Να σ’ αγαπάει, όπως ο Τσιγγάρας την φανέλα του ΠΑΟΚ

Η στιγμή που ο Χάρης Τσιγγάρας βάζει τα κλάματα μπροστά στην κάμερα του PAOK TV, όταν καλείται να εκφράσει τα συναισθήματά του για την πρώτη φορά που φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού της πρώτης ομάδας του ΠΑΟΚ, στο ματς με τον Βόλο, είναι η πιο δυνατή στιγμή της 6η αγωνιστικής της Superleague. Είναι η στιγμή που έχεις μπροστά σου μια βασική πτυχή της σημασίας που έχει για έναν σύλλογο το να φορούν την φανέλα του «δικά του παιδιά» - δηλαδή Ελληνες ποδοσφαιριστές που έχουν κυριολεκτικά μεγαλώσει εντός του συλλόγου.

Κοίταζες τον Τσιγγάρα και έβλεπες έναν νέο άντρα, 23 ετών, που είχε μόλις πραγματοποιήσει ένα παιδικό όνειρο και γι’ αυτό ξεσπά συναισθηματικά. Και πώς να μην ήταν παιδικό όνειρο, όταν αυτός ο νεαρός ποδοσφαιριστής ξεκίνησε να φορά από παιδί τη φανέλα του ΠΑΟΚ. Ξεκίνησε παιδί, 10 ετών, και σήμερα είναι ένας νέος άντρας 23 ετών που φουσκώνει, κυριολεκτικά, από περηφάνια για το κατόρθωμά του.

Έτσι νιώθουν για την ομάδα που παίζουν αυτοί που μεγαλώνουν εντός της ομάδας κυριολεκτικά. Αυτό που νιώθουν αυτά τα παιδιά, δηλαδή τα παιδιά που σήμερα παίζουν στον ΠΑΟΚ και έχουν μεγαλώσει στην ακαδημία του, ή ο Κώστας Γαλανόπουλος που μεγάλωσε στην ακαδημία της ΑΕΚ και σήμερα φορά τη φανέλα της, ή ο Γιώργος Βαγιαννίδης που μεγάλωσε στην ακαδημία του Παναθηναϊκού και σήμερα φορά τη φανέλα της πρώτης ομάδας δεν είναι συναισθήματα που αγοράζονται. Δεν υπάρχει τεχνική εμφύτευσής τους σε αλλοδαπούς ποδοσφαιριστές της 20+ ηλικίας. Δεν είναι συναισθήματα που μπορεί εύκολα να αναπτύξει ένας αλλοδαπός ποδοσφαιριστής αντίστοιχης ηλικίας.

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί το συναισθηματικό κομμάτι και για την πλειονότητα των οπαδών. Το δέσιμο που αναπτύσσεται ανάμεσα στον Έλληνα οπαδό και τον Έλληνα ποδοσφαιριστή, τον οποίο παρακολουθεί να μεγαλώνει, να ενηλικιώνεται και να αναπτύσσεται εντός της ομάδας δεν συγκρίνεται με το συναισθηματικό δεσμό του Έλληνα οπαδού με έναν ξένο ποδοσφαιριστή που αποκτά η ομάδα του. Βλέπεις τη λάμψη στα πρόσωπα των οπαδών του ΠΑΟΚ όταν βλέπουν τον Τζίμα, τον Κωνσταντέλια, τον Κουλιεράκη, τον Τσιγγάρα, τον Λύρατζη να χοροπηδούν μπροστά από την θύρα 4 με την ευτυχία μικρού παιδιού, και καταλαβαίνεις ότι η στιγμή τους τρέφει ψυχικά.

Από όποια πλευρά και αν το κοιτάξεις, αυτή η στρατηγική επιλογή είναι το καλύτερο όραμα ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου. Επιχειρηματικά, θα φέρει λεφτά από την πώληση ποδοσφαιριστών, και θα φέρνει λεφτά επειδή θα φέρνει περισσότερα εισιτήρια και μεγαλύτερα περιθώρια για μια εταιρεία να εξαργυρώσει τα έντονα συναισθήματα και το μεγαλύτερο δέσιμο των οπαδών με την ομάδα. Αγωνιστικά, μια ομάδα που γεμίζει από παιδιά που έχουν έντονα αισθήματα για τη φανέλα που φορούν, μπορεί να δημιουργήσει ψυχικά πλεονεκτήματα απέναντι στους αντιπάλους της.

Δεν ξέρω αν θα την ζήσω ποτέ την εποχή που το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο θα κάνει την στρατηγική επιλογή να δημιουργήσει την υποδομή για να μεγαλώνει ποδοσφαιριστές και θα αποφασίσει στρατηγικά να εμπιστευθεί τα “δικά του παιδιά”. Μέχρι τότε, αφήστε με να συγκινούμαι κάθε φορά που βλέπω μια σκηνή σαν αυτή που μας χάρισε ο Χάρης Τσιγγάρας. Να χαίρομαι και να καμαρώνω για τα δικά μας παιδιά που μεγαλώνουν ωραία στο ποδόσφαιρο.