Δυνατοί ΑΕΚ και Παναθηναϊκός, μονόδρομος Ολυμπιακού η στήριξη σε Μαρτίνεθ και παίκτες

Το ντέρμπι της Λεωφόρου είχε ασφαλώς μεγάλο κερδισμένο, την ΑΕΚ, αλλά και έναν δεύτερο κερδισμένο, τον Ολυμπιακό, που κράτησε την πρώτη θέση της βαθμολογίας, έστω με ένα και δύο πόντους διαφορά από τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ, εάν υποθέσουμε ότι θα κερδίσουν στους εξ αναβολής (εντός έδρας) αγώνες τους τον Ατρόμητο και τον Παναιτωλικό.

Όπως είπε κι ο Γιοβάνοβιτς θα μπορούσε ήταν άλλο το αποτέλεσμα-φαντάζομαι ότι εννοούσε την ισοπαλία, με τις κεφαλιές των Ιωαννίδη, Αράο στο τέλος. Αλλά νομίζω ότι αν μία ομάδα άξιζε να νικήσει ήταν η ΑΕΚ, που επιβραβεύτηκε για την αντίδραση της μετά το γκολ που έφαγε, επιβεβαιώνοντας ότι στο καλό διάστημα (από 15 έως 25 λεπτά) που μπορεί να πιάσει σε ένα μεγάλο παιχνίδι είναι ακόμη η πιο δυνατή ομάδα στο πρωτάθλημα μας.

Αναποδιά σίγουρα για τον Παναθηναϊκό ο σοβαρός τραυματισμός του Μάνιουσον και δη από τα 15 πρώτα δευτερόλεπτα του αγώνα (!), όμως από την στιγμή που οι «πράσινοι» μπόρεσαν και άνοιξαν το σκορ και δη με ωραίο γκολ λίγο μετά θα περίμενε κανείς να είχαν άλλη ψυχολογία στη συνέχεια και με τη βοήθεια και της έδρας να μην περιοριστούν σε τόσο παθητικό ρόλο ως το τέλος του ημιχρόνου. Ακόμη και στο β΄ ημίχρονο, δεν έβγαλαν μία επιθετικότητα στο παιχνίδι τους παρά μόνο μετά το 1-2, όταν κι έδειξαν ότι αν έπαιζαν νωρίτερα έτσι, θα μπορούσαν αυτοί να προηγηθούν με 2-1 κι όχι να τρέχουν.

Η ΑΕΚ με σοβαρές, πάλι, ελλείψεις απέδειξε ότι είναι μία ομάδα τόσο καλά δουλεμένη που μπορεί και παίζει ένα απαιτητικό ποδόσφαιρο ανεξαρτήτως προσώπων-π.χ. με τον (τρίτο της) στόπερ Μήτογλου να παίζει από το 20 με κίτρινη και να μην επηρεάζεται καθόλου. Είχε σίγουρα ηθικό στα ουράνια μετά το διπλό στην Αγγλία επί της Μπράιτον, ενώ στα υπέρ της και η διαιτησία του Ιταλού που τη σεβάστηκε στο μάξιμουμ. Δεν έγινε καμία χοντράδα, ωστόσο οι περισσότερες «λεπτομέρειες» ήταν όλες προς μία κατεύθυνση, π.χ. η πιθανότητα αποβολής του Γαλανόπουλου με δεύτερη κίτρινη (αμέσως μετά τον άλλαξε ο Αλμέιδα…) και το πλεονέκτημα που δύο φορές δεν άφησε υπέρ του ΠΑΟ.

Σε ατομικό επίπεδο είδαμε ορισμένες καλές «άτυπες» μάχες, για παράδειγμα εκείνες των Λιβάι-Ιωαννίδη και των Τσούμπερ-Ντζούρισιτς.

Οι δύο σέντερ φορ ταλαιπώρησαν πολύ τις αντίπαλες άμυνες, ήταν επικίνδυνοι, χρέωσαν κάρτες αντίπαλους. Ο Λιβάι εξακολουθεί, όμως, να μην σκοράρει. Ο δε Ιωαννίδης έχει ένα θέμα στη λήψη αποφάσεων για το πότε θα κάνει το τελικό σουτ.

Ο Τσούμπερ αποτελεί ξεκάθαρα την εξτρά κλάση της ΑΕΚ. Με ένα σουτ η, με μία πάσα κάνει τη διαφορά. Τέλος. Κι ο Ντζούρισιτς έχει την ποιότητα να κάνει γκολ και μάλιστα δύσκολα, υστερεί όμως στην συμμετοχή του μέσα στο παιχνίδι-είναι σαφώς μικρότερη από του Τσούμπερ.

