Το κανονικό ποδόσφαιρο (παραδόξως) στον αφρό

Είναι παρήγορο να επιβραβεύεται η ποδοσφαιρική λογική και το σωστό πλάνο, στη χώρα που (και) το ποδόσφαιρο ταλαιπωρείται από τοξικότητα, κακοπιστία, «άναρχη» ανάπτυξη, απουσία σχεδιασμού (στις περισσότερες περιπτώσεις) και προφανώς διαφθορά. Οπότε αν βγάλεις τα οπαδικά γυαλιά δεν μπορείς να μην πεις ένα μεγάλο «μπράβο» στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς που κατάφερε να προσφέρει αυτό το πλάνο και την προοπτική στον Παναθηναϊκό, ξεπερνώντας στο… «τσακ» την απαξίωση την προηγούμενη περίοδο (μέχρι τα μισά της). Και δεν μπορείς να μην κάνεις το ίδιο και για τον Ματίας Αλμέϊδα, που επιχειρεί το αυτό στην ΑΕΚ. Δεν μπαίνω στη διαδικασία των απαντήσεων στα «γιατί όχι και ο Λουτσέσκου» κ.λ.π. Ο καθένας γράφει την άποψή του και όχι κάποιου άλλου. Πιστεύω λοιπόν ότι έχω κατακτήσει το δικαίωμα να κρίνω όλο το «πακέτο» ενός επαγγελματία και να καταλήγω αν μου πάει ή όχι. Στα μάτια μου το «πακέτο» του Ρουμάνου (εξαιρετικού) τεχνικού, είναι μισό οπότε θεωρώ ότι θα μπορούσε να προσφέρει συνολικά περισσότερα στην ομάδα του. Ελεύθερη και αποδεκτή η διαφωνία.

Γράφω όλα τα παραπάνω γιατί την Κυριακή στη Λεωφόρο (κυρίως) αλλά και στη Νέα Φιλαδέλφεια (στη διαχείριση ενός ζόρικου εντέλει αγώνα) δικαιώθηκε σε μεγάλο βαθμό το πλάνο. Με αποτέλεσμα, στην τελική ευθεία να μπαίνουν, μαζί για τον τίτλο, οι δύο ομάδες των οποίων οι προπονητές υποστηρίζουν περισσότερο κάτι σοβαρό και «πραγματικό», όσον αφορά την ανάπτυξη. Επιτρέψτε μου να μην αποδίδω τα εύσημα, στον ίδιο βαθμό, στη διοίκηση σε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ, γιατί μετά από χρόνια με άπειρες γκέλες σε προπονητές και τεχνικούς διευθυντές, περισσότερο τυχαία χαρακτηρίζω την μια επιλογή που τους βγαίνει, παρά αποτέλεσμα σχεδιασμού. Αλλά ας μείνουμε στο ότι σημασία έχει το αποτέλεσμα.

Θα παραδεχθώ ότι ήταν έκπληξη για εμένα το χάλι του Ολυμπιακού στη Λεωφόρο, ειδικά μετά τη νίκη επί του ΠΑΟΚ. Όχι όμως και η πειστική εμφάνιση του Παναθηναϊκού. Έκπληξη ήταν ότι δεν είχε αυτή την εικόνα στα δύο προηγούμενα παιχνίδια του με τους Ερυθρόλευκος, στην κανονική διάρκεια. Όταν και φανερά υποτονικός, πήρε δύο βαθμούς από το πουθενά. Η ομάδα του Γιοβάνοβιτς προφανώς έχει μάθει καλά το μάθημα που πήρε με πολύ σκληρό τρόπο μετά την κατηφόρα που ακολούθησε τη διακοπή για το Μουντιάλ. Και, όπως έχω ξαναγράψει, αυτό το μάθημα την έχει κάνει πιο συμπαγή ομάδα, από ότι στον πρώτο γύρο. Όχι τόσο ελκυστική, αλλά να μην αναφερθώ και πάλι στα… καλλιστεία ποδοσφαίρου που δεν έχουν θέση μόνο σε συζητήσεις καφενείου, όταν κυνηγάς τον τίτλο. Ακόμα και ο (ούτως ή άλλως «συντηρητικός») Γιοβάνοβιτς έγινε ακόμα πιο μετρημένος και κυνηγάει το αποτέλεσμα διαβάζοντας ακόμα καλύτερα τον αντίπαλο του και δίνοντας βοήθεια στην ομάδα του, ανάλογα με τα δεδομένα του αντιπάλου, από το στήσιμο ήδη της ενδεκάδας. Λάθη; Ασφαλώς και θα κάνει και αυτός, όπως και όλοι. Το αλάνθαστο ποδόσφαιρο δεν υφίσταται, αλλιώς ο Παναθηναϊκός, όσο καλύτερος και αν ήταν, δεν θα επικρατούσε του Ολυμπιακού χθες. Το θέμα είναι πως περιορίζεις στο ελάχιστον τα δικά σου λάθη, για να εκμεταλλευτείς αυτά του αντιπάλου.

