Ο Άρης λειτουργεί σα να έχει φύγει από το γήπεδο

• Με 65 λεπτά καλής απόδοσης δεν αξίζεις να πάρεις κάτι περισσότερο

Δεν μπορεί να είναι συμπτωματικό κάτι που συμβαίνει κατ’ επανάληψη και μάλιστα εντός μικρού χρονικού διαστήματος. Ο Άρης των δεύτερων ημιχρόνων είναι σα να φεύγει από το γήπεδο καθώς είναι τόσο εκκωφαντική η διαφορά στην απόδοση του συνόλου η οποία (προφανώς) αρχίζει από το κακό φεγγάρι στο οποίο φαίνεται ότι βρίσκεται μια σημαντική ομάδα ποδοσφαιριστών. Η πρώτη φορά ήταν με τον Ατρόμητο στο «Κλ. Βικελίδης». Εκείνη η καθίζηση μπορεί να μην κόστισε στο ταμείο του παιχνιδιού, μπορεί επίσης να χαρακτηρίστηκε τυχαία. Μετά ήρθε το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ όπου έπειτα από ένα εξαιρετικό πρώτο ημίχρονο στη διάρκεια του οποίου δεν μετουσιώθηκε η υπεροχή και η δυνατότητα διεύρυνσης του προβαδίσματος, ακολούθησε μια ελεύθερη πτώση. Χθες (5/4) απέναντι στον Παναθηναϊκό το δεύτερο ημίχρονο εξελίχθηκε σε αποθέωση του λάθος.

Ο Άρης του πρώτου ημιχρόνου δεν έβγαζε φωτιές αλλά έκανε δύο-τρία πραγματάκια στο γήπεδο. Είχε σωστή ανασταλτική λειτουργία, «πατώντας» πάνω στην ατομική ποιότητα είχε γρήγορη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση, ασχέτως του ότι – λόγω επιπολαιότητας ή κακής απόφασης στην τελική πάσα – δεν δημιούργησε ευκαιρίες. Προφανώς θα έπρεπε να ήταν πιο πιεστικός απέναντι σε μια ομάδα η οποία έδειξε ότι δεν ήταν στα καλύτερά της. Ο Παναθηναϊκός έδειξε να φοβάται περισσότερο την ιδέα μιας νέας απώλειας βαθμών, αυτό κατάλαβα προσωπικά στη συνέντευξη Τύπου, κυρίως από το ύφος του εξαιρετικού Ιβάν Γιοβάνοβιτς και λιγότερο από τις λέξεις που βγήκαν από τα χείλη του. Τέλος πρώτου ημιχρόνου, 0-0.

Λίγο πολύ ήταν δεδομένο το ρίσκο που θα έπαιρναν οι «πράσινοι». Ως ένα βαθμό θα μπορούσε να είχε γίνει η αντικατάσταση του Ματέο Γκαρσία με τον Σέικ Ντουκουρέ δίχως να έχει τον χαρακτήρα της αναγκαστικής. «Δένεις» το κέντρο σου για να απορροφήσει την πίεση, βάζεις σε πιο δημιουργικό ρόλο τον Βλάντιμιρ Νταρίντα ο οποίος μετά το 15’ αναζητούταν στο γήπεδο και στοχεύεις στην transition επίθεση αναζητώντας το γκολ. Αν το σχέδιο ήταν πράγματι αυτό, σίγουρα δεν βγήκε στο γήπεδο. Καθώς ο Παναθηναϊκός πήρε μέτρα στο γήπεδο ρίχνοντας τα βαριά χαρτιά (σ. σ. Μαντσίνι, Σπόραρ, Μπερνάρ), ο Άρης απάντησε με απερίγραπτα λάθη.

