Το σκεπτόμενο ποδόσφαιρο στον ΠΑΟΚ

• Τα χαρακτηριστικά του ΠΑΟΚ
• Οι άλλοι και η καθυστέρηση

Έψαξα και έμαθα ότι ο Αργύρης Πεδουλάκης καθιέρωσε την πολυσυζητημένη αλλά πολύ ουσιαστική έκφραση του… σκεπτόμενου μπάσκετ. Πάμε να την προσαρμόσουμε στα ποδοσφαιρικά δεδομένα…

Εξ αρχής σημειώνω ότι γνωρίζω πολύ καλά πως το κείμενο και ο τίτλος θα αποθηκευτούν από πολλούς «φίλους» μου οι οποίοι θα περιμένουν και θα το χρησιμοποιούν σε κάθε αποτυχία του ΠΑΟΚ. Ξέρω πάρα πολλούς που υποφέρουν τώρα μη μπορώντας να ξεφωνίσουν τον Λουτσέσκου, κόσμο που περιμένει χρόνια να «δικαιωθεί». Τέλος πάντων έχω πλήρη γνώση και συναίσθηση τι γίνεται κάθε φορά ανάλογα με το αποτέλεσμα, αλλά εννοείται ότι συνεχίζω την προσπάθεια να καταγράψω την σκέψη μου με βάση στοιχεία της πραγματικότητας.

Ο Πεδουλάκης μίλησε κάποτε για σκεπτόμενο μπάσκετ και απ’ ότι κατάλαβα το έκανε για να καταδείξει τις διαφορές του ευρωπαϊκού στυλ σε σχέση με το Αμερικάνικο. Το σύστημα και η τακτική, κόντρα στην ελευθερία του ατομικού ταλέντου. Λέξεις και έννοιες κλειδί στην έκφραση… «σκεπτόμενο μπάσκετ», ήταν και είναι η τακτική και το διάβασμα του παιχνιδιού. Το διάβασμα της κάθε κατάστασης και κυρίως η ικανότητα να προβλέψεις την αντίδραση της άμυνας.

Τα χαρακτηριστικά του ΠΑΟΚ

Ο ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου δηλαδή! Ψάχνοντας και διαβάζοντας αναλύσεις μετά και το μουντομπάσκετ όπου με έκπληξή μου διαπίστωσα ότι η έννοια… «σκεπτόμενο μπάσκετ» αμφισβητείται και υποτιμάται, σκέφτηκα απευθείας τη φιλοσοφία του κορυφαίου προπονητή της ιστορίας του ΠΑΟΚ. Το συνδυάζω με κάτι ακόμη που έμαθα και σχετίζεται με το σήμερα του Δικεφάλου και την υποδοχή νεοαποκτηθέντων ποδοσφαιριστών αυτές τις τελευταίες ημέρες και εβδομάδες.

Στο δικό μου μυαλό (το μπασκετικό) η τακτική στο ποδόσφαιρο έχει να κάνει με το σύνολο των κινήσεων που κάνουν όλοι οι παίκτες μαζί (σαν αλυσίδα ένα πράγμα όπου ο ένας επηρεάζει την κίνηση του άλλου) είτε επιτίθενται και έχουν την μπάλα στα πόδια ανοίγοντας κατά βάση το γήπεδο, είτε αμύνονται και επιδιώκουν να κλειστούν. Ο Λουτσέσκου είναι άρρωστος με αυτή την προπόνηση-προετοιμασία της ομάδας του. Λατρεύει την τακτική, αλλά και το κομμάτι… «αυτοπεποίθηση» το οποίο συνδυάζει μαζί της. Θεωρεί ότι όσο παίζεις κυριαρχικό ποδόσφαιρο και ελέγχεις εσύ το παιχνίδι, τόσο ανεβάζεις την αυτοπεποίθησή σου ως σύνολο. Δεν είναι όλοι έτσι…

Γυρίζω δέκα χρόνια πίσω στην περίοδο Στέφενς που ζήσαμε την μοναδική προετοιμασία των τελευταίων 20 χρόνων (τόσες περίπου καλύπτω) κατά την οποία ο ΠΑΟΚ δεν δούλεψε στο παραμικρό το κομμάτι της τακτικής. Ποτέ και πουθενά μέσα στο γήπεδο ο Στέφενς δεν τους συγκέντρωσε για να δουλέψει μαζί τους τέτοια ομαδική λειτουργία. Η χαρά του «rondo» και όλων των μορφών του, χωρίς ομαδικό πλάνο ανάπτυξης ή άμυνας. (Και τότε και τώρα προκαλούσα έναν να βγει να το αμφισβητήσει, αλλά… που και ποιος).

