Παναιτωλικός: Πρώτα το θέμα του προπονητή, ύστερα όλα τα άλλα

Φινάλε ακόμη μίας σεζόν χθες (13/5) για τον Παναιτωλικό και το 2023/24 θα τον βρει εκ νέου στη μεγάλη κατηγορία, κάτι που όσο «δεδομένο» και να φαντάζει πια αφού τα «καναρίνια» έχουν καθιερωθεί στα «σαλόνια», μόνο ως «απλό» επίτευγμα δεν είναι.

Πλέον η επόμενη ημέρα, από σήμερα δηλαδή, θα βρει τους «κυανοκίτρινους» σε ρυθμούς προγραμματισμού, όπου ήδη μάλιστα άρχισαν να «τρέχουν» μετά την διευθέτηση ζητημάτων όπως της τηλεοπτικής τους στέγης και της εταιρίας ένδυσης (Cosmote TV και Admiral αντίστοιχα).

Φυσικά και το βασικό ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση είναι η στελέχωση του ρόστερ, αν και τομείς όπως οι παραπάνω είναι εξίσου σημαντικοί.

Στο Αγρίνιο λήγουν αρκετά συμβόλαια (π.χ. Ντίας, Κολοβός, Ανέστης, o Λάρσον που αποτελεί ήδη παρελθόν κ.α.), αλλά το πρώτο που θα ξεκαθαρίσει είναι το θέμα της τεχνικής ηγεσίας. Εδώ να ανοίξουμε μία παρένθεση και να πούμε ότι πάμε με γνώμονα την από τις 27 Απριλίου τοποθέτηση του Φώτη Κωστούλα πως εκείνος και οι συνεργάτες του «τρέχουν» την ομάδα, αφού δεν υπάρχει κάποια ένδειξη για το αντίθετο (βλέπε ζήτημα Καμίνσκι για το οποίο όπως φαίνεται σύντομα θα έχουμε να πούμε πολλά περισσότερα).

Αρα για να δούμε ποιοι μένουν, ποιοι φεύγουν και ποιοι θα έρθουν θα πρέπει να αποσαφηνιστεί το ποιος θα είναι ο προπονητής. Ο Γιάννης Αναστασίου ολοκλήρωσε τη δεύτερη χρονιά του στον πάγκο του Παναιτωλικού και η συνολική του θητεία μπορεί να κριθεί νορμάλ ή και πετυχημένη ακόμη, σε ορισμένα της σημεία. Υστερα από μία διετία όπου η «Δαμόκλειος Σπάθη» του υποβιβασμού κρέμονταν πάνω από το «κλουβί» (2019-2021), το 2021/22 που ανέλαβε η ομάδα έπαιξε καλή μπάλα, διακρίθηκε στο Novibet Κύπελλο Ελλάδος όπου και «λύγισε» σε διπλά ματς από τον Ολυμπιακό στην παράταση, «φλέρταρε» με τα play-offs και εξασφαλίστηκε άνετα. Για αυτό άλλωστε και ανανέωσε.

Το 2022/23 αντίθετα χωρίζεται σε τρία μέρη. Στον πρώτο γύρο όπου ναι μεν η εικόνα δεν ήταν ανάλογη της περσινής αλλά τα αποτελέσματα «φωτογράφιζαν» μεγάλη πρόοδο, στον δεύτερο όπου οδηγήθηκε σε flat εμφανίσεις και πιο «μαζεμένη» συγκομιδή που πάντως έφεραν τον Παναιτωλικό στην 7η θέση της κανονικής περιόδου και στα καταστροφικά play-outs.

