Επιτυχία θα είναι η αξιοποίηση του ευρωπαϊκού εισιτηρίου

Καθώς ανήκω στους θιασώτες της άποψης που θέλει τον Άρη να εξασφάλισε το αυτονόητο, δηλαδή τη συμμετοχή του στη 2η προκριματική φάση του Conference League, μάλλον οφείλω να εξηγήσω το σκεπτικό μου. Αυτό βασίζεται στο μέγεθος της οικονομικής επένδυσης του περασμένου καλοκαιριού παράλληλα με την αύξηση του ποιοτικού επιπέδου των ποδοσφαιριστών που προστέθηκαν στο ρόστερ. Η βασική διαφορά του Άρη με τις τέσσερις ομάδες που προπορεύονται στη βαθμολογία δεν βρίσκεται τόσο στον τομέα της ατομικής ποιότητας όσο στο γεγονός ότι στο συντριπτικό μέρος της αγωνιστικής περιόδου οι «κίτρινοι» πορεύτηκαν δίχως να ανταποκρίνονται στα στοιχειώδη χαρακτηριστικά που διαχωρίζουν τα σύνολα παικτών από τις ομάδες. Τόσο εντός όσο και εκτός γραμμών. Προφανώς υπήρξε βελτίωση σ' αυτόν τον τομέα επί ημερών Τόλη Τερζή καθώς η ομάδα έδειξε κάτι συγκεκριμένο στο γήπεδο.

Παράλληλα δεν είχαν προπονητική συνέχεια υπό την έννοια ότι δεν λειτούργησαν πάνω σ’ έναν μπούσουλα αλλά αναλόγως των πρόσκαιρων σκέψεων του εκάστοτε προπονητή. Για παράδειγμα, το περασμένο καλοκαίρι ο Χερμάν Μπούργος επέλεξε μια «επιδερμική» προετοιμασία με προπονήσεις (μάξιμουμ) μιας ώρας - και δίχως να έχει στη διάθεσή του το μεγαλύτερο αριθμό παικτών πάνω στους οποίους θα στηριζόταν - με προφανή στόχο την εμφάνιση φρέσκιας ομάδας στην προκριματική φάση του Conference League και απώτερο σκοπό την αύξηση των πιθανοτήτων πρόκρισης στους ομίλους της διοργάνωσης. Ως απόφαση, δεν ήταν λανθασμένη συνυπολογίζοντας τη φετινή καινοτομία με τη διεξαγωγή της τελικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου εν μέσω Πρωταθλημάτων η οποία πρόσφερε μοναδική ευκαιρία μιας δεύτερης προετοιμασίας διάρκειας 40 ημερών. Εκεί ο Άρης έχασε την ευκαιρία της ουσιαστικής ανασύνταξης καθώς αντί να δουλέψει με σκοπό την κάλυψη των κενών, έπραξε το αντίθετο περιορίζοντας τις ημέρες προπόνησης και αποφεύγοντας τον προγραμματισμό φιλικών αναμετρήσεων. Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος του Άλαν Πάρντιου στο διάστημα της θητείας του στην ομάδα. Πιο σοβαρό από κάθε επιλογή παίκτη στην 11αδα ή τακτικό σχέδιο. Αυτό κουβάλησε η ομάδα και μετά την απομάκρυνσή του.

Αυτή η προπονητική μεθοδολογία ουσιαστικά εκτροχίασε τον Άρη από την πρώτη τετράδα και παράλληλα μείωσε τη χαώδη (ποιοτικά) απόσταση του από τις ομάδες που βρίσκονται από την 6η θέση και κάτω διότι δεν κατάφερε να δέσει ως σύνολο και κυρίως να παρουσιάσει ξεκάθαρη αγωνιστική ταυτότητα. Και πάλι όμως, η εξασφάλιση της 5η θέσης ήταν το μίνιμουμ που θα μπορούσε να πετύχει αυτή η ομάδα. Αυτό φάνηκε εξάλλου και στα play-offs του Πρωταθλήματος. Θυμίζω ότι στο τέλος της κανονικής διάρκειας ο Άρης ήταν μόλις έναν βαθμό πάνω από τον Βόλο, σήμερα είναι 10! Πέτυχε δύο νίκες στα μεταξύ τους παιχνίδια με goal average 7-2. Η δε βαθμολογική απόσταση θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη αν δεν είχαμε τα «φαλτσοσφυρίγματα» τα οποία δυστυχώς ήταν στην καθημερινότητα αυτής της ομάδας καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν.

