Η ΑΕΚ παίρνει άριστα, στο πρώτο κομμάτι σχεδιασμού!

• Εξίσου δύσκολο το δεύτερο κομμάτι του σχεδιασμού...

Το όπιο του λαού είναι το ποδόσφαιρο έχετε ακούσει και διαβάσει πολλές φορές και η αλήθεια είναι πως αντιστοιχεί στα αίτια που προκλήθηκε αυτός ο παραλληρισμός. Ο χαρακτηρισμός, αν προτιμάει κανείς, αυτός έγκειται στο γεγονός ότι το συγκεκριμένο αγώνισμα έχει υποχρεώσει πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου ανά τον κόσμο να επικεντρώνει τη ζωή του σε αυτό, αφήνοντας στην άκρη τα υπόλοιπα (ίσως και σημαντικότερα) προβλήματά του και σε άλλες χώρες το έκαναν πιο... χοντρό. Ανέφεραν χαρακτηριστικά πως ο κόσμος επικεντρώνεται στο ποδόσφαιρο και τις ομάδες, με αποτέλεσμα, να παραιτείται από τη διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής για τον ίδιο μέσα από κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Κάποιος θα πει υπερβολικό, κάποιος άλλος πάλι θα συμφωνήσει, μικρή σημασία έχει...

Το Gazzetta βρίσκεται στην Ολλανδία με την υποστήριξη της Novibet

Δεν είμαι σε θέση να αναλύσω κατά πόσο ισχύει κάτι τέτοιο, ή αν συνιστά όπως έγραψα παραπάνω υπερβολή, δεν χρειάζεται άλλωστε γενικά να μείνω σε αυτό. Είναι γεγονός πως μοιάζει πολλές φορές το ποδόσφαιρο να γίνεται ...όπιο για τον κόσμο και όταν δεν έχει αγώνες, τότε τη θέση του ενδιαφέροντος και της... λύσσας του κόσμου, παίρνει από το χορτάρι: το μεταγραφικό παζάρι. Το καλοκαίρι και όσο δεν παίζεται πρωτάθλημα, Κύπελλο και δεν προκύπτουν – ή υπάρχουν ευρωπαϊκά παιχνίδια, όλοι ασχολούνται με το κομμάτι της ενίσχυσης της ομάδας τους και φυσικά στη χώρα μας, όλοι μας (συμπεριλαμβάνω και εμάς που γράφουμε μέσα σε αυτούς) είμαστε και τεχνικοί διευθυντές, ικανοί μάλιστα, όχι μόνο προπονητές και παικταράδες!

Εκτιμώ πως δεν χρειάζεται να γράψω και να υπογραμμίσω πόσο προβληματικό γίνεται αυτό όταν και οι ομάδες αργούν να κάνουν τις κινήσεις τους. Εμείς στο ρεπορτάζ της ΑΕΚ το 'χουμε εμπεδώσει, δεν χρειάζεται να πάω πολύ πίσω, την περσινή σεζόν που η ομάδα του Ματίας Αλμέιδα δεν είχε στο βασικό στάδιο προετοιμασίας τους Βίντα, Μουκουντί, Ελίασον, Φαν Βέερτ, Σιντιμπέ και άλλους τέλος πάντων, ήταν δεδομένο ότι «θα παλέψουμε για τη τρίτη με τέταρτη θέση». Το πιο light αναφέρω και όχι τα σχόλια τα απαξιωτικά για όλους. Νομίζω ότι φέτος πιο πολύ από ποτέ το 'χουν εμπεδώσει το παραπάνω συμπέρασμα σε Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό. Ίσως και σε μεγαλύτερο και χειρότερο βαθμό απ' ότι πέρυσι εμείς στην Ένωση.

