Γιατί… αυτός είναι ο Παναθηναϊκός

Πέντε ώρες ποδοσφαίρου στα play offs, μηδέν γκολ. Δυο ευκαιρίες η ΑΕΚ στην OPAP Arena (η μία με ατομική ενέργεια του Ρότα), τίποτα ο Βόλος στη Λεωφόρο, τίποτα χθες ο Αρης.

Πέντε ώρες ποδοσφαίρου, ένα γκολ. Από στατική φάση και ασίστ του… Φαμπιάνο στον Σπόραρ μετά από την πρώτη νίκη στον αέρα του Σάρλια. Μηδέν γκολ με την ΑΕΚ, μηδέν και με το Βόλο, εναντίον του οποίου το ματς εύκολα μπορούσε να γράφει 2-0 στο πρώτο ημίχρονο. Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός. Η ομάδα που έχει δεχθεί ένα γκολ στα τελευταία εννιά παιχνίδια της, από τον Οντουμπάτζο στις 12 Φεβρουαρίου. Η ομάδα που χθες πετάει στα σκουπίδια τρεις καθαρές ευκαιρίες (δύο από λανθασμένες επιλογές σε σουτ/πάσα του Σπόραρ και μια με τον Μαντσίνι) και επιτρέπει στον αντίπαλο να μείνει στη διεκδίκηση του ματς μέχρι το 90’ + 7’. Κι έτσι θα συνεχίσει, δεν μπορεί να αλλάξει το πετσί του στις τελευταίες 45 μέρες της σεζόν.

Η αλήθεια είναι, όμως, πως δεν ξεκίνησε έτσι. Δεν ήταν αυτό το πλάνο. Ο σημερινός χαρακτήρας του διαμορφώθηκε από τις παραμέτρους που τού προέκυψαν κατά τη διάρκεια της σεζόν. Ο τραυματισμός του Αϊτόρ, η κάμψη του καλού στον πρώτο γύρο, Σπόραρ, η αδυναμία των Μπερνάρ και Βέρμπιτς να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της απόκτησής τους, η ανικανότητα του κλαμπ να πάρει παίκτες που θα ανέβαζαν κατά πολύ το επίπεδο της ομάδας (μιας και ο πήχης ήταν ήδη πολύ ψηλά με το απίθανο 12-1-0) τον Ιανουάριο, στέρησαν από τον εφετινό Παναθηναϊκό τη δυνατότητα να είναι πιο παραγωγικός, πιο αποτελεσματικός, πιο ελκυστικός.

Ναι, ο περυσινός Παναθηναϊκός στο τρίμηνο Φεβρουάριος – Μάιος ήταν καλύτερος. Πιο γρήγορος, με περισσότερες ιδέες και αξιόπιστες επιλογές μεσοεπιθετικά, πιο ελκυστικός, το ίδιο ανταγωνιστικός αμυντικά. Και ήταν το χρονικό διάστημα εκείνο στο οποίο έχτισε τον χαρακτήρα που παρουσιάζει από την εκκίνηση της σεζόν. Μιας ομάδας η οποία δεν τα παρατά μέχρι το τελευταίο σφύριγμα και κατορθώνει να σηκωθεί όρθιος ακόμα και όταν φαίνεται να έχει στριμωχθεί στη γωνιά δεχόμενος απανωτά χτυπήματα. Ορθιος μετά την ήττα από την ΑΕΚ, όρθιος μετά τις ήττες από τον ΠΑΟΚ και τον Αστέρα, όρθιος μετά και την σοκαριστική ισοπαλία με το Βόλο. «Σκληράδα» και χαρακτήρα, όμως, έχουν δείξει όλοι κατά τη διάρκεια της σεζόν. Και η ΑΕΚ και ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ είχαν τις δικές τους δυσκολίες, αστοχίες, κακοτεχνίες, κακές επιλογές. Και στον πρώτο γύρο και στη μεταγραφική περίοδο του Γενάρη. Και το πληρώνουν αυτό το κόστος, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο. Ο ένας εκ των τεσσάρων φαίνεται να εκτροχιάζεται, απίθανο σε επτά αγωνιστικές να ξεπεράσει και τους τρεις μ’ αυτή τη διαφορά πλέον. Εμειναν οι τρεις. Εχουν πέντε ντέρμπι μόνο μεταξύ τους: ο δρόμος είναι ακόμα πολύ μακρύς.

