Η ΑΕΚ ξεκινά στην επόμενη σεζόν με πλεονέκτημα και ο Ολυμπιακός με μειονέκτημα  

Αλλαξαν τα πράγματα. Μέχρι το καλοκαίρι ήταν η ΑΕΚ εκείνη που άλλαζε τους προπονητές και τα στελέχη της σαν πουκάμισα μετά το πρωτάθλημα του 2018 και ο Ολυμπιακός εκείνος ο οποίος – παρά το χαμένο πρωτάθλημα του 2019 από τον ΠΑΟΚ – είχε τη σταθερότητα, την καλή δουλειά και την πρόοδο με τον Πέδρο Μαρτίνς στον πάγκο του, μέχρι που λογικά έκλεισε ο κύκλος του επιτυχημένου Πορτογάλου. Τώρα είναι η Ενωση εκείνη που έχει το πάνω χέρι. Είναι η ΑΕΚ εκείνη που ό,τι κι αν συμβεί στο τέλος της σεζόν – ακόμα κι αν χάσει και τους δύο τίτλους που διεκδικεί, όλα μπορεί να συμβούν – θα έχει το πλεονέκτημα στην εκκίνηση της επόμενης σεζόν έναντι Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού και ΠΑΟΚ. Και θα είναι οι Ερυθρόλευκοι εκείνοι που θα ξεκινήσουν με ντεζαβαντάζ! Όχι επειδή πιθανώς να μην πάρουν τίτλο εφέτος: έχει ξανασυμβεί και πρόσφατα επί Μαρινάκη. Αλλά διότι εφέτος έκαναν πολλά βήματα πίσω στο management του συλλόγου. Από το καλοκαίρι έως και το διαζύγιο με τον Μίτσελ. Λάθη με τον Μαρτίνς που έπρεπε να είχε απολυθεί με το που πήρε το περυσινό πρωτάθλημα, λάθη στην επιλογή πολλών παικτών, αλλαγές στα στελέχη που ασχολούνται με το αγωνιστικό τμήμα, πολλά.

Η ΑΕΚ, μετά από αρκετά χρόνια ακολούθησε την αντίστροφη διαδρομή. Επεσαν στην αρχή όλα τα φώτα στην OPAP Arena, λογικό. Όμως όταν τα φώτα του νεότευκτου γηπέδου σβήνουν, μένουν οι άνθρωποι. Ο Αλμέιδα και το προπονητικό τιμ, ο Αλβες, o Kονέ, ο Κουχάρσκι, οι scouts, οι αναλυτές, ο Γιώργος Κοσμάς. Επεσε πολλή δουλειά, μα το πιο δύσκολο σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι η χημεία. Είναι πάρα πολύ δύσκολες οι συνεργασίες στα μεγάλα clubs και πολλά εξαρτώνται από τους κανόνες και τα όρια που θέτει το αφεντικό... Διακριτοί είναι οι ρόλοι και στον ΠΑΟΚ που επίσης δεν θα χρειαστεί του χρόνου πολλές αλλαγές στη δομή του κλαμπ, ενώ ο Παναθηναϊκός έχει προτιμήσει το «Αλαφούζος – Γιοβάνοβιτς και τέλος»: αν αυτό το σχήμα τον οδηγήσει και σε κούπα (τον έχει ήδη οδηγήσει σε εκπληκτική βάσει ρόστερ πορεία) θα είναι ένα ακόμα θαύμα!

Ο δεύτερος τομέας στον οποίο η ΑΕΚ έχει προβάδισμα έναντι όλων των υπόλοιπων είναι το στυλ παιχνιδιού της. Όχι μόνο επειδή επιτέλους υπηρέτησε, βελτίωσε και εργάστηκε για μια ξεκάθαρη ποδοσφαιρική ταυτότητα, για ένα ξεχωριστό, δικό της στυλ. Αλλά και διότι αυτό το κοστούμι που έραψε, όπως και του Μαρτίνς στα πρώτα τρία χρόνια του στον Ολυμπιακό, ανταποκρίνεται σε μια ευρωπαϊκού επιπέδου ομάδα. Είναι σαφές ότι σε υψηλότερο επίπεδο ορισμένοι παίκτες της (σχεδόν όλοι οι αμυντικοί της) δεν θα μπορούν να το υπηρετήσουν αποτελεσματικά, ότι για «περισσότερα» και «μεγαλύτερα» πράγματα η ΑΕΚ θα χρειαστεί αναβάθμιση στο λογισμικό της.

