Η επιστήμη του management από τον Αλμέιδα και το πράσινο «έλλειμμα»

Σε ένα ντέρμπι το μόνο σίγουρο είναι πως δεν μπορεί να υπάρξει… σιγουριά. Ακόμα λοιπόν και αν μπορείς να «διαβάσεις» κάποιες καταστάσεις, υπάρχουν πολλοί αστάθμητοι παράγοντες που θα αλλάξουν εντελώς το σκηνικό, τη ροή του αγώνα, το τελικό αποτέλεσμα. Η παρουσία της ΑΕΚ στο ντέρμπι της Λεωφόρου, δεν ήταν αστάθμητος παράγοντας. Θα έπρεπε μάλιστα να έχει σταθμιστεί από όλους μετά την προηγούμενη σεζόν και την παρουσία της, όχι τόσο στις αναμετρήσεις με τον Παναθηναϊκό, αλλά συνολικά όταν επέστρεψε από σημαντικό χάντικαπ για να κατακτήσει το νταμπλ.

Όχι δεν έμπαινε σαν φαβορί η Ένωση στο ντέρμπι. Αλλά έμπαινε με ένα σίγουρα 40% ίσως και παραπάνω να φύγει νικήτρια από αυτό, αν το ματς είχε νικητή. Το ποσοστό που της έλειπε στα προγνωστικά (μέχρι το 50-50) το έκοβε ασφαλώς η έδρα αλλά και η σωματική και πνευματική καταπόνηση από την προσπάθεια στην Αγγλία. Κατά τι μεγαλύτερη από αυτή του (εξαιρετικού) κόντρα στη Βιγιαρεάλ, Παναθηναϊκού, αφού ο Δικέφαλος είχε ένα ματς έντονων συγκινήσεων, μαζί με ένα ταξίδι. Σε συνδυασμό πάντα με τις σημαντικές απουσίες στην άμυνα του. Και εδώ έρχεται ο παράγοντας που θα έπρεπε να έχουμε σταθμίσει όλοι για την ομάδα του Αλμέϊδα. Το πνεύμα του νικητή. Η πρόκληση που φέρνει το «δύσκολο».

Μετά το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και την «λειψή» εικόνα της ΑΕΚ, είχε τεθεί και καταγραφεί το ερώτημα αν αυτός ο Οκτώβριος θα είναι ίδιος ή διαφορετικός για αυτή από τον περσινό. Τότε ήταν που, η μετέπειτα πρωταθλήτρια, άρχισε να ρολάρει μετά από ένα όχι πειστικό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα με απώλειες με το καλημέρα. Κάπως όπως και αυτή τη σεζόν. Τότε ήταν που το κουμπί έστριψε αρκετά γρήγορα και άρχισαν να βγαίνουν άλλα πράγματα στο χορτάρι. Μετά το ντέρμπι ο ίδιος ο Αργεντίνος τεχνικός ήταν που είπε καθαρά και ξάστερα: «Χαίρομαι που επιστρέψαμε στο ποδόσφαιρό μας . Παίζουμε ξανά ως ομάδα και διατηρούμε το στιλ μας». Δήλωση επιβεβαίωση πως αυτό δεν συνέβαινε μέχρι και την Κυριακή το βράδυ, στον βαθμό που ο ίδιος επιθυμεί. Οπότε οι προβληματισμοί ήταν σωστοί, αν σκεφτεί κάποιος πως ναι μεν έγιναν προσθήκες στο ρόστερ αλλά η ΑΕΚ είναι πλέον σύνολο με βασικό κορμό, σφυρηλατημένο με συγκεκριμένη λογική, άρα έχει και λιγότερες δικαιολογίες.

Η τακτική είναι πλέον επιστήμη στο ποδόσφαιρο, η προετοιμασία σε αγωνιστικό και ψυχολογικό επίπεδο το ίδιο, τα στατιστικά με τα xgoals και όλα τα συναφή εξαιρετικά εργαλεία κατανόησης του αγώνα (περισσότερο για το επιτελείο μιας ομάδας). Τα προπονητικά γκρουπ, σε υψηλό επίπεδο, δουλεύουν από μέρα σε μέρα για να νιώσουν μεγάλη σιγουριά ακόμα και για αυτά τα λίγα «εκατοστά» που μπορούν να φέρουν την ομάδα τους μπροστά στην «κούρσα» ενός αγώνα. Πάντα όμως όταν η μπάλα θα έχει βαρύνει θα είναι άλλα χαρακτηριστικά που θα κρίνουν το που θα γείρει η πλάστιγγα. Το πώς τα προσθέτεις αυτά στην ομάδα σου είναι η διαφορά που δίνει κρίσιμους βαθμούς και τίτλους.

Δεν θα πω κάτι που δεν το έχουν παρατηρήσει από πέρυσι ήδη οι φίλοι του Παναθηναϊκού και ίσως είναι και άδικο για την μεστή και πλήρη δουλειά του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Την απουσία της σπίθας που θα κάνει τους παίκτες του να… τρελαθούν (με την καλή έννοια) σε ένα μεγάλο ματς και να μη το χάσουν. Να πάρουν αυτό που οφείλουν στον εαυτό τους (πρώτα απ’ όλα) με βάση την προετοιμασία τους, την τακτική τους και τις δυνατότητες τους. Αυτό το έλλειμμα ήταν που δεν τους επέτρεψε πέρυσι, να κόψουν πρώτοι το νήμα. Ακόμα και όταν επέστρεψαν από την τραγική «κοιλιά» του χειμώνα, αυτό το «κάτι» δεν υπήρξε, όταν έπρεπε να πάρουν τα κρίσιμα ματς. Αυτό που φάνηκε φέτος και στις αναμετρήσεις με την Μπράγκα. Ο Παναθηναϊκός (ειδικά στη ρεβάνς) ακολούθησε πιστά το πλάνο, αλλά αυτό δεν φτάνει όταν απαιτείται κάτι που θα αλλάξει δραστικά και «βίαια» τη ροή του αγώνα.