Ο Φαμπιάνο έκανε το χειρότερο παιχνίδι του με τη φανέλα του Άρη ενώ η σύνδεση άμυνας και επίθεσης θύμισε internet στις αρχές της χιλιετίας καθώς Ετέμπο και Ντουκουρέ εξαφανίστηκαν στο γήπεδο. Ο Άρης του δεύτερου μέρους δεν έκανε ούτε μία φάση σε ροή αγώνα. Αντιθέτως, είδε τον Σπόραρ να αστοχεί σε… πάρε-βάλε φάση, τον Παλάσιος να καθυστερεί χαρακτηριστικά σε μια εκτέλεση και τον Μαντσίνι – μετά την κούρσα των 50 μέτρων – να μην είχε κουράγια για μια σωστή εκτέλεση καθώς επίσης και μια transition επίθεση του Παναθηναϊκού να καταλήγει σε σουτ προπόνησης από τον Κουρμπέλη. Και πάμε στη φάση του γκολ. Δείτε το τέρμα που πέτυχε ο Παναθηναϊκός στη Λεωφόρο, στον αγώνα της κανονικής διάρκειας και το χθεσινό. Πανομοιότυπο. Ο Σπόραρ κινήθηκε στην πλάτη της άμυνας και ο Μπράμπετς τον έχασε.

Με 65 λεπτά καλής απόδοσης δεν αξίζεις να πάρεις κάτι περισσότερο

Ο Άρης των play-offs δεν διαδραματίζει τον ρόλο που θα είχε βάσει εξαγγελιών γιατί η ομάδα δεν βελτιώθηκε ούτε στο ελάχιστο σε σχέση μετά και από αυτή την αλλαγή προπονητή. Αντικειμενικά, σπανίως μια ομάδα καλύπτει ένα «κενό» διάστημα 6-7 μηνών. Θαύματα μπορούν να γίνουν σε μερικά παιχνίδια αλλά στη διάρκεια έρχεται αντιμέτωπη μ’ αυτά που έκανε ή δεν έκανε στην περίοδο που προηγήθηκε. Για κάμποσα παιχνίδια, οι «κίτρινοι» παρασύρθηκαν στον ρυθμό ορισμένων παικτών όπως ο Βλάντιμιρ Νταρίντα. Στα τρία τελευταία ο Τσέχος έχει διαβαστεί από τους αντιπάλους και δεν είναι λειτουργικός. Χθες, στο δεύτερο ημίχρονο ήταν «ψευτοδεκάρι» αλλά ούτε αυτή η αλλαγή ρόλου τον βοήθησε για να ανεβάσει την απόδοσή του. Πέρεθ και Κουρμπέλης έκαναν εξαιρετική δουλειά στην αντιμετώπισή του.

Και φτάνουμε στο δια ταύτα. Με 65 λεπτά καλής απόδοσης στο σύνολο των 270, είναι αδύνατο να διεκδικήσεις κάτι απέναντι σε ομάδες οι οποίες διεκδικούν το Πρωτάθλημα. Ένα καλό ημίχρονο με τον ΠΑΟΚ και ένα 20επτο στο Καραϊσκάκη. Κακά τα ψέματα, ο Άρης δεν έχει να παρουσιάσει κάτι περισσότερο στην τελική φάση του Πρωταθλήματος και με την εικόνα του δείχνει ότι ο στόχος του θα κριθεί στους αγώνες με τον Βόλο. Τούτο είναι τρομερά επικίνδυνο.

Όπως επικίνδυνο ήταν κι αυτό που συνέβη χθες. Ο Αμπουμπακάρ Καμαρά δεν είχε το μυαλό του στο ποδόσφαιρο αλλά στην επόμενη… μανούρα. Ζήτησε αλλαγή στο 70’, η συμπεριφορά του δεν ήταν ωφέλιμη για την ομάδα και δεν υπήρχε λόγος παραμονής του στο γήπεδο. Χίλιες φορές η χρησιμοποίηση ενός παίκτη που θα παλέψει, ενδεχομένως θα λύσει κι ένα αγωνιστικό πρόβλημα, παρά ενός που πολλαπλασιάζει τα ήδη υπάρχοντα. Όπως λανθασμένη είναι και η διαχείριση του Χουλιάν Κουέστα. Δύο σχετικές ερωτήσεις έγιναν (και) χθες στον Τόλη Τερζή για τον Ισπανό και η απάντηση ήταν ίδια. Μοιρασιά αγώνων. Μόνο που ο Μάριος Σιαμπάνης έπαιξε για 4ο διαδοχικό παιχνίδι. Η μοιρασιά στη θέση του τερματοφύλακα στοιχειοθετεί εξαιρετικά ρισκαδόρικη απόφαση, ειδικά όταν διακυβεύεται ένας στόχος. Αν δηλαδή μπει ο Κουέστα έχοντας απραξία ενός μήνα, θα έχει ρυθμό και ψυχολογία;