Μόνο για Ολυμπιακούς το ανάγνωσμα…

Μπορεί να μην είμαι πολύ φίλος με τα social media, αλλά καταλαβαίνω ότι είμαστε σε μία εποχή που είναι πολύ εύκολο να επικρίνουμε σφόδρα πρόσωπα και καταστάσεις γιατί μάλλον «όλα μας φταίνε». Και το ίδιο κατ΄επέκταση ισχύει και στο ποδόσφαιρο, σε όλες τις ομάδες, πόσο δε μάλλον στον Ολυμπιακό, που έχει τη μεγαλύτερη δεξαμενή από πλευράς κόσμου.

Σκεφτόμουν την αντίδραση που υπήρξε από την γνωστοποίηση της είδησης ότι ο Γκατούζο είναι η πρώτη υποψηφιότητα για τον πάγκο του Ολυμπιακού. πραγματικά ένα ολόκληρο κύμα αντίδρασης, προσέξτε χωρίς να έχει υπάρξει καμία συμφωνία του συλλόγου με τον προπονητή. Η είδηση ήταν ξεκάθαρη: ο Ολυμπιακός έκανε πρόταση στον Γκατούζο και περιμένει την απάντηση του. Ούτε κοντά, ούτε μακριά, ούτε έκλεισε, ούτε τίποτα.

Κατ΄αρχάς, δικαίωμα του κόσμου είναι να εκφέρει την άποψη του-πώς να το κάνουμε, ασφαλώς και είναι δικαίωμα του. Απλά νομίζω ότι η υπερβολή ποτέ δεν είναι για καλό. Όπως δεν είναι καλό όταν ξεφεύγουν τα πράγματα κι οι αντιδράσεις αλλάζουν επίπεδο. Είναι προφανές ότι δεν έχει γίνει κατανοητό τι πρωτάθλημα πλέον έχουμε. Και πόσο δύσκολο είναι να προσελκύσει πραγματικά καλούς προπονητές, ειδικά από αυτούς που είναι πιο γνωστά ονόματα. Κάποτε, πριν μία δεκαετία, ο Ποτσετίνο δεχόταν να μιλήσει με τον Ολυμπιακό. Έλεγε «όχι» στις προτάσεις που του γίνονταν, αλλά συζητούσε-τώρα δεν συζητάει καν. Βλέπετε, τότε ο πρωταθλητής Ελλάδας έπαιρνε απευθείας μέρος στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, κάτι που πια δεν ισχύει, εδώ και εφτά ολόκληρα χρόνια…

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν ο Γκατούζο «πιάσει» στον Ολυμπιακό, εφόσον έρθει, κάτι που παρεμπιπτόντως να ξέρετε ότι μόνο εύκολο δεν είναι, πολύ απλά γιατί έχει κι από αλλού προτάσεις-γιατί μπορεί να μην μας αρέσει εμάς ο Ιταλός, αλλά αυτός δουλεύει σε δύο από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, την Ιταλία (Μίλαν, Νάπολι) και την Ισπανία (Βαλένθια), για συνολικά μία τετραετία. Αν θέλετε την άποψη μου, μπορεί και όντως και να μην είναι ο πιο κατάλληλος προπονητής για τον Ολυμπιακό στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Το θέμα, όμως, είναι άλλο-τι προπονητές πιστεύουμε ότι μπορεί να έρθουν πλέον στο ποδόσφαιρο μας, όταν η Ελλάδα είναι κάτω κι από την Κύπρο κι όταν η Εθνική μας έχει ξεχάσει από τα τόσα χρόνια τι σημαίνει να παίζει σε μία μεγάλη διοργάνωση.

