Αγιούμπ Ελ Καμπί, ο παραλίγο μαραγκός με το χάρισμα του γκολ

• Λιοντάρι με επιδόσεις – ρεκόρ

Ο γερό - Τζεπέτο ένιωθε απελπιστικά μόνος στο εργαστήριό του. Και, για να καταπολεμήσει την μοναξιά του, ο ταπεινός μαραγκός έφτιαξε μια μαριονέτα από ξύλο. Το βράδυ της δημιουργίας, προτού τον πάρει ο ύπνος, ευχήθηκε ο Πινόκιο, όπως βάφτισε την μαριονέτα, να μπορούσε να αποκτήσει ζωή. Έτσι και έγινε.

Ο Αγιούμπ Ελ Καμπί, στην τρυφερή ηλικία των 15 ετών, παράτησε (για λίγο) το όνειρο του να γίνει ποδοσφαιριστής και, για να βοηθήσει την φτωχή οικογένειά του, άρχισε να μαθαίνει την τέχνη του μαραγκού. Δεν έφτασε στο σημείο να δημιουργήσει έναν Πινόκιο. Και, παρ’ ότι άρχισε να δουλεύει με τα χέρια του, αποφάσισε να το παλέψει και, εντέλει, δημιούργησε (και δημιουργεί) με τα πόδια του.

Ο παραλίγο μαραγκός με το χάρισμα του γκολ μεγάλωσε σε μια φτωχογειτονιά είκοσι χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της Καζαμπλάνκα και, όταν γύριζε από το σχολείο, παρατούσε αμέσως την σάκα και έβγαινε στον δρόμο για να παίζει μπάλα με τους φίλους του.

Εκεί γεννήθηκε μέσα του το πάθος για το ποδόσφαιρο, το οποίο άφησε για λίγο στην άκρη όταν παράτησε το σχολείο για να εργαστεί, προκειμένου να βοηθήσει την οικογένειά του. Προτού ασχοληθεί με το επάγγελμα του μαραγκού, έφτασε στο σημείο να… πουλάει αλάτι! Οι γονείς του, βλέποντας ότι ο γιος τους άφηνε στην άκρη το ποδόσφαιρο, τον στήριξαν και τον βοήθησαν να κυνηγήσει το όνειρό του.

Ο νεαρός Αγιούμπ έκανε την αρχή στα τμήματα υποδομής της Ρασίνγκ, όπου έπαιζε ως αριστερό μπακ, εξαιτίας της ταχύτητας και της αντοχής του, αλλά και ως αμυντικός χαφ. Ένας από τους προπονητές του, όμως, διαπίστωσε σε ένα φιλικό τουρνουά ότι ο Ελ Καμπί έχει χίλιους και έναν τρόπους για να στείλει την μπάλα στα δίχτυα και τον μετατόπισε στην κορυφή της επίθεσης, από την οποία δεν έφυγε ποτέ ξανά.

Η αλλαγή θέσης εκτόξευσε την καριέρα του και, ως επιθετικός ηγέτης της Ρασίνγκ και πρώτος της σκόρερ (με 25 γκολ πήρε και το σχετικό βραβείο), την οδήγησε στην επιστροφή της στην πρώτη κατηγορία, σε προχωρημένη πια ποδοσφαιρική ηλικία, αφού το έκανε στα… 24 του!

Στη συνέχεια, πήρε μεταγραφή αντί 1,8 εκατομμυρίου ευρώ στην Μπερκάνε όπου εξακολούθησε να σκοράρει με συνέπεια και κατέκτησε τον πρώτο τίτλο της καριέρας του (το Κύπελλο Μαρόκου), προτού κληθεί για πρώτη φορά στην εθνική ομάδα του Μαρόκου, μέσω της οποίας έφτιαξε οριστικά το όνομά του και άρχισε να εμφανίζεται στις λίστες των ευρωπαϊκών ομάδων. Το όνειρό του, άλλωστε, ήταν να αγωνιστεί σε ένα μεγάλο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα…

Λιοντάρι με επιδόσεις – ρεκόρ

Το Πρωτάθλημα Εθνών Αφρικής (και όχι το Κύπελλο Εθνών) τον Ιανουάριο του 2018 αποτέλεσε το ιδανικό βάπτισμα του πυρός για έναν γεννημένο (έστω και με… καθυστέρηση) γκολτζή που έκανε ντεμπούτο στα Λιοντάρια του Άτλαντα στην συγκεκριμένη διοργάνωση και, μέσα σε 23 ημέρες, διέλυσε όλα τα κοντέρ.