Μπορούμε να πούμε ότι ο τραυματισμός και η αποχώρηση του Μάγκνουσον μετατόπισαν σημαντικά τη λογική της δημιουργίας του παιχνιδιού των Πρασίνων, το βράδυ της Δευτέρας. Αλλά αν καταλήξουμε πως ήταν μόνο αυτό που έκρινε την έκβαση του αγώνα δεν κάνουμε καλό σε κανέναν. Και επειδή, με τα παραπάνω, μπορεί το βάρος να πέφτει όλο επάνω στον Γιοβάνοβιτς είναι παραπάνω από ακραίο να αρχίσει να καίγεται ο άνθρωπος που μεθοδικά, σοβαρά και ψύχραιμα έκανε πάλι ομάδα τον Παναθηναϊκό. Σε τελική ανάλυση δεν δουλεύει σε παιδικό σταθμό, οπότε στις κρίσιμες στιγμές οι επαγγελματίες με τους οποίους συνεργάζεται πρέπει να γίνουν όλοι λίγο εως πολύ περισσότερο «Ιωαννίδης». Να θυμώσουν με τον εαυτό τους, όπως είχα γράψει μετά το ματς στην Πορτογαλία. Όχι με θυμό που φέρνει νεύρα, αλλά ακόμα μεγαλύτερη ουσιαστική αγωνιστική προσπάθεια.

Γράφοντας και μιλώντας για την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό συγκρίνουμε δύο ομάδες που χτίζονται περίπου με τον ίδιο τρόπο, με διαφορά μιας σεζόν και επιδεικνύουν την ίδια εξαιρετική πρόοδο. Από κάποια στιγμή και μετά, πέρα από το ποιοι θα είναι παρόντες κάθε φορά στο γήπεδο, είναι τα επιμέρους ποιοτικά χαρακτηριστικά που θα παίζουν ρόλο, όχι στα μεταξύ τους ματς μόνο, αλλά στην πορεία της κούρσας του πρωταθλήματος. Εκεί λοιπόν η ΑΕΚ έχει προβάδισμα και επειδή μιλάμε για τους δύο (στα μάτια μου) βασικούς διεκδικητές του τίτλου, μπορεί μεν να είμαστε νωρίς στη σεζόν αλλά η πίστη που αποκτάς στον εαυτό σου μετά από τέτοιες νίκες , αντλείται από το ποσοστό της πίστης (στις δυνάμεις του) που αφαιρείται από τον αντίπαλο.

Δεν ξέρω αν υπάρχει μυστικό για αυτό και ποιο είναι, αλλά μάλλον ο Αλμέϊδα το κατέχει. Όχι δεν φορά το περίφημο και… χιλιοτραγουδισμένο «DNA», μιας ομάδας, ενός συλλόγου. Αυτά είναι ωραία για πύρινα ποστ στα social. Αν αυτά υπήρχαν θα τα είχαμε δει και από άλλους προπονητές νωρίτερα. Αυτό είναι κατάκτηση συγκεκριμένου ανθρώπου, που έφτιαξε συγκεκριμένο γκρουπ παικτών, στηρίχθηκε (λογικό όταν φέρνεις αποτελέσματα) και προοδεύει. Αν θα πετυχαίνει πάντα; Ασφαλώς όχι, αλλά εδώ παίζεις με τα ποσοστά. Αυτά θα είναι πάντα υψηλά όταν καταφέρνεις -αν και σου λείπουν οι στυλοβάτες της άμυνας- να μπαίνει στο γήπεδο ένας Μήτογλου έτοιμος για όλα, να «κουμπώνει» με το καλημέρα στο παιχνίδι σου ο ένας Κάλενς, να παίζει παντού με την ίδια επιτυχία ο Πινέδα, να επιμένεις (πέρυσι στα ζόρια) για να «αναστήσεις» τον Τσούμπερ και (κυρίως) να μη νιώθει κανένας ότι περισσεύει (σε αυτό ούτε ο Παναθηναϊκός πάει πίσω).

Το management μπορεί να είναι πλέον επιστήμη και να διδάσκεται από διάφορους γκουρού σε εκατοντάδες χιλιοτραγουδισμένα… TedX ανά την υφήλιο. Μπορεί να είναι της μόδας και το life coaching και να χρυσοπληρώνεται. Η συμβουλή μου είναι ρωτήστε τον Αλμέϊδα πως το κάνει ή καλύτερα πηγαίνετε (εσείς οι εταιρίες) τα στελέχη σας στο γήπεδο να δουν, στην πράξη και όχι επί χάρτου. Και αυτό δεν έχει καμία ηλίθια οπαδική προσέγγιση. Πρέπει κάποια στιγμή να εκτιμάμε και να μαθαίνουμε από την προσπάθεια.