Ολυμπιακός: Το οικοδόμημα δεν εξαρτάται από κανέναν Γκατούζο

Η περίπτωση Γκατούζο στον Ολυμπιακό έχει μπει σε κατάσταση αναμονής, λέει το ρεπορτάζ, αλλά δεν έχει τελειώσει. Τουλάχιστον όχι αρνητικά. Είναι λογική η γνωστή προσέγγιση, που συνηθίζεται και στην πολιτική. Ρίχνουμε το θέμα στην...αγορά για να μετρήσουμε και τις αντιδράσεις, ώστε να δούμε και πως προχωράμε. Μπορεί και να έγινε έτσι, μπορεί και όχι απλά να "έσκασε" ούτως ή άλλως, σε μια εποχή όπου τα "στεγανά" είναι δύσκολη υπόθεση. Δεν έχει σημασία. Ο Γκατούζο υφίσταται ως μια επιλογή για τους Ερυθρόλευκους και το (άμεσο) μέλλον θα δείξει αν είναι η μοναδική (απίθανο) ή η κύρια. Θεωρώ ότι αν αυτό είναι το "θέλω" του Μαρινάκη, μετά από έναν κύκλο επαφών και τις απαντήσεις που έχει πάρει, είναι απίθανο να μην προχωρήσει επειδή γίνεται νταβαντούρι στα social media. Αυτά είναι πράγματα που ξεπερνιούνται.

Αλλά η υπόθεση του Ιταλού κ;Oουτς και το θέμα του προπονητή στον Ολυμπιακό γενικότερα, είναι η ευκαιρία για να ανοίξει σοβαρά η κουβέντα που αφορά τόσο τον ίδιο όσο και συνολικά το ελληνικό ποδόσφαιρο. Γιατί έχοντας την άνεση της ανάπαυλας του Πάσχα και της... σχετικής άδειας μπορείς να μετρήσεις με πιο καθαρό μυαλό τις αντιδράσεις στο άκουσμα της είδησης για τις συζητήσεις με τον Γκατούζο. Κι επειδή δεν μου αρέσει να κουνάω το δάχτυλο σε κανέναν και να κάνω μαθήματα, ας το περιορίσω στον εαυτό μου.

Δεν θα κρύψω ότι η πρώτη μου αντίδραση ήταν περίπου "Ποιος Γκατούζο τώρα;". Όχι ακριβώς απαξιωτικά αλλά βάζω και λίγη σάλτσα για να γίνω σαφής. Αλλά (πάντα με την άνεση του χρόνου) κάθισα (αμέσως) μετά και σκέφτηκα μήπως έχουμε γίνει από αρκετά έως πολύ ... "μαντάμ Σουσού" σε αυτή τη χώρα. Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά πολύ και στο ποδόσφαιρο. Δεν σκέφτηκα ιδιαίτερα πάντως γιατί το ερώτημα είναι κατά βάση ρητορικό. Ασφαλώς και θεωρούμε ότι είμαστε κάτι μεγαλύτερο από αυτό που δικαιολογεί η ποδοσφαιρική "σκιά" μας στην Ευρώπη. Και όσο γινόμαστε όλο και περισσότερο κακία κωμωδία, τόσο η σκιά μας αυτή θα μικραίνει και δεν θα τη μετράει καθόλου οποιοσδήποτε, άλλες εποχές, θα σκεφτόταν να ρίξει μια ματιά προς τα εδώ. Για να πατήσει και να φτιάξει την καριέρα του.

Δεν θα σας κουράσω απαριθμώντας τις αρνήσεις που εισέπραξε ο Ολυμπιακός στην αναζήτηση προπονητή κοιτάζοντας όχι στο πάνω-πάνω, αλλά στο δεύτερο/τρίτο ράφι των ευρωπαίων τεχνικών και κυρίως αυτών που έχουν την προοπτική να βρεθούν στο πρώτο. Έχουν καταγραφεί στο ρεπορτάζ των τελευταίων ημερών. Όπως και οι υπενθυμίσεις, του ποιοι ήταν και τι "παλμαρέ" είχαν, οι τεχνικοί που ήρθαν και δέθηκαν τελικά για μεγάλο χρονικό διάστημα, έδωσαν και πήραν σημαντικά πράγματα από τους Ερυθρόλευκους. Δεν είναι τόσο μακρινά τα χρόνια που συνέβη αυτό ώστε να κάνουμε μαθήματα ιστορίας. Αυτό που πρέπει να σκεφτούμε είναι το "γιατί" των εύκολων αρνήσεων.

