Το βράδυ που χάθηκε ο τίτλος, σφραγίστηκε η μοναδική σχέση του κόσμου με τον Ιβάν και την ομάδα του

Δεν ήταν εύκολο το βράδυ στη Λεωφόρο. Ούτε για τον Ιβάν, ούτε για την ομάδα, ούτε για τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Για κανέναν. Όταν μετά από μία τόσο μεγάλη προσπάθεια, όταν είσαι πρώτος στις 30+ από τις 35 αγωνιστικές αυτού του πρωταθλήματος και χάνεις τον τίτλο ουσιαστικά την προτελευταία αγωνιστική και μαθηματικά απόψε, είναι λογικό να αδειάζεις.

Να στερεύουν τα κουράγια. Πόσω μάλλον όταν αυτός ο τεράστιος σύλλογος είναι μακριά από την κορυφή εδώ και δεκατρία χρόνια, πόσω μάλλον όταν για ακόμη μία φορά, πέρα από τα δικά του λάθη και τις μεγάλες χαμένες εντός έδρας ευκαιρίες στα play-offs, τον υποχρέωσαν να παίξει στο Καραϊσκάκη αποδεκατισμένος, με την κωμική και απάνθρωπη αναβολή των 24 ωρών για τα μάτια του κόσμου.

Αυτό το δύσκολο βράδυ, οι οπαδοί που βρέθηκαν στο Απόστολος Νικολαϊδης το έκαναν μοναδικό. Όχι χαρούμενο, σε καμία περίπτωση. Ξεχωριστό, όμως, πέρα για πέρα, σφραγίζοντας το μεγαλύτερο επίτευγμα του οργανισμού αυτή την διετία.

Το δέσιμο της κερκίδας με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και τους ποδοσφαιριστές του. Κάτι που ο Παναθηναϊκός είχε να το ζήσει πολλά χρόνια, κάτι που το είχε τεράστια ανάγκη για να μπορεί να είναι όσο το δυνατόν πιο ισχυρός στο παρόν και να ατενίζει με ελπίδα το μέλλον.

Αυτή η μαγική λέξη στο ποδόσφαιρο. Η ελπίδα. Ειδικά όταν είναι αληθινή και προκύπτει μέσα από την πρόοδο του συνόλου. Ο Ιβάν πέρα από το Κύπελλο το 2022, πέρα από την φετινή πρωταθληματική σεζόν, γέννησε, δημιούργησε και πάλι την ελπίδα στον Παναθηναϊκό.

Αν ο σύλλογος αξιολογήσει σωστά την αγωνιστική περίοδο που μόλις ολοκληρώθηκε και κάνει τις κινήσεις που πρέπει το καλοκαίρι, παραμένοντας ενωμένος, τότε απόψε δεν ήταν το τέλος του δρόμου αλλά η αρχή ενός καινούριου που μόνο καλύτερα μπορεί να φέρει.

Η συμπεριφορά του κόσμου απόψε στη Λεωφόρο θα μνημονεύεται για τα επόμενα πολλά χρόνια. Είναι ένα μνημείο στήριξης και αγάπης. Αγνής και άδολης, όπως είναι πάντα εκείνη των οπαδών απέναντι στην ομάδα τους.

Από το πανό στο πέταλο της 13 για τον Ιβάν μέχρι το ''εγώ θα σε αγαπώ και μην σε νοιάζει'' που δονούσε την ατμόσφαιρα για αρκετά λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο και από το ''χόρτο μαγικό'' μέχρι το ασταμάτητο τραγούδι σε όλο το ενενηντάλεπτο με αποκορύφωμα τον ύμνο στο φινάλε, ο κόσμος έδωσε το χέρι που έψαχνε ολόκληρος ο οργανισμός για να σηκωθεί και να δώσει τα πάντα για να μεγαλουργήσει από εδώ και στο εξής.

Το ''μαζί σου και στα δύσκολα'' έγινε πράξη και αυτή η μοναδική σχέση του κόσμου με τον Ιβάν και την ομάδα του, ''σφραγίστηκε'' απόψε. Όχι σε ένα οποιοδήποτε βράδυ, όχι σε μία χαρά αλλά στο βράδυ που χάθηκε και μαθηματικά το πρωτάθλημα. Και τούτο δίνει ακόμη μεγαλύτερη σημασία και αξία στην συγκλονιστική συμπεριφορά του κόσμου που ξέφυγε από τα στενά πλαίσια της ελληνικής οπαδικής κουλτούρας. Απλά respect...

Για το παιχνίδι καθαυτό δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Αδιάφορο ήταν βαθμολογικά, μόνο θέμα γοήτρου ήταν από την στιγμή που η ΑΕΚ βρέθηκε στο 2-0 από νωρίς μπροστά στο σκορ κόντρα στον Βόλο. Ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε και θα μπορούσε να επιβραβεύσει τον κόσμο του με μια νίκη αλλά με τόσο μεγάλο άδειασμα, όσα είδαμε στη Λεωφόρο πάνω στο χορτάρι ήταν λογικά και επόμενα. Καμία σημασία δεν είχε και δεν έχει το τελικό αποτέλεσμα παρά το γεγονός πως χάθηκαν-και πάλι- μεγάλες ευκαιρίες για ένα δεύτερο γκολ.

Τα σημαντικά είναι εκείνα που έρχονται από εδώ και πέρα και αφορούν την ενίσχυση της ομάδας μέχρι τα κρίσιμα προκριματικά στον δεύτερο γύρο του Champions League. Σε ένα κομμάτι που ο Παναθηναϊκός πρέπει να διορθώσει τα λάθη που έκανε στο πρόσφατο παρελθόν. Για αυτά, όμως, έχουμε χρόνο να πούμε πολλά από αύριο...