Όταν σε βρει μπόσικο σου πίνει το αίμα

Το διπλό της ΑΕΚ στο Βόλο ήταν το αυτονόητο. Όσο αυτονόητο μπορεί να είναι μετά τα όσα έγιναν τη 2η αγωνιστική βέβαια. Αλλά αν θέλεις να λέγεσαι (βασικός) διεκδικητής στον Βόλο κερδίζεις. Το διπλό του Παναθηναϊκού δεν ήταν το αυτονόητο, όσο και αν ήταν το μοναδικό ζητούμενο για τους Πράσινους μετά τη γκέλα με τον Βόλο. Τα τρία γκολ του Ολυμπιακού στον ΠΑΟΚ δεν ήταν το αυτονόητο μεν αλλά όπως πήγε το ματς ήταν το λογικό. Τελικά και όλα τα παραπάνω ήταν τα λογικά όπως εξελίχθηκαν τα τρία ματς. Αν υπήρχε κάτι που μου έκανε πραγματικά εντύπωση στην τρίτη αγωνιστική των play-offs ήταν η τραγική εικόνα του ΠΑΟΚ. Ας ξεκινήσω από αυτό, αφού ο Δικέφαλος είναι ο πρώτος που αποκολλάται οριστικά από την τετράδα των διεκδικητών του τίτλου και αφήνει τους τρεις να συνεχίσουν.

Το έγραψα και μετά τη 2η αγωνιστική, ότι αν κάτι από αυτά που περίμενα στα play-offs δεν φαίνεται να προκύπτει είναι η ιδιαίτερη προσέγγιση του Λουτσέσκου (άρα και της ομάδας του) στα ντέρμπι. Ο Ρουμάνος έμοιαζε φτιαγμένος για αυτό και το αφήγημα «Αθήνα-πόλεμος» έδειχνε να υποστηρίζει ακόμα περισσότερο αυτό που έχει δημιουργήσει στο μυαλό του και επικοινωνεί συνέχεια (όχι τυχαία) για να μπουστάρει την ομάδα του. Αλλά, δύο συνεχόμενες αγωνιστικές η οπτική (μου) αυτή βρήκε βράχο και ναυάγησε. Πνευματική προετοιμασία μηδέν για τον ΠΑΟΚ και μια εικόνα που (και στον Καραϊσκάκης) σηκώνει μεγάλη κουβέντα.

Ο Ρουμάνος τεχνικός στάθηκε στα λάθη των παικτών του που έδωσαν εύκολο γκολ στον Ολυμπιακό, αλλά και αυτό ήταν απόρροια της συνολικά παθητικής εμφάνισης του ΠΑΟΚ και του άσχημου αρχικού στησίματος. Και αν υπήρξε κάτι που πραγματικά μου έκανε εντύπωση είναι ότι με γκολ στο 22’ οι φιλοξενούμενοι έπαιζαν καθυστερήσεις από το…25’!

Αυτό απέναντι σε μια ομάδα που μπήκε στο γήπεδο αποφασισμένη μεν, αλλά πληγωμένη από το Χ με τον Άρη και βρέθηκε και πίσω στο σκορ, κόντρα στη ροή του αγώνα. Πρέπει να είσαι εντελώς απροετοίμαστος πνευματικά για να μην μπορέσεις να εκμεταλλευτείς τη συγκεκριμένη συγκυρία ώστε μεταφέρεις όλο το βάρος στις πλάτες του αντιπάλου σου. Αντίθετα ακόμα και μετά το 0-1 ο ΠΑΟΚ έδειχνε φοβικός, επιτρέποντας στον πολύ καλύτερο Ολυμπιακό να βρει τα πατήματά του και να κάνει την ανατροπή.

Ουδεμία σχέση με τον πληθωρικό ΠΑΟΚ που είχαμε δει σε εκείνη τη σειρά των τριών αγώνων με τον Παναθηναϊκό. Διαβάζω εδώ και καιρό ότι, η ομάδα του Λουτσέσκου, ετοιμάζεται για του χρόνου και δεν έχω λόγους να το αμφισβητήσω. Δεν το θεωρώ δικαιολογία, και μου αρέσει το σχέδιο, αλλά -από την άλλη- το τι γίνεται σε μια ελληνική ομάδα μέχρι τον Αύγουστο που θα ξανακυλήσει η μπάλα στο χορτάρι (εντός Ελλάδας) είναι μεγάλη κουβέντα. Το σημειώνω γιατί ορισμένοι έχουν ήδη απονείμει σχεδόν το μισό πρωτάθλημα (το επόμενο) στον ΠΑΟΚ.