Αν μετρήσουμε τώρα τα λάθη του Ολυμπιακού από τον Ιούλιο του 2022 θα κάνουμε πάλι την ίδια διαπίστωση που λέει ότι έχει πολλούς περισσότερους βαθμούς απ’ όσους δικαιολογεί η ποδοσφαιρική λογική στην οποία αναφέρθηκα στην αρχή. Οπότε ουδεμία έκπληξη μια καλύτερη ομάδα να κερδίσει μια χειρότερη και μάλιστα τόσο πειστικά. Ουδεμία έκπληξη όταν ένας προπονητής, που έχει αποφασίσει ότι δεν θα είναι…προπονητής (σε υψηλό επίπεδο) στήνει αλλοπρόσαλλα την αρχική του ενδεκάδα, απαγορεύοντας ουσιαστικά στην ομάδα του να πατήσει πάνω στον ενθουσιασμό και την κεκτημένη ταχύτητα της προηγούμενης αναμέτρησης που έφερε εμφατική νίκη. Σε μια ομάδα ταλαιπωρημένη από συνεχείς αυξομειώσεις του ρόστερ, αλλαγές προπονητών και ανασφάλεια για το που θα βρίσκεται ο καθένας την επόμενη ημέρα, η ανακοίνωση αυτής της ενδεκάδας από τον Ανιγκό είναι περίπου σα να τους έλεγε: «ξενερώστε ελεύθερα».

Ποδοσφαιρική λογική λοιπόν είναι ακριβώς αυτές τις ευκαιρίες που σου δίνει ο αντίπαλος, πριν καν μπει στο γήπεδο, να τις κάνεις δικά σου όπλα. Γιατί από την πλευρά σου, χτίζεις ένα ρόστερ δύο σεζόν τώρα το οποίο (με τις όποιες ελλείψεις του) πιστεύει σε εσένα, γιατί πέρα από τη δουλειά σου γνωρίζει ότι είσαι δίκαιος, κατά βάση, με αυτούς που το απαρτίζουν.

Κατά ένα περίεργο λόγο λοιπόν, σε αυτό το (παραγοντικά) παρακμιακό, τοξικό, πρωτάθλημα, ξεχωρίζουν στη μάχη για τον τίτλο οι δύο καλύτεροι (σε όλη τη διάρκειά του). Πιθανολογώ ότι στις μάχες που θα μας οδηγήσουν μέχρι το τέλος του θα βιώσουμε αρκετά παρατράγουδα σε διοικητικό και μιντιακό επίπεδο. Το ότι με κάποιο τρόπο είναι το σωστό (μέσα στο γήπεδο) ποδόσφαιρο που βγαίνει στον αφρό, μου κάνει τεράστια εντύπωση και πιστεύω ότι ακριβώς γι αυτό αξίζει να είναι μεγαλύτερο το «μπράβο» στους προπονητές που το υπηρετούν, μένοντας σθεναρά πιστοί στην γραμμή της… αντιγραφικότητας. Εύχομαι, για όποιον κόψει πρώτος το νήμα, να μην έχει αμαυρωθεί η προσπάθειά του από εξωγενείς παράγοντες.

Υ.Γ: Δεν συνηθίζω τα υστερόγραφα αλλά χρήζει ξεχωριστής αναφοράς η υπόθεση με τους Πολωνούς διαιτητές. Είναι πολύ σοβαρό το θέμα του. Γιατί δεν γνωρίζουμε τι έχει συμβεί καθώς ο πλέον αρμόδιος για τον χειρισμό δηλαδή η ΕΠΟ δεν μας έχει ενημερώσει. Υποθέτω ότι οι Πολωνοί (και όχι μόνο οι διαιτητές) δεν θα αφήσουν την υπόθεση να περάσει έτσι. Αν το κάνουν είναι ομολογία ενοχής. Αν όχι, τίθεται πολύ σοβαρό θέμα αξιοπιστίας του Μπένετ άρα και της ΕΠΟ (εκ νέου). Γιατί αν υπήρξε αποκλεισμός των διαιτητών χωρίς αποδείξεις και μπει στην κουβέντα θέμα της συκοφάντησης μετά πάμε στο αν η UEFA θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Οπότε σε περίπτωση που αποδειχθεί δυσφήμιση δεν ξέρω αν θα την πληρώσουν μόνο ο Μπένετ και ο προϊσταμενός του αλλά συνολικά το ελληνικό ποδόαφαιρο. Δεν κινδυνολογώ, αλλά πιστεύω ότι έχουμε προσφέρει ήδη πολλές ευκαιρίες στην UEFA και κάποια στιγμή μπορεί να κατέβει η γκιλοτίνα ξαφνικά.