Γνώμη μου είναι ότι ο Γιοβάνοβιτς δεν έπρεπε να παίξει με τις μεταγραφές, αλλά όπως έπαιξε με τη Βιγιαρεάλ, χωρίς τις μεταγραφές, αφού έχει αποδειχθεί ότι με τους περσινούς παίκτες η ομάδα του είναι πιο αξιόπιστη. Δεν ήταν κακοί οι Φιλένα, Ντζούρισιτς, αλλά από το πρώτο λεπτό μπήκε υποχρεωτικά κι άλλη μεταγραφή, ο Γεβντάι και νομίζω ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει ακόμη καλή χημεία με τους νέους παίκτες του. Ο Παλάσιος μπορεί να ήταν πιο επικίνδυνος μπροστά κι ο Μπερνάρ να βοηθούσε περισσότερο από τον άξονα με τη βοήθεια του Τσέριν.

Οι αλλαγές ξεκάθαρα άργησαν και ειδικά του Αράο με τον Πέρεθ έπρεπε να είχε γίνει νωρίτερα, όπως αποτυπώθηκε φανερά στη φάση του 1-2 με τον Ισπανό να πηγαίνει δεύτερος πάνω στην μπάλα, όπως δεύτερος πήγε στη φάση κι ο Φιλένα προ του σκόρερ Πινέδα. Αντίθετα, ο Αλμέιδα κινήθηκε πιο γρήγορα και δικαιώθηκε με την καθοριστική συμμετοχή και του Πιζάρο στο 2-1. Γενικά η ΑΕΚ έμοιαζε πιο εύκολη στο να ενσωματώσει στην 11άδα της τα νέα της πρόσωπα, καθώς κι ο στόπερ Κάλενς έκανε τη δουλειά.

Εν κατακλείδι και οι δύο ομάδες, ακόμη κι ο ηττημένος μέσα στο σπίτι του Παναθηναϊκός, έδειξαν ότι και φέτος είναι πολύ δυνατές, ίσως και πιο δυνατές από πέρυσι, αν προσμετρήσουμε και την καλή τους παρουσία στην Ευρώπη και δη σε αρκετά υψηλό επίπεδο. Είναι ομάδες και με ποιότητα, αλλά και με αρχές. Βλέπεις πώς ο εξτρέμ Μαντσίνι γυρίζει σαν τρελός πίσω για να κόψει τον μπακ Μοχαμάντι και πώς κάνει το ίδιο κι ο Ελίασον για να κόψει τον μπακ Μλαντένοβιτς.

Προσωπικά δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία για το πώς πρέπει να αντιμετωπίσει ο Ολυμπιακός τις δύο αυτές ομάδες, αλλά και τον ΠΑΟΚ, που έχει καλή ομάδα αλλά όχι προς το παρόν σταθερότητα. Για εμένα είναι μονόδρομος όλης της Ολυμπιακής οικογένειας η στήριξη του προπονητή και ΟΛΩΝ των παικτών του. Η ομάδα δεν έχει την πολυτέλεια να «χάσει» κανένα παίκτη της επειδή έκανε ένα η, δύο λάθη-τους έχει άπαντες ανάγκη κι από εκεί και πέρα ο προπονητής να κρίνει ποιόν θα βάλει.

Δεν ξέρω πόσο σπουδαίος προπονητής είναι ο Μαρτίνεθ-αυτό που ξέρω είναι ότι ο άνθρωπος κάνει μία δουλειά που βγαίνει εν πολλοίς στο γήπεδο, ότι ο Ολυμπιακός έχει αποκτήσει μία νοοτροπία και μία φιλοσοφία στο παιχνίδι του και ότι τέλος πάντων αποδεικνύεται σκληρό καρύδι για κάθε αντίπαλο. Είτε αυτή είναι η (σταθερά 5^η-6^η στην Μπουντεσλίγκα) Φράιμπουργκ, είτε είναι η δευτεραθλήτρια (για ένα λεπτό όχι πρωταθλήτρια) Βελγίου Γκενκ, είτε είναι η ΑΕΚ με την οποία έφερε ισοπαλία 1-1 στη Φιλαδέλφεια πριν δέκα ημέρες, ένα αποτέλεσμα που εν τέλει δεν το λες και…άσχημο, κρίνοντας από τα διπλά που έκανε αμέσως μετά η ΑΕΚ σε Μπράιτον και Παναθηναϊκό…

