Γρανάδα του Μαρτίνεθ, σαν την ΑΕΚ του Αλμέιδα

Γράφω έχοντας στο μυαλό μου την Γρανάδα της σεζόν 2019 -’20, μια ομάδα που είχε κλέψει την προσοχή στο ισπανικό πρωτάθλημα και μας είχε αναγκάσει να μάθουμε ποιος είναι και τι ιδέες έχει για το ποδόσφαιρο ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ. Αν είχες παρακολουθήσει εκείνη τη Γρανάδα, δεν γίνεται να μην εντυπωσιάζεσαι από το γεγονός ότι ο δημιουργός εκείνης της ομάδας, στα 42 του, αποφασίζει να έρθει στο ελληνικό πρωτάθλημα και μάλιστα δίχως να υπάρχει ένα μεγάλο κίνητρο σαν αυτό της παρουσίας στο Champions League.

Στο δικό μου μυαλό ο Ολυμπιακός μπορεί να νιώθει ότι κατάφερε να κάνει μια παραπάνω από καλή επιλογή προπονητή. Μάλιστα όταν αναλογίζεσαι ότι αυτό ο Ολυμπιακός το επιτυγχάνει σε μια στιγμή που κουβαλά τη φήμη μιας ομάδας που άλλαξε τρεις φορές προπονητή σε μια σεζόν, την συμφωνία με έναν φιλόδοξο προπονητή σαν τον Μαρτίνεθ την αντιλαμβάνεσαι ως ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία.

Ο τρόπος της Γρανάδα στον καιρό του Μαρτίνεθ είχε πολλά κοινά στοιχεία με αυτά που είχε η ΑΕΚ στην διάρκεια της τελευταίας σεζόν. Μια ομάδα που ανέβαινε ψηλά στο τερέν για να πιέσει τον αντίπαλο, δίχως να διστάζει να ανεβάσει ψηλά στο γήπεδο την αμυντική της γραμμή. Η Γρανάδα του Μαρτίνεθ συμπεριφερόταν με παρόμοιο τρόπο με αυτόν της ΑΕΚ του Ματίας Αλμέιδα όταν έχανε την μπάλα στο αντίπαλο μισό: έκανε άμεσο πρέσινγκ για να επανακτήσει την κατοχή ή τουλάχιστον να επιβραδύνει τον ρυθμό ανάπτυξης της επίθεσης από τον αντίπαλο. Και για να τα κάνει όλα αυτά, ο Μαρτίνεθ επένδυε πολλά στο κομμάτι της δουλειάς στη φυσική κατάσταση των ποδοσφαιριστών και στην δουλειά σε υψηλή ένταση.

Στην φάση επίθεσης, η Γρανάδα έκανε ανάπτυξη με κοντινές μεταβιβάσεις, αλλά όταν πιεζόταν στο δικό της μισό από τον αντίπαλο δεν έπαιρνε το ρίσκο να κυκλοφορήσει την μπάλα υπό πίεση και έκανε άμεσες επιθέσεις. Όπως η ΑΕΚ του Αλμέιδα, η Γρανάδα αξιοποιούσε το πλάτος του τερέν και έψαχνε στις πλευρές την αριθμητική υπεροχή, φτιάχνοντας τρίγωνα για να προωθήσει την μπάλα και να επιτεθεί. Μια ακόμη παρόμοια αρχή στο παιχνίδι της ήταν και αυτή της επιδίωξης να έχει τρεις παίκτες εντός περιοχής στην στιγμή μιας σέντρας από τα πλάγια.

Στην Γρανάδα ο Μαρτίνεθ παρουσίαζε μια ομάδα που μπορούσε με άνεση να αλλάξει σχηματισμό, από το 4-2-3-1 στο 4-4-2 στην φάση επίθεσης και η τακτική ευελιξία σε άφηνε με την αίσθηση ότι αυτή ήταν μια ομάδα που είχε δουλέψει στο τακτικό κομμάτι σε διαφορετικούς σχηματισμούς. Ακόμη και απέναντι σε μεγάλους αντιπάλους η Γρανάδα προσπαθούσε από την αρχή να βγάλει την προσωπικότητα και την αποφασιστικότητα μιας ομάδας που δεν νιώθει ότι υπολείπεται και μπαίνει στο γήπεδο για να παίξει βάσει του δικού της μοντέλο παιχνιδιού.

Όλα τα στοιχεία που συνοδεύουν την είδηση της πρόσληψης του Ντιέγκο Μαρτίνεθ είναι ενθαρρυντικά. Πρώτο από όλα το ότι νιώθει ότι έχει την εμπιστοσύνη και γι’ αυτό θα έχει και την στήριξη του τεχνικού διευθυντή Αντόνιο Κορδόν. Κι ύστερα το γεγονός ότι θα έχει κοντά του το επιτελείο των συνεργατών του.

Ο Ολυμπιακός προσέλαβε έναν προπονητή που νοιάζεται τόσο για την εξέλιξή του που επένδυσε χρόνο και χρήμα στον εαυτό του για να “ξοδέψει” περίπου έναν χρόνο, στο “διάλειμμα” μετά την Γρανάδα, για να ζήσει στην Αγγλία και να παρακολουθήσει από κοντά την δουλειά του Πεπ Γκουρδιόλα και άλλων προπονητών.

Ναι, είχε και το αρνητικό πέρασμα από την Εσπανιόλ, με την ποια κατέγραψε το χαμηλότερο ρεκόρ νικών στην μέχρι σήμερα καριέρα του. Αυτή η εμπειρία όμως έχει και την θετική της πλευρά, δηλαδή κάνει έναν προπονητή “σοφότερο”. Και αν δεν υπήρχε αυτή η σεζόν (2022 - ’23) τότε όσο καλή και αν του ακουγόταν η προσφορά του Ολυμπιακού μάλλον δεν θα έβαζε την Ελλάδα στους επιθυμητούς προορισμούς για εργασία.