Ο Άρης ξέρει τι πρέπει να κάνει το καλοκαίρι

Προφανώς νίκησε η καλύτερη ομάδα. Κανείς δεν το αμφισβητεί. Από τις, συνολικά, τέσσερις αναμετρήσεις με την ΑΕΚ, ο Άρης μόλις που διασώθηκε στις δύο, στην τρίτη αδικήθηκε και χθες δεν μπορούσε. Ατράνταχτο πειστήριο διαφοράς σε επίπεδο ατομικής ποιότητας και βαθύτερα, ομαδικής. Πέρυσι, οι δύο ομάδες συγκρούστηκαν στο ίδιο γήπεδο για ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο αλλά φέτος δεν είχαν την παραμικρή ομοιότητα. Από την αφοσίωση μέχρι το περιβόητο commitment, τη λέξη που αγαπούν οι ξένοι προπονητές στην Ελλάδα και αναφέρονται στη «δέσμευση». Ένας από δαύτους μου’ πε κάποτε ότι το μυστικό της επιτυχίας είναι η λέξη «ευθύνη». Προκόβουν αυτοί που δεν δειλιάζουν και την αναλαμβάνουν με χαρά ψυχής. Οι λιγόψυχοι ψάχνουν για δικαιολογίες.

Σε αυτές τις διαφορές, προστέθηκαν κι άλλες. Οι εννιά από τους (πρώτους) έντεκα του αρχικού σχήματος της ΑΕΚ αποτελούν βασικές επιλογές του Ματίας Αλμέιδα εν αντιθέσει με τον Τόλη Τερζή ο οποίος υποχρεώθηκε σ’ ένα κόψε-ράψε, παρέα με τους υπηρεσιακούς στόπερ κι αυτούς με τον ταξιδιάρικο νου καθότι πλησιάζει το τέλος της χρονιάς και λίγο πολύ γνωρίζουν ότι δύσκολα θα παραμείνουν. Τουλάχιστον ο Άρης ήδη ξέρει τι πρέπει να κάνει το καλοκαίρι. Η φετινή χρονιά εμπεριείχε διδακτική ύλη αντίστοιχη της ιατρικής σχολής. Δεν χρειάζεται να ψάξει για δικαιολογίες αλλά να προχωρήσει σε πράξεις. Ας ξεκινήσει με το αγωνιστικό σχέδιο, τον προπονητή που θα το εκτελέσει στο χορτάρι κι ας δείξει τι ομάδα θέλει να κάνει. Ξέρει ότι έχει ν’ ανέβει Γολγοθά με τα μειωμένα ευρωπαϊκά εισιτήρια.

Τού είναι γνώριμο το αγωνιστικό μοντέλο της φετινής ΑΕΚ απλά η τελευταία το εφήρμοσε καλύτερα λόγω ανώτερης (ατομικής) ποιότητας. Γι’ αυτόν τον λόγο της αξίζει το Πρωτάθλημα. Ως θεατής, ήταν πιο όμορφο να βλέπεις την ΑΕΚ του Αλμέιδα από τον Παναθηναϊκό του Γιοβάνοβιτς αλλά μ’ έναν αστερίσκο. Δεν είναι απλά δικαιολογημένη η οργή του προπονητή του Παναθηναϊκού αλλά και κάτι παραπάνω. Το καλύτερο Πρωτάθλημα των τελευταίων δεκαετιών, όπως βαφτίστηκε, θα μπορούσε να τελειώσει και με δύο-τρεις ημέρες καθυστέρηση. Δεν θα χαλούσε ο κόσμος καθώς ήταν ζήτημα υγείας. Αυτό που συνέβη στο τελευταίο τριήμερο είναι εξευτελιστικό για το Πρωτάθλημα αλλά και ενδεικτικό του βαθμού αξιοπιστίας του.

Επιστρέφοντας στα του παιχνιδιού, η ΑΕΚ νίκησε γιατί στον άξονα ήταν συντριπτικά ανώτερη του Άρη. Μάταιη η προσμονή ενός καλού παιχνιδιού από τον Σέικ Ντουκουρέ ο οποίος αλλού πατούσε κι αλλού βρισκόταν. Ζήτημα να πήρε 1-2 σωστές αποφάσεις στον χρόνο που έπαιξε. Θα είναι άδικη η αξιολόγηση των στόπερ. Στο πρώτο γκολ ο Μάρβιν Πίρσμαν προσπάθησε να σταματήσει τον Φαν Βέερτ με ανάποδο πόδι. Αδύνατο. Στο δεύτερο κανείς δεν λειτούργησε με αντανακλαστικά. Η ΑΕΚ του πρώτου ημιχρόνου ήταν χειμαρρώδης και ο Άρης στηρίχθηκε στον εξαιρετικό Λούκας Ρουπ, τον θετικό Γκρέι και δευτερευόντως τον Βλάντιμιρ Νταρίντα. Καλό παιχνίδι έκαναν και οι πλάγιοι full back αλλά ως εκεί.

Στο δεύτερο ημίχρονο, η μεν ΑΕΚ είχε ως βασικό αντίπαλο την πίεσή της η οποία την οδήγησε σε φοβικό παιχνίδι και κακό ποδόσφαιρο. Απέναντι σε καλύτερα οργανωμένη άμυνα, σε σχέση με τους χώρους που βρήκε στο πρώτο ημίχρονο, ο Άρης δεν μπορούσε να δημιουργήσει. Καμία ουσιαστική φάση. Από τις αλλαγές, ο Ράφαελ Καμάτσο κάτι προσπάθησε να ψελλίσει. Ο Χουάν Ιτούρμπε έχασε τη λαλιά του, ο δε Αμπουμπακάρ Καμαρά πάλι είχε το μυαλό του στη «μανούρα».

Για τον Άρη, αυτό το παιχνίδι δεν αλλάζει κάτι ως προς αυτά που πρέπει να κάνει. Ο στόχος της Ευρώπης υλοποιήθηκε μα είναι φανερό ότι ο Ρόμπερτ Παλίκουτσα δεν άλλαξε άποψη. Παραμένει πιστός στα συμπεράσματα που αποκόμισε από τις πρώτες ημέρες του στην ομάδα. Ακόμη και παίκτες που έχουν συμβόλαια είναι αδύνατο να βρουν θέση στο αγωνιστικό πλάνο που έχει στο μυαλό του. Ειδικά αυτοί που κουβαλούν στις πλάτες του και πειθαρχικά παραπτώματα σαν αυτό στο οποίο υπέπεσε ο Μπριάν Νταμπό. Πέραν των επιλογών σε πάγκο και χορτάρι, βασικό κριτήριο στις αποφάσεις θα πρέπει να είναι η αφοσίωση του καθενός στην εφαρμογή ενός αγωνιστικού σχεδίου. Είναι το στοιχείο που δεν είχε ο φετινός Άρης από την αρχή της χρονιάς. Δεν είναι πολλοί αυτοί που έβαλαν εαυτούς κάτω από την ομπρέλα της ομάδας. Αυτό φάνηκε τουλάχιστον στη διάρκεια της χρονιάς…