Ποιος θα φταίει για τον επόμενο Αλκη

Είμαι από αυτούς που από τον πρώτο καιρό της ζωής μετά την δολοφονία του Αλκη Καμπανού υποστήριζα ότι ο Άλκης δεν θα είναι ο τελευταίος επειδή η Ελλάδα, και όχι μόνο το ποδόσφαιρό της, δεν κάνει τίποτα για να αλλάξει την πραγματικότητά μας στην γηπεδική βία και την οπαδική βία. Ήμουν ανάμεσα σε αυτούς που όλα όσα συνέβαιναν στην διάρκεια των πρώτων ημερών μετά την δολοφονία τα αντιλαμβάνονταν ως κινήσεις επικοινωνίας, για το θεαθήναι και μόνο.

Δεκατέσσερις μήνες μετά, ο καιρός μας βρίσκει να παρακολουθούμε όλον αυτόν τον τσαμπουκά ανάμεσα στους ιδιοκτήτες και τις διοικήσεις των ποδοσφαιρικών εταιρειών, να ζούμε όλη αυτή την ένταση που μας τρομάζει και πολλούς από εμάς μας βάζει να σκεφτόμαστε ότι πρόκειται να ζήσουμε πολύ χειρότερα, με όρους φυσικής βίας, στο ποδόσφαιρο μέχρι τη λήξη της σεζόν διότι όλα αυτά δηλητηριάζουν τα μυαλά αυτών που έπειτα σκοτώνονται κυριολεκτικά στους δρόμους και τις κερκίδες.

Την ίδια ώρα που όλοι αυτοί “σκοτώνονται” για να εξυπηρετήσουν τα μικροσυμφέροντά τους, είναι σε εξέλιξη, εδώ και περίπου 25 ημέρες συνεδριάσεων, η δίκη για την δολοφονία του Αλκη. Σήμερα, πάνω στη στιγμή της διακοπής αυτής της δίκης λόγω Πάσχα, έλαβα ένα σημείωμα από έναν τακτικό αναγνώστη αυτού του blog, ο οποίος τυγχάνει οπαδός του Άρη. Του δίνω τον λόγο, και θα σας συναντήσω παρακάτω για τον επίλογο.

“Καλησπέρα σας,

Ελπίζω να σας βρίσκω σε καλό φεγγάρι κ. Σαμπράκο. Έχουμε μιλήσει στο παρελθόν, είχατε δημοσιεύσει και ένα κείμενο μου για τα γενέθλια 100 ετών του αγαπημένου μου Άρη. Πιθανόν να μην θυμάστε το γεγονός, παρόλα αυτά ένιωσα την ανάγκη να το καταθέσω μαζί με τις σκέψεις τις οποίες θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.

Ο τίτλος είναι Αλκιβιάδης Καμπανός, σημείο καμπής και ένα σημάδι από αυτά που αλλάζουν ζωές, άλλοτε προς το καλύτερο και άλλες φορές προς το χειρότερο. Λίγα μέτρα από το σπίτι μου, κομμάτι της οικογενειακής μου καθημερινότητας, αλήθεια έχουμε αναρωτηθεί τι ακριβώς έχει γίνει;

Δεν ήθελα να μιλήσω από τότε, οι απαντήσεις που πήρα, οι αντιδράσεις, η ηχηρή σιωπή και η αέναη εξίσωση εγκλημάτων, λαθών ήταν αυτό που με έκανε να σωπάσω και να αφοσιωθώ περισσότερο σε αυτό που έκανα πάντα. Προσήλωση στην αγάπη για το άθλημα, την παρέα, την οπαδική ζωή που τόσο πολύ έχει παρεξηγηθεί, τα παιδιά που είμαστε κάποτε και τώρα κάναμε δικά μας παιδιά και φοβόμαστε να τα αφήσουμε μέχρι και έξω από τα σπίτια μας να ζήσουν την αθώα παιδικότητα τους.

Τι με έκανε να γράψω αυτές τις λίγες αράδες; Η δίκη του Άλκη, η προσωπική σύνδεση με τους γονείς του δολοφονημένου τους παιδιού και αυτή η συνεχόμενη οδυνηρή αναβίωση του σπαρακτικού συμβάντος. Η παρέα των λύκων βγήκε για κυνήγι και έπεσε στα λυσσασμένα ένστικτα τους, μια παρέα αμνών. Τα κατασπάραξαν τα παιδιά, την ζωή του Άλκη, τις ψυχές και τα μυαλά των παιδιών που επέζησαν αλλά ακόμα ζούνε με το φόβο και τις ενοχές.

