Οταν βάζεις την ομάδα πάνω από το προσωπικό σου συναίσθημα

Ο ένας σέντερ φορ είχε παίξει τις προηγούμενες μέρες σε ένα από τα δυο ματς της Εθνικής του ομάδας, κι αυτό ως αλλαγή. Ο δεύτερος είχε αγωνιστεί σε δύο ματς ως «βασικός» και έγραψε δύο γκολ-μία ασίστ. Προτιμήθηκε ως βασικός ο πρώτος. Και αποδείχθηκε σωστή η προτίμηση του Γιοβάνοβιτς διότι ο Φώτης Ιωαννίδης τα έκανε όλα χθες στο Αγρίνιο, εκτός από το γκολ. Ασίστ, ντρίμπλες, ανοίγματα, σουτ (σε σώματα αντιπάλων), χοροί και πανηγύρια.

Το είχε μεγάλη ανάγκη (και αυτό) το γκολ ο Αντρατζ Σπόραρ με τόσα που έχει ακούσει εφέτος και δεδομένου ότι έχει χάσει και τη θέση του, μην το ξεχνάμε αυτό! Είχε και έναν λόγο παραπάνω να το εκτελέσει το πέναλτι στο 86’: το κέρδισε ο ίδιος. Όμως προτίμησε να το «αφήσει» στον Αϊτόρ ο οποίος προφανώς το είχε μεγαλύτερη ανάγκη. Μην απορούμε μετά γιατί βγήκαν δημοσίως αρκετοί παίκτες (με πρώτο τον Ιωαννίδη) και τον «υπερασπίστηκαν» μετά την απίστευτη ευκαιρία στην Πορτογαλία! Μην απορούμε, διότι ο καθένας «εκεί μέσα» γνωρίζει καλύτερα τον συμπαίκτη του από όλους εμάς…

Όχι, ο Σπόραρ δεν είναι ο Μάρκους Μπεργκ, ούτε θα γίνει ποτέ. Όμως τα… λεφτά του τα έχει ήδη βγάλει αποκλείοντας μόνος του (καθ’ υπερβολή) τη Ντνίπρο και «εξασφαλίζοντας» τη συμμετοχή του Παναθηναϊκού σε ευρωπαϊκούς ομίλους από τις αρχές Αυγούστου. Δίδαγμα: δεν ωφελεί σε κάτι το διαδικτυακό ή live κράξιμο στον παίκτη. Μόνο κακό του κάνει. Δεν τον «πιέζει» για να γίνει καλύτερος αν έτσι σκέφτονται κάποιοι, που αμφιβάλλω πολύ: τον πιέζει για να τον… πάρει… εντελώς τελείως από κάτω, ειδικά όταν έχει ξεκινήσει ως «βασικός» στη σεζόν και έχει γίνει αναπληρωματικός στο δεύτερο μήνα!

Για τον εκπληκτικό χθες Μπερνάρ ισχύει το αντίστροφο! Ξεκίνησε με τον χειρότερο τρόπο τη σεζόν. Τσαντίζοντας άσχημα τον Γιοβάνοβιτς με την άδεια από τη… σημαία που είχε πάρει για μία εβδομάδα, ανεξάρτητα από το λόγο για τον οποίο την πήρε και ο οποίος προφανώς δεν κρίθηκε ως «ζωής και θανάτου» (μεταμόσχευση μαλλιών). Κι όμως! Ο Γιοβάνοβιτς, όπως και ο Σπόραρ, έβαλε πάνω από το συναίσθημά του την ομάδα του! Κι όταν ήρθε η στιγμή που έκρινε ότι ο Μπερνάρ ήταν πιο αποδοτικός από τον Τζούρισιτς, τον έβαλε βασικό. Ο Βραζιλιάνος ήταν εξαιρετικός με τη Μαρσέιγ ως «αλλαγή», ο κόουτς είδε την αλλαγή του προς το καλύτερο και δεν δίστασε. Παρότι ο Σέρβος είναι «μεταγραφή»! Και μάλιστα «δική του» μεταγραφή!

