Ο Ολυμπιακός δεν αξιοποιεί στο μάξιμουμ τον πιο φορμαρισμένο του παίκτη

Αντί προλόγου: Με ξεπερνάει ότι ο Ολυμπιακός στον α΄ ημιτελικό του Κυπέλλου στη Φιλαδέλφεια έπαιξε με ρεζέρβες και τώρα στη ρεβάνς, έχοντας χάσει 0-3 στο πρώτο παιχνίδι, έπαιξε με τους βασικούς…

Με το σκεπτικό ότι ένα 4-0, έστω μέσα από διαδικασία παράτασης, ήταν ένα αποτέλεσμα με μαθηματικά πολύ μικρές πιθανότητες, ειδικά για τον φετινό Ολυμπιακό που συνεχίζει να σπάει σε κάθε παιχνίδι του το παγκόσμιο ρεκόρ αυτογκόλ (!), μπορείς να πεις ότι «κάτι» ήταν κι αυτή η νίκη (2-1) στη ρεβάνς του Κυπέλλου επί της ΑΕΚ.

Ο Ολυμπιακός κέρδισε δεύτερο σερί ντέρμπι στο Καραϊσκάκη, μετά το προ εβδομάδας 3-1 επί του ΠΑΟΚ και κράτησε και το αήττητο του στο Καραϊσκάκη υποδεχόμενος την ΑΕΚ, καθώς στα εννιά τελευταία παιχνίδια τους στον Πειραιά έχει εφτά νίκες και δύο ισοπαλίες. Ίσως μία βοήθεια ψυχολογική ενόψει του νέου μεταξύ τους ντέρμπι, την άλλη Κυριακή, πάλι στο ίδιο γήπεδο, με τους «ερυθρόλευκους» να ψάχνουν ένα τρίποντο που θα τους φέρει πάλι σε απόσταση τριών βαθμών από τους «κιτρινόμαυρους», κι ενώ την ίδια ημέρα ο ισόβαθμος με την ΑΕΚ Παναθηναϊκός θα παίζει στην Τούμπα με τον ΠΑΟΚ.

Τι είδα από το χθεσινό παιχνίδι;

Έναν Ολυμπιακό πραγματικά καλό στα πρώτα 35 λεπτά, στα οποία κυριάρχησε με εξαίρεση περίπου ένα πεντάλεπτο πριν τελικά σκοράρει στο 27’. Σε αυτό το κομμάτι του αγώνα το σκορ θα μπορούσε να ήταν και 2-0, εάν ο Χουάνγκ κι ο Μπιέλ είχαν πιο καλές επιλογές από αρκετά καλές θέσεις.

Έναν Ολυμπιακό που υπέφερε γύρω στα 20 λεπτά, τα 10 τελευταία του α΄ ημιχρόνου και ιδίως τα 10 πρώτα του β΄ ημιχρόνου, παρουσιάζοντας μία εικόνα που αγγίζει τα όρια της διάλυσης. Σε αυτό το διάστημα η ΑΕΚ ναι μεν ήταν τυχερή που σκόραρε με αυτογκόλ, αλλά βρέθηκε φάτσα στο γκολ τέσσερις φορές.

Κι έναν Ολυμπιακό που ευτύχησε να προηγηθεί εκ νέου στο σκορ πάρα πολύ γρήγορα (στο πεντάλεπτο μετά το 1-1), αλλά που στα 40 τελευταία λεπτά του αγώνα έβγαλε χαρακτηριστική αδυναμία να κυνηγήσει ένα τρίτο γκολ και μετά την πιθανότητα για το θαύμα του 4-1. Πραγματικά μεγάλη απογοήτευση να βλέπεις να απειλεί μόλις μία φορά, κι αυτή από τα 25 μέτρα, στο 90^ο λεπτό…, μέσα στο ίδιο του το σπίτι.

