Οι άσχημοι συνεταιρισμοί άσχημα καίγονται

• Ανακοινώσεις της ντροπής

Επειδή το σύνολο του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού κακοποιεί τελευταία την αισθητική μας αλλά και την ελληνική γλώσσα, ας ασχοληθούμε λίγο με το, γιατί δεν γίνεται να λέγεται συνεταιρισμός το έκτρωμα που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα για το ποδόσφαιρο κυρίως αλλά και για το μπάσκετ.

Αν ήταν συνεταιρισμός, θα είχε έναν πολύ κυνικό μεν σκοπό αλλά κοινό σκοπό: το Κέρδος. Την δημιουργία μιας ολοένα και μεγαλύτερης πίτας, από την οποία ο Συνεταιρισμός να έχει να τρώει, όσο το δυνατόν περισσότερο. Χορηγικές συμφωνίες, κεντρική τηλεοπτική διαχείριση, άσχετα αν μοιράζεται σε διάφορα κανάλια το προϊόν των προσφερόμενων αγώνων, λεφτά από το Στοίχημα, έσοδα εισιτηρίων, official merchandising κι ό,τι άλλο μπορεί να σημαδέψει ο Συνεταιρισμός σαν έσοδο.

Αντί των παραπάνω έχουμε μερικούς πολύ δυνατούς επιχειρηματίες, καθένας με το knowhow της επιτυχίας στον κλάδο του, να προσπαθούν να «επικρατήσουν». Σε business που αφορούν στον αθλητισμό, με αντιαθλητικά χτυπήματα ή μη, επιθυμούν περισσότερο από κάθε τι άλλο τη νίκη και το ατομικό κέρδος. Ανεξάρτητα αν η λίμνη του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού τείνει να γίνει περισσότερο σιντριβανάκι παρά λιμνοθάλασσα, η επικράτηση του μεγάλου ψαριού προέχει.

Ακόμα και Monopoly να κάτσουμε να παίξουμε, οι βασικοί κανόνες υπάρχουν. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο υπάρχουν;

Επειδή τα προηγούμενα χρόνια πολύς λόγος έγινε για την ξένη κηδεμονία της χώρας μας συνολικά, λες και ζήσαμε ποτέ πραγματική ανεξαρτησία, ειδικά στον επαγγελματικό αθλητισμό μας η παρουσία του ξένου παράγοντα είναι επιβεβλημένη. Ούτε Έλληνες διαιτητές, ούτε ελληνικό προεδρείο στην ΕΠΟ, ούτε ελληνική αθλητική δικαιοσύνη, γενικότερα τίποτα το θεσμικό γαλανόλευκο.

Κάποιοι μπορεί να το χαρακτηρίσουν εθνική ήττα μετά το θαύμα της Πορτογαλίας, βολικά ξεχνούν όμως πως εκεί υπήρχε ο King Otto. Ναι η ΕΠΟ του Βασίλη Γκαγκάτση έκανε την επιλογή αλλά μετά ο Γερμανός το βιολί του. Και αυτό το βιολί θα ήταν μελωδικότερο, αν συνολικά επικρατούσε ως νοοτροπία στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν επικράτησε, το θαύμα της Πορτογαλίας έμεινε εκεί, η πατέντα επέστρεψε στην Ελλάδα.

Δεν ξέρω αν ο κοτζαμπασισμός και ο ραγιαδισμός επικράτησαν γενικότερα στην κοινωνία μας εξαιτίας των 400 χρόνων σκλαβιάς, του Βαλκανικού μας dna, των Τούρκων, των Γερμανών, των Μαυρογιαλούρων, των συνταγματαρχών ή των Αμερικάνων, το ποδόσφαιρό μας πάντως έχει γίνει το ιδανικό πεδίο βολής συμφερόντων, που πίσω τους αφήνουν συστηματικά πληγές και νεκρούς.

Ανακοινώσεις της ντροπής

Ήταν ανέκαθεν εντυπωσιακό στα μάτια μου, πως μεταλλάσσονται οι άνθρωποι στη μυλόπετρα του επαγγελματικού αθλητισμού και αλλού. Εντυπωσιακά ντροπιαστικό το πως μορφωμένοι άνθρωποι, επαγγελματίες με διαδρομή, με δουλειά, με καριέρα φορούν ένα δίχρωμο κασκόλ και γίνονται κάποιοι άλλοι. Γίνονται συντάκτες ανακοινώσεων, απαντήσεων, επιστολών και άρθρων που φοβάμαι κι ελπίζω, πως αν τις διαβάσουν χρόνια μετά, θα ντρέπονται μπροστά στα παιδιά τους.

Πιθανώς παραείμαι αφελής αν περιμένω αυτή την ντροπή, ας είμαι όμως αφελής καλύτερα. Δεν δικαιολογεί καμιά συνεργασία, κανένας πρόεδρος, κανένα λιμάνι, καμιά ακρόπολη, καμιά προσφυγιά το λεκτικό όνειδος που δημοσιεύεται καθημερινά στα social media, στα non papers και στα δελτία τύπου. Ακόμα κι αν εκτελούν «συμβόλαιο», δεν νιώθουν ποτέ φυσικά εργαλεία των ηθικών αυτουργών;

Δεν έχει νόημα να παρατείνω τη συζήτηση λες και μόνο εγώ τα βλέπω, όλοι τα βλέπουν και υπάρχουν πολύ πιο ευφυείς από μένα. Τη «δουλειά» τους κάνουν. Και όπως έχουμε ξαναπεί, καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή αλλά μερικές είναι.

Στον ελληνικό επαγγελματικό αθλητισμό για να επικρατήσει ένας λογικός συνεταιρισμός αμερικανικού τύπου και η πίτα να μεγαλώσει, πρέπει οι κανόνες να τεθούν σε άλλη βάση, από κέντρα διοίκησης έξω από τη χώρα που θα ελέγχουν τους κανόνες των διοργανώσεων, τη διεξαγωγή των πρωταθλημάτων, την εμπορική διαχείριση και την αθλητική δικαιοσύνη. Οτιδήποτε άλλο είναι καταδικασμένο στον αθλητικό, εμπορικό και ηθικό κατήφορο.

Καλό Πάσχα με υγεία στις οικογένειές σας και ηθική Ανάσταση.