Οι ποδοσφαιριστές της Superleague ήταν οι μόνοι που δεν έθρεψαν την οπαδική βία

Όλο αυτό που ακολούθησε την λήξη του τελικού του Europa League στην Βουδαπέστη είναι μια καθαρή δυσφήμιση του ποδοσφαίρου. Οι σκηνές των επιθέσεων που δέχθηκε ο διαιτητής Αντονι Τέιλορ από οπαδούς της Ρόμα στο αεροδρόμιο της Βουδαπέστη δημιουργούν μια μουτζούρα πάνω στη φήμη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, την φήμη των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Και για αυτή τη μουτζούρα ο κύριος υπεύθυνος είναι ο Ζοσέ Μουρίνιο. Η δική του συμπεριφορά τόσο στο τελευταίο διάστημα του τελικού όσο και μετά από την λήξη, και κυρίως η στάση του στην … επικοινωνία με τον διαιτητή στο πάρκινγκ του γηπέδου μπαίνουν στο άλμπουμ με τις χειρότερες στιγμές του Πορτογάλου προπονητή. Η συμπεριφορά του είναι βλασφημία προς το ίδιο το ποδόσφαιρο. Διότι μπορεί τέτοιες συμπεριφορές να είναι ανεκτές όταν οι σκηνές έρχονται από υποανάπτυκτα πρωταθλήματα, ή να προκαλούν γέλιο και να γίνονται viral όταν είναι βγαλμένες από το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, αλλά όταν σκέφτεσαι ποιος είναι, πού βρίσκεται και βλέπεις πώς συμπεριφέρεται, η στάση του Μουρίνιο προκαλεί αποστροφή και τρέφει τον τυφλό και φανατικό οπαδισμό.

Βλέποντας τον Μουρίνιο έφερα στο μυαλό μου τις συμπεριφορές των ποδοσφαιριστών του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ στον τελικό του NOVIBET Κυπέλλου Ελλάδας στον Βόλο - σε ένα ματς που γινόταν με το τρόπαιο στο τραπέζι. Δεν επέδειξαν μόνο συναδελφική αλληλεγγύη. Δεν συμπεριφέρθηκαν μόνο με αλληλοσεβασμό. Είχαν ανθρωπιά. Οι στιγμές με τις εκδηλώσεις των ποδοσφαιριστών όταν αυτοί του ΠΑΟΚ ανέβαιναν στην κερκίδα για να πάρουν τα μετάλλιά τους αποτελούν την καλύτερη ανάμνησή μου από έναν τελικό που δεν θα θέλω να θυμάμαι για πολλούς λόγους και κυρίως επειδή έγινε μπροστά σε άδειες κερκίδες και σε μια αποκλεισμένη, για λόγους ασφαλείας, πόλη. Οι ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων αγκαλιάζονταν, οι νικητές εμψύχωναν τους ηττημένους, και όλοι μαζί δημιουργούσαν μια σκηνή που σε πλημμύριζε θετικά συναισθήματα.

Ανθρωπιά όμως δεν είδα μόνο εκεί. Την είδα, και πάλι από κοντά, σε έναν άλλο αγώνα που είχε βαφτιστεί “τελικός” - αυτόν ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ στη Λεωφόρο. Τόσο πριν από την έναρξη όσο και μετά από την λήξη αυτού του παιχνιδιού οι συμπεριφορές των ποδοσφαιριστών μεταξύ τους ήταν ανθρώπινες. Είχαν σεβασμό και νοιάξιμο. Είχαν ήθος.

Την περασμένη Τρίτη, οι δημοσιογράφοι ρωτήσαμε, σε μια συνάντησή μας, τον Γκας Πογέτ αν τον ανησυχεί το ενδεχόμενο η τοξικότητα του ελληνικού πρωταθλήματος να μπει στα αποδυτήρια της Εθνικής Ομάδας και να τα διαλύσει τώρα που αυτή προετοιμάζεται για τα προκριματικά του Euro. Στην έκφραση του προσώπου του καταλάβαινες ότι του Ουρουγουανού προπονητή δεν του έχει περάσει καν από το μυαλό αυτή η ιδέα. Για εμένα, που θυμάμαι καλά πώς ήταν η Εθνική Ομάδα το καλοκαίρι του 2014, όταν προετοιμαζόταν για τη συμμετοχή της στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αυτή η αντίδραση του Πογέτ ήταν χάρμα οφθαλμών. Οι ποδοσφαιριστές σήμερα έχουν κάνει πρόοδο.

Είμαι ανάμεσα σε αυτούς που “γκρινιάζουν” για όλα τα ελληνικά κακά του ποδοσφαίρου και συχνά δείχνουν προς τα έξω για να υπογραμμίσουν ένα καλό ξένο παράδειγμα. Σήμερα χαίρομαι πολύ, νιώθω πολύ καλά που σκέφτομαι, στο τέλος μιας τόσο δύσκολης και τόσο τοξικής σεζόν, ότι τουλάχιστον αυτοί, οι ποδοσφαιριστές, πέρασαν πάνω από τον πήχη των προσδοκιών μας. Σε μια σεζόν που όλες οι μεγάλες ομάδες “σκοτώνονταν” για τους τίτλους, αυτοί δεν μπήκαν στην δίνη της τοξικότητας. Έχουμε πολλούς λόγους για να γκρινιάζουμε και να μιζεριάζουμε στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Έχουμε όμως και έναν λόγο για να χαμογελάμε. Σε μια εποχή που οι οπαδοί των ομάδων φτάνουν να μαχαιρώνονται στους δρόμους και τα καφέ για μια φανέλα, οι ποδοσφαιριστές όχι μόνο δεν έθρεψαν την οπαδική βία, αλλά πέτυχαν ακριβώς το αντίθετο με την συμπεριφορά τους.