Τι άλλο είδα; Ότι ο Ολυμπιακός δεν αξιοποιεί στο μάξιμουμ που πρέπει τον πιο φορμαρισμένο μεσοεπιθετικά παίκτη του. Αναφέρομαι φυσικά στο Φορτούνη, που εδώ και πολύ καιρό μάλιστα μοιάζει με δυνατό άλογο κούρσας, στο οποίο δεν είναι δυνατόν να μην ποντάρεις. Χθες από αυτόν ξεκίνησαν και τα δύο γκολ, για την ακρίβεια από δικά του κλεψίματα της μπάλας-στο πρώτο έβγαλε μπροστά τον Μπακαμπού για τη σέντρα στον σκόρερ Βαλμπουενά και στο δεύτερο έδωσε και την πάσα στον σκόρερ Χουάνγκ. Ο Φόρτου είχε τις καλές πάσες στις χαμένες ευκαιρίες των Χουάνγκ και Μπιέλ, απείλησε μία φορά κι ο ίδιος, έβγαλε γρήγορες επιθέσεις, καλές συνεργασίες, επικίνδυνες σέντρες, άλλαζε ωραία το παιχνίδι. Οκ έκανε και τέσσερα-πέντε λάθη, όμως είναι κι αυτά στο πρόγραμμα.

Όλα αυτά ο Φορτούνης τα έκανε ξεκινώντας από θέση μέσα αριστερά, έχοντας όμως την ελευθερία να συγκλίνει στον άξονα, ακόμη και να κινείται από δεξιά ενίοτε. Πώς θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ακόμη περισσότερο; Η ποδοσφαιρική λογική λέει ότι ένας τόσο φορμαρισμένος Φορτούνης παίζοντας στον άξονα, ως 10άρι, θα μπορούσε να προσφέρει ακόμη πιο πολλά. Έχοντας στο πλάι του εξτρέμ να δέχονται τις πάσες του. Για να το πω ευθέως-όσο κι αν η ομάδα απόντος και του Κανός δεν έχει τις καλύτερες λύσεις στα πλάγια, δεν ξέρω κατά πόσον είναι η καλύτερη επιλογή να παίζει με τρεις παίκτες έστω με διαφορετικά χαρακτηριστικά, αλλά όλοι 10άρια.

Αμφιβάλλω για το ότι είναι η ιδανική λύση να παίζει βασικός στον Ολυμπιακό στα 38,5 χρόνια του ο Βαλμπουενά, που πρακτικά είναι αδύνατο να προσφέρει κάποια πράγματα πάνω από 30-35 λεπτά κι αυτά σε κάποιες περιπτώσεις με ερωτηματικό (βλέπε απόδοση του στα 25 λεπτά που έπαιξε στη Λεωφόρο). Δεν ξέρω αν εγώ δεν είδα καλά, αλλά χθες ο Ματιέ, άξιος συγχαρητηρίων για το πάθος που εξακολουθεί να βγάζει στο παιχνίδι του και για τον παλμό που δίνει, έβαλε ένα ωραίο γκολ με καρφωτή κεφαλιά άμα λάχει, και μπράβο του, αλλά δεν θυμάμαι καμία άλλη πραγματικά καλή ενέργεια του σε ένα σύνολο 68 λεπτών συμμετοχής.

Ίσως δε θα ήταν μία επιλογή να μείνει μεν αριστερά ο Φορτούνης, που αποδεικνύει μεγάλη ωριμότητα παίζοντας όπου τον έχει ανάγκη η ομάδα, αλλά παίξει πίσω από τον σέντερ φορ ο Μπιέλ, που έτσι όπως πάει, όσο αγωνίζεται στα πλάγια, όλο και φθείρεται, χάνοντας σταδιακά και την εμπιστοσύνη της εξέδρας. Χθες ήταν μαχητικός, έκλεψε τέσσερις μπάλες, έκοψε, ξεκίνησε καλά (με καλή πάσα στον Μπακαμπού και καλές συνεργασίες), ωστόσο τις κρίσιμες στιγμές οι αποφάσεις του δεν ήταν καλές και σε συνδυασμό με την αδυναμία που έδειξε να κάνει μία ενέργεια στο ένας μ΄ ένα (κόπηκε σε όλες), δημιούργησε μία όχι καλή εικόνα, με συνέπεια να γίνει πρώτη αλλαγή.

