ΑΕΚ: Δεν είναι όνειρο, αλλά κι αν ήταν, μη μας ξυπνάτε!

Όρισε μου τι σημαίνει, έξω από τη γέννηση του παιδιού σου, τους γονείς σου, τη γυναίκα σου, «απόλυτη ευτυχία»; Μια ερώτηση που μπορούν από την Δευτέρα που μας πέρασε έως και την επόμενη σεζόν (αλλά σίγουρα μέχρι και την Κυριακή που διανύουμε) να απαντήσουν απόλυτα οι φίλοι της ΑΕΚ. Διότι από την ολοκλήρωση της προτελευταίας αγωνιστικής των play-offs έως και τούτες τις ώρες που διαβάζετε αυτό το κείμενο, δεν υπάρχει πιο ευτυχισμένος φίλαθλος – οπαδός από αυτόν του Δικέφαλου, κακά τα ψέματα και το καταλαβαίνουν όλοι... Όλη η μέρα του Σαββάτου, του προηγούμενου 24ωρου ντε, ήταν τέτοια που ακόμη και άσχετος με το αντικείμενο να ήσουν, αν βρισκόσουν στην Νέα Φιλαδέλφεια, θα το 'χες εμπεδώσει!

Η αλήθεια είναι και όχι μόνο στην πόλη μας... Διότι για μας που βρισκόμαστε κοντά, δίπλα και γύρω από την ΑΕΚ, αλλά και από την Νέα Φιλαδέλφεια, η γιορτή έχει ξεκινήσει με την ολοκλήρωση της προηγούμενης αγωνιστικής. Από τότε οι ώρες ύπνου δεν είναι αρκετές, για την ακρίβεια είναι ελάχιστες, όπως και οι οικογένειές μας δεν μας έχουν χαρεί, πιο σωστά μας έχουν στερηθεί... Ο χρόνος ορίζεται από την Ένωση και την ημέρα που ξημέρωσε επιτέλους: την Κυριακή της επιστροφής στην κορυφή στης Φιλαδέλφειας τα μέρη, έπειτα από το μακρινό 1994 όπου γιορτάσαμε εκεί μέσα το πρωτάθλημα, θα ζήσουμε κάτι το ανεπανάληπτο. Κάτι δίχως προηγούμενο και επόμενο στην ιστορία του ελληνικού (ίσως και όχι μόνο) ποδοσφαίρου...

Όμως πριν από τη μέρα, την πιο όμορφη έπειτα φυσικά από εκείνη των εγκαινίων του νέου μας γηπέδου, υπήρξε σχεδόν μια εβδομάδα όπου την περάσαμε έξω και μέσα στο σπίτι μας... Στιγμές μοναδικές, συγκίνησης, στιγμές χαράς και μελαγχολίας, στιγμές ζωής, γιατί μη το ξεχνάτε: όλη μας η ζωή είναι στιγμές! Οι μέρες κύλησαν αργά, σχεδόν βασανιστικά, αλλά είναι απ' αυτές τις φορές που λες «δεν πειράζει, να το ζήσω, να είναι όλο δικό μου» και ισχύει σε απόλυτο βαθμό. Δεν είναι όνειρο, αυτό που ζούμε, αλλά κι αν ήταν, μη μας ξυπνάτε... Όσοι ελάχιστοι, μα ταυτόχρονα ατελείωτοι, μας καταλαβαίνετε και όλοι οι υπόλοιποι όπου δεν νιώθετε απλά, αφού το θέλετε, μας προσπερνάτε. Είναι απ' αυτά που κάποτε κανείς καταλαβαίνει, αλλά ταυτόχρονα δεν τα καταλαβαίνει ποτέ.

Δεν αλλάζω αυτά τα που ζω απλά με τίποτα που να 'χω ζήσει με την ΑΕΚ πιο παλιά... Δεν περιγράφεται με ακρίβεια το συναίσθημα να βιώνω κάτι που είναι μοναδικό ιστορικά. Πάντα με πρόσωπα αγαπημένα, οικογένεια, χωρίς το αίμα μας να είναι δα κοινό. Αντιλαμβάνεστε απ' τη γραφή μου τη διάθεση, είμαι σε φάση που τον κόσμο όλο αγαπώ, το κυριότερο είναι ότι πρόκειται για κάτι που εννοώ. Είδα πρόσωπα που βλέπω μόνιμα, από τη μέρα που το γήπεδο είναι ΕΔΩ, υπάρχει και φιλοξενεί τα όνειρά μας. Τούτη τη φορά όμως που συναντηθήκαμε τίποτα δεν ήταν ίδιο, αλλά ούτε διαφορετικό. Ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη και από παντού ν' ακούς «που 'σαι αδερφούλη μου, σε αγαπώ»...

Ενά πρωτάθλημα στην Νέα Φιλαδέλφεια, μια οικογένεια η ΑΕΚ όπως παλιά!

