Η ντροπή που μας έγινε (και αυτή) συνήθεια

Μπορούν 40 νοματαίοι να χαρακτηρίσουν μια ολόκληρη, πολυπληθέστερη ομάδα ανθρώπων; Όχι δεν μπορούν. Βέβαια η δεύτερη κατηγορία θα μπορούσε ίσως με κάποιο τρόπο να «δηλώσει» ότι η πρώτη δεν την εκφράζε,ι ούτε στο ελάχιστο. Αλλά στην περίπτωση μας, ας υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει τρόπος να εκφραστεί –πρακτικά- η πλειοψηφία. Αλλά και πάλι, υπάρχουν κάποιοι που θα μπορούσαν να βγάλουν τη φωνή της προς τα έξω. Εκτός αν δεν θέλουν. Ή ακόμα χειρότερα αν είναι αιχμάλωτοι των…40 νοματαίων.

Για ακόμα μια φορά αυτοί οι 40 βρέθηκαν έξω από τις φυλακές Διαβατών όπου κρατούνται οι υπόδικοι για την δολοφονία του Άλκη Καμπανού αναμένοντας την απόφαση του δικαστηρίου για την υπόθεση. Η δίκη ολοκληρώθηκε, η εισαγγελέας ήταν καταπέλτης για τις ευθύνες και των δώδεκα κατηγορουμένων, αυτοί (που δεν έχουν αρνηθεί πως πήγαν εκεί το μοιραίο βράδυ) έκαναν μια τελευταία τοποθέτηση, καταθέτοντας μια έσχατη συγγνώμη της οποία η ειλικρίνεια μπορεί εύκολα να αμφισβητηθεί μπροστά στον φόβο της τιμωρίας και η απόφαση αναμένεται στις 6 Ιουλίου. Μέχρι τότε οι 40… λεβέντες έχουν αναλάβει την ψυχολογική υποστήριξη των «συντρόφων» τους. Έτσι τους νιώθουν για να πηγαίνουν να διαδηλώνουν δημόσια και φωναχτά τη συμπαράσταση τους.

«Σύντροφοι» σε τι άραγε όμως; Επειδή ότι και αν υποστήριξαν οι κατηγορούμενοι και οι συνήγοροί τους για τις ευθύνες στην δολοφονία του Άλκη και στην απόπειρα δολοφονίας των φίλων του, είναι σίγουρο ότι ο νεκρός δεν έπεσε πάνω στο μαχαίρι, υπάρχει τουλάχιστον ένας που σκότωσε. Και από τις κινήσεις και την τακτική των υπολοίπων, οι ευθύνες για το σχέδιο τη παγίδας εκείνο το βράδυ αφορούν πολλούς ακόμα. Δεν βγήκαν για μπούλινγκ, ούτε για ακραίο τσαμπουκά αλλά οπλισμένοι για φόνο. Τα κατάφεραν! Αυτοί λοιπόν είναι οι «σύντροφοι» των παρηγορητών που πάνε έξω από τις φυλακές Διαβατών. Και πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι δεν είναι εκεί γιατί πιστεύουν ότι οι έγκλειστοι είναι αθώοι. Δεν πιστεύω μάλιστα ότι αυτό θα το ήθελαν κιόλας (οι «απ έξω»). Τα περί…αθώοτητας δεν τα έχουν καλά, καλά υποστηρίξει δημόσια οι «παρηγορητές». Είναι εκεί γιατί, για αυτούς, οι φυλακισμένοι έκαναν αυτό για το οποίο είναι ταγμένοι. Ακόμα και αν κάποιοι εκ των κατηγορουμένων, βλέποντας μπροστά τους την πιθανότητα να μείνουν χρόνια μέσα, έχουν μετανιώσει, οι… απ’ έξω τους βλέπουν σαν τους ήρωες που «καθάρισαν» έναν εχθρό. Είναι αυτοί εξαιτίας των οποίων (και από τις δύο πλευρές) ο ΠΑΟΚ με τον Άρη ούτε υπό το σοκ της απώλειας μιας ζωής δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν για κάποια κοινή εκδήλωση τιμής και μνήμης. Για ένα φιλικό, κάτι. Όχι! Οι διοικήσεις φοβήθηκαν τα χειρότερα. Δεν τόλμησαν να φωνάξουν το λογικό και αυτονόητο «φτάνει».

Είναι σαφές ότι αυτό αφορά τον Αρη και τον ΠΑΟΚ επειδή η δολοφονία έγινε στη Θεσσαλονίκη. Όλα τα παραπάνω δεν αμφιβάλω καθόλου ότι, δυστυχώς, «κουμπώνουν» 100% τους αντίστοιχους εν δυνάμει δολοφόνους των συλλόγων του Λεκανοπεδίου, που δραστηριοποιούνται βέβαια σε όλη την Ελλάδα με ενέδρες και «πεσίματα». Αυτά τα γνωρίζουμε, όπως και ότι το πρόβλημα διογκώνεται συνέχεια. Αυτό που δεν μπορούμε να χωνέψουμε με τίποτα είναι ότι, υποστηρικτές δολοφόνων διαδηλώνουν έξω από μια φυλακή για δεύτερη φορά, εκτελούν τον Άλκη και την οικογένεια του πάλι, προκαλούν τον φυσιολογικούς ανθρώπους αυτού του τόπου, χλευάζουν τον αίσθημα δικαίου και την μνήμη του νεκρού και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός.

Η ντροπή και η βεβήλωση της μνήμης του νεκρού είναι απλά μια είδηση που καταγράφεται χωρίς σχολιασμό. Ειδικά στα (όσα το έγραψαν) ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης, τα οποία προφανώς νιώθουν (ειλικρινά δεν το βρίσκω παράλογο) ανοχύρωτοι απέναντι σε αυτούς που μπορούν να τους συναντήσουν αύριο στον δρόμο ή στο γήπεδο και να εκδηλώσουν… έμπρακτα τη διαφωνία τους. Και σε αυτό το θέμα δεν θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα στην Αθήνα. Και βέβαια όταν ελάχιστα έγιναν τις ημέρες της δολοφονίας του Άλκη, καμία διοίκηση δεν θα βάλει το κεφάλι της στον ντορβά για… 40 νοματαίους, ενάμιση χρόνο μετά. Προφανώς η απάντηση θα είναι πως ο αριθμός τους δεν δικαιολογεί οποιοαδήποτε ενασχόληση με την ενέργειά τους. Αν και τα πανό στο γήπεδο μάλλον δεν αφορούν μόνο 40 άτομα.

Δεν είναι όμορφη η διαπίστωση (για ακόμα μια φορά) ότι είμαστε αιχμάλωτοι νταβαντζήδων και δρεπανηφόρων εν δυνάμει δολοφόνων. Ότι απλά –όλοι- κάνουν πως δεν κοιτάνε και πιστεύουν ότι… εντάξει μωρέ, είναι μια γραφική εκδήλωση να βρίσκονται κάποιοι έξω από μια φυλακή να αποθεώνουν έναν ή πολλούς δολοφόνους. Δεν θυμάμαι να το είχε κάνει αυτό ούτε καν η χρυσή αυγή για τον φονιά του Φύσσα. Οπότε τι είδους ασυλία υπάρχει άραγε για τέτοιου είδους «ανθρώπους» και ποιος αισθάνεται ασφαλής όταν ουδείς μιλάει, ουδείς αντιδρά;