Η ΑΕΚ δίνει κίνητρο σε όλους

• Επικοινωνία ή πραγματικότητα;
• Το θέμα δεν είναι τα ονόματα αλλά το μοντέλο

Όταν τελειώνει ένα πρωτάθλημα η πρώτη οδηγία είναι: «Ασ' τον τρελό στην τρέλα του». Όπου ο τρελός είναι και δικαιολογημένα αυτός που έχει πάρει την κούπα. Είναι πραγματικά λυτρωτικά υπέροχες αυτές οι στιγμές η δουλειά έχει γίνει και μπορεί να κάτσεις να απολαύσεις το επίτευγμα σου. Ως άνθρωπος που χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου δεν μπορείς να μη σκάσεις ένα χαμόγελο με το γλέντι του οργανισμού της ΑΕΚ. Το ίδιο που θα έκανες και για οποιονδήποτε άλλον από τους διεκδικητές. Ξέρω καλά ότι για (πάρα) πολλούς δυστυχώς αυτό ακούγεται πολύ ρομαντικό και αφόρητα…φλώρικο. Είναι σαφές ότι για αυτούς η υποτίμηση, έως και ακύρωση της επιτυχίας του άλλου, η τοξικότητα και το «μπινελίκι», είναι ο τρόπος τους να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι δεν ξέρουν να χάνουν. Και κάπως έτσι έχουμε φτάσει όχι μόνο να μη χαιρόμαστε, αλλά κατά βάση να μισούμε και να βγάζουμε χολή. Μην μπερδεύεστε όμως. Αυτό αφορά και τους οπαδούς της ΑΕΚ που έχουν κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα τα προηγούμενα χρόνια όταν έπαιρνε τον τίτλο κάποιος άλλος.

Να επιστρέψουμε όμως στη χαρά. Η οποία στην ΑΕΚ είναι σαφέστατα μεγαλύτερη από αυτή που δικαιολογεί η κατάκτηση ενός τίτλου. Για τον πολύ απλό λόγο ότι, μετά από το 2018 που η Ένωση βρέθηκε πρωταθλήτρια μετά από 24 χρόνια, ήρθε μια πενταετία χωρίς την ανάλογη συνέχεια αλλά –αντίθετα- με πολλές λάθος επιλογές και αποτυχίες. Είναι λοιπόν η επικύρωση της ανοικοδόμησης σε συνδυασμό με την επιστροφή στη Νέα Φιλαδέλφεια (άρρηκτα δεμένα τα δύο τους στα μάτια μου) που πέρα από την άμεση, τεράστια ικανοποίηση και χαρά δικαιολογούν την αισιοδοξία για το μέλλον, που έχει ικανό προπονητή, αξιόπιστο βασικό κορμό και δικό της σπίτι, για την Ένωση. Έχω την αίσθηση ότι με αυτά στο «ταμείο» της σεζόν, μπορείς να διασκεδάσεις και λίγο παραπάνω στα μπουζούκια μετά τη φιέστα.

Η σεζόν που τελείωσε, όσον αφορά το πρωτάθλημα, αλλά δίνει στην ΑΕΚ μια τεράστια ευκαιρία για το νταμπλ (παραπάνω από ευδιάκριτο φαβορί αν τη συγκρίνεις αυτή τη στιγμή με τον ΠΑΟΚ) θεωρώ πως θα ήταν επιτυχημένη ακόμα και αν δεν έπαιρνε το πρωτάθλημα, αλλά όντως θα ήταν μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία όπως εξελίχθηκε η κατάσταση και η πορεία των βασικών ανταγωνιστών. Θυμίζοντας ότι - μέχρι τώρα- ήταν κυρίως η ΑΕΚ που είχε καταγραφεί ως αυτή που έχανε την ευκαιρία στην κρίσιμη συγκυρία η ομάδα του Αλμέϊδα, είχε την πιο ομαλή καμπύλη απόδοσης μέσα στη σεζόν, με αποτέλεσμα να κόψει το νήμα πρώτη σε έναν απαιτητικό μαραθώνιο και να μην «σκάσει», αγωνιστικά και ψυχολογικά, από τα μεγάλα σκαμπανεβάσματα απόδοσης. Αυτό δηλαδή που συνέβη με τον Παναθηναϊκό που παρέδωσε τελικά το πνεύμα στην τελική ευθεία. Και αυτό ανεξάρτητα από την περιπέτεια των Πρασίνων με τον covid πριν το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Η ομάδα του Γιοβάνοβιτς είχε και άλλα (σχεδόν) match points αλλά δεν κατάφερε να κλειδώσει αυτό που κυνηγούσε όλη τη σεζόν. Αρκετά πειστικός κατά διαστήματα, αλλά όχι με τη συνέπεια και τη συνέχεια που είχε η ΑΕΚ.

