ΑΕΚ και Παναθηναϊκός μαθαίνουν πια αλλιώς

Υπήρχε περίπτωση ο προ Γιοβάνοβιτς Παναθηναϊκός να πάρει με τέτοια απόδοση ματς σαν και το χθεσινό στη συγκεκριμένη έδρα; Μηδαμινές. Υπήρχε περίπτωση ο Παναθηναϊκός της πρώτης σεζόν Γιοβάνοβιτς να πάρει με τέτοια απόδοση αυτό το παιχνίδι; Ελάχιστες. Όμως ο Παναθηναϊκός που είδε κι έπαθε μέχρι να σκληρύνει κι έμαθε να νικά (αρχής γενομένης από τα προπέρσινα play offs και τον τελικό Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ) ακόμα και σε παιχνίδια με μετριότατη εμφάνιση, μπορεί πια να τα παίρνει αυτά τα παιχνίδια. Προσοχή: όχι πάντα! Αν δεν παίζεις καλά, θα χάσεις βαθμούς. Όμως όχι τόσους όσους παλαιότερα. Ειδικά όταν κάνεις επτά αλλαγές στην ενδεκάδα και χάνεις και τέσσερις παίκτες πριν από την έναρξη (Βέρμπιτς) και κατά τη διάρκεια (Βαγιαννίδης, Αϊτόρ, Τζούρισιτς) του αγώνα.

Να είμαστε ειλικρινείς: με την εμφάνιση που είχαν στο πρώτο ημίχρονο ο Αϊτόρ και (ειδικά) ο εξαφανισμένος Τζούρισιτς, θα έβγαιναν ούτως ή άλλως! Ισως και στο 46’! Ο Μπερνάρ «σουλούπωσε» τη μεσαία γραμμή και παρά τον μεγάλο αριθμό λαθών στις πάσες του κατάφερε να καταστήσει τον Παναθηναϊκό κυρίαρχο διότι ζητούσε τη μπάλα και «έδεσε» τις γραμμές. Ο Μαντσίνι ήταν ο μοναδικός από τους «μπροστινούς» που είχε καθαρό μυαλό και κινούνταν σωστά στους χώρους χωρίς τη μπάλα. Ναι, όλη η δόξα στον Παλάσιος για το καταπληκτικό του πλασέ και τον τρόπο με τον οποίο τοποθέτησε σώμα και πόδι, αλλά οι δυο πολυτιμότεροι χθες για τον Παναθηναϊκό ήταν αυτές οι δυο αλλαγές που συνεργάστηκαν και για τη δημιουργία του γκολ. Αυτοί και ο ήρεμος Αράο.

Πήρε μεγάλο ρίσκο ο Γιοβάνοβιτς αλλάζοντας επτά παίκτες. Και δη αλλάζοντας όλη την τριάδα της μεσαίας γραμμής. Και επειδή εμείς δεν είμαστε στα αποδυτήρια, εκείνος ξέρει καλύτερα αν είναι πιο ωφέλιμο για την ομάδα του να μην έχει παράπονα και μουρμούρες «μοιράζοντας» το χρόνο συμμετοχής ή να χρησιμοποιεί σε κάθε παιχνίδι τους πιο φορμαρισμένους και εκείνους που δείχνουν από τις μετρήσεις πιο «φρέσκοι». Δύσκολη εξίσωση, δύσκολες ισορροπίες, αλλά στις ομάδες που έχουν μεγάλους στόχους και υψηλές φιλοδοξίες το «βάθος» στο ρόστερ είναι ευλογία και όχι κατάρα. Και ο Παναθηναϊκός συγκριτικά με την εκκίνηση της περυσινής σεζόν είναι ενισχυμένος και στην άμυνα (Μλαντένοβιτς αντί Γκάνεα, Γεντβάι και Πάλμερ – Μπράουν αντί Σάρλια και Πούγγουρα), προφανώς στη μεσαία γραμμή με Αράο – Βιλένα – Τζούρισιτς και στα άκρα της επίθεσης με τον Μαντσίνι δεδομένης της επιστροφής του Αϊτόρ, που ασφαλώς δεν είναι ο περυσινός αέρινος εξτρέμ της εκκωφαντικής εκκίνησης.

