Παιδί μου, αυτή είναι η ΑΕΚ και αυτό είναι το σπίτι μας...

• Tο ευχαριστώ στον Αλμέιδα

Δεν υπάρχουν λέξεις αρκετές για να περιγράψουν το συναίσθημα, όσο και να προσπαθείς να βγάλεις συναίσθημα, είτε με προφορικό είτε με γραπτό λόγο, δεν γίνεται να το αποδώσεις σωστά. Είναι σίγουρα όμως ένα όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα στην πόλη που έχω τις πιο γλυκές αναμνήσεις, τις πιο σημαντικές και εκεί δημιουργώ και τις ακόμη καλύτερες. Σίγουρα δεν γίνεται στη ζωή να τα έχουμε όλα, έτσι κι εγώ (αλλά και πολλοί άλλοι φαντάζομαι), αν και έζησα αυτή τη μοναδική, πρωτόγνωρη και ανεπανάληπτη σε οποιαδήποτε ομάδα στον κόσμο, εμπειρία με την οικογένειά μου, από νωρίς το πρωί έως και τον γύρο του θριάμβου, δεν ήταν ανάμεσα μας ο μπαμπάς μου...

Έτσι να τον χαρώ, να τον χαζεύω όπως το έκανα με τη μητέρα μου, να παίζει με τον εγγονό του και να βλέπει την καψούρα του. Μεγάλος όμως είναι ο Θεός και με αξίωσε να ζήσω μαζί με την γυναίκα μου, τον γιόκα μου και τη μαμά μου - γιαγιά του - μια βραδιά όνειρο ζωής! Δεν φεύγει η φωνή της από τα αυτιά μου όταν την προηγούμενη Δευτέρα και πριν φύγουμε για το αεροδρόμιο της γνωστοποίησα ότι στη μεγάλη, μοναδική και απίθανη γιορτή της ΑΕΚ, θα είναι μαζί μας. Με έκανε να δακρύσω μα δεν της το είπα ποτέ: "αλήθεια μου λες, ήθελα να στο ζητήσω, ευχαριστώ αντράκι μου", τα λόγια της. Μα είχε ήδη κανονίσει ο αδερφός μου ο Γιάννης.

"Θα πάρεις εισιτήρια για τη μαμά, τον Πανούλη μας, την Ηρώ, από τώρα στο λέω", πάντα δίχως να το λέει εκείνος. Από νωρίς το μεσημέρι μαζί, στης Φιλαδέλφειας τα μέρη, η οικογένεια Τσακίρη λοιπόν και φυσικά και ο Κυριάκος. Όλοι ξανά μαζί, διότι και ο μπαμπάς κοντά μας ήταν, χαμογελούσε και γιορταζε για την αγάπη μας. Στην θύρα 37 έκατσα να χαζεύω στα... μουλωχτά την κυρά Ρένα να μαγεύεται από όσα βλέπει και ζει, τον γιο μου να τραγουδάει τον ύμνο της ΑΕΚ και συνθήματά της με την Ηρώ να του τα μαθαίνει όλα και να αντέχει ένα 5χρονο που προφανώς έβγαλε και κούραση, θεά η αγάπη μου, η Ηρώ μου, την ημέρα της γιορτή της, ήταν αυτό για το οποίο γιόρταζε, πρώτα μαμά!

Εκείνη που το χάρηκε περισσότερο από όλους όμως ήταν η μαμά... Είδε τον Δημητριάδη να της κάνει αγκαλιά γιου, τον Τσόσιτς το ίδιο, τον Ατματσίδη να της κάνει χάι φάιβ, τον Ζήκο να την χαίρεται και όλους τους ΑΕΚτζηδες, χιλιάδες, να γιορτάζουν. Εκείνη δίπλα στους γιους της, στη νύφη και τον εγγονό της, υπερήφανη θέλω να πιστεύω, μα σίγουρα γεμάτη όπως κατάλαβα από τα λόγια της όταν την γύριζα στο σπίτι της για να φύγω για μπουζούκια: "πέρασες καλά μαμά", ρώτησα και εκείνη απάντησε σα μητέρα κλασική: "Ναι αντράκι μου, αφού το έζησα κι αυτό γεμάτη είμαι, αλλά σε έχω ταλαιπωρήσει πολύ, κουρασμένος είσαι και εσύ"! Αααχ ρε μαμά...

Tο ευχαριστώ στον Αλμέιδα

Το πιο μεγάλο όμως ευχαριστώ, ανήκει σε προπονητή και παίκτες, μετά τον Μελισσανίδη, για όσα υπέροχα μας έχουν ήδη προσφέρει, αλλά και σε αυτά που έρχονται μπροστά μας. Με τον Ματίας Αλμέιδα που έδειξε και απέδειξε ότι είναι ένας από εμάς με τη σημαντική διαφορά ότι γνωρίζει καλά το αντικείμενο. Κι αφού κατάφερε το μυθικό να γίνει αλήθεια, παίζει να πάρει και στη πρώτη του το νταμπλ, άμα το κάνει θα έχει ξεπεράσει και τον Ντούσαν, διότι κάτι αντίστοιχο δεν έκανε ποτέ! Όμως και οι παίκτες μια οικογένεια, μια παρέα που έπαιζε και μπαλάρα, μοναδική στο ελληνικό πρωτάθλημα, γι' αυτό και πρώτη αξία με τρόπο πανηγυρικό!

Σου γράφω πάλι από ανάγκη, η ώρα 06:45 το πρωί, γύρισα μόλις απ' τη γιορτή σου και είμαι ειλικρινά πανευτυχής! Ακριβώς αυτό. Ωστόσο υπάρχει άλλη μια κούπα, έστω η δεύτερη στους εγχώριους θεσμούς, η ΑΕΚ του Αλμέιδα θα παίξει για να την πάρει και αυτή. Στα μπουζούκια όσα έκανε ο Πελαδο δεν τα έχουν ούτε καν ονειρευτεί, διότι τσαλακώνεται μα είναι ειλικρινής, ένας από εμάς που θα θελαν όλοι στις ομάδες τους να τους συμβεί. Έφαγε κόλλημα ο Αλμέιδα με την ΑΕΚ και εμείς καψούρα με την πάρτη του διαφορετική. Να τον έχει ο Θεός καλά και άμα την πρώτη του χρονιά σηκώσει νταμπλ, στα αλήθεια δεν υπάρχει καν ταβάνι, στα όνειρα όσων την ΑΕΚ έχουν ερωτευτεί...

Υγ: Δεν ήταν μόνο το μυαλό μου στον πατέρα μου, που έλειπε από αυτό το εβδομαδιαίο πάρτι της ΑΕΚ, αλλά και σε τόσους άλλους. Πάλι τα μάτια έγιναν υγρά για τον Ανέστη, μα και για τόσα άλλα υπέροχα παιδιά (μικρά και μεγάλα) που δεν ήταν μαζί μας στην γιορτή. Εκεί στο τέλος της υπέροχης ημέρας πάντα θα υπάρχει κάτι που θα ξύνει μια πληγή. Από την άλλη ήταν εκεί, μέσα από μας, μαζί με εμάς, στην πιο υπέροχη από όλες τη γιορτή...