Επειδή δε ο Μπιέλ είναι παίκτης που ζει από το γκολ, όσο είναι μακριά από αυτό, τόσο χάνει το ηθικό του κι αυτό φαίνεται ακόμη και στο πρόσωπο του όταν πάει πάνω του η κάμερα, δείχνει ότι δεν αισθάνεται καλά, αντανακλώντας τις κινήσεις του μέσα στο παιχνίδι-κλέβει την μπάλα και κάνει λάθος πάσα, έχει κακά κοντρόλ ακόμη και σε θέση για σουτ, στη δε φάση που θα μπορούσε να σκοράρει ενήργησε, όχι για πρώτη φορά, εγωϊστικά, καθώς ήταν μόνος του αριστερά του ο Ρέαμπτσιουκ. Αγχώνεται που δεν σκοράρει και εκβιάζει το γκολ, που είναι ό,τι το χειρότερο για κυνηγό.

Κι όσο δεν παίζει στη θέση του, θα έχει να λέει ο Ισπανός, πρώτα απ΄ όλα στον εαυτό του, ότι δεν παίζει καλά γι΄ αυτό το λόγο. Αν δε, θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι και το πιο ωραίο πράγμα να κάνεις μεταγραφή 6 εκ. Ευρώ σε μία ομάδα επειδή βάζεις γκολ κι έχεις ασίστ και εν τέλει να σου αλλάζουν θέση.

Όπως κι αν έχει, η λογική λέει ότι ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να παίζει ντέρμπι με βασικό 10άρι (όπως έγινε στη Λεωφόρο) με τον Χάμες στην κατάσταση βαδιστή που είναι εδώ και τρεις μήνες η, με τον Βαλμπουενά στα 38,5 χρόνια του, όσο κι αν τον αγαπάμε όλοι. Με ένα τέτοιο εργαλείο όπως ο Χουάνγκ, με τον Φορτούνη πάλι στα καλά του και τον Μπακαμπού έστω χωρίς σταθερότητα αλλά επικίνδυνο, ο Ανιγκό θα μπορούσε να χτίσει νομίζω κάπως αλλιώς το επιθετικό πλάνο, για παράδειγμα με τον Μπιέλ πίσω από τον φορ και με τον Μασούρα η, τον Βρουσάι στα άκρα, έστω κι αν δεν είναι στα καλύτερα τους.

Ατυχώς ο Γκάρι μπήκε χθες για 25 λεπτά κι ακούμπησε μία φορά την μπάλα. Πραγματικά ασχολίαστο.

Άσχετο (; ): δεν μου έκανε καλή εντύπωση στο 67’ η ενέργεια του Βαλμπουενά να εκτελέσει ένα φάουλ με σέντρα (και δη στο πουθενά), ενώ η απόσταση προσφέρονταν για απευθείας εκτέλεση φάουλ του Φορτούνη. Αν μη τι άλλο περιμένεις από τον προπονητή να δίνει οδηγίες σαφείς από τον πάγκο.

Παρεμπιπτόντως, ο Ανιγκό έκανε χθες στο τέλος του αγώνα που απέφευγε συστηματικά ο Μίτσελ, έπαιξε δηλαδή με 4-4-2, με Μπακαμπού και Ελ Αραμπί μπροστά, έστω για 15 λεπτά. Μοιάζει «κάπως» να ξεκινάς με τρία 10άρια και να τελειώνεις με κανένα και με δύο σέντερ φορ, όμως ίσως έχει ένα ενδιαφέρον κι αυτός ο τρόπος παιχνιδιού, που όμως θέλει και ένα πιο δημιουργικό παίκτη στα πλάγια, π.χ. Φορτούνη η, Βαλμπουενά κι όχι Μασούρα, Γκάρι.