Το 0-1-6 του μίνι πρωταθλήματος θα «βαραίνει» τα «καναρίνια», αλλά πρέπει να αναρωτηθούμε αν αναιρεί ή «σβήνει» όλα τα υπόλοιπα, από το καλοκαίρι του 2021 μέχρι τώρα. Απάντηση δεν υπάρχει, ο κάθε ένας μπορεί να ισχυριστεί το οτιδήποτε, όλοι μαζί ίσως και να έχουν δίκιο αλλά άδικο ταυτόχρονα και ας έχουμε κατά νου πως….έξω από το χορό πολλά τραγούδια μπορούμε να πούμε. Είναι άλλο το ρεπορτάζ και άλλο η προσωπική εκτίμηση του κάθε ένα από εμάς, αφού το πρώτο αναφέρεται στο πώς έχουν τα γεγονότα και το δεύτερο στα προσωπικά μας «θέλω» ή τη δική μας οπτική γωνία.

Μάλιστα για αυτό τελευταίο σκέλος, των play-outs, υπάρχουν και ορισμένες συνθήκες που προσφέρουν «ελαφρυντικά», για το πώς οδηγηθήκαμε δηλαδή στην τραγική συγκομιδή του μίνι-πρωταθλήματος, όπου κακά τα ψέματα ο Παναιτωλικός κινδύνεψε να πέσει. Ποια είναι αυτά;

Τα «καναρίνια» αποδυναμώθηκαν τον Γενάρη σημαντικά στο ανασταλτικό κομμάτι, όπου έφυγαν οι βασικοί Κορνέλιους (στόπερ), Φλόρες (ανασταλτικός χαφ) χωρίς όμως να αντικατασταθούν. Ετσι ο Μλάντεν από τον άξονα που ήταν εξαιρετικός «γύρισε» κεντρικός αμυντικός αλλά στα «6αρο-8άρια» δεν ήρθε παίκτης και προκλήθηκε αγωνιστική ανισορροπία, ζήτημα «χημείας» και παράλληλα μειώθηκαν, σε αριθμητικό επίπεδο, οι διαθέσιμες λύσεις. Ας μην πάμε μακριά, αρκεί μόνο να δούμε το παράδειγμα του Μάρτενσον. Ο Σουηδός είναι μια χαρά παίκτης, φιλότιμος και εξαιρετικός χαρακτήρας, αλλά κακά τα ψέματα στον πρώτο γύρο ήταν «ιεραρχικά» το 3ο «6αρο-8άρι», πίσω από τους Μλάντεν, Φλόρες και για αυτό μέχρι και το 1-3 της Λαμίας για την 13η αγωνιστική είχε μόνο 4/13 90λεπτα.

Ο Φλόρες παραχωρήθηκε την επομένη του αγώνα της Νέας Φιλαδέλφειας που ήταν για την 18η «στροφή» του πρωταθλήματος και μάλιστα δεν έπαιξε εκείνο το μεσημέρι λόγω καρτών. Από τότε και μέχρι το πρόσφατο 2-2 με τον Λεβαδειακό που ουσιαστικά κράτησε τον Παναιτωλικό μεσολάβησαν 13 ματς (οκτώ για την κανονική διάρκεια και πέντε στα play-outs) όπου ο Σουηδός «μέτρησε» 6/13 90λεπτα, ενώ με Παναθηναϊκό και Ιωνικό αντικαταστάθηκε στο 86’ και το 89’ αντίστοιχα. Δηλαδή είχε 8/13 παρά ελάχιστα λεπτά. Ετσι ο 3ος έγινε… κολώνα όχι κατ’ επιλογή ή επειδή υπήρξε κάποιος σοβαρός τραυματισμός, αλλά κατ’ ανάγκη.

Πάντως υπήρξαν και αρκετές ιατρικές απώλειες με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα του Νταγκό (όπως φυσικά και των Μαλή, Λιάβα, Χουχούμη κτλ στην άμυνα όπου οι λύσεις ήταν και περιορισμένες), ενώ είχαμε και το «ζήτημα Καμίνσκι».