Στα μάτια μου τα πράγματα είναι απλά στις διαπιστώσεις αλλά όχι και (απαραίτητα) εύκολα αντιμετωπίσιμα στην πράξη. Γιατί μπορεί να μιλάμε για τον Ολυμπιακό αλλά προφανώς δεν αφορούν μόνο αυτόν. Καθώς μπορεί οι Ερυθρόλευκοι να είναι η πιο αναγνωρίσιμη ελληνική ποδοσφαιρική δύναμη της τελευταίας 15ετιας στην Ευρώπη, αλλά δεν είναι δυνατόν να βγουν πάνω από τα δεινά των τελευταίων ετών που κορυφώνονται φέτος, εντός των συνόρων. Και αυτά τα (πρόσφατα) "δεινά" έχουν δύο σκέλη. Τα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν συνολικά στην ποδόσφαιρο μας και τα όσα ακραία λανθασμένα έχουν γίνει στον Ολυμπιακό της σεζόν 2022/23.

Στο πρώτο σκέλος, ακόμα και με τον Βαγγέλη Μαρινάκη πρόεδρο της Superleague δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα αν δεν συναινέσουν και συμπλεύσουν τουλάχιστον στις βασικούς κανόνες έντιμης και αξιόπιστης διεξαγωγής του πρωταθλήματος οι "μεγάλοι" (αριθμήστε εσείς ελεύθερα πόσοι είναι αυτοί μην προσβάλω εγώ κάποιον). Και μόνο που το λέω, το γράφω και το διαβάζω μοιάζει με επιστημονική φαντασία, οπότε βγάλτε συμπέρασμα.

Στο δεύτερο σκέλος όμως εκεί που ο Ολυμπιακός πρέπει να αναμετρηθεί με τον ίδιο του τον εαυτό, είναι αλλιώς τα πράγματα. Γιατί δεν εξαρτώνται από κανέναν άλλον παρά μόνο από το αφεντικό του και τον οργανισμό του. Αν θα ορθοποδήσει και θα επανεκκινήσει μακριά από τα όσα παρανοϊκά συνέβησαν εντός της ΠΑΕ, αυτή τη σεζόν, είναι κάτι που δεν εξαρτάται από κανέναν άλλον.

Σήμερα μόλις, διάβασα ένα άρθρο που υπενθύμιζε τον απολογισμό των ετών Μαρινάκη στον Ολυμπιακό. Τα πρωταθλήματα, την οικονομική σταθερότητα και την ευρωπαϊκή αποδοχή. Η αλήθεια είναι ότι σε υποκειμενικούς παράγοντες μπορούμε να κάνουμε μεγάλη κουβέντα. Σε σχέση με την ποιότητα της μπάλας, την επιρροή στο πρωτάθλημα, το αν θα μπορούσε να κάνει περισσότερα πράγματα στην Ευρώπη, μπορούμε να πίνουμε μπύρες και να τα συζητάμε για ώρα.
Αλλά το αντικειμενικά, μετρήσιμα στοιχεία δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Πέρα από τον αριθμό των τίτλων και την συνεπή ευρωπαϊκή παρουσία μέσα στο γήπεδο αλλά και στο top40 των ομάδων που εμπλέκονται στα ευρωπαϊκά δρώμενα, για εμένα το βασικό είναι το που θα ήταν ο Ολυμπιακός, αυτά τα δώδεκα χρόνια, μετά το (άσχημο) τέλος της εποχής Κόκκαλη αν δεν είχαμε το μπάσιμο Μαρινάκη. Πιστεύω ότι είναι πολύ απλό να βγάλουμε συμπέρασμα βλέποντας τα όσα πέρασαν κυρίως η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός στα δικά τους πέτρινα χρόνια. Ο καθένας από αυτούς (με τα καλά και τα στραβά του) που τράβηξαν το κάρο για να βγει από τη λάσπη έβαλαν το χέρι στην τσέπη. Όπως διάβασα, για τον Μαρινάκη, μόνο ο αρχικός λογαριασμός ήταν πάνω από 70 εκατομμύρια ευρώ, σε χρέη, ασφαλιστικές εισφορές, δάνεια, ερασιτέχνη κλπ. Δεν θυμάμαι να είχαν σταθεί στην ουρά οι επενδυτές τότε, όπως δεν θυμάμαι να συνέβη αυτό και με άλλες ομάδες που τις λέγαμε "μαγαζί γωνία" όταν βρέθηκαν στην ανάγκη.

