Μετά τον προπονητή ο Άρης πρέπει να αποκτήσει λογική και στη λειτουργία του ως ποδοσφαιρικός οργανισμός

Οι καλοκαιρινές παλινωδίες σε συνδυασμό με την αγωνιστική εικόνα, έχω την αίσθηση ότι, καταδεικνύουν υψηλότερο βαθμό δυσκολίας στην τωρινή αποστολή του Άκη Μάντζιου σε σύγκριση με την αντίστοιχη που είχε αναλάβει πριν από τρία χρόνια. Τότε τα είχε καταφέρει περίφημα, μετά από ενάμιση χρόνο όμως δεν κατάφερε να (υπερ)νικήσει το πεπρωμένο. Θιασώτης της επιλογής του Τόλη Τερζή και του σχεδίου ραγδαίας αναβάθμισής του δεν υπήρξα ποτέ, οφείλω όμως να σεβαστώ τις εργατοώρες που ξόδεψε τη δουλειά που ανέλαβε να φέρει εις πέρας, διαφωνώντας όμως με την αποδοχή ενός μοντέλου αγωνιστικής διοίκησης το οποίο προφανέστατα δεν με εκφράζει.

Ίσως γιατί, σ’ ένα άλλο άθλημα, έχω συνηθίσει τον εκάστοτε προπονητή να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλα τα επίπεδα. Από τις επιλογές των παικτών, την καθημερινή λειτουργία της ομάδας κ.α. Η παραίτησή του από την τεχνική ηγεσία ήταν αναμενόμενη γιατί, ευθύς εξαρχής, ήταν ευδιάκριτο ότι αυτή η σχέση είχε σύντομη ημερομηνία λήξης. Γιατί δεν βασίστηκε στην εμπιστοσύνη ή στις προπονητικές παραστάσεις. Κι έτσι, αρκούσε η τραγική εικόνα στη Λαμία των ατυχών αγωνιστικών εμπνεύσεων για να… δέσει το γλυκό. Στην πραγματικότητα, το βαρύ κλίμα που έχει απλωθεί πάνω από τον ποδοσφαιρικό οργανισμό του Άρη είναι ο αληθινός λόγος.

Δεν είμαι αρμόδιος να κρίνει αν ο Άκης Μάντζιος είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη στιγμή. Αυτό, ενδεχομένως, να το υποδηλώνουν οι συνθήκες. Το ζήτημα δεν είναι όμως η πρόσληψη ενός προπονητή με έρεισμα για να περπατά πρώτος στον μανιασμένο αγέρα και να τρώει τη σκόνη στο πρόσωπο, αλλά (πρωτίστως) η στήριξη στον θεσμό του προπονητή και (δευτερευόντως) η έμπρακτη υποστήριξή του.

Το τελευταίο εμπεριέχει πολλές διακλαδώσεις και υποδεικνύει ότι αυτό που οφείλει να αλλάξει ο Θόδωρος Καρυπίδης είναι το (απολύτως προσωποκεντρικό) μοντέλο διοίκησής του. Πάντα προσπαθώ να μην αδικώ προσπάθειες ούτε να διαγράφω οράματα και στην πρώτη τριετία του (εντός γραμμών) ο Άρης έκανε άλματα έχοντας απέναντί του ομάδες με τρομερά μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα και όλα τα «κόζια» δικά τους. Στα δύο τελευταία, παίρνει φόρα και χτυπά το κεφάλι του στον τοίχο γιατί αυτή είναι η συνέπεια των κινήσεων εντυπωσιασμού και όχι η προσπάθεια ουσιαστικής αναδιοργάνωσης του τμήματος. Ένα ποδοσφαιρικό club κρίνεται από πολλά πράγματα. Μέσα σε αυτά είναι το επίπεδο των αθλητικών εγκαταστάσεων, οι συνθήκες λειτουργίας της καθημερινότητας, τον τρόπο μετάβασής του στους εκτός έδρας αγώνες, τη συνέπειά του, το κλίμα που δημιουργεί για την άρτια διαμονή των παικτών, η στελέχωση της εταιρίας. Κυριαρχεί η αγωνιστική μεθοδολογία. Η εκπόνηση ενός αγωνιστικού σχεδίου μαζί με την επιμονή στην εκτέλεσή του έως την επιβολή ριζοσπαστικών αλλαγών όταν αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Δεν είναι μόνο το… να έρθει ο Λορέν Μορόν από την Μπέτις ή ο Νταβίντ Μόμπερκ Κάρλσον για να κάνουμε σαματά γιατί μετά οι «βόμβες» σκάνε στα χέρια σου.

Ως ποδοσφαιρικός οργανισμός, ο Άρης οφείλει να αλλάξει τις συνήθειές του. Δεν είναι η πρώτη φορά που το γράφω, ενδεχομένως να μην είναι και η τελευταία αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αφήσει τις μεσοβέζικες λύσεις και να προχωρήσει στην εφαρμογή ενός σχεδίου. Αν ο Άκης Μάντζιος καταφέρει να προσδώσει αγωνιστική ταυτότητα και ο Άρης παρουσιάσει βελτιωμένη εικόνα δεν θα σημαίνει ότι όλα πήγαν υπέροχα. Για να το κάνει όμως θα πρέπει το υλικό της ομάδας να συμπορεύεται με τη δική του φιλοσοφία.

Είναι αδύνατο να γίνει σεβαστή μια προσπάθεια όταν σε βάθος πενταετίας γίνονται 10+ αλλαγές στην τεχνική ηγεσία με έξι διαφορετικούς προπονητές και τον Τόλη Τερζή να αναλαμβάνει ρόλο υπηρεσιακού ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Δεν είναι σχέδιο το γκρεμίζω και φτιάχνω από την αρχή που συμβαίνει αδιάλειπτα με συνέπεια τη διαδοχική απώλεια του ευρωπαϊκού στόχου και την αναζήτηση μιας αγωνιστικής ταυτότητας. Δεν είναι σχέδιο το άλλοι παίζουν στα φιλικά προετοιμασίας και άλλοι στα επίσημα παιχνίδια. Δεν είναι επίσης η μη επιλογή μιας κανονικής προετοιμασίας γιατί αυτό θα βγει στην πορεία.

Ο Αρειανός δεν γαλουχήθηκε μέσα από τις επιτυχίες, αλλά από τα πικρά ποτήρια που ήπιε και τις διάσπαρτες όμορφες αναμνήσεις οι οποίες δεν είχαν διάρκεια. Τρία πράγματα απαιτεί. Σταθερότητα, οργάνωση και σοβαρή προσπάθεια. Αντιλαμβάνεται πολλά περισσότερα πράγματα από αυτά που προσπαθούν να του πλασάρουν και θέλει να βλέπει μια κανονική ομάδα και μια πρόοδο. Τίποτε από τα τρία δεν έχει δει σε βάθος χρόνου. Γι’ αυτόν τον λόγο η αλλαγή προπονητή δεν είναι το μοναδικό που χρειάζεται ο σύλλογος. Πρωτίστως είναι απαραίτητο να αλλάξει το μοντέλο διοίκησης. Κι αυτή η αλλαγή απαιτεί πράξεις.