Πού να εξηγώ αναφέρει το τραγούδι του Βαρδή και κάπως έτσι στο μυαλό μου προσπαθώ. Θα το επιχειρήσω ντε όπως πάντα... Πρέπει να βγάλω το συναίσθημα αυτό: είναι τόσο όμορφο που και σε αντίπαλό μου εύχομαι να δω! Από νωρίς το μεσημέρι ένα πάρτι, στης πόλης που 'χω μεγαλώσει τα στενά, πιο πριν το γεύμα με φίλους που 'χουμε μεγαλώσει, κάναμε πλέον οικογένεια και κοιλιά (και χάσαμε μαλλιά). Ασπρίσαμε όλοι και ανταμώσαμε στου Βάκη την γωνιά, όλα ήταν ίδια και ήταν τόσο διαφορετικά. Εκεί ο Νίκος απ' την Κομοτηνή το ίδιο πάντα, ο Τέλης αλλά και ο Φώτης, ο αδερφός μου, ο Κίμωνας και απ' την Θεσσαλονίκη τα παιδιά. Λίγο φαγάκι, πολύ κουβέντα για την ΑΕΚ και χαρά.

Το κλίμα πανηγυρικό, η παρέα σε εορταστικούς ρυθμούς και το ραντεβού ήταν με όλους για την Νέα Φιλαδέλφεια. Εκεί που σε λίγες ώρες θα ζήσουμε κάτι το ονειρικό... Από την άλλη ήδη το ζούμε! Ήρθε και ο Άρης απ' την Βοστώνη ξαφνικά, συμμαθητής του αδερφού μου απ' τα παλιά, μαζί με τον Στέλιο τον αδερφό, όλοι μαζί στης αγαπημένης μας της πόλης τα στενά γίναμε ένα, για την ακρίβεια γίναμε πάλι εμείς παιδιά... Στην Γκαζόζα όλοι μια παρέα από του κόσμου κάθε απίθανη γωνιά, όλοι μαζί σα να είχαμε βρεθεί και πριν μια μέρα, απίθανο το συναίσθημα να αγαπάς αληθινά. Η πόλη έχει ήδη πάρει (πάλι) της πιο όμορφης διχρωμίας τη μαγιά, πιο δίπλα πάρτι και όλοι γλέντι για την ΑΕΚ, αυτή η πόλη απόψε δεν κοιμάται πια!

Να σου οι φίλοι κι απ' την Κρήτη με βαλίτσα, η Φιλαδέλφεια υποδέχεται την επαρχία και δεδομένο πρέπει να είναι ότι πολλοί θα μείνουν σερί μέσα στο άλσος, ύπνο σε αιώρες, σε σχοινές και τα λοιπά... Παντού τριγύρω σου ευτυχισμένες φάτσες που θέλουν να μοιράσουν αγκαλιά και όλοι με την ίδια απορία: «τι είναι αυτό που αναμένεται να ζήσουμε παιδιά»! Προφανώς και δεν αναφέρονται στο πρωτάθλημα και την κούπα απλά, αλλά στο γεγονός ότι αυτό θα συμβεί μετά τόσα χρόνια στο νέο γήπεδό μας στο ίδιο χώρο που βρισκόταν το προηγούμενο. Εφόσον γίνει αυτό (κι αν έπειτα συνδυαστεί με νταμπλ) θα μετατρέψει την ούτως ή άλλως (ελέω γηπέδου και ανταγωνισμού) σούπερ χρονιά σε μυθική για το club.

Είναι η ώρα να ξεκουραστούμε λίγο, να πάρουμε δυνάμεις για μετά, η ώρα 06.00 και πάλι γράφω πριν σβήσω, μα σκέφτομαι μονάχα το μετά... Η ΑΕΚ εκτός συγκλονιστικού απροόπτου επιστρέφει στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος μέσα στο σπίτι της, στης Φιλαδέλφειας τα μέρη, όπου αναμένεται να πνιγεί από το λαό της, που έχουν μια αξίωση να ζήσουν το όνειρό τους. Σήμερα έρχονται και άλλοι από μακριά, κουμπάροι, σύντεκνοι, φίλοι και γνωστοί, η πόλη όλη θα γεμίσει και απ' το πρωί θα υπάρχει μόνο ΜΙΑ γιορτή: αυτή της μεγαλύτερης Κυρίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ένα πρωτάθλημα στην Νέα Φιλαδέλφεια όπως παλιά, όσο μακριά κι αν είναι αυτό, δεν είναι λίγο, για την ακρίβεια είναι η ζωή (για μας) που πέρασε απλά...

Δεν χωράει υστερόγραφο σε τέτοιο άρθρο παρά μόνο μία υπενθύμιση: απόψε την γιορτή θα την ...ζήσουν και όσοι είναι τόσο μακριά!