Επικοινωνία ή πραγματικότητα;

Ξέρω καλά ότι είναι αρκετοί αυτοί που χρησιμοποιούν το… μητρώο φάσεων του πρωταθλήματος, προκειμένου να καταλήξουν στην αρχική διαπίστωσή (μου) για τις αντιδράσεις στη χαρά του άλλου. Ότι άδικα βγήκε η ΑΕΚ πρωταθλήτρια γιατί ευνοήθηκε ή (η άλλη ανάγνωση) δεν αδικήθηκε όσο οι υπόλοιποι. Υπάρχουν δεκάδες φάσεις και αποφάσεις για να καταλήξει ο καθένας στη δικιά του αλήθεια και να είναι –στο τέλος της ημέρας- ικανοποιημένος γιατί έχει φτιάξει την εικόνα που τον βολεύει. Η άποψή μου είναι πως αυτός είναι και ο ασφαλέστερος δρόμος για να μην κάνει το βήμα παραπέρα που απαιτείται για να είσαι ανταγωνιστικός στην επόμενη μάχη. Στο πρωτάθλημα που θα ξεκινήσει στα τέλη Αυγούστου. Το καλό σενάριο (για το μέλλον μιας ομάδας) είναι όλες αυτές οι δικαιολογίες που αναπαράγονται στα media, με την συμμετοχή πολλές φορές και των διοικήσεων, να είναι απλά για τα μάτια του κόσμου και πίσω από αυτές να γίνεται πραγματική αποτίμηση της κατάστασης. Σε αυτή την περίπτωση θα υπάρξουν διδάγματα και διορθώσεις , για τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ (κυρίως αυτούς). Αν όμως παραμείνουν κολλημένοι στο «κάποιος άλλος φταίει» δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε πολύ. Από τα μέσα Ιουλίου περίπου θα έχουμε τις πρώτες απαντήσεις, μέσω των ευρωπαϊκών αγώνων. Και εκεί δεν προβλέπεται… κοσμογονία. Ειδικά αν δεν έχεις δει πρώτα τον εαυτό σου στον καθρέφτη οι εκπλήξεις είναι δυσάρεστες.

Ασφαλώς και δεν πρέπει να κοροϊδευόμαστε βέβαια. Στην Ελλάδα όπου το υπόγειο παιχνίδι και ο επηρεασμός (μέχρι και χειραγώγηση) των «αρχών» δεν είναι μόνο φαινόμενο του αθλητισμού και «υπηρεσίες» που έχουν σχέση με τη διαιτησία θα πουληθούν από κάποιους και προσπάθεια επηρεασμού θα συνεχίσει να υπάρχει. Πρέπει να είναι εντελώς βλάκας κάποιος για να πιστεύει ότι ανάλογοι παρασιτικοί μηχανισμοί που διαβιούν δεκαετίες θα εξαφανιστούν ξαφνικά από προσώπου…ποδοσφαίρου. Ειδικά όταν οι ισχυροί (όχι μόνο αθλητικοί) παράγοντες δεν θα ομονοήσουν τουλάχιστον σε ένα μίνιμουμ έντιμης λειτουργίας του «συνεταιρισμού». Υπό αυτές τις συνθήκες είναι πολύ εύκολο να πουλάει ο καθένας «προστασία». Ακόμα και στα λόγια.

