Ο Άρης δεν πρόλαβε το κακό

Η αντίδραση των ποδοσφαιριστών είναι ίσως το μοναδικό στοιχείο που μπορεί να κρατήσει ο Άρης από την πρεμιέρα του Πρωταθλήματος γιατί κατά τα λοιπά, είτε έβλεπες τον αγώνα στην Κρήτη είτε αυτό στο Βουκουρέστι, ουσιαστική διαφορά δεν υπήρξε. Λες και το ποδόσφαιρο αποφάσισε να στήσει ένα πρόχειρο δικαστήριο και να καταδικάσει τους «κίτρινους» για τα λάθη τους, χτυπώντας πάνω στις τρανταχτές παραλείψεις τους. Προφανώς, η ομάδα θα βελτιωθεί με την επιστροφή των Γιάκουμπ Μπράμπετς, Χουλιάν Κουέστα καθώς όμως (και) στο ποδόσφαιρο ισχύει το περιβόητο «το διοικείν εστί προβλέπειν», έγκαιρη πρόβλεψη δεν υπήρξε και το κακό ήδη έγινε. Και στο δικό μου μυαλό δεν είναι τόσο η κακή πρεμιέρα στην Κρήτη όσο ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός διότι ανέκαθεν ήμουν θιασώτης της Ευρώπης, ειδικά στα τελευταία χρόνια που εξελίσσεται μια μάχη με τα «θηρία» τα οποία μάλιστα είναι πλήρως αρματωμένα. Το status ενός αθλητικού club με περιορισμένη δυνατότητα χρηματοδότησης αλλάζει μόνο από τους καρπούς που προσφέρει η μακροημέρευση στην Ευρώπη. Οι πωλήσεις παικτών δεν είναι τίποτε περισσότερο από δανεικά, ειδικά όταν δεν γίνονται κατόπιν εκτέλεσης ενός άρτιου σχεδίου.

Απόντος του Μπράμπετς, ο Άρης διαβάστηκε τόσο καλά, όπως κάνει ένας πιτσιρικάς όταν έχει μπροστά του την προπαίδεια. Δεν ήταν τυχαία η επένδυση της Ντινάμο Κιέβου στις βαθιές μπαλιές. Ούτε φυσικά αυτή του ΟΦΗ. Προφανώς συνυπολόγισαν και τον βραχύσωμο (αλλά και ασταθή) Ζαν Ζουλ μπροστά από τους δύο στόπερ. Και δεν (μου) φταίει ο Οντουμπάτζο ο οποίος αναγκάστηκε να βγάλει μια υποχρέωση πέραν των αγωνιστικών χαρακτηριστικών του. Φάνηκε στο πρώτο γκολ του ΟΦΗ. Δεν γνωρίζει τις απαιτήσεις και τις «πονηριές» της θέσης. Αντιθέτως, (μου) φταίει ο λόγος που αναγκάστηκε να παίξει στόπερ σε πέντε διαδοχικά παιχνίδια. Επειδή δεν υπάρχει άλλος. Έναν μήνα τώρα.

Η μεθοδολογία στην προετοιμασία αλλά και στη στελέχωση της ομάδας «φωνάζει» ότι είτε δεν υπήρξε ξεκάθαρο πλάνο είτε εσωτερική διαφωνία με συνέπεια να οδηγηθούμε σε αποφάσεις της στιγμής. Μόνο που στον επαγγελματικό αθλητισμό, στο τέλος της ημέρας, επιβραβεύονται οι έχοντες πλάνο αναλόγως και του βαθμού υποστήριξής του. Στον Άρη υπάρχουν ένα σωρό ακατανόητες αποφάσεις. Γιατί ο Σέικ Ντουκουρέ «κόπηκε» από την ευρωπαϊκή λίστα κι ενώ υπήρχε μόλις ένας αμυντικός χαφ; Αν βρείτε σοβαρή απάντηση, πείτε τη και σε μένα. Γιατί επέλεξε να τραβήξει στα άκρα την υπόθεση Άντρε Γκρέι εν μέσω των ευρωπαϊκών αγώνων; Δεν αναρωτιέμαι καν για την απουσία τρίτου στόπερ. Επί τούτου, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά και τον λόγο έχουν οι (άγραφοι) νόμοι του ποδοσφαίρου. Αν «έσκαγε» ο Φαμπιάνο χθες, ποιος θα έπαιζε στόπερ;

Το τι άξιζε και τί όχι ο Άρης στην Κρήτη είναι ευνόητο. Για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι έφυγε με άδεια χέρια από τον αγωνιστικό χώρο παρότι ήταν καλύτερος. (Πολλές) περισσότερες ποιοτικές φάσεις, δύο δοκάρια, συντριπτικά ανώτερο ποσοστό κατοχής μπάλας και επιστροφή από την κόλαση του 2-0 η οποία υποδήλωσε προσωπικότητα, αλλά ποιος θα κρύψει τις παραλείψεις; Ο Νέιρα δεν χρειάστηκε καν να σπριντάρει στη φάση που έκρινε το παιχνίδι. Μια απλή ανάγνωση τοποθετήσεων έκανε.

Παρότι πήρε πολλά περισσότερα απ’ όσα ενδεχομένως περίμενε από παίκτες οι οποίοι δεν συμμετείχαν στην προετοιμασία (Λορέν Μορόν, Μάρτιν Μοντόγια), ο Άρης φρόντισε να βάλει έντονη πίεση στον εαυτό του, μήνα Αύγουστο. Δεν είχε το… μολύβι και χαρτί που χαρακτηρίζει τους νοικοκύρηδες. Φεύγει στόπερ, έρχεται ένας άλλος. Φεύγει αμυντικός χαφ, να’ σου ο αντικαταστάτης του. Αυτό πληρώνει παράλληλα με τις στιγμές που δεν αξιοποιεί κι ενώ μπήκε σε μια χρονιά όπου για να διεκδικήσει κάτι, είναι απαραίτητος ο περιορισμός των λαθών. Προς το παρόν όμως, αυτά φαίνονται…