Να μείνουμε στο ματς του Καραϊσκάκης. Είχε φανεί και στο διπλό του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ και είχε καταγραφεί. Αν σε βρουν μπόσικο οι Ερυθρόλευκοι θα σου ρουφήξουν το αίμα. Έχουν την ατομική ποιότητα να το κάνουν και να μη σταματήσουν κιόλας. Αν τους δώσεις χώρο, χρόνο και δείξεις δείγματα φόβου θα πάθεις χοντρή ζημιά. Βλέποντας αυτό το έλλειμμα στην εικόνα του ΠΑΟΚ ακόμα και όταν προηγήθηκε ο Ανιγκό δεν δίστασε να φορτώσει ακόμα περισσότερο δημιουργικά την ομάδα του (πριν καν κάνει τις τρεις τελευταίες αλλαγές που του έδωσαν άμεσα αποτελέσματα) και να δικαιωθεί γι αυτό, πριν ακόμα η ομάδα του ισοφαρίσει.

Για να μην κοροϊδευόμαστε δεν πιστεύω ότι ο Μίτσελ θα έκανε διαφορετικά πράγματα, εκτός ίσως από το να ξεκινήσει τον Βαλμπουενά που είναι ακριβώς αυτός που θέλεις όταν απαιτείται κατάθεσης ψυχής. Ήταν σαφές ότι μετά τη γκέλα με τον Αρη, οι παίκτες είχαν καταλάβει ότι δεν υπήρχε άλλο περιθώριο. Με ή χωρίς την αποχώρηση Μίτσελ αυτή την εικόνα θα είχαν.

Το ερώτημα όμως για τον Ολυμπιακό είναι τι συμβαίνει όταν τον βρίσκουν αυτόν…μπόσικο. Και το ερώτημα δεν αφορά τόσο το επερχόμενο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, με τον οποίο οι Ερυθρόλευκοι έχουν κάνει φέτος δύο πειστικότατες εμφανίσεις, αλλά την πιθανότητα να ηττηθεί π.χ. στο Βικελίδης. Έτσι ζει φέτος ο Ολυμπιακός και δεν με πείθει κάτι ότι δεν θα συνεχίσει να το κάνει μέχρι τέλους. Ένα καλό μαντάτο πάντως για τον Ανιγκό είναι η πειστική εμφάνιση του Σισέ. Αν υποθέσουμε ότι ο έχει βρει την ισορροπία που απαιτείται (ο Σισέ και όχι ο Ανιγκό). Είναι πάντως δεδομένο ότι αυτή η τριάρα, ανησυχεί αρκετά τους υπόλοιπους που δεν έχουν καταφέρει να…απαλλαγούν από τον Ολυμπιακό ακόμα και σε αυτή την αλλοπρόσαλλη σεζόν του.

Ο Παναθηναϊκός πήρε τον πρώτο από τους τελικούς του και πάει για τον επόμενους. Αυτή τη συνθήκη έχει φτιάξει χάνοντας βαθμούς με τις απώλειες του και έτσι θα πορευτεί. Αυτό τον κάνει πιο σκληρό ίσως, αλλά το ίδιο σκληροί δείχνουν και οι υπόλοιποι (δύο πλέον) . Στα μάτια μου το ντέρμπι της Κυριακής μπορεί να τον απογειώσει ή να του δημιουργήσει πρόβλημα που θα τον επηρεάσει καθοριστικά. Ακόμα είναι ζημιά, όχι μόνο λόγω της πιθανής νίκης της ΑΕΚ επί του Άρη (το λογικό) αλλά περισσότερο γιατί πλέον θα έχει βάλει τον Ολυμπιακό για τα καλά στο παιχνίδι. Όσο και να προβάλλεται στην αρθρογραφία μια εικόνα… σταυροφόρων μαχητών (κατά περιόδους συμβαίνει για όλες τις ομάδες βέβαια) η πνευματική ισορροπία των Πράσινων είναι σαφές πως βρίσκεται σε τεντωμένο σχοινί λόγω της «υποχρέωσης» για πρωτάθλημα.

Όσο για την ΑΕΚ η ατάκα του Αλμέϊδα: «Ήθελα να κερδίσω το ματς» στην ερώτηση για το αν ήθελε πιο δημιουργική την ομάδα του τα λέει όλα. Και λογικό είναι (για όλους). Τώρα δεν μετράει η… τέχνη αλλά το τρίποντο στο σακούλι. Όσο έμενε βέβαια στο 0-1 η ΑΕΚ ρίσκαρε πολύ να το πληρώσει. Οπότε εκεί είναι που θα διαφωνήσω, εν μέρει, με τον Αργεντινό. Γιατί η ποιότητά σου είναι αυτή που σε κάνει να ασφαλίζεις τα παιχνίδια και να μην γίνει η «στραβή». Και στην Ένωση το άγχος δεν φαίνεται να είναι μικρότερο απ’ ότι στον Παναθηναϊκό.