Σ’ αυτό το δρόμο το «Κλεάνθης Βικελίδης» στέκεται και πάλι ο «πυλώνας» της αντεπίθεσης για τον Παναθηναϊκό. Η περυσινή ισοπαλία 0-0 στα play offs, όταν πήγε χωρίς έξι βασικούς, με Αγιούμπ, Θεοχάρη και δυο νεαρούς κίπερς στον πάγκο, κεφαλαιοποιήθηκε με τη νίκη επί του ΠΑΟΚ την επόμενη αγωνιστική. Και τελικά μ’ ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο στην τσέπη. Η εφετινή νίκη του με το γκολ του Παλάσιος στο 86’ τον εδραίωσε και πάλι στην κορυφή. Ακολούθησαν τρεις νίκες και μια ισοπαλία στο Φάληρο, ο τερματισμός στην πρώτη θέση της regular season, η συσπείρωση. Είδε πάλι τον στόχο του καθαρά, έβαλε στην άκρη την πίκρα, προχώρησε.

Αν αυτή η χθεσινή νίκη που θα μπορούσε να είναι πολύ πιο εύκολη αν είχε αποβληθεί ο Οντουμπάτζο ή αν ήταν στοιχειωδώς πιο αποτελεσματικός ο Παναθηναϊκός στο επιβλητικό δεύτερο ημίχρονο, αποτελέσει πάλι θεμέλιο για την τελική επιτυχία, ουδείς το γνωρίζει. Στο δεύτερο γύρο έχει ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Αρη εντός έδρας και μόνο Βόλο – Ολυμπιακό εκτός Λεωφόρου, έλα όμως που μοιάζει πιο αποτελεσματικός εκτός έδρας!

Σε κάθε περίπτωση ο συνειδητοποιημένος οπαδός του απολαμβάνει τα συναισθήματα του πρωταθλητισμού για πρώτη φορά μετά από 12 χρόνια και αυτό είναι ίσως το πολυτιμότερο που αυτός ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς προσφέρει στο σύλλογο. Τη «μεγάλωσε» ξανά αυτή την ομάδα. Οι Κυριακές περνούν με πανηγυρισμούς και οδυρμούς, με ενθουσιασμό και οργή, με χαρές και λύπες για έναν τεράστιο στόχο. Όχι «flat» και αδιάφορες. Αν γίνει το μεγάλο θαύμα, θα γραφτεί ιστορία. Αν δεν γίνει; Θα πρέπει να βρεθούν οι τρόποι, τα μέσα και οι παίκτες ώστε το μικρό θαύμα, αυτό που ήδη έχει συντελεστεί, να γεννήσει ακόμα καλύτερες μέρες.

Υ.Γ. Κάθε μέρα που περνά δυστυχώς νιώθεις πως σ’ αυτή τη χώρα η έννοια της δίκαιης ποινής έχει χαθεί προ πολλού. Νιώθεις πως οι τιμωρίες επιβάλλονται και δεν επιβάλλονται ανάλογα με το ποιος είναι τι. Όχι πως παλαιότερα συνέβαινε το αντίθετο. Αλλα, να, τώρα πια, μαθαίνονται σχεδόν τα πάντα. Και είναι πραγματικά απογοητευτικό, «αδειάζεις» ως πολίτης της. Ασφαλώς δεν αναφερόμαστε σε «αθλητικά» ζητήματα…