Ας δούμε, ότι πριν αναλάβουν τις άλλες μεγάλες ελληνικές ομάδες, το βιογραφικό του Γιοβάνοβιτς είχε πιο σημαντική στιγμή του τον ΑΠΟΕΛ, του Αλμέιδα την Γκουανταλαχάρα Μεξικού και του Λουτσέσκου τη Ραπίντ Βουκουρεστίου. Του δε Πέδρο Μαρτίνς, κατά κοινή ομολογία πιο επιτυχημένου προπονητή του Ολυμπιακού εδώ και μία οκταετία, είχε κορυφαία στιγμή την Βιτόρια Γκιμαράες. Κάνω λάθος; Αυτοί οι προπονητές έχτισαν τις τέσσερις μεγαλύτερες ελληνικές ομάδες τα τελευταία χρόνια, έτσι δεν είναι;

Λένε, εξάλλου, κάποιοι, «πώς να έρθει σοβαρός προπονητής, όταν φέτος μόνο, αλλάξαμε τρεις». Χμ, τέλη Ιουλίου, που ο Ολυμπιακός έψαξε για προπονητή, ξέρετε πόσα «όχι» εισέπραξε; Κι από τον Μαρθελίνιο κι από ένα σωρό άλλους; Και τότε είχε τον ίδιο προπονητή επί μία ολόκληρη τετραετία, τον Μαρτίνς…

Μην την ψάχνετε. Ανεξαρτήτως οικονομικού, δεν έρχονται εύκολα σοβαροί και καλοί προπονητές στο σύγχρονο ελληνικό ποδόσφαιρο της τωρινής ΕΠΟ, της τωρινής εθνικής ομάδας, των τωρινών συλλόγων, που μένουν από τον Ιούλιο εκτός Κόνφερενς Λιγκ (βλέπε το περασμένο καλοκαίρι τον ΠΑΟΚ από την Λέφσκι Σόφιας) η, δεν παίζουν καν Ευρώπη (βλέπε ΑΕΚ) η, που γυρίζουν μετά από χρόνια στην Ευρώπη (και βγαίνουν νοκ άουτ από τον Αύγουστο στο Κόνφερενς Λιγκ-βλέπε Παναθηναϊκό από την Σλάβια Πράγας, η οποία στη συνέχεια αποκλείστηκε σε όμιλο με Κλουζ, Μπαλκάνι και Σίβασπορ…).

Και να σας πω και κάτι άλλο αγαπητοί φίλοι του Ολυμπιακού, γιατί σήμερα είναι μόνο για Ολυμπιακούς το ανάγνωσμα! Η κριτική, ακόμη κι έντονη, πρέπει να υπάρχει πάντα στην κάθε μορφής εξουσία, συνεπώς και στο ποδόσφαιρο. Εύλογο είναι κάθε Ολυμπιακός να θέλει το καλύτερο για την ομάδα του και να αγωνιά, αλλά και να εκνευρίζεται για το πώς ο Ολυμπιακός βλέπει την πλάτη φέτος της ΑΕΚ και του ΠΑΟ, την στιγμή κατά την οποία επί μία τριετία (για να μην πάμε στο πιο πίσω) τους είχε αφήσει πολύ πίσω του, δείχνοντας μάλιστα προοπτική για ωραία πράγματα και στην Ευρώπη.

Είναι δε προφανές ότι έγιναν λάθη φέτος στον σχεδιασμό, για την ακρίβεια ένα βασικό (παραμονή Μαρτίνς) που μετά έφερε το ένα το άλλο. Λάθη που τα πληρώνει εν τέλει από την τσέπη του, μέσω αυξήσεων του μετοχικού κεφαλαίου, ο ίδιος άνθρωπος που τα επωμίζεται. Αλλά ας σκεφθούμε και κάποια πράγματα.

Πρώτον, ότι αυτός ο Ολυμπιακός επί 12 χρόνια έχει πάρει 10 πρωταθλήματα! Μία πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα επιτυχία ειδικά κάτω από το πρίσμα ότι είχε εχθρική προς αυτόν την ΕΠΟ για πάνω από εννιά χρόνια (2010-12 και 2016-2023). Επιπλέον αυτά τα 12 χρόνια έφτασε στο Νο 24 του ranking της UEFA, όντας η μοναδική ελληνική ομάδα που σχεδόν κάθε χρόνο φτάνει στα νοκ άουτ μίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

Δεύτερον, ότι ακόμη κι ο φετινός Ολυμπιακός, με τα όποια προβλήματα του, θα μπορούσε τώρα εύκολα να είναι πρώτος με διαφορετική αντιμετώπιση από τη διαιτησία, ιδίως στα ντέρμπι. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι έχει ίδια διαιτησία φέτος ο Ολυμπιακός με τη διαιτησία που έχουν ο ΠΑΟ κι η ΑΕΚ…

Τρίτον, ακόμη και τώρα, ο βαθιά πληγωμένος Ολυμπιακός δεν τα έχει παρατήσει και κάνει τα πάντα για να μείνει όρθιος στη μάχη του τίτλου. Ας περιμένουμε δε να δούμε και τα αποτελέσματα της Κυριακής στα ντέρμπι Ολυμπιακός-ΑΕΚ και ΠΑΟΚ-ΠΑΟ.