Σάμπως όμως δεν ισχύει το ίδιο για τον Παναθηναϊκό που πάει να πάρει πρωτάθλημα με Πέρεθ – Κουρμπέλη – Τσέριν και τον Μπερνάρ που μετράει ένα γκολ-τρεις ασίστ σε ολόκληρη τη σεζόν; Δεν ισχύει αυτό για τον Ολυμπιακό που έχει ξεμείνει με Εμβιλά – Χουάνγκ να τους βγαίνει η γλώσσα σε όλα τα σημαντικά ματς και με τετράδα στόπερ που χρειάζεται ολική «ανακατασκευή»; Δεν χρειάζεται ο ΠΑΟΚ ενίσχυση που παίζει όλη τη σεζόν με δυο χαφ και τον «Ντέλια», με ακραίους μπακ – μετριότητες και με τον Κουλιεράκη να μαθαίνει δίπλα στον Ινγκασον; Ολοι χρειάζονται βελτίωση, ασφαλώς και η ΑΕΚ. Όμως το στυλ παιχνιδιού της απαιτεί και πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά για να παρουσιαστεί καλύτερη την επόμενη σεζόν. Δεν είναι εύκολο να βρεθούν και να αποκτηθούν παίκτες αναμφισβήτητα καλύτεροι από τους ήδη υπάρχοντες σε συγκεκριμένες θέσεις από μια ομάδα που συμμετέχει στη σούπερ ουάου Superleague και δεν έχει δα και μεγάλο μπάτζετ συγκριτικά με τους περισσότερους ισοϋψείς ανταγωνιστές της στην Ευρώπη.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, η εφετινή πρόοδος της Ενωσης σε όλα τα επίπεδα στα δικά μου μάτια της δίνει πλεονέκτημα για την επόμενη σεζόν, παρότι ο πήχης είναι πλέον πολύ πιο ψηλά, άρα αυξάνονται οι απαιτήσεις και ο βαθμός δυσκολίας για να ανταποκριθεί σ΄αυτές. Διότι όπως ο Παναθηναϊκός «τρέχει» ένα θαύμα, έτσι και η ΑΕΚ «τρέχει» ένα άλμα. Αμφότερες οι ομάδες είναι επιτυχημένες αν τερματίσουν σε μια εκ των δύο πρώτων θέσεων βάσει των στόχων που είχαν θέσει το προηγούμενο καλοκαίρι. Μα η ΑΕΚ είναι ένα βήμα πιο μπροστά σε όλα τα υπόλοιπα (γήπεδο, δομή club, βάθος-ποιότητα ρόστερ, αγωνιστικό στυλ) συγκριτικά με τους Πράσινους.

Υ.Γ. Ασφαλώς και είναι ήττα του ελληνικού ποδοσφαίρου ό,τι συμβαίνει με τον τελικό του Κυπέλλου, όπως είπε ο Τάκης Μπαλτάκος. Και βεβαίως δεν ευθύνεται η ΕΠΟ για το γεγονός ότι η Πολιτεία (δηλαδή η Αστυνομία) δεν μπορεί να διασφαλίσει την ομαλή διεξαγωγή ενός σπουδαίου ματς, για να μην αναφερθούμε στην ευθύνη της κοινωνίας γενικώς και αορίστως ως προς την «παραγωγή» χούλιγκανς και στις ευθύνες των ομάδων για το ποιοι αγοράζουν τα εισιτήρια. Όμως εξίσου παταγώδης είναι η αποτυχία της ΕΠΟ με τα παχιά λόγια και τα φανταχτερά πλάνα για τελικό στο... εξωτερικό! Η ομοσπονδία της οποίας ο πρόεδρος έχει πει πως είχε συμφωνήσει για το Selhurst Park της Κρίσταλ Πάλας φτάνει στο σημείο να εξαρτάται από την Αστυνομία του Βόλου και τον Αχιλλέα Μπέο, επειδή ήθελε να κάνει την… επανάσταση» με τελικό εκτός Ελλάδας!

Όλα αυτά πραγματικά γίνονται μόνο στην Ελλάδα, σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Μόνο στην Ελλάδα 40 μέρες πριν από τον τελικό Κυπέλλου δεν γνωρίζουν οι φιναλίστ πού και πότε θα διεξαχθεί. Ο,τι συμβαίνει είναι μια επιπλέον απόδειξη για την αναποτελεσματικότητα μιας πλήρως απογοητευτικής διοίκησης, η οποία αποφάσισε να μπλεχθεί και τα έκανε μπάχαλο με τη διαιτησία (εφόσον εκείνη επέλεξε τον Στιβ Μπένετ εν αντιθέσει με τους Μέλο Περέιρα, Μαρκ Κλάτενμπεργκ που αποτελούσαν επιλογές των «μεγάλων» που είχαν και την ευθύνη για την απόδοσή τους), είναι συχνά στο επίκεντρο των media μόνο για τη διαιτησία, αλλά στην πραγματικότητα αδυνατεί να διοργανώσει όπως πρέπει έναν «κανονικό» τελικό Κυπέλλου, δηλαδή τη μοναδική σημαντική διοργάνωση της οποίας έχει την ευθύνη. Αδυνατεί να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις της και θέλει και τελικούς στο εξωτερικό και έξτρα "μπλεξίματα" μια ομοσπονδία που στα τέσσερα από τα τελευταία πέντε χρόνια δεν μπορεί να πάρει πιστοποίηση από την UEFA για το τμήμα αδειοδότησής της!

Μόνη εφικτή λύση πλέον φαίνεται η διεξαγωγή του τελικού «α λα ελληνικό μπάσκετ» (που καυχιέται κιόλας και εμείς το «καταπίνουμε» ότι καυχιέται, αν είναι δυνατόν!): μόνο με μαθητές και τους γονείς τους. Για να ολοκληρωθεί η εικόνα της απόλυτης κατάντιας μιας Πολιτείας η οποία δεν θέλει να θέσει όρια στο συγκεκριμένο ζήτημα (δεν θέλει, όχι «δεν μπορεί»), χρησιμοποιεί τη λέξη «αυτοδιοίκητο» όποτε την βολεύει (όπως και η ΕΠΟ) και ασχολείται με το πώς θα ορίζονται... «Ντελ Θέρο Γκράντε»! Ντροπή grande λέμε εμείς...