Ενστάσεις μπορούμε να εγείρουμε, διάφορες. Για το πώς έμεινε πολύ πίσω στο β΄ ημίχρονο ο Ολυμπιακός στην ισοπαλία του με την ΑΕΚ, για το πώς ακόμη και μέσα στο Καραϊσκάκη με την Φράιμπουργκ έκανε βήματα πίσω μετά το 2-2 στο 76’ και δεν βγήκε παρά ελάχιστα να επιτεθεί. Για τις αλλαγές και στα δύο παιχνίδια του Φορτούνη και για άλλα ακόμη πράγματα. Αλλά εδώ κοιτάμε τη μεγάλη εικόνα και πρέπει να υπάρχει η στοιχειώδης κατανόηση ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να τα θέλουμε όλα από μία ομάδα που έχει ενσωματώσει στο ρόστερ της 13 μεταγραφές…

Για τον Ολυμπιακό κομβικό σημείο θα είναι όταν έρθουν τα δύσκολα να στηριχθεί απόλυτα ο προπονητής και όχι να πέσουν πάνω του τα βάρη ενός η, δύο κακών αποτελεσμάτων. Και αυτός και οι παίκτες έχουν αποδείξει μέσα από τη διαδικασία των 10 πρώτων αγώνων της σεζόν, ότι την στήριξη την αξίζουν. Οτιδήποτε άλλο, μόνο έξυπνο δεν θα είναι.

Άσχετο:

Διαβάζω τις επιστολές του πρώην πια αρχιδιαιτητή Μπένετ προς τον πρόεδρο της ΕΠΟ Μπαλτάκο.

Πρώτη: «Σε όλη μου την καριέρα, λειτούργησα με ακεραιότητα, ειλικρίνεια, αλλά κυρίως μέσα από το πλαίσιο των κανονισμών διαιτησίας της UEFA και της FIFA. Δυστυχώς, η ΕΠΟ δεν φαίνεται να θέλει να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο».

Δεύτερη: «Πάντα εκτελούσα τα καθήκοντά μου με ακεραιότητα και εργαζόμουν με επαγγελματικό τρόπο, αλλά το πιο σημαντικό, στο πλαίσιο των κανονισμών διαιτησίας της FIFA και της UEFA. Δυστυχώς, με την πάροδο του χρόνου είναι προφανές ότι η ΕΠΟ δεν επιθυμεί να ακολουθήσει τον ίδιο τρόπο».

Δηλαδή, ο Μπένετ μιλάει συνεχώς για έλλειψη ακεραιότητας εκ μέρους της ΕΠΟ. Ό,τι ακριβώς δηλαδή λέει δύο χρόνια τώρα η ΠΑΕ Ολυμπιακός κι ο πρόεδρος της Βαγγέλης Μαρινάκης.

Η φωτογραφία της ημέρας:

Θέλει να κρατάει «ζεστό» τον σέντερ φορ του ο Μαρτίνεθ. Έτσι τον είχε αφήσει στο ματς με τη Λαμία στην ενδεκάδα και στα 95 λεπτά, μήπως σκόραρε μετά από δύο παιχνίδια χωρίς γκολ-και σκόραρε τότε, στο 95^ο λεπτό…Έτσι προχθές με την Κηφισιά του έδωσε το πέναλτι για να κάνει ένα ακόμη γκολ, αλλά και τον άφησε για 58 λεπτά στο παιχνίδι μήπως έβαζε κι άλλο, ενώ κι αυτό το παιχνίδι, όπως και το άλλο με τη Λαμία, προσφέρονταν για ροτέισον…

Είναι σαφές ότι ο προπονητής θέλει να έχει τον Ελ Καάμπι όσο το δυνατόν πιο καλά ψυχολογικά. Κι η αλήθεια είναι ότι όσο περνάνε τα παιχνίδια βλέπουμε από τον Μαροκινό και πράγματα μέσα στους αγώνες που δεν τα βλέπαμε στην αρχή. Να κρατάει καλύτερα την μπάλα (ενώ την έχανε εύκολα), να περνάει πάσες για γκολ στους συμπαίκτες του (ενώ κοιτούσε μόνο πώς θα τελειώσει ο ίδιος τη φάση). Γενικά, έναν Ελ Καάμπι να βγάζει μία καλύτερη ποιότητα.