Κάνε ένα θαύμα... Ζίνι!

• Μισή πάσα γκολ πρωτάθλημα που δεν έγινε και η επόμενη αγωνιστική!

Αυτό το: τι ζούμε φέτος Θεέ μου, πραγματικά δηλαδή, πόσο μεγάλη αλήθεια είναι... Η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός συνεχίζουν χέρι – χέρι στην κορυφή, δυο μόλις αγωνιστικές πριν το τέλος του πλέον ανταγωνιστικού πρωταθλήματος όλων των εποχών, με δυο ομάδες να το διεκδικούν με λύσσα, μανία και κάθε ματς να προκαλεί αλλαγή συναισθημάτων. Από τη χαρά, στη λύπη, από 'κει στην απογοήτευση και όταν ...παγώνει η φάση και ηρεμεί το κεφάλι (και πέφτει η ένταση και οι παλμοί), ξανά η αισιοδοξία, η ελπίδα και η επιθυμία να σε οδηγούν στο: εμείς θα το πάρουμε... Αυτό νομίζω κυριαρχεί στις συζητήσεις και στο κεφάλι κάθε οπαδού της μίας και της άλλης ομάδας!

Επίσης είναι δεδομένο ότι οι φίλαθλοι και οπαδοί των δυο ομάδων θα υποστηρίζουν αυτό το «κρίμα να το χάσουμε αυτό το πρωτάθλημα» και όχι για τους ίδιους λόγους αλλά με κοινή κεντρική ιδέα. Οι φίλοι των πράσινων δικαιολογημένα συζητούν πως «είμαστε πρώτοι όλη σχεδόν τη χρονιά, πρέπει να το πάρουμε» και αυτοί του Δικέφαλου πως «παίζουμε τόσο καλά, είμαστε καλύτερη ομάδα και παίζουμε καλύτερο ποδόσφαιρο, πιο όμορφο, πρέπει να το πάρουμε». Η αλήθεια είναι πάντα κάπου στη μέση, η πλέον σκληρή πραγματικότητα αυτή που λέει πάντα, μόνο μια ομάδα μπορεί να στεφθεί πρωταθλήτρια στο φινάλε της σεζόν...

Θα το θυμόμαστε, όπως και να 'χει, για χρόνια αυτό το πρωτάθλημα και θα το μνημονεύουμε επιτέλους για τους σωστούς λόγους. Εγώ εδώ θα εστιάσω στην ΑΕΚ και στο τελευταίο παιχνίδι της με τον Ολυμπιακό, το πιο πρόσφατο, αλλά και αυτό που ακολουθεί με τον Άρη στην Θεσσαλονίκη. Πολύ δύσκολο ματς... Πάμε όμως να δούμε αυτό που έφυγε για το οποίο έγραψα χθες περισσότερα και τούτη τη φορά θέλω να εστιάσω στη φάση που ήταν μισή – πάσα, μισό – γκολ, όλο το πρωτάθλημα ίσως, αν και άδικο να το λέμε αυτό αφού έχουν περάσει πολλά ματς. Ο Λιβάι Γκαρσία είναι ο ωραίος της ΑΕΚ για φέτος χάρη στη δουλειά του Αλμέιδα, αλλά μπορεί ανάλογα μα την εξέλιξη και το πού θα πάει ο τίτλος να γίνει και ο μοιραίος!

Διότι αν δεν εστιάσουμε στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και τις χαμένες ευκαιρίες του, θα πάμε πιο πίσω και θα δούμε το χαμένο πέναλτι με τον Παναθηναϊκό το οποίο θα έδινε το προβάδισμα ισοβαθμίας στην ΑΕΚ. Όμως ποιος μπορεί να ...κακίσει στον πρώτο σκόρερ της Ένωσης φέτος με 14 τέρματα παρακαλώ; Ένας εξτρέμ, που μεταμορφώνεται σε φοράκλα, αλλά δεν έχει επιτευχθεί ακόμη στο 100% αυτός ο σκοπός και είναι λογικό να ολοκληρωθεί μέσα και από αυτή τη διαδικασία: τις μεγάλες χαμένες στιγμές. Αυτές σε ζυμώνουν μαζί με τα γκολ που επιτυγχάνεις στα σημαντικά ματς και ο Λιβάι φέτος έχει και από τα δυο...

Μισή πάσα γκολ πρωτάθλημα που δεν έγινε και η επόμενη αγωνιστική!

Για να διασκεδάσουμε και λίγο την κατάσταση, αφού γράφουμε και... συζητάμε για ποδόσφαιρο διάολε και πρέπει να το χαιρόμαστε και όταν μας... πικραίνει, λίγο έλειψε από το να γίνει πραγματικότητα αυτό που λέγαμε εμείς οι κοντά στην ΑΕΚ, μέλη της κιτρινόμαυρης φυλής, για τον Ζίνι όταν μάθαμε πως τελικά η Ένωση τον αγόρασε, δίνοντας σημαντικό ποσό για παίκτη που αρχικά προοριζόταν για την ΑΕΚ Β και σταδιακά να προωθηθεί στην πρώτη ομάδα. Λέγαμε μεταξύ μας τότε: Κάνε ένα θαύμα Ζίνι... Θυμάστε το τραγούδι του Χρήστου Πάζη αν δεν κάνω λάθος; Απίστετο hit της εποχής του και πολύ διασκεδαστικό, ανεβαστικό το έλεγαν τότε αν θυμάμαι καλά...