Φέτος δεν υπάρχει ίδια γκρίνια, δικαιολογημένα ελέω και νταμπλ, αλλά κυρίως γιατί έχουν γίνει οι κινήσεις που πρέπει και επιβεβαιώνουν ότι -ανεξάρτητα τι θα γίνει στη διάρκεια της σεζόν- γίνεται για δεύτερη σερί σεζόν σωστή δουλειά, πάνω σε άριστο προγραμματισμό, με σχέδιο και αποτέλεσμα. Προσέξατε ότι σημειώνω με προσοχή τα πάντα. Ξεκίνησα τη συγκεκριμένη παράγραφο με το «δεν υπάρχει ΙΔΙΑ γκρίνια» και εννοώ σε σχέση με πέρυσι. Λογικό ελέω νταμπλ θα πει κανείς. Όμως περισσότερο συμβαίνει γιατί επαναλαμβάνω ακόμη και ένας που δεν θέλει και δεν έχει σκοπό να καταλάβει, διαπίστωσε ότι υπήρχε για αρχή ένα συγκεκριμένο σχέδιο από την ΑΕΚ και αυτό υλοποιήθηκε σε απόλυτο βαθμό, όπως ακριβώς το ήθελε το club και περισσότερο ο προπονητής του.

Εξίσου δύσκολο το δεύτερο κομμάτι του σχεδιασμού...

«Η απόκτηση του Πινέδα έσβησε την γκρίνια που άρχιζε να δημιουργείται», θα μου πει κανείς, ένα απόλυτα δικαιολογημένο και λογικό συμπέρασμα. Συμφωνώ σε σχετικό βαθμό... Η επέκταση συνεργασίας για ένα ακόμη χρόνο με τον Άμραμπατ κι αφού τραυματίστηκε ο Πάολο Φερνάντες, σε συνδυασμό έπειτα με τη βόμβα του καλοκαιριού, διότι αυτή είναι η μεταγραφή του διεθνούς Μεξικανού μεσού από την ΑΕΚ, έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Αλλά ταυτόχρονα με το γεγονός ότι δεν έφυγε κανείς άλλος πλην Τζαβέλλα (ο οποίος ήταν και πολύ καλός πέρυσι και έξυπνα αποχώρησε στην κορυφή παντού) και Φράνσον. Αυτό τους έσβησε το φόβο μιας επανάληψης του 2018, του καλοκαιριού εκείνου, αν και δεν είχαν λόγο να φοβούνται με την παραμονή του Αλμέιδα.

Όλα αυτά όμως δεν έγιναν έτσι επειδή απλά το συζητήσαμε στην ΑΕΚ και το αποφασίσαμε. Υπήρξε ένα σχέδιο που καταρτίστηκε από τους υπεύθυνους σε συνεργασία με τον Ματίας Αλμέιδα, έγινε ένας συγκεκριμένος προγραμματισμός! Επαφές, ραντεβού και αποφάσεις από πρόσωπα - στελέχη, όπως το... αφεντικό του κομματιού αυτού, ο Παναγιώτης Κονέ, αλλά και ο Ράντεκ Κουχάρσκι, ο Ματίας Αλμέιδα, αλλά και ο Μπρούνο Άλβες και έπειτα ο σημαντικός ρόλο και η δουλειά του scouting team που μήνες δουλεύει για να τρέξει το δεύτερο κομμάτι του αγωνιστικού σχεδιασμού. Αυτό του upgrade που έγραφα σε τούτο το χώρο μας, στο blog μου, για να αποκτηθούν καλύτεροι στις θέσεις που υπήρχαν και πλέον δεν είναι ανάμεσά μας αλλά και σε κενά που έχουν σημειωθεί...