Το τελευταίο δεν επηρέασε την λειτουργία της ομάδας ως «οργανισμό» αφού ναι μεν η πλευρά του έτρεχε τα πάντα στον Παναιτωλικό για περίπου 2,5 μήνες (από τον Ιανουάριο ως τα μέσα Μαρτίου) , αλλά η νυν/παλιά, όπως θέλετε πείτε τη, διοίκηση βρίσκονταν κοντά στο ποδοσφαιρικό τμήμα, ακόμη και όταν υπήρχαν στα ενδότερά της άνθρωποι του εκ των ΗΠΑ επιχειρηματία, μέχρι και τη στιγμή που αποχώρησαν.

Υστερα μάλιστα η παρουσία τους έγινε ακόμη πιο έντονη (σε ουσιαστικό επίπεδο ήταν πάντα έντονη αλλά πλέον έβγαιναν και «μπροστά), αλλά ο Κωστούλας ήταν συνεχώς αισθητά ενεργός όλο αυτό το διάστημα. Αρα ποτέ ο Παναιτωλικός δεν ήταν στο συγκεκριμένο κομμάτι «ακέφαλος» ή «ανεπαρκής», αλλά το όλο «πήγαινε-έλα» σε επίπεδο στελεχών, σε συνάρτηση με το ότι τη μία «τελείωνε» σήμερα η μεταβίβαση και την άλλη πήγαινε για αύριο, προκάλεσε μία Α αβεβαιότητα.

Οι ψίθυροι αλλά και τα σενάρια που πολλές φορές άγγιζαν τα όρια της μυθολογίας/μυθοπλασίας, δεν θέλουν και πολύ να «τρυπώσουν» στα αποδυτήρια και να προκαλέσουν αναστάτωση.

Το ένα έφερε το άλλο λοιπόν, ενώ υπήρξαν και λάθη, από τεχνική ηγεσία και παίκτες Αλλωστε σε λάθη δεν υποπίπτει μόνο όποιος δεν κάνει τίποτα, νόμος, και ουδείς το αρνείται πως παρότι υπήρχαν τα παραπάνω ευρήματα, δεν δικαιολογείται ανάλογη εικόνα. Πάνω από όλα παίκτες και προπονητές αδίκησαν τους εαυτούς τους, αφού ήταν για παραπάνω και όχι να μπλέκουν σε σενάρια παραμονής. Για παράδειγμα το φαινόμενο της έλλειψης αυτοσυγκέντρωσης ήταν «μόνιμο» και με Ιωνικό, ΠΑΣ, Λεβαδειακό, σε τρεις συνεχόμενους αγώνες των play-outs, έγιναν τέσσερα πέναλτι!

Για φινάλε υπήρξε ο παράγοντας γκίνια. Στην Τρίπολη γκολ στο 90', με τον Ιωνικό χάθηκε στο φινάλε η ευκαιρία που δεν... χάνεται, ενώ με τον ΟΦΗ ο Παναιτωλικός είχε τρία δοκάρια στο 0-0. Αν το 0-1-6 ήταν 1-3-3, σίγουρα θα μιλάγαμε διαφορετικά. Πολύ διαφορετικά.

Κάπως έτσι λοιπόν οδηγηθήκαμε σε αυτή τη συγκομιδή που όντως «χτυπάει» άσχημα, όπως και να το δει κανείς.

Ολα αυτά λοιπόν θα συζητηθούν και θα τεθούν επί τάπητος μεταξύ διοίκησης και Αναστασίου. Οι δύο πλευρές διατηρούν εξαιρετικές σχέσεις (χθες βράδυ σε μία μίνι γιορτή για το φινάλε της τρέχουσας περιόδου το κλίμα ήταν εξαιρετικό), γνωρίζονται καλά, συνεργάζονται άψογα δύο χρόνια και εκεί θα παρθεί η σχετική τελική απόφαση. Εκείνοι γνωρίζουν τι είναι το καλύτερο για τους ίδιους και το club. Που το ζουν εκ των έσω. Ουδείς άλλος. Οταν λοιπόν συμβεί αυτό θα δούμε και την επόμενη ημέρα.

Οσο για την κουβέντα που έχει ανοίξει περί μπάτζετ, ας έχουμε κατά νου πως μπάλα δεν παίζουν τα λεφτά.