Οι άλλοι και η καθυστέρηση

Είδαμε πολλά και διάφορα, το ποδόσφαιρο βέβαια εξελίσσεται και φθάσαμε στον Λουτσέσκου ο οποίος ξοδεύει συνήθως και ανάλογα τη μέρα βέβαια και τις κορυφώσεις που πρέπει να δώσει, το 50-60% του προγράμματος σε αυτό το κομμάτι της προπόνησης. Το κάνει με ιδιαίτερο τρόπο χρησιμοποιώντας αρκετές φορές ως αντιπάλους ακόμη και ανθρώπους που δεν είναι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, αλλά προφανώς κι αυτό έχει τη χρησιμότητά του. Δουλειά, ξανά και ξανά. Επανάληψη πολλές φορές για να επιτευχθεί το ιδανικό αποτέλεσμα όλων των κινήσεων και αυτοματισμών που κάνουν, ανάλογα το πώς διαβάζουν την αντίπαλη άμυνα. Ο ορισμός του σκεπτόμενου ποδοσφαίρου δηλαδή, που εξαρτάται απόλυτα από την τακτική, και το διάβασμα του παιχνιδιού το περίφημο «interpretation» που λέει και ξαναλέει με τα καταπληκτικά Αγγλικά του ο προπονητής του ΠΑΟΚ.

Στην Κύπρο πέρσι και μετά από μία μαγική προπόνηση που δούλευαν όλα σα να είχαν μπει στον αυτόματο, τον ρώτησα: «Στο μπάσκετ ο πλέι μέικερ αποφασίζει τι παίζει η ομάδα σε κάθε επίθεση. Εδώ που έχεις 10 εναλλακτικές, ποιος δίνει το έναυσμα και με ποιο κριτήριο». Εκεί μίλησε για το πώς οι αμυντικοί και τα χαφ διαβάζουν κάθε φορά το τι παίζει ο αντίπαλος και ανάλογα επιλέγουν «οψιόν» επίθεσης. Εκτιμώ ότι όσο και να μη νιώθει κανείς, όσο και αν κρίνει μόνο από το… δοκάρι και μέσα ή δοκάρι και έξω, αντιλαμβάνεται ότι οι ομάδες του Λουτσκέσου παίζουν οργανωμένα, έχουν ταυτότητα και κυκλοφορούν την μπάλα με πλάνο, δημιουργώντας συνδυαστικό ποδόσφαιρο.

Που καταλήγουμε; Ο Λουτσέσκου έχει την τακτική πολύ-πολύ-πολύ ψηλά. Το λένε όλοι που έρχονται και τον γνωρίζουν και διαπιστώνουν αμέσως την αλλαγή σε σχέση με ό τι εκείνοι ήξεραν και δούλευαν. Όλες αυτές τις αυτοματοποιημένες κινήσεις που έχουν μάθει καλά οι παίκτες του, ΔΕΝ είναι θέμα 5-10 προπονήσεων να τις εμπεδώσουν και οι νεοαποκτηθέντες. Έτσι γίνεται σε μερικές περιπτώσεις, έτσι πιστεύει και ο ίδιος ο προπονητής. Εξ ορισμού δηλαδή νιώθει ότι ο κάθε νέος στο γκρουπ, χρειάζεται αρκετό χρόνο για να καταλάβει τον τρόπο δουλειάς και τις απαιτήσεις του παιχνιδιού που έχει ο ίδιος. Φοβάται επίσης, ότι ειδικά στο κέντρο και στα χαφ του άξονα, αν μπει κάποιος που δεν τα ξέρει όλα σε τέλειο βαθμό, μπορεί εύκολα να γίνουν μοιραία λάθη.

Έτσι γίνεται και τώρα. Είτε έτσι γίνεται, είτε έτσι πιστεύει ο προπονητής, νιώθει πάντως ότι και οι συγκεκριμένοι νεοαποκτηθέντες θέλουν χρόνο για να παίξουν όσα εκείνος απαιτεί με τον δικό του τρόπο. Ανάλογα το επίπεδο αντίληψης του καθενός λοιπόν θα τον βλέπουμε, όσο και αν το καλοκαίρι σε μερικές περιπτώσεις παραδέχθηκε ότι… άλλαξε μυαλά και αναγκάστηκε να βάζει ποδοσφαιριστές πιο γρήγορα και από το κανονικό.

Είτε έτσι, είτε αλλιώς το σκεπτόμενο ποδόσφαιρο του ΠΑΟΚ θα γίνει κτήμα όλων και περιμένουμε το αποτέλεσμα σε Ελλάδα και Ευρώπη. Θυμίζουμε ότι με αρκετούς ποιοτικούς παίκτες το 2017 και ζητώντας δύο μήνες δουλειάς, χωρίς να έχει βέβαια Ευρώπη, έφτιαξε τελικά μια αήττητη ομάδα που έγραψε ιστορία.

Φέτος, θα δούμε…

* Ευτυχώς πίεσε η Λίγκα και κανόνισε ώστε να έχουμε ξένους διαιτητές στα δύο σημαντικά παιχνίδια του ΣΚ! Και τώρα τόσα άρθρα για την επιτυχημένη παρέμβαση που τελικά έφερε… Έλληνα στην Τούμπα, που θα πάνε; Επί της ουσίας πάντως δεν υπάρχουν και πολλά να συζητήσουμε. Και πέρσι το ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός ο Ευαγγέλου το σφύριξε, Ποιος το θυμάται; Ας μην γίνουμε σαν αυτά που κοροϊδεύουμε.

Ιδιαίτερα συγκινητική πάντως, ήταν και η διαβεβαίωση περί ασφάλειας και καλής φιλοξενίας των ξένων διαιτητών…