Τέταρτον, υπάρχει άλλο ελληνικό κλαμπ που να έχει τέτοιο μπάτζετ σαν τον Ολυμπιακό του Μαρινάκη; Ποια άλλη ομάδα κάνει τέτοιες οικονομικές υπερβάσεις, ώστε ο κόσμος στο Καραϊσκάκη να βλέπει τόσα και τόσα ονόματα, άσχετα αν μπορεί κάποιες μεταγραφές να πιάνουν (από Τσόρι και Σαβιόλα, έως Βαλμπουενά κι Ελ Αράμπι) και κάποιες να μην πιάνουν (από τον Τουρέ έως τον Μαρσέλο κ.α.). Με πιο πρόσφατο το παράδειγμα του Χάμες.

Πού θέλω να καταλήξω: και η διαμαρτυρία και η γκρίνια και η κριτική, ακόμη και το κράξιμο «μέσα είναι» στο ποδόσφαιρο. Για να μην πω ότι ενίοτε χρειάζονται κιόλας, ώστε να μην λιμνάζουν τα ύδατα! Απλά όχι μόνο να χρεώνουμε, αλλά να πιστώνουμε και πράγματα, και να εκτιμάμε και πράγματα. Από τα καθαρά…ποδοσφαιρικά, έως διάφορα άλλα, όπως τη βοήθεια εκατομμυρίων της ΠΑΕ στον ερασιτέχνη όλα αυτά χρόνια για να πρωταγωνιστεί σε όλα τα αθλήματα, αλλά και την κοινωνική προσφορά, που δίνει άλλη διάσταση σε ένα σύλλογο-όλα είναι κομμάτια, μικρότερα η, μεγαλύτερα, ενός παζλ που κάνει τον Ολυμπιακό υπερήφανο! Ακόμη και όταν ενίοτε είναι αγανακτισμένος, από επιλογές κι αποφάσεις!

Επιτρέψτε μου, μετά από 40 χρόνια ρεπορτάζ Ολυμπιακού, να πω ότι η υπερβολή και το να ξεφεύγουμε και το να περνάμε κάποια όρια, ποτέ δεν βοηθάει. Περισσότερο προβλήματα δημιουργεί. Και το λέω εγώ που π.χ. την ώρα του αγώνα πετάω πράγματα στην τηλεόραση μου και τα χώνω στους πάντες άμα στραβώσει το παιχνίδι, κλείνοντας καλά την πόρτα του σαλονιού, για να μην με ακούνε η γυναίκα κι οι κόρες! Αλλά όταν είναι να γράψω η, να βγω στο ράδιο μετράω ως το 10. Κι ακόμη κι έτσι, ενίοτε μπορεί, κακώς, να ξεφύγω!

Η αλήθεια είναι ότι λίγη ηρεμία κι εμπιστοσύνη εκεί που πρέπει στις δύσκολες στιγμές είναι πάντα ο καλύτερος σύμβουλος.

Άσχετο: O κάθε προπονητής κερδίζει το σεβασμό και την εκτίμηση μόνο μέσα από τη δουλειά του. Είτε είναι ο πιο ταπεινός Μαρτίνς, είτε ο πιο αναγνωρισμένος Ερνέστο, είτε ο πιο φιλόδοξος Μάρκο Σίλβα, είτε ο πιο αεράτος Μίτσελ, είτε ο πιο μαζεμένος Ζαρντίμ. Το ίδιο θα πρέπει να περιμένουμε και με τον επόμενο προπονητή του Ολυμπιακού, όποιος κι αν είναι...