Δεν φταίνε μόνο οι αμυντικοί για το παθητικό των 41 γκολ του Άρη

Σε σύνολο 36 αγώνων Πρωταθλήματος, φέτος ο Άρης κράτησε ανέπαφη την εστία του μόλις έντεκα φορές. Είναι η χειρότερη επίδοσή του σε βάθος τριετίας. Απέχει αρκετά από την αντίστοιχη της περασμένης αγωνιστικής περιόδου (σ. σ. 18) αλλά και της σεζόν 2020-21 όπου είχε μία περισσότερη (σ.σ. 19). Δεν συγκρίνεται επίσης με την αποτελεσματικότητα των ομάδων που προπορεύτηκαν στη βαθμολογία. Για παράδειγμα, γράφτηκε κατά κόρον ότι η ΑΕΚ βασίστηκε στην ποιότητα των ποδοσφαιριστών της στην επίθεση και στον πλουραλισμό που ευλόγησε το αγωνιστικό σχέδιό της. Πόσοι ασχολήθηκαν με τα 24 clean sheet’s; Έγιναν πολλά αφιερώματα για την αμυντική λειτουργία του Παναθηναϊκού αλλά οι «πράσινοι» κράτησαν ανέπαφη την εστία τους σε 22 αγώνες, δύο περισσότερους από τον Ολυμπιακό και έξι από τον ΠΑΟΚ. Τι μετράει περισσότερο στη σύγκριση ΑΕΚ και Παναθηναϊκού; Το παραπάνω γκολ που δέχθηκε η ΑΕΚ ή τα δύο παιχνίδια που δεν δέχθηκε σε μια μονομαχία που κρίθηκε στον έναν αγώνα;

Για να προλάβω τα επιχειρήματα περί απουσιών. Το βασικό δίδυμο της ΑΕΚ στο κέντρο της άμυνας είναι οι Μουκουντί-Βίντα. Ο πρώτος δεν αγωνίστηκε σε εννιά αγώνες ενώ ο 34χρονος Κροάτης πήρε απουσία στους έξι. Στο αριστερό άκρο, αν και στα περισσότερα χρόνια της καριέρας του υπήρξε αριστερός εσωτερικός μέσος, ο φιλότιμος Χατζισαφί απέδειξε ότι όλα είναι ζήτημα ψυχής και θέλησης δικαιώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον Άγγελο Χαριστέα ο οποίος τον ήθελε γι’ αυτόν τον ρόλο στον Άρη της σεζόν 2020-21, τότε όμως ο ποδοσφαιριστής δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την ελευθερία του. Δεξιά, στον Λάζαρο Ρότα ανήκει ο τίτλος του πιο βελτιωμένου ποδοσφαιριστή της χρονιάς. Τερματοφύλακας δεν ήταν ο ακριβοπληρωμένος Στάνκοβιτς αλλά ο Αθανασιάδης έχοντας στην πλάτη του μια φανταστική χρονιά στο Champions League.Θα αναρωτηθείτε, προς τι αυτή η διάθεση ανάλυσης της ΑΕΚ.