Πριν από το δεύτερο κομμάτι του σχεδιασμού οφείλουμε να αναδείξουμε και να αναγνωρίσουμε ότι η ΑΕΚ παίρνει άριστα στο πρώτο μέρος του πλάνου για τους νταμπλούχους και το δυναμικό τους ενόψει της νέας σεζόν... Εκεί αυτό που είχε αποφασιστεί έγινε στο 100%. Όποιον θέλησε ο Δικέφαλος τον κράτησε, ή τον έκανε δικό της, όπως γράψαμε νωρίτερα για τον Πινέδα, ακριβώς για να ικανοποιήσει το πρόσωπο που έκανε όλους στην Ένωση, εκτός από ευτυχισμένους, να πιστέψουν σε έναν άνθρωπο στη θέση του προπονητή, μόνο ο Αλμέιδα το κατάφερε αυτό, από το 2013 έως και σήμερα. Με τέτοια εκτίμηση, αγάπη και πίστη έπειτα στη δουλειά του. Δεν αναφέρομαι στον κόσμο που δεδομένα το κάνει αυτό και το 'χει αποδείξει, αλλά στον Δημήτρη Μελισσανίδη ο οποίος με τον Πινέδα έδειξε εμπράκτως πόσο θέλει τον Αλμέιδα στην ΑΕΚ και ευτυχισμένο.

Εξίσου δύσκολο είναι και το δεύτερο κομμάτι του σχεδιασμού των πρωταθλητών και Κυπελλούχων Ελλάδας. Διότι μπορεί να μην υπάρχει η ίδια γκρίνια, αλλά εδώ είναι, δεν χρειάζεται παρά ένα στραβό αποτέλεσμα ακόμη και σε φιλικό ματς, για να γίνει μεγάλη και να προκαλέσει από το πουθενά: πίεση, πρόβλημα, αμφισβήτηση. Πράγματα που απαγορεύεται να γίνουν, δεν βοηθούν την ΑΕΚ, αλλά κυρίως δεν το αξίζουν τα πρόσωπα που τρέχουν τα συγκεκριμένα ζητήματά της. Οι «κιτρινόμαυροι» δουλεύουν σωστά, έχουν το χρόνο στη διάθεσή τους, πρέπει να περιμένουν όταν δεν προχωράει αυτό που έχουν ξεχωρίσει και γενικά να επιτρέψουν στο χρόνο να τους φέρει εξαιρετικές περιπτώσεις, από τη στιγμή που απαιτείται να γίνουν δυο με τρεις ακόμη κινήσεις...

Υγ: Είχα πιστέψει ότι μετά τον Ντέμη Νικολαΐδη, πιο πριν τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, για άλλους πιο πίσω φαντάζομαι τον Θωμά Μαύρο και τόσες σημαντικές δόξες, θα ήταν δύσκολο να νιώσω το ίδιο δέος στη συνάντησή μου με έναν άνθρωπο του ποδοσφαίρου, που θα βρίσκεται βέβαια στην ομάδα της καρδιάς (και του ρεπορτάζ) μου, είτε αυτός φοράει τη φορεσιά της και παίζει είτε μια φόρμα... Τελικά είχα λάθος να το νομίζω αυτό. Διότι ήρθε στη ζωή μας ο Ματίας Αλμέιδα και ακόμη δεν το 'χω συνηθίσει. Το ίδιο δέος -οφείλω να ομολογήσω- αισθάνομαι όποτε βρίσκομαι στο ίδιο μέρος μαζί του, την ίδια διάθεση που δεν εξηγείται εύκολα με λόγια, ένας διαφορετικός θαυμασμός, ένας σεβασμός που δεν γίνεται να αποδοθεί σωστά στον πλούσιο πάντα γραπτό λόγο. Έχει περάσει ένας χρόνος που είναι μαζί μας, ένας από εμάς, δικός μας, ωστόσο ακόμη νιώθω το ίδιο δέος και πιάνω τον εαυτό μου να εστιάζει πάνω στον κόουτς κάποιες στιγμές δίχως να υπάρχει κανείς λόγος για να το κάνω αυτό: διότι στα μάτια μου, στο μυαλό μου και στο πως αισθάνομαι, συνιστά τον απόλυτη πρωταγωνιστή και ηγέτη μας... Θέλω να γράψω τόσα πολλά, αλλά δεν είναι η ώρα, όταν θα φεύγουμε από δω και θα γυρνάμε πατρίδα.