Δύο γκολ κόντρα στην Μαυριτανία στην πρεμιέρα, χατ – τρικ με την Γουινέα πάντα στην φάση ομίλων, ένα γκολ στον προημιτελικό με τη Ναμίμπια, δύο γκολ στον ημιτελικό με την Λιβύη και ένα στον τελικό με τη Νιγηρία, με το Μαρόκο να θριαμβεύει με 4-0 και να κατακτά το τρόπαιο για πρώτη φορά στην ιστορία του.

Ο Τζαμάλ Σελαμί, προπονητής της δεύτερης (τρόπον τινά) εθνικής ομάδας του Μαρόκου, η οποία αποτελείται μόνο από παίκτες που αγωνίζονται στο τοπικό πρωτάθλημα (όλες οι αφρικανικές ομάδες την έχουν), ήξερε ότι είχε βρει στο πρόσωπο του Ελ Καμπί έναν πολύ αξιόπιστο επιθετικό. Ο Τυνήσιος άλλοτε διεθνής μέσος Αντέλ Τσεντλί, πρέσβης του συγκεκριμένου τουρνουά, δεν είχε διστάσει να τον χαρακτηρίσει «μια μείξη Ντιντιέ Ντρογκμπά και Σαμουέλ Ετό με μια εσάνς από Φλοράν Μαλουντά, επειδή είναι αριστεροπόδαρος»!

Τα εννέα γκολ του Ελ Καμπί αποτελούν ρεκόρ στις επτά διοργανώσεις που έχουν διεξαχθεί και έδειχναν να του ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες της Ευρώπης, αφού η Ατλέτικο Μαδρίτης επικοινώνησε με την Μπερκάνε και εξέφρασε το ενδιαφέρον για την απόκτηση του ποδοσφαιριστή το καλοκαίρι που θα ακολουθούσε, σχεδιάζοντας αρχικά να τον δανείσει στην Αλαβές, προκειμένου να «ψηθεί» στις απαιτήσεις της La Liga.

Ο Ελ Καμπί συνέχισε να κάνει την δουλειά του με θαυμαστές επιδόσεις και ο ομοσπονδιακός προπονητής Ερβέ Ρενάρ τον συμπεριέλαβε στην αποστολή του Μαρόκου για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας, στο οποίο η αφρικανική ομάδα επέστρεφε σε τελική φάση Μουντιάλ ύστερα από είκοσι ολόκληρα χρόνια.

Η Ατλέτικο εξακολουθούσε να τον έχει στην ατζέντα της. Τέσσερις ημέρες πριν από τον τελικό του Μουντιάλ, στο οποίο ο Ελ Καμπί δεν μπόρεσε να κάνει αισθητή την παρουσία του, αγωνιζόμενος συνολικά 98 λεπτά στις ήττες από Ιράν και Πορτογαλία στις λεπτομέρειες (αμφότερες με 1-0), έγινε η ανατροπή.

Η Μπερκάνε, θαμπωμένη από το χρώμα του χρήματος, είπε το «ναι» στην κινεζική Χεμπέι Φόρτσουν, η οποία έκανε τον Ελ Καμπί την πιο ακριβή μεταγραφή που έχει γίνει ποτέ από μαροκινή ομάδα, δίνοντας έξι εκατομμύρια ευρώ για να τον κάνει δικό της και να τον βάλει δίπλα σε «βαριά» ονόματα όπως ο Χαβιέρ Μαστσεράνο και ο Εζεκιέλ Λαβέτσι. Ναι, ήταν η εποχή που οι κινεζικές ομάδες είχαν ανοίξει την κάνουλα, για να την κλείσουν πολύ απότομα λίγο καιρό αργότερα…

Στην απέραντη και ταυτόχρονα φιλόξενη (όπως την χαρακτήριζε) Κίνα, παρ’ ότι άρεσε ιδιαιτέρως στον ίδιο και την σύζυγό του (παντρεύτηκαν εκείνη την εποχή), δεν μπόρεσε ποτέ να προσαρμοστεί και, σε μιάμιση σεζόν, περιορίστηκε στα εννέα γκολ (και τις δύο ασίστ) σε 28 παιχνίδια.

Πολύ πιο προσοδοφόρος για τον ίδιο ήταν ο δανεισμός στην Γουιντάντ Καζαμπλάνκα, στην οποία έπαιξε για άλλη μια σεζόν όταν αποδεσμεύτηκε από την Χεμπέι, με 35 γκολ και οκτώ ασίστ σε 57 παιχνίδια, κατακτώντας και ένα πρωτάθλημα. Ένιωθε και ήταν στο σπίτι του, γι’ αυτό και μπόρεσε να βγάλει τον πραγματικό, τον καλό του εαυτό.