Αυτό το τραγούδι λοιπόν έβαλα να το ακούσω να το θυμηθώ και διαλύθηκα γιατί ξεκινάει με στίχο: ήμουν μόνος... Οι πρώτες δυο λέξεις ρε γαμώτο του τραγουδιού, σα να μην αρκούσε το κάνε ένα θαύμα Τζίνι (για μας Ζίνι...)! Και μετά μου ήρθε η φάση του 96ου λεπτού στο μυαλό, την έβαλα και την είδα ξανά (και ξανά), για να εμπεδώσω ότι θα κάναμε πράξη το τραγούδι: ήταν ΟΝΤΩΣ μόνος, αν του την έσπαγε την μπάλα όπως έπρεπε ο Λιβάι Γκαρσία θα την έσπρωχνε στα δίχτυα, ή τέλος πάντων θα είχε πολλές πιθανότητες να το κάνει και να τραγουδάει όλο το γήπεδο το: κάνε ένα θαύμα Ζίνι... Θα έδινε το απόλυτο προβάδισμα τίτλου στην ΑΕΚ, θα έχανε ο Ολυμπιακός και θα πήγαινε υποχρεωτικά για νίκη με τον Παναθηναϊκό και η ομάδα του Αλμέιδα θα ήταν ήδη στο συν 2!

Με τα «θα» και «αν» δουλίτσα δεν γίνεται, ιστορία δεν γράφεται και πάμε παρακάτω. Έρχεται η προτελευταία αγωνιστική και ίσως κρίνει τον πρωταθλητή, το πιο πιθανό είναι αυτό ακόμη και αν δεν αλλάξει κάτι στην ισοβαθμία, τουλάχιστον έτσι το 'χω εγώ στο κεφάλι μου, όμως θα πρέπει να τη διατηρήσει. Την όλη σπέκουλα που συνοδεύει πάντα το ελληνικό πρωτάθλημα εγώ την προσπερνάω εδώ και καιρό, έγραφα ότι η ΑΕΚ είναι το φαβορί και αν κρίνουμε από τα ματς της προτελευταίας και τελευταίας αγωνιστικής νομίζω ότι αυτό θα υπογράμμιζε ο καθένας. Ο Παναθηναϊκός πάει να παίξει στο Φάληρο και η Ένωση στο Βικελίδης με απαίτηση νίκη και για τους δυο.

Ωστόσο ιστορικά και αποδεδειγμένα βάση αποτελεσμάτων διαχρονικά, το πιο δύσκολο ματς το 'χει ο Παναθηναϊκός, απέναντι στον Ολυμπιακό που έχει υποχρέωση νίκης για ουσιαστικούς λόγους: ευρωπαϊκό εισιτήριο καλό, αναζήτηση προπονητή (με δεδομένα άσχημα αν είναι τρίτος), παικτών να αποκτηθούν καλύτερων απ' ότι έχει η ομάδας τους έως τώρα. Σίγουρα στο δικό μου το μυαλό θα το παίξει το παιχνίδι ο Ολυμπιακός, όπως το έκανε και με την ΑΕΚ, δεν ξέρω αν θα μπορέσει, αυτό είναι άλλη κουβέντα... Σε ότι αφορά την 'Ενωση μπορεί να μοιάζει εύκολο το έργο της, όμως όσο σημαντικό είναι ότι ο Άρης θα είναι αδιάφορος, εξίσουν σημαντικό γεγονός συνιστά πως παίζει τελευταίο ματς στο κοινό του για φέτος και χωρίς καμία πίεση, απελευθερωμένος!

Για να δούμε τι θα... ζήσουμε και την Κυριακή...

Υγ: Η ΑΕΚ κλήθηκε να παίξει πολλά ματς ντέρμπι τίτλου από τη διακοπή και μετά, για την ακρίβεια πριν τη διακοπή αλλά ας εστιάσουμε στο τώρα, από το Πάσχα και έπειτα. Ήρθαν ιώσεις, τραυματισμοί, χτυπήματα μέσα στα ματς (όπως αυτό του Ρότα) και η ομάδα του Ματίας Αλμέιδα κόπηκε στα... δυο. Και όμως ανταποκρίθηκε. Στην Λεωφόρο άξιζε μόνο τη νίκη με την εικόνα της σε ντέρμπι τίτλου στην έδρα του αντιπάλου και επιβεβαίωσε ότι συνιστά την καλύτερη ποδοσφαιρική έκδοση του φετινού πρωταθλήματος (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν το πρωτάθλημα κατακτηθεί από τους πράσινους θα είναι άδικο). Με τον Ολυμπιακό με επιπλέον προβλήματα απουσιών, παίζοντας με δεξί μπακ τον ανέτοιμο αριστερό ακραίο αμυντικό Μοχαμάντι, δεν ήταν το ίδιο καλή, ήταν όμως και πάλι κυρίαρχη απέναντι σε έναν αντίπαλο που στήθηκε (σωστά) στο πρώτο και δεύτερο τρίτο του, έπαιξε σωστά άμυνα (ταμπούρι το λένε κάποιοι, ή πούλμαν, αλλά είναι εξίσου δύσκολο να ανταποκριθείς σε αυτό 99΄ λεπτά) και έχασε κάποιες τεράστιες ευκαιρίες. Στα δυο αυτά ντέρμπι η ΑΕΚ είχε 30 συνολικά ευκαιρίες, άλλες σπουδαίες, άλλες στιγμές, αλλά δεν είχε το αποτέλεσμα που βάση εικόνας άξιζε... Κι αυτό γιατί έπρεπε να παίξει με τόσα προβλήματα που την λύγισαν, οποιαδήποτε άλλη ομάδα όχι μόνο θα γονάτιζε, αλλά θα έχανε και τα δυο συγκεκριμένα ματς. Όχι όμως και η ΑΕΚ του Αλμέιδα...