Σοκ και δέος!

Χωρίς καμία αμφιβολία αυτές οι τελευταίες μέρες του Μαίου είναι οι πιο… αντιπαραγωγικές για όσους από εμάς ασχολούμαστε με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι οι μέρες που όλες ανεξαιρέτως οι ομάδες βρίσκονται σε μία κατάσταση…οργάνωσης, προ-προετοιμασίας και γενικότερα η ειδησεογραφία βρίσκεται στο…περίμενε!

Στον Άρη είναι αλήθεια ότι δρομολογούνται διάφορες εξελίξεις πιο γρήγορα από ότι τα προηγούμενα χρόνια γιατί και ξεκάθαρο είναι το τι θα συμβεί, αλλά και γιατί τα ζητήματα τα…τρέχει ο αθλητικός διευθυντής. Είναι δεδομένο ότι σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια δεν θα είναι μόνο η προετοιμασία που θα ξεκινήσει νωρίτερα (στις 12 Ιουνίου), αλλά θα δούμε λίαν συντόμως και ανακοινώσεις μεταγραφών και περαιτέρω ενίσχυσης της ομάδας. Τουλάχιστον αυτό λέει το πλάνο του Κροάτη που περιμένουμε να υλοποιηθεί και μακάρι να πετύχει!

Ως τότε ψάχνουμε κανά…δημοσίευμα, πετάγεται κάποιος νέος μνηστήρας για τον Πάλμα και θα μπούμε σε μία διαδικασία εντός των ημερών να μιλάμε για τις νέες φανέλες, νέους χορηγούς (ο ένας της φανέλας και μεγάλος είναι και θα διπλασιάσει σχεδόν τα έσοδα σε αυτό το επίπεδο) και φυσικά τις νέες κάρτες διαρκείας.

Οπότε…φυσιολογικά ασχολούμαστε και με άλλα πρωταθλήματα. Προσωπικά δεν έχω κρύψει την…τρέλα που έχω με το αγγλικό ποδόσφαιρο, ψιλογουστάρω ισπανικό, ενώ την ίδια στιγμή εκνευρίζομαι με το ιταλικό και με αφήνει αδιάφορο το γερμανικό. Είναι 100% βέβαιο ότι σήμερα θα προτιμούσα να δω το Καλλιθέα-Απόλλων Σμύρνης από κάποιο παιχνίδι στην Μπουντεσλίγκα, αν δεν κρίνονταν ο τίτλος ή για να είμαι ακόμα πιο ακριβής αν δεν έπαιζε η Ντόρτμουντ για την…σαλατιέρα στην έδρα της κόντρα στην αδιάφορη ένατη…Μάιντς!

Κάθεσαι να το δεις για τον…χουλιαμά. Βάζω το λεπτό προς λεπτό και φυσικά με όσα βλέπεις, καταλαβαίνεις το που βρίσκονται αυτά τα πρωταθλήματα και που το ελληνικό. Όχι μόνο από άποψη οργάνωσης, στελέχωσης, χρημάτων, μάρκετινγκ, προσέλευσης κόσμου. Πάνω από όλα σε θέματα νοοτροπίας και ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ.

Σκέφτεστε στην Ελλάδα να την πάθαινε κάποιος όπως η Ντόρτμουντ και ενώ την προηγούμενη εβδομάδα θα την είχε…πάθει η Μπάγερν, που παραλίγο να την…ξαναπάθει σήμερα καθώς την…γλίτωσε στο 89;

Την ίδια στιγμή, γινόταν ο χαμός σε όλα τα ματς. Άλλαζε χέρια η παραμονή ανά 10 λεπτά και κανένας δενμπορούσε να προβλέψει τίποτα. Κανένας αδιάφορος, κανένας ενδιαφερόμενος δεν πήρε εύκολα το ματς με αποκορύφωμα αυτό που γίνεται για την Ευρώπη. Η Λεβερκούζεν, που τα έχει κάνει λίγο χειρότερα από ότι θα τα έκανε ερασιτεχνική ομάδα, έχει να κερδίσει από τις 23 Απριλίου και πάει στην Μπόχουμ που θέλει νίκη για να σωθεί και στο 8 μένει με 10 με εγκληματική κλωτσιά παίκτη της.

Η Βόλφσμπουργκ το βλέπει και πανηγυρίζει καθώς θα πάρει εκείνη το εισιτήριο με νίκη. Κερδίζει από το 2΄ την τελευταία και υποβιβασμένη Χέρτα- πρώην ομάδα του Νταρίντα-. Η Λεβερκούζεν χάνει με 3-0 και η Χέρτα γυρίζει το ματς και κερδίζει με 1-2 αφήνοντας εκτός Ευρώπης την Βολφσμπουργκ.

