Αυστηρά για Παναθηναϊκούς...
Το παρακάτω σημείωμα δεν έχει να κάνει με την ΑΕΚ. Δεν αφορά τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟΚ, το φετινό πρωτάθλημα. Αφορά μόνο Παναθηναϊκούς, γιατί μόνο εκείνοι μπορούν να το νιώσουν, να ταυτιστούν, να αισθανθούν και να καταλάβουν την οπτική του γωνία. Τούτο το σημείωμα δεν είναι ποδοσφαιρικό, δεν μιλά για τακτικές, δεν ασχολείται με το παιχνίδι ως παιχνίδι, εξάλλου αυτά τα είπαμε αναλυτικά στην εκπομπή της Παρασκευής με τον Μιχάλη και τον Γιώργο.
Αυτό το κείμενο είναι από καρδιάς, δεν το κάνω συχνά, αλλά τούτη την φορά θα μου επιτρέψετε μια εξαίρεση. Δεν παλεύεται με τίποτα η αναμονή και είναι αμαρτία στα 36 να ξεκινήσω τα αγχολυτικά.
Αυτό το blog, λοιπόν, είναι αυστηρά για Παναθηναϊκούς:
Για εσένα που εδώ και τρεις ημέρες και δεν έχεις κλείσει μάτι και ζεις κυριολεκτικά μόνο για την Κυριακή. Έχεις ξεχάσει πως ήταν, παραδέξου το αλλά είναι τόσο ωραίο και βασανιστικό ταυτόχρονα αυτό το συναίσθημα.
Για εσένα που εδώ και δεκατρία χρόνια έχεις να γευθείς την χαρά ενός πρωταθλήματος έζησες, μεγάλωσες, βίωσες τα χρόνια της υπομονής. Τα πιο δύσκολα χρόνια στην ιστορία αυτού του τεράστιου συλλόγου. Είτε είσαι 20άρης και ψάχνεις μια μεγάλη χαρά όπως ο διψασμένος στον έρημο, είτε είσαι 40άρης και θέλεις να ξαναπάρεις μια τζούρα από τα 90s και τα 00s, είτε είσαι 60άρης και νοσταλγείς την κανονικότητα αυτής της ομάδας.
Για εσένα που είσαι ένας από τους 7-8.000 που δεν σταμάτησαν να πηγαίνουν στη Λεωφόρο και να στέκονται στο πλευρό του Παναθηναϊκού. Τι να πεις για αυτούς τους ανθρώπους; Για αυτούς τους οπαδούς; Πάντα στη καρδιά, την ψυχή και στον κώδικα αξιών μου που αφορούν το ποδόσφαιρο, αυτοί οι συγκεκριμένοι 7-8.000 που ήταν πάντα οι ίδιοι στις πιο σκληρές εποχές, θα έχουν ξεχωριστή θέση, θα αξίζουν τις μεγαλύτερες τιμές και τα πιο κολακευτικά λόγια.
Για εσένα που ζητάς προσκλήσεις και εισιτήρια μόνο στα μεγάλα παιχνίδια και είσαι ο ορισμός του πανηγυρτζή. Δεν πειράζει, κι εσύ Παναθηναϊκός είσαι, δεν φταις που μεγάλωσες ποδοσφαιρικά σε αυτή την χώρα που αγνοεί την ποδοσφαιρική παιδεία και κουλτούρα.
Για εσένα που ''ήσουν'' με τον Πατέρα, τον Βγενόπουλο, τον Βαρδινογιάννη, τον Αλαφούζο ή απέναντι σε όλους αυτούς. Για εσένα που ήθελες ''μόνο Λεωφόρο'' και για εσένα που προτιμούσες ''Βοτανικό δαγκωτό''. Αρκετά φάγαμε τις σάρκες μας μεταξύ μας, χωρίς αυτό να σημαίνει πως το παρελθόν παραγράφεται ή πως δεν θα γίνεται κριτική. Απλά, στο τέλος της ημέρας όλοι για το Τριφύλλι στο μέρος της καρδιάς νοιαζόμαστε, ο καθένας από το δικό του μετερίζι.
