Εξομολόγηση Γαλανόπουλου: «Σκέφτηκα να τα παρατήσω, είχα πάει σε ψυχολόγο» (vid)

Η ζωή ενός ποδοσφαιριστή φαντάζει στους απ'έξω ως ιδανική και χωρίς προβλήματα. Είναι όμως έτσι; Όχι σε όλες τις περίπτωσεις, όπως επιβεβαίωσε και ο Κώστας Γαλανόπουλος στη συνέντευξη που έδωσε στην εκπομπή «Πρωίαν σε είδον» της ΕΡΤ.

«Ήταν ένα όνειρο που το είχα απο πιτσιρικάς όταν ξεκίνησα να ποδόσφαιρο. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό, απλά δεν κατάλαβα πότε άλλαξε όλο αυτό. Δεν το πήρα χαμπάρι, απλά το ζω», είπε αρχικά για το πως νιώθει που είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.

Στη συνέχεια άρχισε να αναφέρεται και στα προβλήματα που υπάρχουν, λέγοντας: «Ποτέ δεν είναι ρόδινη η διαδρομή για κανένα αθλητή. Το θέμα είναι να βγαίνεις πιο δυνατός από αυτές τις καταστάσεις και να προχωράς παρακάτω. Σίγουρα με βοήθησαν οι δικοί μου άνθρωποι, που είναι πολύ λίγοι. Ήταν δίπλα μου. Πλέον είμαι ξανά εδώ γιατί η απουσία μου ήταν αρκετά μεγάλη για έναν ποδοσφαιριστή. Δεν το είχα σκεφτεί πως μπορεί να συμβεί. Συμφιλιώθηκα με αυτή τη σκέψη και προχώρησα παρακάτω».

Μάλιστα όταν του επισημάνθηκε πως για να το λέει αυτό πάει να πει πως έφτασε πολύ χαμηλά, απάντησε: «Εννοείται πως μου συνέβη. Ο άνθρωπος αποκτά μία δύναμη, που ούτε ο ίδιος δεν την έχει φανταστεί, όταν την χρειαστεί, που δεν τον αφήνει να πέσει πιο χαμηλά. Και την τελευταία στιγμή ξανανεβαίνει και φτάνει εκεί που θέλει ο ίδιος», ενώ συνέχισε: «Σκέφτηκα να τα παρατήσω, αλλά πάνω στην ένταση, την απογοήτευση μίας προπόνησης που μπορεί να μην έβλεπα αποτέλεσμα... Στην τελική είναι αυτό που σου λέω, βρήκα τη δύναμη μέσα μου και τα κατάφερα».

Αμέσως μετά αποκάλυψε πως στο παρελθόν ζήτησε την βοήθεια ειδικού, εξηγώντας το λόγο που πήρε αυτή την απόφαση: «Και εγώ στο παρελθόν, είχα πάει σε μία ψυχολόγο για να λέω τα προβλήματα, τα άγχη μου. Με βοήθησε που μιλούσα με έναν άνθρωπο που ξέρει να με καθοδηγήσει. Όταν το χρειαστώ δεν κανένα πρόβλημα να την πάρω τηλέφωνο».

Φυσικά από τις ερωτήσεις δεν θα μπορούσε να λείψει η αναφορά για τον πανηγυρισμό του στο εκτός έδρας παιχνίδι με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ: «Η ιστορία ξεκινάει 2-3 λεπτά πριν το γκολ. Για κάποιο λόγο το περιβραχιόνιο με το που μπήκα στο γήπεδο μου έπεφτε. Επειδή δεν στεκόταν, το έχω πάρει, 2 λεπτά πριν βάλω το γκολ στο χέρι και το κρατάω στην γροθιά μου. Και γίνεται η φάση και μπαίνει το γκολ, την ώρα που έχω το περιβραχιόνιο στο χέρι. Ο πανηγυρισμός όπως είχα πει και τότε ήταν αφθόρμητος. Δεν αλλάζει κάτι. Ούτε απαλύνει τον πόνο της οικογένειας του παιδιού. Συμβόλιζε τη δύναμη, ότι και να γίνει κάθομαι απέναντί σου και σε κοιτάζω κατάματα χωρίς να φοβάμαι».