Αρης: Σημασία δεν έχουν οι αριθμοί αλλά να γίνει «ομάδα»

Όταν αποφασίζεις να γκρεμίσεις και να χτίσεις από την αρχή, αναπόφευκτα οδηγείσαι σε τρομακτικά υψηλό αριθμό μεταγραφών. Αν αυτή η απόφαση ήταν σωστή ή όχι, τούτο είναι συζητήσιμο. Σίγουρα οι υποστηρικτές αυτής της λογικής θα επικαλεστούν το περσινό συνονθύλευμα, το… μια του ύψους μια του βάθους που παρουσίασε η ομάδα όπως και το γεγονός ότι στην συντριπτική πλειοψηφία τους οι ποδοσφαιριστές δεν ανταποκρίθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Ενδεχομένως και στα πειθαρχικά παραπτώματα που εξελίχθηκαν σε άσχημη καθημερινότητα, βάσει των «αποκαλύψεων» στις οποίες είχε προχωρήσει ο Ρόμπερτ Παλίκουτσα. Η εστίαση του πρώην τεχνικού διευθυντή σε ζητήματα συμπεριφοράς και (μη) αφοσίωσης σε ευνόητα πράγματα δεν ήταν τυχαία, προφανώς αντλήθηκε μέσα από τις εικόνες που αποθήκευε στο μυαλό του σε καθημερινή βάση. Το λεγόμενο «team spirit», για την περσινή ομάδα, ήταν άγνωστη έκφραση.

Στην παρούσα στιγμή, συγκρίσεις μεταξύ νυν και πρώην είναι βιαστικές – λόγω περιορισμένου δείγματος – ίσως και λιγότερο σημαντικές. Εξάλλου, το κύριο πρόβλημα του περσινού Άρη δεν ήταν η ατομική ποιότητα όσο το γεγονός ότι μάταια προσπάθησε να βρει ομοιογένεια στη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου. Σε αυτό έπαιξε ρόλο η παρουσία, όχι απλά, τριών διαφορετικών προπονητών, αλλά, το ότι η ομάδα δούλεψε πάνω σε ισάριθμες διαφορετικές φιλοσοφίες. Ο Χερμάν Μπούργος ήταν λάτρης του επιθετικού ποδοσφαίρου, ο Τόλης Τερζής ανέκαθεν ήταν πιο «μαζεμένος» και ο Άλαν Πάρντιου μάλλον δεν κατάφερε να δείξει τι πραγματικά ήθελε να κάνει.

Επιστρέφοντας στο σήμερα, προχωρώντας σε 18 μεταγραφικές κινήσεις, οι ριζοσπαστικές αλλαγές είναι ευνόητες. Στην άμυνα, τέσσερις έφυγαν (Ενκουλού, Πίρσμαν, Μαζικού, Εμπακατά), έξι ήρθαν (Βέλεθ, Ματαρίτα, Φεράρι, Μοντόγια, Αηδόνης, Φατόρε) αλλά οι δύο τελευταίοι είναι σα να μην βρίσκονται στην ομάδα. Διατηρήθηκαν οι Οντουμπάτζο, Φαμπιάνο, Μπράμπετς. Στη μεσαία γραμμή, έστω στις καθυστερήσεις, ο Άρης μοιάζει ενισχυμένος με την προσθήκη του Μπίργκερ Βερστράτε για να πλαισιώσει τον Σέικ Ντουκουρέ και να μη στηριχθεί αποκλειστικά στον Ζαν Ζουλ. Πέρυσι υπήρχε (μόνο) ο Πίτερ Ετέμπο.

Λίγο πιο μπροστά παρατηρείται συνωστισμός καθώς η παρουσία πέντε εσωτερικών μέσων (Πάβιτσιτς, Πάρντο, Τζούρασεκ που ήρθαν και οι Νταρίντα, Ρουπ που παρέμειναν) μάλλον δεν είναι απαραίτητη για μια ομάδα η οποία βάσει της λογικής του προπονητή το πιθανότερο είναι να παίζει με δύο αμυντικά χαφ. Καθαρό δεκάρι θα προστεθεί με την επιστροφή του Μάνου Γκαρθία.

Ο κύριος όγκος των ερωτηματικών αφορά τα επιθετικά άκρα, δίχως αυτό να σημαίνει ότι ο Άρης πήρε κάτι ιδιαίτερο από τους winger της περσινής χρονιάς. Από τον Χουάν Ιτούρμπε έχουμε να θυμόμαστε τα πρώτα βήματά του και λιγότερο τα τελευταία. O Καμάτσο ήταν τσαπατσούλης ενώ ο Ματέο Γκαρσία δεν ήθελε να βλέπει την πλάγια γραμμή γι’ αυτό σύγκλινε (αυτοβούλως ή κατόπιν εντολής του προπονητή) στον άξονα. Το στοίχημα με τον Ζερβίνιο χάθηκε νωρίς, ο δε Χαΐροβιτς απλά υπήρχε στο ρόστερ. Αντιθέτως, ο τρόπος κάλυψης του κενού του Λούις Πάλμα είναι σοβαρό ζήτημα. Αυτή τη στιγμή στα άκρα υπάρχουν οι Κάρλσον, Ζαμόρα, Σαβέριο, Μενέντες και Σουλεϊμάνοφ. Άφησα τελευταίο τον Καυκάσιο επιθετικό γιατί θεωρώ ότι είναι από τις πλέον κομβικές μεταγραφικές κινήσεις. Στην κορυφή της επίθεσης, ένας (σ. σ. Άντρε Γκρέι) ξεκίνησε την περσινή χρονιά, ένας (Λορέν Μορόν) είναι και φέτος, έχοντας την υποστήριξη του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου ο οποίος μπορεί να λειτουργήσει ως δεύτερος φορ ή πίσω από τον φορ.

Τελικά δεν απέφυγα τα ονόματα, δεν θα μπορούσα όμως και να τα παραλείψω. Μεγαλύτερη σημασία έχει όμως, όλοι αυτοί, να γίνουν ομάδα. Ο Άκης Μάντζιος το κατάφερε στην πρώτη θητεία του, σε εξίσου δύσκολες συνθήκες αφού και τότε ανέλαβε μια καταρρακωμένη ομάδα με σοβαρές ελλείψεις στο έμψυχο δυναμικό. Τότε βέβαια οι παραμένοντες ήταν περισσότεροι κι αυτό τον βοήθησε στη μετατροπή της σε απροσπέλαστη μάζα. Μαζί τρέχανε, μαζί αμύνονταν, μαζί γελούσαν και κλαίγανε. Αυτό είναι το ζητούμενο για την τωρινή ομάδα. Πώς θα καταφέρει να αποκτήσει ομοιογένεια και κυρίως να λειτουργήσει εντός των γραμμών σαν μια ανθρώπινη μάζα. Αυτό δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τον προπονητή, περισσότερο είναι θέμα χαρακτήρα των παικτών. Από τον σεβασμό που θα δείξουν στον συμπαίκτη τους, την αποδοχή του αγωνιστικού ρόλου αλλά και την εμπιστοσύνη στον προπονητή. Πέρυσι για παράδειγμα, ο Άρης δεν είχε κανένα από τα τρία τελευταία στοιχεία.