Για εσένα που σε σύγκριναν οι... αθεόφοβοι με τον Μπόλονι και μετρούσαν μία μία τις νίκες και τις ήττες για να σε βγάλουν σκάρτο. Για εσένα που υποτιμούσαν την ομάδα σου όλη την χρονιά και ξεβρακώθηκαν ποδοσφαιρικά. Για εσένα που παρέλαβες καμμένη γη και μας έκανες να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε ξανά, μας έκανες ξανά Παναθηναϊκό και ό,τι και να γίνει θα σου ''χρωστάμε''. Επειδή μας επέστρεψες στις εργοστασιακές ρυθμίσεις, στη κανονικότητα. Με την δουλειά σου, τα ποδοσφαιρικά σου... guts και το ήθος σου.
Για εσένα που φοράς αυτή την φανέλα και από το ξεκίνημα της χρονιάς έχεις δώσει τα πάντα πάνω στο χορτάρι, έχεις κάνει την υπέρβαση των υπερβάσεων και δεν σταματάς να ξεφτιλίζεις την άμπαλη ποδοσφαιρική κοινωνία αυτού του τόπου που πλασάρεται με τον μανδύα της ''αντικειμενικότητας'' και του ''καθωσπρεπισμού''. Για εσένα που κάνεις περήφανο τον κόσμο του Παναθηναϊκού σχεδόν κάθε Κυριακή, καταθέτοντας και την ψυχή σου μέσα στον αγωνιστικό χώρο.
Για εσένα που παρά τα τεράστια σου λάθη όλα αυτά τα χρόνια, στο τέλος της ημέρας έχεις βάλει 100+ εκατομμύρια ευρώ στη ΠΑΕ, έχεις μοιράσει φέτος 2 εκατομμύρια ευρώ σε μπόνους νικών και κάποια στιγμή αξίζεις να ζήσεις μια μεγάλη χαρά.
Για εσένα θείο εκεί ψηλά, για εσένα Τσουκ ψυχούλα μου, για όσους έφυγαν όλα αυτά τα χρόνια.
Για όλους εμάς που όλα αυτά τα χρόνια ζήσαμε την πιο δύσκολη και ζόρικη περίοδο στην ιστορία του συλλόγου, τα χρόνια της υπομονής όπως μου αρέσει να τα προσδιορίζω. Σε αυτά τα χρόνια πρέπει να μπει ένα τέλος. Να τραβηχτεί μια μεγάλη πράσινη γραμμή και το κάρο να ξεκολλήσει οριστικά και αμετάκλητα από την λάσπη. Για εσένα Νικόλα αδελφέ μου, Σπύρο, Χάρη, Σταμάτη και Μαρία που με ανέχεστε κάθε Κυριακή στο μπαλκόνι εδώ και δύο σεζόν.
Η ομάδα παρουσιάζει τεράστια πρόοδο αυτή την διετία, έφτασε να διεκδικεί τον τίτλο με το τέταρτο μπάτζετ της κατηγορίας, να είναι πρώτη όλο τον χρόνο, από τα τέλη Αυγούστου. Πέρσι πήρε το Κύπελλο, το πρώτο τρόπαιο μετά το 2014. Ποδοσφαιρικά-και τούτο είναι αδιαπραγμάτευτο- η σεζόν είναι απόλυτα επιτυχημένη, ο Παναθηναϊκός έχει βάλει τα πιο στέρεα θεμέλια της δεκαετίας για να μπορεί να πρωταγωνιστεί μόνιμα σε Ελλάδα και Ευρώπη με το καλοκαίρι που έρχεται να δείχνει τις προθέσεις για τα επόμενα χρόνια, με σημαντική αύξηση στην ποιοτική στάθμη του έμψυχου δυναμικού. Ό,τι και να γίνει αυτή η σεζόν είναι προίκα για τις επόμενες και πρέπει να αξιολογηθεί σωστά, με καθαρό μυαλό, όταν έρθει η ώρα. Είπαμε, όμως, αυτό το κείμενο δεν είναι ποδοσφαιρικό.