Μη μου πείτε ότι δεν παρατηρήσατε το ίδιο με μένα. Καταθέσεις ιατροδικαστών υπέρ των δολοφόνων για να καταφέρουν να οδηγήσουν την απόφαση του δικαστηρίου στην αθώωση, ότι δεν πήγαιναν για φόνο με τα μαχαίρια και τα δρεπάνια. Ότι αυτοί οι δολοφόνοι, τόσο καλά οργανωμένοι και λυσσασμένοι για τυφλή εκδίκηση, τώρα παρουσιάζονται σαν τυχαία περαστικοί από το συμβάν.

Το χυδαιότερο όμως είναι η στάση των ΜΜΕ, των αθλητικών δημοσιογράφων, όσων καλύπτουν την δίκη. Βλέπουμε εδώ και μέρες την παράθεση στοιχείων για αυτά που δηλώνουν οι ιατροδικαστές - μάρτυρες υπεράσπισης δολοφόνων - από εξέταση φωτογραφιών και η προσπάθεια απόδειξης της γραμμής υπεράσπισης και ΠΟΥΘΕΝΑ δεν μεταφέρεται η απάντηση της πολιτικής αγωγής, των δικηγόρων της οικογένειας του Άλκη μας. Ούτε ότι αυτές οι γνωματεύσεις των ειδικών, τρομάρα τους, έγινε από φωτογραφίες και όχι από το σώμα του παιδιού. ΚΑΝΕΝΑΣ δημοσιογράφος δε μιλά και δεν σχολιάζει για την δολοφονία. Σα να έχει επιβληθεί μια σιωπή ασυρμάτου σε όλους και ακολουθούν την ίδια γραμμή, τα ρεπορτάζ παρουσιάζουν την γραμμή υπεράσπισης. Μέχρι και οι δηλώσεις του Κούγια έχουν εξαφανιστεί, αποκλείεται ο λαλίστατος και τόσο λάτρης της δημοσιότητας νομικός να μην κάνει δηλώσεις στα ΜΜΕ. Απλά δεν παίζουν πουθενά. Η απόλυτη σιωπή.

Και μετά θα θρηνήσουμε και άλλα θύματα. Ο κύκλος της βίας θα γιγαντώσει, θα ξεκινήσει μάλλον γιατί από την όχθη του ποταμού που δέχτηκε δεύτερο επαναλαμβανόμενο δολοφονικό χτύπημα, δεν έχει υπάρξει αντίδραση. Το οργανωμένο οπαδικό κίνημα του Άρη αλλά και όλοι οι ανοργάνωτοι, φίλαθλοι και οπαδοί, τηρούν στάση αναμονής για την μνήμη του Άλκη.

Δε θέλουμε άλλο αίμα στα χέρια μας, στις γειτονιές μας, χρειαζόμαστε ειρήνη και ασφάλεια.

Ας μην ξεχνάμε ποτέ.

Όταν σωπαίνουν οι λύκοι ουρλιάζουν οι άνθρωποι.

Μ. Τρίτη 11 Απριλίου 2023

Με εκτίμηση.

Κ. Κ.”.

Για δύο λόγους βρήκα νόημα να μοιραστώ μαζί σας αυτό το σημείωμα. Ο πρώτος, προκειμένου να υπενθυμίσω προς όλους αυτούς που “σκοτώνονται” για διαιτησίες και παρασκήνια, την ζημιά που κάνουν με το δηλητήριο που βάζουν στα μυαλά των οπαδών. Ο δεύτερος, προκειμένου να έχουμε όλοι μια αίσθηση σχετικά με τα συναισθήματα που προκαλούν σε έναν οπαδό τα όσα συμβαίνουν από την στιγμή της δολοφονίας του Αλκη μέχρι σήμερα. Όσα συμβαίνουν από την 1η Φεβρουαρίου 2022 και μετά, τα οποία είναι όμοια με αυτά που συνέβαιναν και πριν από την δολοφονία του Αλκη, άλλους τους “ενθαρρύνουν” να παράξουν βία λόγω ατιμωρησίας, άλλους δεν τους αποτρέπουν, και άλλους τους εξοργίζουν, με ότι αυτό συνεπάγεται. Αυτή την Ελλάδα συντηρούμε όλοι εμείς, που μένουμε σιωπηλοί.

Και τελικά αυτός είναι και ο τρίτος λόγος για αυτή την επιλογή, να μοιραστώ το σημείωμα. Ο συνειδησιακός. Επειδή το νιώθω ότι θα ξαναγίνει κακό, θέλω να έχω να λέω στον εαυτό μου ότι δεν σφύριζα αδιάφορα. Για πολλοστή φορά θα πω ότι ως πολίτης της Ελλάδας έχω απαίτηση μόνο από την Πολιτεία - δηλαδή από την εκτελεστική εξουσία και τις αρχές να με προστατεύουν και να μου δημιουργούν την αίσθηση ότι ζω σε μια ασφαλή χώρα. Όχι από τους επιχειρηματίες. Σήμερα δεν με κάνει κανείς να αισθάνομαι ασφαλής στα ελληνικά γήπεδα - ούτε έξω από αυτά.