Άρης και Βέλεθ είπαν… «ποτέ μη λες ποτέ»

Η αλήθεια είναι κατά την άντληση της πληροφορίας, ένα σωρό δόγματα κυριάρχησαν στο μυαλό. Από το «ποτέ μη λες ποτέ» που λόγω επαγγέλματος είναι σταθερό στο πίσω μέρος του μυαλού, σε σημείο μη απόρριψης κάθε τρελού και ευφάνταστου σεναρίου ή ακόμη το «περασμένα ξεχασμένα» που φαντάζομαι ότι είπαν οι δύο πλευρές όταν αποφάσισαν να ενώσουν τις ανάγκες τους. Ή ακόμη το περιβόητο «μη φτύνετε εκεί που θα γλείψετε» που είπε κάποτε θρυλικός Ανέστης Πεταλίδης σε κάτι «σοφούς» της κερκίδας. Με πάσα ειλικρίνεια, τούτη την επιστροφή δεν την περίμενα, επηρεασμένος ίσως και από τις βαριές κουβέντες που ειπώθηκαν στο παρελθόν. Κακά τα ψέματα, εκείνο το διαζύγιο ήταν κάτι παραπάνω από επεισοδιακό και η διατροφή που πλήρωσε ο Άρης εμπεριείχε και τόκους καθυστέρησης καταβολής δόσεων.

Την ίδια εποχή είχα γράψει ότι στον επαγγελματικό αθλητισμό δεν χωρούν συναισθηματισμοί κι όσοι ρομαντικοί επιμένουν για την ύπαρξή τους, καλό θα ήταν να αλλάξουν ρότα. Εδώ κολλάει και το περιβόητο «money talks» που λένε και οι Αμερικάνοι, αν και ο λεγόμενος είναι Ισπανός, καθώς τα λεφτά που βρήκε τότε στον Παναθηναϊκό ήταν (σχεδόν) τριπλάσια από αυτά που έπαιρνε στον Άρη. Τότε βέβαια ο Φραν Βέλεθ κρίθηκε αθώος στα έδρανα των δημοσιογραφικών δικαστηρίων αλλά μετά από λίγους μήνες, όταν πήγε για το εκατομμύριο στη Σαουδική Αραβία, τον είπαν φιλοχρήματο και αχάριστο. Γι’ αυτό η δημοσιογραφία πήρε την κατιούσα. Στην πραγματικότητα, ο Βέλεθ έκανε τις επιλογές που (τότε) έκρινε σωστές. Αν δικαιώθηκε ή όχι, το γνωρίζει μόνο ο ίδιος. Για τον τρόπο, το συζητάμε.

Κι έτσι όπως την κοπάνησε απότομα στον Άρη εκείνον τον Φλεβάρη του 2020, έτσι έγινε και με τον Παναθηναϊκό. Αυτό που σίγουρα θα έπρεπε να είχε αποφύγει ήταν τις δημόσιες αναρτήσεις. Το πρόσωπο του επαγγελματία που κρίνει βάσει των οικονομικών οφελών και της οικογένειας είναι ένα και αναλλοίωτο. Αν προσπαθήσεις να βάλεις και πινελιές συναισθήματος, να πουλήσεις οπαδιλίκι δηλαδή, το παραμορφώνεις. Διαφωνείς, παίρνεις το καπελάκι σου και φεύγεις σαν κύριος. Έτσι κερδίζεις τον σεβασμό όλων.