Το ματς της δεκαετίας και... βάλε είναι προ των πυλών. Όσο και αν η... ρημάδα η ώρα περνά βασανιστικά, η στιγμή της πρώτης σέντρας το βράδυ της Κυριακής στις 20:00 θα έρθει.
Μία στιγμή που θα πρέπει να βρει τους παίκτες έτοιμους να αφήσουν στο γήπεδο και την τελευταία τους οκά ενέργειας. Να τους βρεις με μάτι που γυαλίζει, με ψυχή βαθιά, με θέληση αστείρευτη και καρδιά λιονταριού. Σε αυτά τα ματς τούτα τα στοιχεία κάνουν πρωτίστως την διαφορά. Και για να τα συνδυάσουμε με την φύση του αθλήματος, οι δεύτερες μπάλες, οι προσωπικές μονομαχίες, όλες οι παράμετροι που κρίνονται από την πνευματική προετοιμασία και ετοιμότητα, θα πρέπει να είναι του Παναθηναϊκού. Των παικτών του Ιβάν.
Μία στιγμή που θα πρέπει να βρει τον κόσμο στα... κάγκελα, έτοιμο να μετατρέψει την Λεωφόρο σε ''κόλαση'', πάντα σε κόσμια επίπεδα, μόνο με την φωνή και το τραγούδι, την τρέλα και την δίψα. Δεν υπάρχει πέταλο την Κυριακή, δεν υπάρχουν επίσημα.
Όλη η Λεωφόρος οφείλει και πρέπει να είναι ''Θύρα 13''. Να μην σταματά να ωθεί τον Παναθηναϊκό προς μια νίκη που θα φέρει τον οργανισμό να βάζει το ένα χέρι στη κούπα. Την Δευτέρα το πρωί 18.000 κόσμος είναι υποχρεωμένος να μην μπορεί να μιλήσει, να έχει κλείσει η φωνή του. Τα κινητά στην τσέπη, τα stories δεν υπάρχουν, υπάρχει μόνο η ''μάχη'' της κερκίδας και τίποτα άλλο. Μόνο ο Παναθηναϊκός.
Μία στιγμή που την περιμέναμε χρόνια. Κάποια στιγμή τα όνειρα θα πάρουν εκδίκηση, κάποια στιγμή θα γυρίσει ο τροχός, μας το... χρωστάει το ποδόσφαιρο διάολε. Μακάρι αυτή η στιγμή να κοντοζυγώνει απέναντι σε έναν πραγματικά άξιο αντίπαλο όπως είναι η φετινή ΑΕΚ του Αλμέιδα, μία ομάδα που θα δώσει ακόμη μεγαλύτερη αξία στον Παναθηναϊκό αν καταφέρει να πάρει το ματς και τον τίτλο στο φινάλε. Ακόμη και σε αυτό το κείμενο που είναι καθαρά συναισθηματικό, δεν χωρά τοξικότητα και αηδίες, παρά μόνο σεβασμός παρά τις αηδίες μερικών άσχετων που κάνουν το άσπρο-μαύρο μόνιμα για να γίνουν αρεστοί, καθώς οι δύο καλύτερες ομάδες της Ελλάδας διεκδικούν το τρόπαιο και μακάρι το βράδυ της Κυριακής να μιλάμε μόνο για ποδόσφαιρο.
Και να έχει νικήσει ο καλύτερος. Δηλαδή ο Παναθηναϊκός. ''Πάμε μωρή Πανάθα''...
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