Η μοναδική θέση στην οποία δεν ενισχύθηκε είναι του φορ, καθώς τον Γερεμέγεφ σπανίως τον παίρνει στην 20άδα ο Γιοβάνοβιτς (χθες μπήκε από… σπόντα λόγω Βέρμπιτς, με το Βόλο ήταν εκτός, στην Ευρώπη είναι εκτός λίστας). Τον αντιλαμβάνομαι τον Γιοβάνοβιτς, μπορώ να μπω στη θέση του ως προς την αντιμετώπιση των Ιωαννίδη – Σπόραρ, αλλά ίσως αυτή η μη μεταγραφή να κοστίσει στην ομάδα του. Χθες, σε «κλειστό» ματς, οι δυο τους δεν βρέθηκαν ποτέ σε καθαρή ευκαιρία…

Το ίδιο και ακόμα περισσότερο μπορεί να κοστίσει στην ΑΕΚ η μη ενίσχυση στην αμυντική γραμμή της. Τελείως ανεξήγητα, έως τώρα δεν έχει κάνει προσθήκες εκεί όπου είχε αδυναμίες συγκριτικά με τη μεσαία και την επιθετική γραμμή της. Περισσότερες υποχρεώσεις εφέτος, μεγαλύτερες απαιτήσεις, ο πήχης στο… Θεό λόγω του νταμπλ, αλλά στην άμυνα… Πήλιος και Χρυσόπουλος. Να λέμε όλοι «Πέσαμε σε όμιλο… Champions League», αλλά να μην υποστηρίζουμε την κλήρωση επιπέδου Champions League με αντίστοιχες κινήσεις εκεί όπου η ομάδα «πονάει» συγκριτικά με άλλες θέσεις, δεν είναι λογικό.

Προφανώς, έχει αποτύχει στη μεταγραφή στόπερ μέχρι σήμερα. Διότι στόπερ εννοείται ότι ήθελε ο Αλμέιδα, δεν είναι ούτε χαζός, ούτε τρελός. Εχει στη διάθεσή της επτά μέρες να ενισχυθεί για το πρωτάθλημα και το Κύπελλο στη συγκεκριμένη θέση όπου αποχώρησε ο Τζαβέλλας και αποκτήθηκε ο νεαρός Χρυσόπουλος. Επτά μέρες για να παίζουν τρεις στην Ευρώπη, καθώς η προθεσμία για τη λίστα στην UEFA λήγει σήμερα (Βίντα, Μουκουντί, Μήτογλου). Αν μείνει ως έχει το ρόστερ, θα σκεφτόμουν περισσότερο τον Σιμάνσκι ως «τέταρτο» στόπερ και τις εναλλακτικές που διαθέτω στη μεσαία γραμμή αν τον χρησιμοποιήσω στο κέντρο της άμυνας, έχοντας στον ορίζοντα τη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου και αξιολογώντας τι έχω κάνει έως τότε.

Αντιλαμβάνομαι τους λόγους για τους οποίους ο Αλμέιδα δεν ήθελε μεταγραφή τερματοφύλακα, αντιλαμβάνομαι όμως και τη γκρίνια του ΑΕΚτζή για τη θέση. Κατανοώ και την επιμονή σε Χατζισαφί – Μοχαμάντι, αρκεί να… παίζει και ο Μοχαμάντι. Δεν κατανοώ την απόφαση να μην αποκτηθεί καλύτερος δεξιός μπακ από τους Ρότα – Σιντιμπέ, καθώς ο πρώτος είναι τούρμπο, αλλά δεν μπορείς ποτέ να του έχεις εμπιστοσύνη αμυντικά και ο δεύτερος έχει αναμφισβήτητη ποιότητα, αλλά είναι ζητούμενο αν μπορεί να ανταπεξέλθει σε μεγάλο αριθμό αγώνων στο τέμπο που θέλει ο Αλμέιδα.