Γιατί η φετινή επιτυχία της ΑΕΚ επιβεβαιώνει ότι η άμυνα δεν είναι υπόθεση τεσσάρων-πέντε ανθρώπων αλλά του συνόλου των ποδοσφαιριστών που βρίσκονται στο γήπεδο. Κύριο χαρακτηριστικό της δεν ήταν η επιθετική πολυφωνία, ούτε το πετυχημένο σχέδιο τοποθέτησης του Λιβάι Γκαρσία στην κορυφή της επίθεσης ή του Σέρχιο Αραούχο σε ρόλο περιφερειακού επιθετικού, ούτε η αποδοτικότητα του Πινέδα. Το όλο δημιούργημα έκανε τη διαφορά. Το αδιάκοπο τρέξιμο των επιθετικών, των εσωτερικών μέσων και ακραίων χαφ για την ανάκτηση της κατοχής της μπάλας ούτως ώστε να διευκολύνουν τη ζωή της αμυντικής γραμμής. Αυτή δεν ήταν συνεχώς σε θέση αναχαίτισης αλλά σ’ αυτή της προώθησης του παιχνιδιού και της δημιουργίας. Προϊόντος του χρόνου, οι κινήσεις αυτοματοποιήθηκαν, επειδή όμως ήταν έντονη η παραγωγή γκολ, ελάχιστοι ασχολήθηκαν με το πιο ουσιαστικό αποτέλεσμα, τα 24 παιχνίδια στα οποία κράτησε ανέπαφη την εστία της. Αυτή η επίδοση της έδωσε το Πρωτάθλημα γιατί στην επίθεση έχει ένα γκολ λιγότερο από τον Ολυμπιακό.

Αφορμή για την κατάθεση των παραπάνω στοιχείων είναι οι ενδείξεις για ριζοσπαστικές αλλαγές στην άμυνα του Άρη. Διακρίνω σχετική πρόθεση από τον Ρόμπερτ Παλίκουτσα. Αν αυτές οι σκέψεις καλλιεργήθηκαν μέσα από τη δυσαναλογία που παρατηρείται μεταξύ ύψους συμβολαίων και προσφοράς στο χορτάρι, πάω πάσο γιατί ο φετινός Άρης διέλυσε τον θεμελιώδη κανόνα της οικονομίας (σ. σ. προσφορά και ζήτηση). Το περασμένο καλοκαίρι σχηματίστηκε μια ακριβή αμυντική γραμμή η οποία στην πράξη είχε αρκετά προβλήματα. Ωστόσο, είναι άδικο να «φορτωθεί» ολοκληρωτικά τον κάκιστο απολογισμό. Προφανώς δεν βγήκαν αγωνιστικά στοιχήματα σαν αυτό του Νικολά Ενκουλού ή μπορεί άλλοι ποδοσφαιριστές να παίζουν πολύ λιγότερο σε σχέση με τις ετήσιες απολαβές τους. Ωστόσο, δεν φταίνε μόνο αυτοί για τα 41 γκολ που δέχθηκε φέτος ο Άρης. Είναι δεκατρία περισσότερα από πέρυσι ενώ τη σεζόν 2020-21 τα γκολ ήταν 26. Ξέρετε ποιοι ήταν οι στόπερ του Άρη εκείνη την περίοδο; Λίντσεϊ Ροζ (34 αγώνες), Γιώργος Δεληζήσης (23 αγώνες), Γιόχαν Μπεναλουάν (16 αγώνες) και ο Τόνι Ντάτκοβιτς ο οποίος έπειτα από τρεις αγώνες βγήκε από το rotation.

Η σύγκριση εκείνης της σεζόν με την αντίστοιχη φετινή αποδεικνύει ότι η αμυντική επίδοση μιας ομάδας δεν εξαρτάται μόνο από τα πρόσωπα που σχηματίζουν την βασική γραμμή άμυνας αλλά αυτή διαμορφώνεται από τη συμπεριφορά όλων. Από τη διάθεση των παικτών της επιθετικής γραμμής για το πρώτο ισχυρό pressing που θα καταστρέψει τη δομή της επίθεσης του αντιπάλου. Μετά έρχεται η ευθύνη των παικτών της μεσαίας γραμμής και καταλήγουμε στην τετράδα της άμυνας. Εν τέλει, η συμπεριφορά των αμυντικών ήταν πρόβλημα όχι όμως το κύριο. Η εικόνα μιας ανομοιογενούς ομάδας δίχως την παραμικρή συνοχή στο γήπεδο και κινήσεις που θα υποδήλωναν ένα οργανωμένο σχέδιο άμυνας ήταν το υπ’ αριθμόν 1 ζήτημα.