Ποτέ δεν ήταν πρόβλημα οι διαιτητές, πάντα ήταν οι παράγοντες…

Ολοι σκίζουν τα ρούχα τους, ότι θέλουν ξένους διαιτητές για να είναι αξιόπιστο το πρωτάθλημα. Κανείς όμως από αυτούς δεν θέλει αξιόπιστο πρωτάθλημα. Ολοι θέλουν πρωτάθλημα που να μπορούν να το κατακτήσουν αυτοί. Με Ελληνες, με ξένους, με έλεγχο της ΕΠΟ, με έλεγχο της Σούπερ Λιγκ, με κάθε τρόπο και κάθε κόστος, αρκεί να κατακτήσουν αυτοί το πρωτάθλημα.

Κανέναν δεν ενδιαφέρει το προϊόν, κανέναν, δεν υπάρχει η παραμικρή εξαίρεση. Μπορεί να είναι το ελληνικό πρωτάθλημα ένα ρημάδι αρκεί να το παίρνουν αυτοί, κανένα πρόβλημα. Κι’ αν δεν το παίρνουν να το κάνουν ακόμη πιο ρημάδι. Να το πούνε στημένο, να το διακωμωδήσουν, να το απαξιώσουν, να, να…

Όταν ανακοινωθεί ο διαιτητής της Κυριακής και ξένος να είναι και elite να είναι, αρχίζει αυτομάτως η εκστρατεία. «Είχε σφυρίξει πριν 3 χρόνια και πέντε μήνες το τάδε ματς της ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη και την είχε σφάξει ή την είχε ευνοήσει, άρα για αυτό τον έβαλαν και σε αυτό το ματς τώρα…», είναι το επιχείρημα και τα «πρόβατα»… βελάζουν όλα μαζί. Για τους περισσότερους από τους διαιτητές που ορίστηκαν φέτος στο ελληνικό πρωτάθλημα κάποιος γκρίνιαξε εκ των προτέρων, είτε με ανακοίνωση, είτε με διαρροή, είτε με ποστάρισμα, είτε με… μετάθεση της… προπαγάνδας στα παπαγαλάκια.

Τότε γιατί τους θέλουμε τους ξένους διαιτητές, αφού όλοι κάτι έχουν κάνει στο παρελθόν, τότε γιατί όλοι ουρλιάζουν ότι αυτοί ήταν οι πρώτοι που ζήτησαν ξένους διαιτητές, αυτοί ήταν οι πρώτοι που ήθελαν το VAR κ.ο.κ. Για να μας ενημερώνουν μετά ότι και οι ξένοι, στημένοι είναι;

Επίσης αφού όλους τους ενδιαφέρει ένα καθαρό ποδόσφαιρο, γιατί εδώ και πάνω από 40 χρόνια, κάνουν ότι μπορούν πριν από τις εκλογές της ΕΠΟ για να βγάλουν τον δικό τους πρόεδρο και να πάρουν τον έλεγχο της ομοσπονδίας; Γιατί όλοι δίνουν αγώνα μέχρις εσχάτων για να βγάλουν τον δικό τους πρόεδρο στην ΚΕΔ;

Ποτέ δεν πίστεψα ότι το μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα ήταν η διαιτησία. Πάντα ήταν, είναι και θα είναι οι παράγοντες, οι πρόεδροι, οι ιδιοκτήτες. Αυτοί ήθελαν πάντα να ελέγχουν το παιχνίδι, τους κανόνες, τα πρόσωπα του. Άλλος άκομψα, άλλος αισχρά, άλλος με περισσότερο τακτ. Αλλά πάντα ο στόχος όλων ήταν ο έλεγχος.

Και φυσικά οι παράγοντες ήταν πάντα το πρόβλημα για το ποδόσφαιρο παγκοσμίως, όχι μόνο για την Ελλάδα.

Πόσοι πρόεδροι της FIFA ή της UEFA πιστεύετε ότι θα έπρεπε να είναι εκτός φυλακής; Πόσοι από αυτούς που κάθισαν σε αυτήν την καρέκλα στο παρελθόν δεν είχαν δικαστικές περιπέτειες για διάφορα θέματα που άπτονται του ποδοσφαίρου;

Οπότε τι περιμένατε από την UEFA; Να βάλει τάξη στο ελληνικό ποδόσφαιρο ή ακόμη περισσότερο να το… καθαρίσει; Αστεία πράγματα. Η επιστολή του Τσέφεριν που μας ενημερώνει ότι τελειώνει η συμμετοχή της UEFA στην εύρεση διαιτητών για το ελληνικό πρωτάθλημα, είναι ότι πιο αισχρό εμφανίστηκε ποτέ. Μία ωμή και επίσημη, με υπογραφή του προέδρου κιόλας, παραδοχή, ότι εγώ τις βρωμιές τις βάζω κάτω από το χαλί και καμαρώνω κιόλας που το κάνω. Μπράβο ρε μάγκα, συγχαρητήρια, την έσκισες την γάτα.

Τις πήρες τις δύσκολες αποφάσεις για την χώρα στην οποία θα διεξαχθεί το επόμενο ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και ο μεθεπόμενος τελικός του Europa Conference League, το έστειλες το μήνυμα και ήταν ξεκάθαρο. Όχι δεν ήταν ένα μήνυμα «Πόντιου Πιλάτου», όπως το ερμήνευσαν κάποιοι, ήταν ένα μήνυμα διαφορετικό. «Εγώ τις βρωμιές κύριοι τις βάζω κάτω από το χαλί και θα έρθω να πατήσω πάνω σε αυτές και αυτόν τον Αύγουστο και τον ερχόμενο Μάιο για τους δύο ευρωπαϊκούς τελικούς».

Ηταν απαράδεκτη η συμπεριφορά στους διαιτητές που έστειλες ως UEFA, πολύ ωραία, τότε να φροντίσεις να επιβληθούν και οι ανάλογες τιμωρίες. Στην ελληνική ομοσπονδία, στις ομάδες, στα πρόσωπα, σε όποιους οφείλεται αυτή η απαράδεκτη συμπεριφορά. Θα έκανες την έρευνά σου και θα κατέληγες ποιους πρέπει να τιμωρήσεις και γιατί. Όπως ακριβώς θα συνέβαινε αν αυτές οι συμπεριφορές είχαν προκύψει σε ματς δικής σου διοργάνωσης. Αντί όμως να συμβεί αυτό, είχαμε αυτήν την επιστολή μνημείο αθλιότητας και χυδαιότητας από τον Τσέφεριν για να επιβεβαιώσει με τον πλέον τρανό τρόπο, ότι το πρόβλημα του ποδοσφαίρου, ήταν, είναι και θα είναι πάντα οι παράγοντές του.