Παναθηναϊκός: Ένα γράμμα στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς

Του Γιώργου Σπύρου

Αγαπητέ κύριε Ιβάν Γιοβάνοβιτς, έχω την αίσθηση ότι λόγω της ταπεινότητας που σας διακατέχει δεν έχετε αντιληφθεί το έρεισμα που έχετε στον κόσμο του Παναθηναϊκού. Δύο χρόνια στο τιμόνι του τριφυλλιού, δεν έχει υπάρξει δήλωσή σας που να μην με βρίσκει 200% σύμφωνο.

Μία, όμως, με βρίσκει κάθετα και οριζόντια αντίθετο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να σιχαίνεστε τον εαυτό σας για όσα ταλαιπωρούν (και θα συνεχίσουν να το κάνουν) το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Δεν είστε μέρος του προβλήματος, αλλά μία πραγματική όαση στον χώρο αυτό. Είστε παράδειγμα προς μίμηση για κάθε άνθρωπο του ποδοσφαίρου και όχι μόνο. Με το γράμμα αυτό θα προσπαθήσω να αποτυπώσω το πόσο έχετε επηρεάσει τη ζωή μου τα τελευταία δύο χρόνια, το πόσο σας θαυμάζω και το πόσο σας ζηλεύω.

Αγαπημένε Ιβάν, επίτρεψέ μου τον ενικό τώρα, γιατί πλέον σε νιώθω δικό μου άνθρωπο, κι ας μην έχουμε ανταλλάξει ούτε ένα γεια. Είσαι ο άνθρωπος που συσπείρωσες έναν διχασμένο κόσμο, έναν κόσμο που είχε παρατήσει κάθε ελπίδα για το ποδοσφαιρικό τμήμα, έναν κόσμο δύσπιστο και βαθιά πληγωμένο. Είσαι αυτός που ήδη γαλουχεί νέες γενιές Παναθηναϊκών. Μέχρι πρότινος αποθέωνα τα παιδιά ηλικίας 10-20 που ήταν Παναθηναϊκοί γιατί έψαχνα να βρω λόγους για να γίνει κάποιος Παναθηναϊκός σε αυτή την ηλικία. Πλέον ο λόγος είναι πασιφανής και έχει το όνομά σου. Έχεις δώσει όραμα σε τόσο κόσμο που δεν μπορείς ούτε να το διανοηθείς.

Έχω την αίσθηση ότι σε παιδιά δημοτικού θα πρέπει να γίνεσαι μάθημα δίπλα στη λέξη ήθος και αξιοπρέπεια. Μπας και αρχίσει αυτή η χιλιοταλαιπωρημένη κοινωνία να αποκτήσει πραγματικές αρχές.

Δημοτικό είπα; Μάθημα Πανεπιστημίου θα 'πρεπε να είσαι αγαπημένε Ιβάν, καθώς μετά από κάθε αγώνα, ειδικά σε εκείνους που έχεις πραγματικά αδικηθεί, προλαβαίνεις να ρίξεις τους παλμούς σου, να μας κοιτάξεις στα μάτια και με ατόφια νηφαλιότητα να περιγράψεις τα πράγματα όπως ακριβώς έχουν. Κάθε μα κάθε φορά, ξανά και ξανά.

Είσαι ένα μάθημα για όλους εμάς, που ανεβάζουμε παλμούς, που για οποιαδήποτε αναποδιά στη ζωή μας μπορεί να σιχτιρίζουμε θεούς και δαίμονες και να αδυνατούμε να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας.

Σε ζηλεύω ρε Ιβάν, γιατί θα ήθελα κι εγώ να μπορώ να διατηρώ την ψυχραιμία μου κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να βιάσει τη λογική και τη νοημοσύνη μου.

Είσαι ό,τι καλύτερο μας έχει συμβεί από τα χρόνια του Γιάννη Κυράστα και μετά. Όχι μόνο για το προπονητικό και το ποδοσφαιρικό σου έργο αυτά τα δύο χρόνια, αλλά γιατί είσαι άνθρωπος με άλφα κεφαλαίο. Το όνομά σου Ιβάν έχει ήδη γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Παναθηναϊκού, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι έχεις μπει στην καρδιά κάθε υγειούς σκεπτόμενου φίλαθλου.

Είσαι ο άνθρωπος που μετά από κάθε αγώνα της Πανάθας περιμένουμε να σε ακούσουμε με θρησκευτική ευλάβεια. Και όχι μόνο μετά τις νίκες της ομάδας μας.

Δύο χρόνια δεν έχω χάσει ούτε μία φορά τις δηλώσεις σου μετά από κάθε αγώνα, και ακόμα περισσότερο τις συνεντεύξεις Τύπου. Δεν μου αρκεί να μπω σε ένα άρθρο να διαβάσω τα όσα έχεις πει. Θέλω να σε δω να τα λες, γιατί η γλώσσα του σώματος δεν αποτυπώνεται στα γραπτά. Θέλω να σε βλέπω να αναλύεις, να απαντάς σε ό,τι κι αν σε ρωτήσουν, όσο κι αν μπορεί να σε εκνευρίσει κάποια ερώτηση.

Ακόμα και μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό που με έφτασε αρκετά κοντά στα όρια μου από θέμα πόνου και στεναχώριας, βρήκα τη δύναμη να δω τις δηλώσεις σου. Και βλέποντάς σε να φτάνεις σε σημείο να λυγίζεις Ιβάν, ένιωσα σα να βλέπω μέλος της οικογένειάς μου και το μόνο που ήθελα ήταν να έρθω και να σε πάρω μια μεγάλη αγκαλιά και να σου πω την περίφημη ατάκα του αείμνηστου Κυράστα: «Θα πεθάνουμε γι αυτούς τους αλήτες; Όχι ρε, δεν θα πεθάνουμε, θα πολεμήσουμε»

Είμαστε στα μισά του δρόμου όμως αγαπημένε Ιβάν και θέλω να σου ζητήσω μία χάρη. Θέλω να μείνεις στον πράσινο πάγκο για όσα περισσότερα χρόνια μπορείς και για όσο το λέει η καρδιά και η ψυχή σου.

Μείνε για πάντα Ιβάν, τα πρωταθλήματα θα έρθουν, οι ευρωπαϊκές πορείες θα έρθουν κι αυτές. Αυτά είναι τα μόνα σίγουρα με εσένα στο τιμόνι.

Όπως το μόνο σίγουρο είναι ότι εμείς δεν θα βαρεθούμε να σου φωνάζουμε ρυθμικά «ΓΙΟΒΑΝΟΒΙΙΙΙΤΣ ΠΑΡΑΜ ΠΑΡΑΜ ΠΑΜ ΠΕΡΟΜ ΠΕΡΟΜ».

Πόσο ωραία θα ήταν να είχαμε όλοι έναν Ιβάν στις ζωές μας ε; Έναν Ιβάν στην οικογένειά μας. Έναν Ιβάν φίλο μας. Έναν Ιβάν στην πολιτική ηγεσία αυτής της ρημαγμένης χώρας.

Ιβάν πρέπει να το αποδεχτείς, πλέον είσαι σημείο αναφοράς. Και το μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι δεν ξέρω αν μας αξίζεις.

Με πολλή αγάπη, ο Γιώργος 33 ετών Παναθηναϊκός.