Τον σταμάτησε ο σεισμός

Το καλοκαίρι του 2021 και αφού το όνομά του είχε «παίξει» για Μαρσέιγ, Μπεσίκτας και Χαλ, ήρθε επιτέλους η στιγμή να αγωνιστεί στην Ευρώπη, έστω και αν ήταν πλέον 28 ετών. Η άσημη Χατάισπορ από την Τουρκία του άνοιξε την πόρτα και ο ίδιος την ευχαρίστησε με 26 γκολ και τέσσερις ασίστ σε 55 παιχνίδια, μοιρασμένα σε μιάμιση σεζόν.

Μια αγαστή συνεργασία, στο πλαίσιο της οποίας έφτασε να φορέσει ακόμα και το περιβραχιόνιο του αρχηγού, η οποία όμως διεκόπη με τον πλέον δραματικό τρόπο. Στις 6 Φεβρουαρίου του 2023, ένας φονικός σεισμός 7,8 Ρίχτερ σκόρπισε τον θάνατο στη νότια Τουρκία και την βόρεια Συρία.

Η Αντιόχεια, όπου εδρεύει η Χατάισπορ, διαλύθηκε και η ομάδα αποφάσισε να αποσυρθεί από το τουρκικό πρωτάθλημα, αφήνοντας ελεύθερους όλους τους ποδοσφαιριστές του. Ο Ελ Καμπί, παρ’ ότι υπήρχε ενδιαφέρον της Τραμπζονσπόρ των Τάσου Μπακασέτα – Μανώλη Σιώπη (και Δημήτρη Κουρμπέλη πλέον), επέλεξε την Αλ Σαντ του Κατάρ, στην οποία πρόλαβε να καταγράψει έξι γκολ και μια ασίστ σε 13 συμμετοχές.

Η μοίρα θέλησε να πάει στο Κατάρ τον Μάρτιο του 2023 και όχι πέντε μήνες νωρίτερα, όταν και διεξήχθη εκεί το πρώτο Μουντιάλ της ιστορίας επί αραβικού εδάφους (και χειμωνιάτικα). Και αυτό, παρ’ ότι στην εθνική ομάδα έχει φανταστικούς αριθμούς, με είκοσι γκολ σε 36 συμμετοχές (!), όντας καθοριστικός και στη δεύτερη διαδοχική κατάκτηση του Πρωταθλήματος Εθνών Αφρικής, το 2020.

Το 2018, είχε καταφέρει να αγωνιστεί κόντρα στο ίνδαλμά του, τον Κριστιάνο Ρονάλντο, και τέσσερα χρόνια αργότερα ονειρευόταν να του δοθεί η ευκαιρία να ανταμώσει με το έτερο Goat της εποχής μας, τον Λιονέλ Μέσι.

Ο Βαχίντ Χαλίλχοτζιτς τον υπολόγιζε για την μουντιαλική αποστολή, αφού άλλωστε ήταν πρώτος σκόρερ της ομάδας με πέντε γκολ σε επτά συμμετοχές (είχε και τέσσερις ασίστ). Ο ιδιόρρυθμος Βόσνιος προπονητής, όμως, ήρθε σε ρήξη με πολλούς από τους ποδοσφαιριστές του, η ομοσπονδία τον έπαψε από τα καθήκοντά του και ο Ουαλίντ Ρεγκραγκί, ο οποίος τον αντικατέστησε, δεν συμπεριέλαβε τον Ελ Καμπί στην ομάδα που ταξίδεψε στο Κατάρ και έκλεψε την παράσταση, κατακτώντας την τέταρτη θέση, κάτι που δεν είχε πετύχει ποτέ μέχρι τότε συγκρότημα από την Αφρική.

«Δεν μπορώ παρά να δεχθώ την απόφαση του προπονητή να μην με καλέσει. Και, βεβαίως, εμείς ως παίκτες οφείλουμε να σεβόμαστε τις αποφάσεις του. Αυτό που πέτυχε το Μαρόκο στο Μουντιάλ του Κατάρ ήταν ιστορικό και δεν έχουν σημασία τα ονόματα» δήλωνε όταν, παρά τις επιδόσεις του, παρέμενε εκτός των κλήσεων και τους επόμενους μήνες, έχοντας να αγωνιστεί με τα Λιοντάρια του Άτλαντα από τον Ιούνιο του 2022.

Η επιστροφή στην εθνική ομάδα, αλλά και γιατί όχι η προσέλκυση ενδιαφέροντος από ομάδα μεγαλύτερου πρωταθλήματος από το ελληνικό (φλέρταρε και με την βελγική Σταντάρ Λιέγης), μπορούν κάλλιστα να αποτελέσουν ξεχωριστά κίνητρα για έναν παίκτη που βρίσκεται στην πιο ώριμη ηλικία του (τριάντα ετών) και έχει αποδείξει ότι την τέχνη του γκολ την γνωρίζει πολύ καλύτερα από αυτή του μαραγκού…