Ολυμπιακός: Ευτυχώς που δεν έπαθε και τίποτα...

Το καλύτερο αθλητικό θέαμα που είδα την Κυριακή ήταν το παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου. Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά, βέβαια. Το χειρότερο ο αγώνας του Ολυμπιακού με τον Πανσερραϊκό. Ομολογώ ότι, το δεύτερο, το περίμενα, διαφορετικό. Όχι γιατί θα έβγαζαν φτερά οι Ερυθρόλευκοι μετά την πρόκριση επί της Γκενκ, αλλά –θεωρούσα- ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να τη χαρούν και λιγάκι τη μπάλα. Είναι προφανές όμως ότι για τον Ολυμπιακό αυτό δεν θα συμβεί και τόσο σύντομα. Το είπαν, άμεσα ή έμμεσα, όσοι έκαναν δηλώσεις μετά το ματς αλλά –ούτως ή άλλως- ματάκια έχουμε και βλέπουμε.

Είναι σαφές πως ότι γράφεται εδώ είναι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενικό, αλλά –από την άλλη- υπάρχουν και πράγματα που μπορούν να κριθούν απόλυτα αντικειμενικά στην εμφάνιση μιας ομάδας, ώστε να βγουν συμπεράσματα. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού του Αυγούστου 2023, έχει σημασία και η αφετηρία που οδηγεί σε εκτιμήσεις και κριτική. Αλλά και πάλι δεν είναι πολλά τα γεγονότα που δικαιολογούν αισιοδοξία άμεσα. Όχι για πρόκριση επί της Τσουκαρίτσκι (συγκριτικά πιο βατού αντιπάλου απ ότι η Γκενκ) αλλά για πραγματική πορεία πρωταθλητισμού στην Ελλάδα και αξιοπρεπή πορεία σε ομίλους (μακάρι του Europa League) στην Ευρώπη.

• Μακάρι για τον Ολυμπιακό να ξύπνησε ο Μπιέλ

Λίγο μετά την παρουσίαση των Κορδόν και Μαρτίνεθ, είχα σταθεί στην «κυνική» προσέγγιση του πρώτου, όσον αφορά τις μεταγραφές και την ατάκα του: «Οι στατιστικές λένε ότι οι πιο επιτυχημένες κινήσεις γίνονται τις τελευταίες ημέρες της μεταγραφικής περιόδου». Δεν έβλεπα λόγο να διαφωνήσω ιδιαίτερα. Ο Ισπανός μάλλον είπε το αυτονόητο. Από εκείνη τη δήλωση έχουν μεσολαβήσει δύο μήνες (παρά πέντε ημέρες) και φτάνουμε στο τέλος των μεταγραφών. Με τους Ερυθρόλευκους να είναι ιδιαίτερα κινητικοί, φορτώνοντας τη μια μεταγραφή μετά την άλλη. Και αν πιστέψουμε όσα γράφονται, για τους παίκτες που έρχονται, δικαιώνεται ο Κορδόν γιατί όλοι αυτοί που πιάνουν λιμάνι στο τέλος των μεταγραφών, έχουν την προοπτική να είναι «επιτυχημένες μεταγραφές». Το potential που λέμε και στο χωριό μας. Νεαροί ταλαντούχοι, μεστωμένοι με προοπτική και κίνητρο. Αυτό είναι το προφίλ των (πολλών) κόκκινων μεταγραφών αυτών των ημερών. Κάποιες εξ αυτών δεν κοστίζουν και λίγο με βάση τα (νέα) δεδομένα στην ελληνική αγορά.