Ο Άρης δεν έχει τον παραμικρό λόγο να πανηγυρίσει για την ανανέωση του διαβατηρίου του, ωστόσο, δεν μπορεί να περάσει… ντούκου το γεγονός ότι το πράττει για 5η διαδοχική χρονιά. Από την άλλη πλευρά όμως, δεν δικαιούται να επαναπαυτεί αλλά οφείλει να μπει σε καθεστώς εγρήγορσης για να διεκδικήσει κάτι που πραγματικά του λείπει και αφαιρεί ουσία από την προσπάθεια που καταβάλλει κάθε χρόνο στο Πρωτάθλημα. Τη συμμετοχή στους ομίλους του Conference League η οποία θα οδηγήσει στην ανάκτηση αίγλης και ραγδαία αύξηση των εσόδων είτε από τη διοργανώτρια αρχή είτε από το ενδιαφέρον που δεδομένα θα δείξει ο κόσμος.

Προς αυτήν την κατεύθυνση οφείλει να προχωρήσει άμεσα στη λήψη αποφάσεων γιατί είμαι σχεδόν βέβαιος ότι έχει κάνει βήματα στον τομέα του προγραμματισμού. Ξεκινώντας ασφαλώς από τον άνθρωπο που θα στέκεται όρθιος στον πάγκο γιατί οι παλινωδίες που τον χαρακτήρισαν την περασμένη αγωνιστική περίοδο στον συγκεκριμένο τομέα ήταν ο βασικός λόγος του αγκομαχητού που ακολούθησε στη διάρκεια της σεζόν. Να προχωρήσει στην επιλογή του, να την εξηγήσει και φυσικά να την υποστηρίξει. Κυρίως όμως να πιστέψει στον άνθρωπο που θα βρεθεί στη τεχνική ηγεσία αποφεύγοντας τις μεσοβέζικες λύσεις και καταστρώνοντας πλάνο δύο ή τριών χρόνων. Για τον χαρακτήρα των ποδοσφαιριστών που έχει ανάγκη αυτή η ομάδα τα γράψαμε πριν από περίπου δύο εβδομάδες. Αυτή η ομάδα θα προκόψει βάζοντας πολλούς Νταρίντα στο ρόστερ της και δεν στέκομαι μόνο στην ποδοσφαιρική ποιότητά του όσο στον δυναμισμό, τον χαρακτήρα και την αυταπάρνηση που χαρακτηρίζει τον Τσέχο.

Δύο πραγματάκια για τον χθεσινό αγώνα με τον Βόλο. Ήταν ευχάριστη η επιστροφή του Άντρε Γκρέι ο οποίος (απ)έδειξε ότι όταν θέλει και πίεση στην πρώτη γραμμή άμυνας μπορεί να ασκήσει. Ο Τζαμαϊκανός δεν είχε «τεμπέλικη» λογική γι’ αυτό χειροκροτήθηκε θερμά απ’ όλο το γήπεδο κατά την αντικατάστασή του. Νταρίντα και Λούις Πάλμα είναι δύο μορφές που ξεχωρίζουν στο παιχνίδι του Άρη αλλά αυτό άλλαξε όταν ανέβασε την απόδοσή του ο Ματέο Γκαρσία ο οποίος παραμένει επιδραστικός σ’ αυτή την ομάδα. Το ίδιο συνέβη μετά την είσοδο στον αγώνα και του Λούκας Ρουπ. Παρότι η χρονιά κύλησε αντιστρόφως ανάλογα των προσδοκιών δεν είμαι υπέρ των συντριπτικών αλλαγών αλλά αυτών που θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις δημιουργίας ενός συμπαγούς συνόλου στο γήπεδο και μιας οικογένειας στα αποδυτήρια.