Παναθηναϊκός: Επιστροφή στο σωστό μοντέλο, συμβατός με τον Ιβάν ο Παπαδημητρίου

• Καλό θα κάνει, κακό δεν θα κάνει...
• Πιο ξεκάθαρο job description

Τα βασικά να τα ξεκαθαρίσουμε από νωρίς. Χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός τεχνικό διευθυντή; Ασφαλώς και χρειαζόταν. Πάμε παρακάτω: Είναι ο Γιάννης Παπαδημητρίου ο κατάλληλος; Αυτό θα το δείξει η υπηρεσία που έλεγαν και οι παλαιότεροι.

Είναι απορίας άξιον γιατί ο Παναθηναϊκός μετά από την πρώτη χρονιά του Γιοβάνοβιτς δεν προσέλαβε πέρυσι ένα στέλεχος σ' αυτό το ρόλο. Αν θεωρήσουμε κάτι τέτοιο «λογικό» (παράλογο είναι, αλλά κουβέντα να γίνεται...) στην πρώτη σεζόν του Ιβάν, επειδή στον Τσάβι Ρόκα είχε χρεωθεί η αποτυχία του Ντάνι Πογιάτος (παρότι οι περισσότερες από τις μεταγραφές του Ρόκα ήταν επιτυχημένες!), ας δεχθούμε ότι ο Γιάννης Αλαφούζος ήθελε να δοκιμάσει και «μοντέλο» δίχως τεχνικό διευθυντή. Τη δεύτερη σεζόν, όμως; Την εφετινή; Επειδή ο Παναθηναϊκός πήρε το Κύπελλο, βγήκε στην Ευρώπη και έπαιξε μπαλάρα – με Γκατσίνοβιτς – από τον Φεβρουάριο έως τον Μάιο «βαφτίστηκε» επιτυχημένο και το μοντέλο λειτουργίας με... τρεις ανθρώπους; Μα οι απαιτήσεις ήταν ήδη πολύ αυξημένες! Ο Παναθηναϊκός είχε επιστρέψει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις μετά από πέντε χρόνια. Κι όμως, οι Πράσινοι λειτούργησαν και εφέτος με τρεις. Τον προπονητή, τον Σπύρο Βλάχο που τόσα χρόνια τα... κάνει όλα και συμφέρει (προφανώς, όμως, δεν είναι το ίδιο ικανός σε όλα) και τον σκάουτ Μάκη Λιβαθηνό. Τhat's it!

Καλό θα κάνει, κακό δεν θα κάνει...

Η πρόσληψη τεχνικού διευθυντή μόνο λύσεις μπορεί να προσφέρει στον Παναθηναϊκό. Αν θα προσφέρει πολλές ή λίγες ο Παπαδημητρίου που κάποτε είχε συμφωνήσει με τους Πράσινους και τελικά «χάλασε» την πώλησή του ο μέγας Πανόπουλος; Εξαρτάται και από τον ίδιο και από τον οργανισμό του Τριφυλλιού. H πρόκληση είναι τεράστια για τον ίδιο, ίσως να είναι η τελευταία του ευκαιρία να εργαστεί σε έναν από τους «μεγάλους». Το μόνο πρόβλημα που μπορεί να προκύψει είναι αν «παραβιάσει» τον κατοχυρωμένο χώρο δράσης του Γιοβάνοβιτς, μα νομίζω ότι αυτά θα ξεκαθαριστούν νωρίς: δεν έχει κανένας όφελος από μια «κακή» συνεργασία και ουδείς εκ των δύο θεωρεί τον εαυτό του «σταρ».

Στον Παναθηναϊκό, βέβαια, ο Παπαδημητρίου θα κληθεί να (συν)εργαστεί σε διαφορετική συνθήκη συγκριτικά με τη θητεία του σε Ξάνθη και ΑΕΚ. Στην Ξάνθη ήταν ο Νο1 και πανθομολογουμένως είχε επιτυχημένες θητείες. Στην Ενωση δεν ήταν ο Νο 1. Είχε τον Παναγιώτη Κονέ και ασφαλώς τον Δημήτρη Μελισσανίδη, από τον οποίο «περνούσαν» και όλες οι αποφάσεις. Στον Παναθηναϊκό θα κληθεί κυρίως να συνεργαστεί με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Και επειδή έχει αποδεχθεί πως το μοντέλο «διακυβέρνησης» των ελληνικών συλλόγων συνήθως είναι «προπονητο-κεντρικό», θεωρώ ότι θα συνεργαστεί μια χαρά με τον Ιβάν. Ως προς τις «άκρες» του, αυτό που μπορεί με βεβαιότητα να κατατεθεί είναι ότι έχοντας πια μια θητεία πίσω του ως τεχνικός διευθυντής, η ατζέντα του είναι δυνατή. Κυρίως στην Ιβηρική, τη Λατινική Αμερική και τα Βαλκάνια. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι και ο... «γκουρού» των τεχνικών διευθυντών! Ναι, έπαιξε σημαντικό (διαπραγματευτικό) ρόλο στην πρόσληψη του Ματίας Αλμέιδα – που ήταν όμως πρόταση του μάνατζερ Παύλου Διαννή, πρώην του Νάτσο Σκόκο –. Ναι, έφερε στην Ελλάδα τον Ραζβάν Λουτσέσκου. Ναι, μιλάει τρεις γλώσσες και προσπαθεί να εξελίσσεται, να εκπαιδεύεται και να επιμορφώνεται. Ομως η περυσινή σεζόν της ΑΕΚ ήταν απόλυτα αποτυχημένη – προφανώς δεν ήταν δική του η μεγαλύτερη ευθύνη.

Πιο ξεκάθαρο job description

Νέα ομάδα, νέο κεφάλαιο, νέοι συνεργάτες, άλλη αύρα. Και νομίζω πιο ξεκάθαρο και πιο «βατό» job decription για τον ίδιο, με βασικό ή και αποκλειστικό στόχο τη βοήθεια στο «πάρε – δώσε» και στις διαπραγματεύσεις. Να μην «τρέχουν» για όλα τα θέματα τρεις άνθρωποι σ' ένα club το οποίο λειτουργούσε με το σωστό μοντέλο του τεχνικού διευθυντή όταν είχε πολύ – πολύ μικρότερο μπάτζετ και πολύ – πολύ μικρότερες φιλοδοξίες (Νίκος Νταμπίζας). Μ' αυτό το μοντέλο που είναι τώρα στα σπάργανα, ο Παναθηναϊκός επανέρχεται στον ορθό δρόμο, ανεξαρτήτως προσώπων. Το club πρέπει πάντα να είναι πάνω απ' όλα. Πάνω από κάθε ποδοσφαιριστή, πρόεδρο, προπονητή, τεχνικό διευθυντή. Και ένα από τα στοιχειώδη και minimum για ένα club – πολύ περισσότερο για μια ομάδα η οποία έκανε επί δυο χρόνια “άλματα», έκανε φέτος πρωταθλητισμό και φιλοδοξεί να πάρει μέρος σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης μετά από το 2016 – είναι η ενίσχυση των δομών του. Δομές, οι οποίες υπολείπονται σε πολλά συγκριτικά με του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ, ανεξάρτητα από το τι γράφει ο βαθμολογικός πίνακας στο τέλος κάθε σεζόν.

Αλλωστε - αν δεν το έχουμε αντιληφθεί και συνειδητοποιήσει είναι φυσιολογικό – ο Παναθηναϊκός έχει ήδη μπει σε... άλλη τροχιά. Σε τρία χρόνια όλα θα είναι διαφορετικά...