Αυτή λοιπόν είναι η μια πλευρά. Και ίσως είναι αυτή που δικαιολογεί και αισιοδοξία για τον Ολυμπιακό. Στην λογική ότι οι πέντε, έξι, επτά καινούργιοι που θα μπουν στη μηχανή, δίπλα στους …άλλους καινούργιους και όσους «παλιούς» έχουν απομείνει θα δώσουν σταδιακά στην ομάδα αυτά που θέλει ο Μαρτίνεθ. Και εδώ προκύπτει ένα άλλο θέμα. Το πότε θα δούμε τι ακριβώς θέλει ο Ισπανός τεχνικός του Ολυμπιακού. Γιατί μέχρι τώρα στα τρία επίσημα ματς που έχουν δώσει οι Ερυθρόλευκοι η ταυτότητα αναζητείται. Να δεχθούμε ότι είδαμε κάποια δείγματα στον πρώτο αγώνα με την Γκενκ και σε αρκετά μεγάλο διάστημα του. Σαφώς καλύτερα, από αυτά που ακολούθησαν στα δύο επόμενα, στο Βέλγιο και στο Καραϊσκάκης με τον Πανσερραϊκό, όπου –προσπαθώντας να είμαι αρκετά ήπιος- η εμφάνιση των Ερυθρολεύκων προκαλούσε πονοκέφαλο. Βλέποντας το πρώτο από τα δύο ματς, στις διακοπές μου παρουσία αρκετού κόσμου, οι απόψεις δεν ήταν το ίδιο ευγενικές, αλλά ας μη μείνουμε στην υπερβολή και να κρατήσουμε τον πονοκέφαλο. Τον οποίο είμαι σίγουρος ότι έχει και ο Μαρτίνεθ. Και έχει κάθε λόγο να τον έχει. Για περισσότερους από έναν λόγους…

• Σαντιάγκο Έσε: Η νιφάδα που θέλει να γίνει χιονοστιβάδα

Ας αφήσουμε στην άκρη ποιους περιμένει ο Ολυμπιακός να μπουν από εδώ και πέρα. Να μείνουμε σε αυτούς που έχει ήδη; Στον αγώνα της Κυριακής λοιπόν στην αρχική ενδεκάδα, πλην του Αλεξανδρόπουλου, παρατάχθηκαν παίκτες που δούλεψαν μαζί με τους προπονητές τους από την αρχή της προετοιμασίας. Όλοι «παλιοί», μαζί με τον Καμαρά που επέστρεψε. Υποθετικά είναι αυτοί που πρέπει να έχουν αφομοιώσει περισσότερο από όλους τα «θέλω» του Μαρτίνεθ από την ομάδα του. Το πως, σε ποιους χώρους, με ποιους παίκτες και ποιες εναλλακτικές -όταν κάτι δεν πάει καλά- θα κυνηγήσουν τη νίκη. Αυτοί λοιπόν βρέθηκαν από νωρίς στο ματς να παίζουν κόντρα σε αντίπαλο με αριθμητικό μειονέκτημα. Όχι απαραίτητα καλό, όταν είσαι το φαβορί και αυτός που είναι απέναντι σου έχει μια επιπλέον δικαιολογία να κλειστεί ακόμα περισσότερο στο καβούκι του, αλλά σίγουρα μια συνθήκη που σου δίνει ακόμα μεγαλύτερο πλεονέκτημα, εκτός από αυτό που έχεις ήδη. Και τι έκανε για (τουλάχιστον) ένα ημίχρονο ο Ολυμπιακός; Τη μια σέντρα μετά την άλλη!

Απόρησα πραγματικά με την επιμονή των γηπεδούχων στο ίδιο ατελέσφορο στιλ παιχνιδιού, την αδυναμία τους, να προσπαθήσουν έστω, να παίξουν κάθετα και να βρουν έναν άλλο τρόπο να απειλήσουν την εστία του Πανσερραϊκού. Και, όπως προέκυψε από το ρεπορτάζ αγωνιστικού χώρου του καναλιού που είχε τη μετάδοση, με αυτό τον τρόπο που έπαιξε ο αντίπαλος του, ένιωθε μια χαρά και ο Πάμπλο Γκαρσία. «Γεμίστε την περιοχή και αφήστε τους να κάνουν σέντρες» είπε στους παίκτες του και το μονότονο αναποτελεσματικό στιλ παιχνιδιού του αμήχανου Ολυμπιακού συνεχίστηκε μέχρι το σφύριγμα της ανάπαυλας. Και εδώ προκύπτουν τα εξής ερωτήματα:

• Ήταν εντολή του Μαρτίνεθ να συνεχίσουν να επιχειρούν έτσι, ελπίζοντας ότι με κάποιο μαγικό τρόπο τα μικρότερα ύψη της ομάδας του θα νικήσουν έστω μια φορά τους πιο σωματώδεις αντιπάλους τους;
  
• Ήθελε άλλα πράγματα ο Ισπανός, αλλά μέσα στον αγωνιστικό χώρο οι παίκτες του έκαναν αυτό που οι ίδιοι θεωρούσαν καλύτερο χωρίς να ακολουθούν τις οδηγίες του;

