αντίπαλο σέντερ φορ στην πλάτη της και στο «Κλ. Βικελίδης» ούτε ο Σεμπάστιαν Παλάσιος κατάλαβε πώς η μπάλα κατέληξε στα δίχτυα, επίσης στα τελευταία λεπτά. Άλλες 100 φορές να γίνει η εκτέλεση, τέτοια πορεία (προς τα δίχτυα) δεν θα πάρει η μπάλα. Σαν μια συνέντευξη που είχα κάνει πριν από 20 χρόνια, παίκτη ο οποίος είχε βάλει νικητήριο καλάθι σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Δέκα φορές προσπάθησε να το ξανακάνει αλλά η μπάλα δεν μπήκε ποτέ μέσα.

Μένοντας στους αγώνες της κανονικής διάρκειας, στη Λεωφόρο ο Παναθηναϊκός είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων, υψηλό ποσοστό κατοχής μπάλας αλλά και τρομερή αδυναμία στη δημιουργία φάσεων απέναντι στο ξεκάθαρα φοβικό παιχνίδι που είχε κάνει ο Άρης εκείνη τη νύχτα. Στο «Κλ. Βικελίδης» οι ρόλοι αντιστράφηκαν και (στο πρώτο ημίχρονο) αντί ο Άρης να είχε κάνει πάρει σκορ ασφαλείας στις φάσεις του Αμπουμπακάρ Καμαρά, έκανε αυτό που συνηθίζει βγάζοντας τα ματάκια του με τα ίδια του τα χέρια.

Στα μεταξύ τους παιχνίδια, οι διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων δεν ήταν μεγάλες με πειστήριο ότι κρίθηκαν στη λεπτομέρεια. Κοινός παρονομαστής ήταν η ικανότητά τους στην transition επίθεση εκεί όπου ο Παναθηναϊκός άντλησε δύναμη από τον Άρη από την απόκτηση του Ντάνιελ Μαντσίνι. Κοινός παρονομαστής είναι επίσης ότι και οι δύο ομάδες έχασαν παίκτες στους οποίους είχαν επενδύσει πολλά για την άρτια επιθετική λειτουργία τους όπως οι Αϊτόρ και Μάνου Γκαρθία. Προσέξτε, δεν γράφω για τις συνολικές διαφορές τους (ο Παναθηναϊκός του Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχει σταθερή αγωνιστική φιλοσοφία και συνέπεια στην άμυνα) αλλά γι’ αυτές στα μεταξύ τους παιχνίδια.

Βάσει της εικόνας αυτών, πιστεύω όμως ότι ο Άρης δεν άξιζε να χάσει σε κανένα. Οι θεοί του ποδοσφαίρου ευνόησαν τον Παναθηναϊκό, ίσως γιατί το πίστεψε περισσότερο, σίγουρα γιατί το κυνήγησε με μεγαλύτερη ένταση στο τέλος. Γι’ αυτόν το λόγο, ο σημερινός αγώνας ισοδυναμεί με απλήρωτο γραμμάτιο για τον Άρη. Πέραν δηλαδή της αναγκαιότητας κεφαλαιοποίησης του βαθμού που πήρε στο «Γ. Καραϊσκάκης» ή της αντίστοιχης για την εξασφάλιση βαθμών που θα δημιουργήσουν συνθήκες ασφάλειας για την κατάληψη της 5ης θέσης είναι και το… γαμώτο. Ο αθλητικός εγωισμός που πρέπει να έχουν οι ποδοσφαιριστές του Τόλη Τερζή για να πάρουν μια μορφή ρεβάνς από τον Παναθηναϊκό o οποίος πέρασε ανώδυνα στις δύο τελευταίες επισκέψεις του στο «Κλ. Βικελίδης». Τον περασμένο Φλεβάρη νίκησε (1-2) και στα περσινά play-offs κατέβηκε με πολλά προβλήματα και πήρε ισοπαλία.

Σ’ εκείνο το παιχνίδι είχε διαιτητεύσει ο Τάμας Μπόγκναρ ο οποίος τα είχε κάνει μαντάρα με τον μη καταλογισμό πέναλτι σε ανατροπή του Λούκας Σάσα, χάρισε και μια αποβολή στον Σένκεφελντ για χειρονομία. Κατά διαβολική σύμπτωση, ο ίδιος Ούγγρος διαιτητής θα σφυρίξει τον ίδιο αγώνα, για την ίδια φάση του πρωταθλήματος. Προφανώς ήταν ο μοναδικός διαθέσιμος για τα μάτια της ΚΕΔ. Ανεξαρτήτως απόδοσής του, ένα ακόμη σοβαρό λάθος από αυτούς που είναι ή φαίνονται ότι αποφασίζουν στην επιλογή των διαιτητών. Μια ακόμη πράξη ένδειξης ασέβειας προς τον Άρη.