Πείτε μου εσείς. Πόσες…ανακαινίσεις θα είχαμε στα αντίστοιχα ελληνικά γήπεδα; Πόσα λαικά δικαστήρια με στραβό στόμα και εκφράσεις του για παίκτες…ρδέλα βγάλτε την φανέλα;

Πόσες φορές θα είχε διακοπεί στο ελληνικό γήπεδο το παιχνίδι σε αντίστοιχα ματς και πόσα τελικά παρόμοια παιχνίδια θα ολοκληρώνονταν; Σε πόσα ελληνικά γήπεδα θα σηκώνονταν η κούπα του πρωταθλητή από τον φιλοξενούμενο και το κυριότερο όλων: Έχει χάσει όπως έχει χάσει το πρωτάθλημα η Ντόρτμουντ, με χαμένο πέναλτι κτλ κτλ κτλ. Και 80.000 άνθρωποι μένουν στις θέσεις τους και ΑΠΟΘΕΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ. ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΑΝΕ ΚΑΙ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΝΤΟΡΤΜΟΥΝΤ. Ναι στην Ελλάδα υπάρχουν καυτές έδρες, υπάρχουν οπαδοί που ακολουθούν παντού και πάντα πιστά τις ομάδες τους, ακόμα και όταν φτάνουν να γκρεμοτσακίζονται στις μικρότερες κατηγορίες.

Απλά θα πρέπει επιτέλους να αντιληφθούμε ότι και το ποδόσφαιρο, όπως πολλά άλλα στην Ελλάδα είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας μας, της παιδείας μας. Είναι μία προέκταση του τρόπου που ζούμε, οδηγούμε, κυκλοφορούμε, παρκάρουμε, πετάμε τα σκουπίδια μας, σπουδάζουμε, λειτουργούμε γενικότερα. Κανένας μα κανένας λαός δεν έχει το φιλότιμο ή την αίσθηση της φιλοξενίας που έχει ο Έλληνας. Ίσως και την οξυδέρκεια, την διάθεση να πολεμήσει, να παλέψει να διεκδικήσει αν μιλάμε ειδικότερα για τον αθλητισμό.

Πάσχουμε όμως στην νοοτροπία και την παιδεία και ας έχει γεννηθεί η λέξη στις αρχαίες δημοκρατίες μας.

Αυτό στον χώρο του ποδοσφαίρου ή του μπάσκετ γεννά ευκαιρίες. Για ανθρώπους που στην Γερμανία ή την Αγγλία θα είχαν αποκλειστεί δια βίου από οποιαδήποτε ενασχόληση με το άθλημα, στην Ελλάδα και πρωταγωνιστές είναι και…αποθέωσης τυγχάνουν.

Για αυτό όμως στην Γερμανία ή την Αγγλία ότι και να γίνει τα γήπεδα είναι κατάμεστα από οπαδούς και των 2 ομάδων και στην Ελλάδα ο τελικός του κυπέλλου αφού… ταξίδεψε από την Αυστραλία ως τις ΗΠΑ, κατέληξε σε ένα άδειο στάδιο όπου ο τοπικός προύχοντας τελικά έκανε την χάρη να επιτρέψει να γίνει το παιχνίδι.

Για αυτό και ο κάθε Νταρίντα θα έρχεται στην Ελλάδα στα 32 του και πάλι θα αποτελεί σημείο αναφοράς. Ο Τσέχος δείχνει στον Παλίκουτσα που πρέπει να απευθυνθεί στην μεταγραφική αγορά. Ξεκάθαρα δείχνει στον Καρυπίδη(που να του πιστώσουμε ότι βρήκε και έκλεισε τον Τσέχο τον Γενάρη) τι πρέπει να αποφύγει σε σχέση με το τι έκανε πέρσι.

Πάνω από όλα όμως δείχνει το απόλυτο restart που πρέπει να δρομολογηθεί παντού στο ελληνικό ποδόσφαιρο από την Πολιτεία, την ΕΠΟ, την Λίγκα, τους ποδοσφαιρικούς παράγοντες, τη νοοτροπία των φιλάθλων στα γήπεδα. Ξέρω ουτοπικό, μη ρεαλιστικό, μη πραγματοποιήσιμο. Μα αφού το σημειώσαμε.

Το ποδόσφαιρο είναι κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και προφανέστατα, λαμβάνουμε στα ελληνικά γήπεδα αυτό που πραγματικά αξίζει στην ελληνική μας κοινωνία… Σοκ και δέος που έστειλε και ένα φίλος μέσα από το γήπεδο της Ντόρτμουντ. Σοκ και δέος γιατί κάτι τέτοιες μέρες διαπιστώνεις ότι στο γήπεδο πας για την ομάδα σου, την φανέλα, το σήμα στην καρδιά. Κάποιοι

πάνε μόνο για τη νίκη και για αυτό το «αυτονομώ- εξοικονομώ» γίνεται απαραίτητο για τον εκάστοτε ποδοσφαιρικό ναό που βεβηλώνεται από την συγκυρία μίας ήττας σε ένα παιχνίδι. Γιατί το ποδόσφαιρο είναι το πιο γνωστό και λαοφιλές…παιχνίδι! Και κοίτα φίλε μου που η λέξη παιχνίδι έχει μία κάποια… συγγένεια στην όμορφη ελληνική γλώσσα με την παιδεία. Απλά λείπει από τα γήπεδα μας…