Οπότε τι; "Ζήτω ο Μαρινάκης" και ότι και να κάνει με προπονητές, παίκτες, στελέχη κλπ είναι σωστό; Πρώτα απ' όλα "ζήτω" προσωπικά έλεγα για τους ήρωες του '21 στο δημοτικό.και για κανέναν άλλον. Αντίθετα πιστεύω ότι τα δικαιολογημένα "μπράβο" για τα προηγούμενα χρόνια μεγαλώνουν (νομοτελειακά) και τις ευθύνες για αυτά που ακολουθούν. Από εκεί και πέρα ο καθένας επιλέγει να επενδύσει ή να δαπανήσει με το δικό του σκεπτικό, τον δικό του στόχο ή (και) τη δικιά του καψούρα. Οπουδήποτε. Επίσης επιλέγει με ποιους θα το κάνει. Του δίνει το δικαίωμα η επένδυση του. Με τη διαφορά ότι στο ποδόσφαιρο σε κρίνει κάθε μέρα και αυτός που δεν βάζει (στην καλύτερη περίπτωση) κάτι παραπάνω από τα χρήματα του διαρκείας του. Έτσι είναι το παιχνίδι όμως. Και όταν μπαίνεις σε αυτό (θεωρητικά) το αποδέχεσαι.

Σε αυτό το παιχνίδι στον Ολυμπιακό και στο ελληνικό ποδόσφαιρο ο Μαρινάκης δώδεκα χρόνια είναι, αντικειμενικά, αφεντικό. Αυτή τη σεζόν όμως ότι ήταν να γίνει λάθος έγινε. Και ακριβώς αυτή η αναντιστοιχία με τα προηγούμενα χρόνια είναι που προκαλεί και την έκπληξη αλλά και τον (επιπλέον) εκνευρισμό των οπαδών στο άκουσμα ονομάτων, όπως του Γκατούζο. Για εμένα όμως το θέμα δεν είναι ποιος θα είναι ο προπονητής αλλά ποιος θα είναι ο οργανισμός "Ολυμπιακός" τη νέα σεζόν. Αν οι επιλογές του και οι στόχοι του σε βάθος τριετίας, στο χτίσιμο κανονικής ομάδας, θα είναι σαφείς και θα στηριχθούν. Αν θα μπει ξανά στις "ράγες". Διαφωνώ κάθετα ότι ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη έναν Λουτσέσκου. Όχι ως προπονητή αλλά ως χαρακτήρα του στιλ "είμαι πάνω απ' όλους". Σαν ευρωπαϊκός σύλλογος -που θέλει να είναι- πρέπει οι ρόλοι να είναι διακριτοί και κανένας να μη θεωρεί ότι έχει δικό του "καπετανάτο". Άλλωστε ο Ολυμπιακός είναι που έχει αναδείξει στελέχη τροφοδοτώντας εσχάτως με αυτά και ομάδες από μεγαλύτερα πρωταθλήματα με τελευταίο παράδειγμα την Λίνα Σουλούκου στη Ρόμα.

Στον Ολυμπιακό μπορούν να μετρήσουν πόσα λάθη έχουν κάνει από τον Ιούλιο και να καταλήξουν ότι χωρίς αυτά θα ήταν και...δέκα βαθμούς μπροστά τώρα στο πρωτάθλημα και να νιώσουν καλύτερα. Λάθος προσέγγιση γιατί τα λάθη τα έκαναν αυτοί και όχι κάποια αόρατη δύναμη. Θα συμφωνήσω όμως ότι ένας "κανονικός" Ολυμπιακός θα ήταν και πάλι πρώτο φαβορί αλλά αυτό αποδεικνύεται, πάντα, μέσα στο γήπεδο.

Αυτό που πρέπει να καταλάβουν στον Πειραιά είναι πως, ότι χτίστηκε αυτά τα δώδεκα χρόνια δεν θα το εγγυηθεί κανένας Γκατούζο, Μαρθελίνιο ή όποιο άλλο όνομα, αλλά είναι ήδη εγγυημένο, αν δεν χάνεται το μέτρο και αν δεν επικρατεί η έπαρση. Το περίεργο είναι ότι πρέπει να το θυμίζουμε εμείς βέβαια.