Και κάτι τελευταίο αν και είναι νωρίς: ο Πόνσε σε όλο «αυτό» το τόσο πολύ απαιτητικό που παίζει ο Αλμέιδα, δεν μπορεί. Ο Λιβάι, ο Τσούμπερ, ο υγιής Αραούχο, μπορούν. Συνεπώς, η ΑΕΚ καλείται ως σύνολο να βρει εναλλακτικούς τρόπους με τους οποίους θα προσπαθεί να τον αξιοποιεί, διότι ο ίδιος θα χρειαστεί κάποιους μήνες για να δοκιμάσει αν μπορεί να τα καταφέρει όταν προτιμάται ως βασικός φορ της ομάδας. Ας μην βιαζόμαστε για συμπεράσματα γενικά ως προς την Ενωση, διότι της κοστίζει πολύ ο τραυματισμός του Λιβάι, δεν είχε τον Γκατσίνοβιτς απολύτως έτοιμο από την αρχή, έχει κουρασμένο τον Πινέδα λόγω Εθνικής Μεξικού, της στράβωσε άσχημα το ματς με τον Πανσερραϊκό. Μην ακούμε και παλαβομάρες, όμως! Διότι με την Ντινάμο Ζάγκρεμπ προκρίθηκε από το… πουθενά (όπως και ο Παναθηναϊκός με τη Μαρσέιγ) και εναντίον της Αντβέρπ ανέδειξε τρομερές αδυναμίες απέναντι σε ομάδα που τρέχει όσο κι εκείνη κι ας μην έχει τη δική της μεσοεπιθετική ποιότητα.

Υ.Γ.1: Πανσερραϊκός, Ατρόμητος, Λαμία: τρία σερί ματς εντός. Λουκούμι για τον Μαρτίνεθ που έχει πει ήδη τρεις φορές την ολόσωστη ατάκα «προσπαθούμε να χτίσουμε τη γέφυρα και ταυτόχρονα να περπατήσουμε πάνω της». Ναι, ήταν ιδανικό το πρόγραμμα για μια ομάδα που δομείται ξανά από την αρχή. Ναι, ήταν ιδανική αντίπαλος η Τσουκαρίτσκι στα play offs του Europa League. Όμως, από την άλλη, είσαι τυφλός αν δεν συγκρίνεις τον Ολυμπιακό της πρεμιέρας με τον Ολυμπιακό εναντίον του Ατρομήτου. Τον Ολυμπιακό χωρίς Εσε και τον Ολυμπιακό με Εσε! Εχει τη γοητεία του αυτό που προσπαθεί να κάνει ο χαμογελαστός Μαρτίνεθ. Βρίσκει σιγά - σιγά τον κορμό, έχει ακόμα πολλά κομμάτια να προσθέσει όπως θέλει, το «μηδέν» στην άμυνα είναι τελείως πλασματικό. Αν ο Ολυμπιακός διατηρήσει τη θετική αύρα του στην κερκίδα όταν έρθουν και οι «στραβές» - που θα έρθουν κάποια στιγμή - τελικά θα φτιάξει κάτι όμορφο, ανεξάρτητα από το αν πάρει τίτλο ή όχι. Όπως ο Μαρτίνς στην πρώτη σεζόν του, όταν το πήρε ο ΠΑΟΚ. Η διαφορά για τον Μαρτίνεθ είναι ότι τώρα «υπάρχει» ΑΕΚ, «υπάρχει» και Παναθηναϊκός. Αλλο πράγμα ο ανταγωνισμός με έναν, άλλο με τρεις.