Προφανώς η ιστορία της επιστροφής του Βέλεθ είναι πολύπλευρη, προσωπικά μ’ ενδιαφέρει όμως περισσότερο το αγωνιστικό κομμάτι. Βάσει αυτών των κριτηρίων η επιλογή μοιάζει εξαιρετική, ειδικά στην περίπτωση που ισχύουν οι πληροφορίες περί ενός συμβολαίου το οποίο δεν απέχει από αυτό που πρόσφερε ο Άρης στον τρίτο στόπερ. Γιατί, γι’ αυτόν τον λόγο έρχεται. Προφανώς ο Ισπανός δεν θα μάθει τον οργανισμό γιατί τον γνωρίζει άριστα, ούτε θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί στο περιβάλλον διότι λειτούργησε σ’ αυτό επί διετίας. Εν τέλει, γνωρίζει τα πάντα για τον Άρη, δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να τον εκπλήξει. Εξάλλου, στο διάστημα που μεσολάβησε διατηρούσε επαφή με τον αδερφικό φίλο του, τον Χουλιάν Κουέστα. Από την Καταλονία είναι ο Βέλεθ, από την Ανδαλουσία ο Χουλιάν, αλλά για χρόνια συνυπήρξαν. Ξεκινώντας από την Αλμερία, συνεχίζοντας στη Βίσλα Κρακοβίας και ολοκληρώνοντας στον Άρη. Επτά χρόνια!

Στις επόμενες εβδομάδες θα εκτιμηθεί η αγωνιστική κατάστασή του, σίγουρα όμως, δεν θα τρέμει το φυλλοκάρδι κανενός για τους Φαμπιάνο, Μπράμπετς. Τούτοι οι δύο συνθέτουν το βασικό δίδυμο στο κέντρο της άμυνας και ταιριάζουν σαν κομμάτια όμορφου παζλ αλλά με back up τον Ενκουλού, τον Ντάτκοβιτς ή τον Μπεναλουάν, μια αγωνία υπήρχε. Άρα, το πρώτο που λογικά θα προσφέρει ο Φραν Βέλεθ είναι το αίσθημα της ασφάλειας που πέρυσι δεν το είχε η ομάδα. Δεύτερον, καθώς το παιχνίδι του Άρη βασίζεται (και) στη δημιουργική ικανότητα του Φαμπιάνο, ο Βέλεθ έχει τα στοιχεία να τον καλύψει, πολλώ δε μάλλον να συνυπάρξει με τον Μπράμπετς. Αν χρειαστεί, μπορεί να παίξει και με τον Βραζιλιάνο στόπερ. Εν τέλει, αυτή η επιστροφή δεν αποτελεί κίνηση η οποία μπορεί να αποφέρει οικονομικό κέρδος στην ομάδα, αγωνιστικό όμως σίγουρα θα υπάρξει. Στο κάτω-κάτω της γραφής, αυτή η λογική «έφαγε» τον Άρη από την Ευρώπη και οδήγησε στον ευρωπαϊκό αποκλεισμό. Όταν είσαι στη μάχη σκέφτεσαι τις ενέργειες της στιγμής, δεν καταστρώνεις σχέδιο για μετά τρεις μήνες. Στερνή μου γνώση…

Βέβαια, ανάγκη κάλυψε και ο Φραν Βέλεθ. Πριν τ’ ακούσει από τον κόσμο, ο Ισπανός εισέπραξε αγάπη. Εξελίχθηκε σε κάτι περισσότερο από ένας παίκτης του club. Ήταν εκ των βασικών εκφραστών ενός αγωνιστικού μοντέλου με σύνθημα το «μέχρι να πάρουν τα όνειρά μας εκδίκηση». Γι’ αυτό πείραξε αρκετά ο τρόπος. Κρίνοντας από τις γέφυρες που έχτισε για την επιστροφή του, προφανώς και ο ίδιος ήθελε να λειτουργήσει σε γνώριμο περιβάλλον έχοντας παράλληλα χρόνο για να ετοιμαστεί. Δεν θα χρειαστεί οδηγό για να μάθει την πόλη, θα συναντήσει γνώριμες φιγούρες, θα βρει στο γήπεδο και τον κολλητό του. Κυρίως όμως, μπορεί να αντιληφθεί τις αγωνιστικές απαιτήσεις.

Το κακό στην όλη ιστορία είναι ότι όλ' αυτά θα έπρεπε να είχαν γίνει νωρίτερα. Δεν είναι γκρίνια. Προφανώς ισχύει το «ποτέ μη λες ποτέ», προσωπικά όμως, αδυνατώ να πιστέψω ότι με δεύτερο κουμανταδόρο στο κέντρο της άμυνας θα έμενε ο Άρης εκτός Ευρώπης από τη Ντινάμο Κιέβου.