Η ΑΕΚ του Αλμέιδα μας έδειξε ότι ξέρει και να υποφέρει

Θα χρησιμοποιήσω το παράδειγμα του Στίβεν Τσούμπερ Έχει δουλέψει για 10 ημέρες με την ομάδα στον ρόλο του “δεκαριού”, στο αγωνιστικό πλάνο για τον τελικό του Κυπέλλου. Ξεκινά σε αυτή τη θέση. Και στο 6’ο λεπτό, μετά από την αποβολή του Ρότα, ο Ματίας Αλμέιδα τον τοποθετεί στο αριστερό άκρο της μεσαίας γραμμής. Το πλάνο που βάζει σε εφαρμογή ο Αργεντινός προπονητής, που μοιάζει πολύ με αυτό που είχε ετοιμάσει, στο αμυντικό κομμάτι, για το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στην Λεωφόρο, ο Τσούμπερ χρειάζεται να συνεννοείται με τον Χατζισαφί προκειμένου να αναλαμβάνουν το μαρκάρισμα του Ζίβκοβιτς και του Ζάστρε. Ο Ελβετός πρέπει άλλοτε να ακολουθεί τις κινήσεις του Ζίβκοβιτς προς τον κεντρικό άξονα, άλλοτε να μένει πάνω του, όταν ο Σέρβος μεσοεπιθετικός έμενε στην πλάγια γραμμή για να δίνει πλάτος στην επίθεση του ΠΑΟΚ, άλλοτε να μένει στον Ζάστρε επειδή ο Χατζισαφί είχε ακολουθήσει την κίνηση του Ζίβκοβιτς προς τον κεντρικό άξονα, και άλλοτε να υποστηρίζει τον Γκατσίνοβιτς για να καλύπτει χώρο στον κεντρικό άξονα όπου ο ΠΑΟΚ δημιουργούσε κατάσταση υπεραριθμίας. Ναι, η ΑΕΚ είχε ακολουθήσει παρόμοιο πλάνο απέναντι στον Παναθηναϊκό, αλλά όχι, ο Τσούμπερ δεν είχε αυτόν τον ρόλο και συνεπώς δεν επρόκειτο για μια απλή συνθήκη, δηλαδή δεν είχε να ακολουθήσει μια πεπατημένη.

Κι όλα αυτά συμβαίνουν μέχρι το 86’ο λεπτό, όταν μετά από τις αλλαγές ο Αλμέιδα τοποθετεί τον Τσούμπερ σε μια τρίτη θέση, στην κορυφή της επίθεσης, θέση από την οποία ο Ελβετός μεσοεπιθετικός συνεισφέρει στην επίθεση που φέρνει το δεύτερο γκολ της ΑΕΚ.

Η περίπτωση του Τσούμπερ είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών που έκανε η ΑΕΚ στο Πανθεσσαλικό για να καταφέρει να κατακτήσει το NOVIBET Κύπελλο Ελλάδας και να φτάσει στο Νταμπλ. Θέσεις άλλαξαν και ο Γκατσίνοβιτς, και ο Πινέδα και ο Αμραμπατ. Κι ενώ συνέβαινε αυτό, και μάλιστα με παίκτες να αναλαμβάνουν ρόλους που δεν αναλάμβαναν συχνά στη σεζόν (Πινέδα) ή και πολύ σπάνια (Γκατσίνοβιτς) η ΑΕΚ δεν έχανε συχνά τη συνοχή της, δεν είχε καθυστερημένες αντιδράσεις - δηλαδή λειτουργούσε σαν μια ομάδα που δεν χρειάζεται χρόνο να σκεφτεί για να αντιδράσει στην επιθετική δράση του ΠΑΟΚ. Της πήρε περίπου ένα δεκάλεπτο, μετά την αποβολή του Ρότα, για να ηρεμήσει, να συντονιστεί και να καλύπτει τους χώρους. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, η ΑΕΚ λειτουργούσε σαν καλοκουρδισμένη μηχανή.

