Η διαφορά ανάμεσα σε μια καλοδουλεμένη ομάδα και ένα σύνολο που έχει αλλάξει 4 προπονητές

Όταν κοιτάζεις τα στοιχεία της απόδοσης του Παναθηναϊκού στο ντέρμπι και επιχειρείς, μέσα από το Wyscout, να τα συγκρίνεις με τους μέσους όρους της ομάδας του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στην διάρκεια της τρέχουσας σεζόν διαπιστώνεις ότι αυτή ήταν μια … τυπική απόδοση. Στο πρώτο ημίχρονο, που έχτισε το προβάδισμά του, ο Παναθηναϊκός κράτησε τη μπάλα λιγότερο (49,5%) από το συνηθισμένο του (61,04%), έκανε όσα σουτ κάνει στο πρώτο ημίχρονο (6) και επέτρεψε στον αντίπαλο περισσότερα (5) από όσα επέτρεπε κατά μέσο όρο (3.2). Σε αυτό το ημίχρονο η ποιότητα των ευκαιριών που δημιούργησε (xG: 0.45) δεν ήταν μεγαλύτερη από τον μέσο όρο (xG: 0,75).

Τι έκανε καλύτερα ο Παναθηναϊκός και έφτασε στο 2-0 σε 36’ λεπτά; Καταρχάς, στο τεχνικό κομμάτι, ήταν πολύ πιο εύστοχος (66,6%) από το συνηθισμένο του (24%), δηλαδή βρήκε περισσότερες φορές εστία. Πιο κρίσιμη όμως ήταν η απόδοσή του στο τακτικό κομμάτι. Πρώτα και πριν από όλα ήταν οι επιλογές των προσώπων και των χαρακτηριστικών – δηλαδή η παρουσία των Τσέριν και Μπερνάρ στην ενδεκάδα μαζί με τους Κουρμπέλη, Ρούμπεν. Η ιδέα του προπονητή του Παναθηναϊκού ήταν να περιορίσει το passing game των Χουάνγκ – Εμβιλά και γεμίζοντας τον κεντρικό άξονα με μέσους που έχουν την σκληράδα για να πρεσάρουν τους αντιπάλους τα κατάφερε. Ο Κουρμπέλης, με την αποτελεσματικότητα του 69% στις ενέργειές του σε αυτό το ντέρμπι, μαζί με τον Ρούμπεν (67%) και τον Τσέριν (61%) αποτελούν βασικά μέρη της εξήγησης για την αποτελεσματικότητα του Παναθηναϊκού στην εφαρμογή του πλάνου που είχε ετοιμάσει για αυτό το παιχνίδι ο προπονητής τους.

Πολύ συχνά τα ντέρμπι κρίνονται σε στιγμές. Ο Παναθηναϊκός αμύνθηκε αποτελεσματικά και κυνήγησε την τύχη του. Προκάλεσε ένα σοβαρό λάθος από τον Παπασταθόπουλο, το οποίο τιμώρησε. Κι ύστερα προκάλεσε για δεύτερη φορά την τύχη του, με ένα πολύ καλό χτύπημα από τον Μπερνάρ, το οποίο «έφερε» το αυτογκόλ του Ελ Αραμπί.

Στο πρώτο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός έφτιαξε την τύχη του. Και στο δεύτερο ημίχρονο έδειξε πόσο έτοιμος ήταν για να την διαχειριστεί. Η εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου δείχνει την διαφορά ανάμεσα σε μια καλά δουλεμένη ομάδα από έναν προπονητή για περίπου 22 μήνες και μια κακοδουλεμένη ομάδα που έχει αλλάξει τέσσερις προπονητές και δεκάδες ποδοσφαιριστές σε 8 μήνες. Στο β’ ημίχρονο ο Παναθηναϊκός ήξερε τι ήθελε να κάνει – να ρίξει τον ρυθμό και να περιορίσει έτσι τον αριθμό των επιθέσεων που θα επιτρέψει στον Ολυμπιακό, και ήξερε πώς να το κάνει. Γι’ αυτό και στο β’ ημίχρονο επέτρεψε μόνο 7 οργανωμένες επιθέσεις, λιγότερες από όσες επέτρεπε κατά μέσο όρο στους αντιπάλους του (10).

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός ήξερε τι ήθελε να κάνει, να ανεβάσει τον ρυθμό και να κάνει μεγάλο αριθμό επιθέσεων προκειμένου να δημιουργήσει περισσότερες ευκαιρίες. Δεν ήξερε όμως πώς να το κάνει, με συνέπεια να φτιάξει περίπου τις μισές (7) από όσες οργανωμένες επιθέσεις έφτιαχνε, κατά μέσο όρο, μέχρι τώρα στο β’ ημίχρονο των αγώνων του (14).

Αυτή, μια τόσο κρίσιμη νίκη, ήταν μια από τις πιο εύκολες νίκες που έχει κάνει ο Παναθηναϊκός απέναντι στον Ολυμπιακό. Την πέτυχε επειδή ετοιμάστηκε καλύτερα, ψυχολογικά και πνευματικά από τον αντίπαλό του και επειδή εκμεταλλεύτηκε το δεύτερο μεγαλύτερο πλεονέκτημα μετά το φυσικό πλεονέκτημα της Λεωφόρου: την δουλειά και την συνέχεια που έχει, τους τελευταίους 22 μήνες, σαν ομάδα.