Το θέμα δεν είναι τα ονόματα αλλά το μοντέλο

Κανονικά τα παλιά… καλά χρόνια αυτή την εποχή και από τη στιγμή που τελείωνε και το Κύπελλο ξεκινούσε η… υπέροχη καλοκαιρινή σεζόν, των μεγάλων ονομάτων, υποσχέσεων και ονείρων. Αυτό όπως γνωρίζετε σταδιακά ισχύει όλο και λιγότερο. Δεν είναι απαραίτητα κακό. Ούτε τα μεγάλα ονόματα που προσγειώνονται εσχάτως επί ελληνικού εδάφους κάνουν κάτι αξιοσημείωτο, ούτε οι υποσχέσεις πείθουν κάποιον όταν το μοντέλο δεν είναι σωστό. Ο κόσμος μπορεί να είναι γκρινιάρης αλλά δεν είναι ηλίθιος. Ευτυχώς σε κάποιες περιπτώσεις δεν ισχύει ούτε καν το πρώτο, όπως συνέβη στην περίπτωση του Παναθηναϊκού και τον Γιοβάνοβιτς. Η στήριξη στον Σέρβο είναι από τα λίγα πράγματα που μπορούν να σε κάνουν αισιόδοξο όσον αφορά την ευθυκρισία του Έλληνα (όχι μόνο οπαδού).

Μόνο μια πρώτη εκτίμηση μπορεί να γίνει για τη νέα σεζόν στα μέσα Μαΐου, κοιτάζοντας την τετράδα των ομάδων οι οποίες, μέχρι κάποια στιγμή, χαρακτηρίστηκαν «διεκδικήτριες» του τίτλου. Η ΑΕΚ θα έχει τις ίδιες πιθανότητες τίτλου με μια (σημαντική) δόση εμπειρίας παραπάνω, όποτε παίρνει την pole position και εθιμικά αλλά και με βάση τον κορμό και την οργάνωσή της. Ο Ολυμπιακός θα είναι λίγο πιο πίσω λόγω (διαφαινόμενου) μπάτζετ και ιστορίας αν καταφέρει να μην κάνει το βουνό των απίστευτων λαθών που έκανε αυτή τη σεζόν (αλλά θα υπάρχει πάντα η αμφιβολία για αυτό). Ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να αποφασίσει πραγματικά, σαν οργανισμός εσωτερικά, αν θα στηρίξει ουσιαστικά τον Γιοβάνοβιτς για να έχει η ομάδα το βάθος που απαιτείται και για αυτό τον λόγο η σεζόν μπορεί να είναι κομβική γι' αυτόν. Τέτοιος πρώτος γύρος είναι απίθανο να γίνει ξανά. Ο ΠΑΟΚ τέλος, μοιάζει να είναι μπροστά σε μια τεράστια ασάφεια η οποία διαχέεται σε όλους τους τομείς. Σε ιδιοκτησία, προπονητή, μπάτζετ και έμψυχο υλικό. Δεν είμαι μέσα στο ρεπορτάζ του Δικέφαλου, αλλά τίποτα εκεί δεν μοιάζει σίγουρο για τη νέα σεζόν. Οπότε το «με ή χωρίς Λουτσέσκου» αλλάζει πολύ και την κατεύθυνση μιας ομάδας που είχε φτάσει να είναι προπονητοκεντρική εντός και εκτός γηπέδου.

Ναι είναι νωρίς να πούμε κάτι περισσότερο. Αλλά στο τέλος του μήνα δεν θα είναι καθόλου νωρίς για τις αποφάσεις που θα έπρεπε ήδη να έχουν πάρει στο σχεδιασμό τους σχεδόν όλες οι ομάδες. Και εκεί, ναι, είναι που η ΑΕΚ μοιάζει να έχει προβάδισμα δείχνοντας ότι έχει τα λιγότερα να κάνει σε σχέση με τους υπόλοιπους. Αυτό βέβαια είναι και κίνητρο για να γίνουν οι υπόλοιποι καλύτεροι.