Η ομαδική λειτουργία της στην φάση άμυνας και η αυταπάρνηση που διέκρινε τις αμυντικές ενέργειες του Τσούμπερ και του Γκατσίνοβιτς, δύο ποδοσφαιριστών που έχουν ροπή προς την επίθεση, είναι το πιο εντυπωσιακό δείγμα της φετινής ΑΕΚ. Μετά το ματς της Λεωφόρου υποστήριζα ότι εκείνο ήταν το προπονητικό μεγαλείο που μας έδειξε στον πρώτο του χρόνο στην Ελλάδα ο Ματίας Αλμέιδα. Τώρα λέω με σιγουριά ότι αυτό που έδειξε στον Βόλο ήταν το εντυπωσιακότερο δείγμα της ικανότητάς του να προσαρμόζεται στις συνθήκες του παιχνιδιού και να εμπνέει τους ποδοσφαιριστές του για να οδηγούνται σε υπερβάσεις. Διότι η εμφάνιση αυτών των δύο, του Τσούμπερ και του Γκατσίνοβιτς αποτελεί τον ορισμό της υπέρβασης. Και για να την κάνει ένας ποδοσφαιριστής χρειάζεται να πιστέψει ότι “γίνεται”. Για να το πιστέψει, χρειάζεται έναν προπονητή που δείχνει εμπιστοσύνη, που πείθει τον ποδοσφαιριστή ότι πιστεύει πως το πλάνο θα πετύχει. Και για να τις μεταδώσει ένας προπονητής αυτές τις πληροφορίες στον ποδοσφαιριστή χρειάζεται να έχει φτάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο την μεταξύ τους επικοινωνία, και φυσικά χρειάζεται να έχει “κερδίσει” τον ποδοσφαιριστή ώστε αυτός να τον εμπιστεύεται τυφλά και να τον ακολουθεί όταν εκείνος του ζητεί να βγει από την “ζώνη ασφαλείας” του.

Κοιτάζοντας κανείς τις στατιστικές επιδόσεις, μέσα από το Wyscout, δεν μπορεί να εντυπωσιαστεί, διότι η ΑΕΚ απέδωσε πολύ χαμηλότερα από τους μέσους όρους της σε όλες τις βασικές παραμέτρους των βασικών δεικτών της απόδοσης. Εντυπωσιάζεται μόνο από το 50% της ευστοχίας της στις εκτελέσεις (ο μέσος όρος της ήταν 38,5%). Όταν όμως, για παράδειγμα, γνωρίζεις ότι η ΑΕΚ έπαιζε με 10 παίκτες από το 6’ο λεπτό και παρατηρείς ότι πλησίασε (46%) το ποσοστό του μέσου όρου της στις κερδισμένες μονομαχίες (50,7%) αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος του κατορθώματος.

Μέχρι το απόγευμα της Τετάρτης, ο Αλμέιδα μας είχε δείξει μόνο σε μικρά διαστήματα παιχνιδιού ότι η ομάδα του είναι ικανή να “υποφέρει” μπροστά από την εστία της και να απορροφήσει την πίεση του αντιπάλου. Στο Πανθεσσαλικό οι συνθήκες τον ανάγκασαν να μας το δείξει αυτό για περίπου 90’ αγωνιστικά λεπτά. Απέναντι σε μια από τις καλύτερες ομάδες της σεζόν, η ΑΕΚ έπαιξε με 10 παίκτες, προσπάθησε, ειδικά στο β’ ημίχρονο, όταν έκανε περισσότερες επιθέσεις και περισσότερες εκτελέσεις, να γίνει απειλητική, και κατάφερε να αμυνθεί αποτελεσματικά απέναντι σε έναν αντίπαλο που έκανε 20 τελικές προσπάθειες με xGoals 1.76. Πέτυχε δύο γκολ, παρόλο που δεν δημιούργησε κλασικές ευκαιρίες (xG: 0.73).

Η αποβολή του Ρότα έκανε την αποστολή της παραπάνω από επικίνδυνη, δεδομένου ότι η πλειονότητα των ομάδων που μένει τόσο νωρίς με 10 παίκτες συνήθως δέχεται γκολ. Γι’ αυτό και η απόδοσή της χαρακτηρίζεται ηρωική. Σήμερα ο Αλμέιδα μπορεί να νιώθει έως και τυχερός για αυτό που συνέβη. Διότι η κατάσταση του παιχνιδιού τον ανάγκασε να δοκιμάσει την ομάδα του σε μια τακτική που μπορεί να φανεί χρήσιμη στις ευρωπαϊκές περιπέτειες της ερχόμενης σεζόν. Τώρα ο προπονητής και οι ποδοσφαιριστές του έχουν αποκτήσει μια παράσταση που τους πείθει ότι ξέρουν πώς να “υποφέρουν” αν το ζητάει ένας αγώνας.