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι άλλο να αναρωτηθεί κάποιος. Αλλά ότι και από τα δύο (παραπάνω) να ισχύει, δεν είναι καλό μαντάτο για τον Ολυμπιακό. Τόσο όσον αφορά τον τρόπο παιχνιδιού που έχει διδάξει(;) στην προετοιμασία ο Μαρτίνεθ, όσο και την παρεμβατικότητα που έχει στους παίκτες του άρα και στο παιχνίδι της ομάδας. Το πρώτο ημίχρονο την Κυριακή ήρθε να ακολουθήσει ένα (τουλάχιστον) 70λεπτο στο Βέλγιο όπου ο Ολυμπιακός βολόδερνε, έχοντας να παρουσιάσει μόνο τη σχετική επιθυμία κάποιων παικτών του μέσα στο γήπεδο, αλλά όχι πλάνο.

Ακόμα λοιπόν και αν αποδεχτούμε στο 100% το αυτονόητο, ότι δηλαδή οι Ερυθρόλευκοι είναι μια καινούργια ομάδα, με πολλές προσθήκες οι σημαντικότερες εκ των οποίων μοιάζουν να είναι οι τελευταίες (μένει να αποδειχθεί), δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς σε ποιον δρόμο βαδίζει η ομάδα με τα μέχρι τώρα δείγματά της. Δεν ξέρω αν όντως η τύχη ευνοεί τους ισχυρούς ή αυτό είναι απλά ένα κλισέ, αλλά η τύχη βοήθησε πολύ τον Μαρτίνεθ να μη βιώσει μια φουλ…Ολυμπιακή (από την ανάποδη) εβδομάδα με αποκλεισμό στο Europa και γκέλα στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος. Όποιος είδε και τα δύο ματς δεν μπορεί να διαφωνήσει πιστεύω. Είναι σαφές ότι στον αθλητισμό πορεύεσαι με το αποτέλεσμα και όχι με τον «αν», αλλά όπως ειπώθηκε και στην αρχή υπάρχουν δείγματα που μπορούν να κριθούν αντικειμενικά. Άρα ο λογαριασμός αυτή τη στιγμή όσον αφορά το στιλ παιχνιδιού, τα ζητούμενα αλλά και τις αρχικές επιλογές (στον αγώνα με τον Πανσερραϊκό περισσότερο) δεν βγάζουν θετικό πρόσημο για τον Ντιέγκο Μαρτίνεθ. Χωρίς αυτό βέβαια να δείχνει –αυτή τη στιγμή- κάτι καθοριστικό, αφού είναι δεδομένο πως έχει να διαχειριστεί μια πολλαπλά ζόρικη κατάσταση. Να κυνηγάει βαθμούς και προκρίσεις με μια ομάδα υπό διαμόρφωση και με παίκτες που είναι στον «αέρα» καθώς κανένας δεν ξέρει αν στον επόμενο δεκαήμερο οι «ευκαιρίες» του Κορδόν θα είναι μόνο για προσθήκες και όχι (και) για αποχωρήσεις.

• Ολυμπιακός: Μία ομάδα που θέλει ακόμα δουλειά, η προσωπικότητα του Σκάρπα και η υπεραπαραίτητη ποιότητα του Φορτούνη

Όλα αυτά όμως ήταν λίγο, πολύ αναμενόμενα. Τα τεράστια λάθη της προηγούμενης περιόδου, έφεραν τον Ολυμπιακό μπροστά στην ανάγκη να χτίσει από την αρχή και να μπει στη σεζόν με χάντικαπ ετοιμότητας απέναντι σε ΑΕΚ και Παναθηναϊκό. Επειδή όμως (και) στον Πειραιά δεν φημίζονται για την υπομονή τους, όλα δείχνουν ότι οι Ερυθρόλευκοι και ο προπονητής τους θα ακροβατούν σε τεντωμένο σχοινί, μέχρι να υπάρξουν σαφή δείγματα προόδου στο χορτάρι. Το «κλείδωμα» ευρωπαϊκών ομίλων και τα τρία συνεχόμενα εντός έδρας ματς (μετά την αλλαγή έδρας αυτού με τον Ατρόμητο) μέχρι την διακοπή των εθνικών ομάδων δίνουν (λίγο) αέρα τριών εβδομάδων (πριν από το ντέρμπι στη Νέα Φιλαδέλφεια) για να εμφανιστεί μέσα στο γήπεδο ομάδα που να δικαιολογεί το βαρύ όνομα της και τις βλέψεις της.