Αυτά ήταν κατά τη γνώμη μου τα δυο πιο σημαντικά στοιχεία από το χθεσινό Παναιτωλικός – Παναθηναϊκός 0-5 συγκριτικά με το αποτέλεσμα και την εμφάνιση του Τριφυλλιού εναντίον μιας ομάδας η οποία φαίνεται ότι έχει καλύτερο υλικό μεσοεπιθετικά από πέρυσι, αλλά δεν της ταιριάζει ο τρόπος με τον οποίο αγωνίζεται προς το παρόν. Ηταν τα στοιχεία που δείχνουν ότι ο εφετινός Παναθηναϊκός είναι σε καλό δρόμο για να πετύχει κάτι πολύ – πολύ δύσκολο, το οποίο πέτυχε πέρυσι ο Αλμέιδα στην ΑΕΚ και μάλιστα χωρίς «ευρωπαϊκά» παιχνίδια, δηλαδή χωρίς τη δυνατότητα να «μοιράζει» το χρόνο συμμετοχής: να είναι «καλά» τα αποδυτήρια. Ετσι το λένε οι προπονητές: «Είμαστε καλά στα αποδυτήρια». Η’ και το αντίθετο.

Δεν είναι εύκολο στον Παναθηναϊκό. Δεν έχει πιτσιρικάδες που θα έβαζαν και νερό στο κρασί τους (αν και η ηλικία δεν πρέπει να είναι κριτήριο στο χρόνο συμμετοχής). Εχει μεταγραφές και «μεγάλα» παιδιά! Τριαντάρηδες, λίγο πιο πάνω, λίγο πιο κάτω, κάποιους με συμμετοχές σε ομίλους του Champions League και του Europa League. Με στόχους, με εγωισμούς, με προσωπικότητα, κάποιους διεθνείς παίκτες. Η ισορροπία είναι μεγάλο στοίχημα και δύσκολη εξίσωση για τον Ιβάν. Μάνι – μάνι χθες τρεις βασικοί στην Εθνική τους ομάδα έμειναν στον πάγκο: Σπόραρ, Τσέριν, Μλαντένοβιτς!

Θα γίνουν και στραβές, θα έχουν και «μούτρα» κάποιοι κατά καιρούς, έτσι γίνεται πάντα. Το σημαντικό είναι οι σχέσεις, η επικοινωνία, η συζήτηση, η χημεία σε ανθρώπινο επίπεδο να παραμένει σε υψηλά στάνταρντς. Και το κοινό περί «δικαιοσύνης» του προπονητή αίσθημα να είναι «μπετόν» στα αποδυτήρια! Αυτή την περίοδο είναι. Και αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά θεμέλια για την πρόοδο μιας ομάδας που μοιάζει πια οριστικά με «κανονικό» Παναθηναϊκό.

Y.Γ. 1: Όταν σε τόσο εύκολο διαιτητικά παιχνίδι που δεν έχει αντιαθλητικά μαρκαρίσματα, δεν έχει εντάσεις, διεξάγεται σε «ήρεμο» οπαδικά περιβάλλον, σε ματς του οποίου το αποτέλεσμα έχει κριθεί οριστικά από το 65’, δεν βλέπεις ένα πεντακάθαρο πέναλτι και εν συνεχεία ένα πιο «δύσκολο» (για να κάνεις τη «διαφορά» και να ξεχωρίσεις), πώς να εμπιστευτούν οι ομάδες τον Ελληνα διαιτητή, ακόμα και εκείνες που δεν τάσσονται αναφανδόν υπέρ των ξένων. Να δούμε αν και πόσο θα τιμωρηθεί σιωπηρά ο ρέφερι Τσαγκαράκης και κυρίως ο VAR Μανούχος που δεν μπόρεσε (;) να διακρίνει ούτε σε replay τη «λαβή» του Μαλή στον Σένκεφελντ.