Εδώ οι διαιτητές αγωνιούν πιο πολύ για τη νίκη από τους προπονητές και τους παίκτες (!) και στην UEFA…

Αν υπήρχε έστω κι ένας που να μην καταλάβαινε τι γίνεται στο ελληνικό πρωτάθλημα, πρέπει πλέον να εξέλιπε κι αυτός.

Ξέρετε, όπως το εισπράττω εγώ, το χειρότερο απ΄ όλα είναι ότι βλέπεις τόσο πεντακάθαρα ότι μεγαλύτερη αγωνία για το πώς θα έρθει το τρίποντο, δεν έχουν οι προπονητές και οι ποδοσφαιριστές, αλλά οι διαιτητές! Τους βλέπεις ότι ιδρώνουν και ξαναϊδρώνουν, αγχώνονται, ξεροκαταπίνουν, περιμένουν πώς και πώς να τελειώσει το "κωλοπαίχνιδο που στράβωσε ", να πάρει αυτός που πρέπει να πάρει τους τρεις βαθμούς και να πάνε οι ίδιοι σπίτι τους, ήρεμοι πια ότι έχουν επιτελέσει την "αποστολή" τους.

Μιλάμε για κανονική παρακμή. Με το πράγμα να έχει ξεφύγει πια εντελώς. Τα πέναλτι να δίνονται δύο δύο! Να μπαίνουν κανονικότατα γκολ και να ακυρώνονται. Να γίνονται χέρια και να μην τα βλέπει κανείς, ούτε διαιτητές, ούτε επόπτες, ούτε VAR, ούτε AVAR. Λες και μιλάμε για «συνεργεία» ολόκληρα.

Πρώην ομοσπονδιακοί προπονητές στη Βρετανία να δηλώνουν, «με αυτόν τον διαιτητή δεν θα παίρναμε τίποτα έως το πρωί να παίζαμε»…Παλιοί διεθνείς ποδοσφαιριστές να δηλώνουν ευθέως και με ειλικρίνεια ότι οι διαιτητές βοηθάνε τις (άλλοτε) ομάδες τους…Επώνυμοι οπαδοί να βγαίνουν στα social media και να διαμαρτύρονται γιατί οι ομάδες τους ευνοούνται από τη διαιτησία…

Και εμείς; Είναι τουλάχιστον αφελής, για να μην χρησιμοποιήσω άλλη λέξη, να περιμένει ο οποιοσδήποτε να δοθεί "εκ των έσω" η παραμικρή λύση στο πρόβλημα της ακεραιότητας της διαιτησίας στο ελληνικό πρωτάθλημα. Όπως, εξάλλου, κατανοούμε άπαντες, το μέλημα και η επιθυμία του «συστήματος» είναι να μείνουμε όσο περισσότερο γίνεται χωρίς ξένο αρχιδιαιτητή, ώστε να αποκομίσουν οι ευνοούμενοι του όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα «και βλέπουμε για μετά». Δεν υπάρχει, άλλωστε, μεγαλύτερη βοήθεια, όταν έρχεται η κούραση η, η απογοήτευση, από το να υπάρχει πάντα ένας μηχανής θεός να σου προσφέρει τα τρίποντα.

Αφελής είναι, όμως, κι όποιος θεωρεί ότι μπορεί να δώσει λύση η κυβέρνηση. Δεν το έκανε τόσα χρόνια που είναι στο τιμόνι της χώρας κάτι για το ποδόσφαιρο, θα το κάνει τώρα; Υπάρχει κανείς, έστω ένας, που να το πιστεύει;

Ποιος θα μπορούσε πραγματικά να κάνει κάτι; Μόνο η UEFA ως ουσιαστικά εποπτεύουσα αρχή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ήδη θα έπρεπε να είχε επέμβει, μετά τις καταγγελίες, μέσω επίσημων επιστολών, του Άγγλου μέχρι πρότινος αρχιδιαιτητή Μπένετ για έλλειψη ακεραιότητας εκ μέρους της ΕΠΟ. Να είχε στείλει συγκεκριμένα αξιόλογα και προπάντων ανεξάρτητα, ονόματα για μία νέα, εντελώς ξένη ΚΕΔ και να απαιτούσε τον ορισμό της, με προοπτική κατ΄ αρχάς μέχρι το τέλος της σεζόν και option και για την επόμενη.

Τι βλέπουμε από την κατά τα άλλα φιλελληνική UEFA; Πολύ απλά να…ξύνεται! Διάφορες επισκέψεις στην Αθήνα του προέδρου της, Aleksander Ceferin, χωρίς καμία απολύτως ουσία, με ευχολόγια και αμπελοφιλοσοφίες.

Αν και για να είμαστε ρεαλιστές, και με το που ασχολήθηκε στο τέλος της περασμένης σεζόν η UEFA κι έστειλε elite διαιτητές στα πιο κρίσιμα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος, ζήσαμε το πιο σκληρό «χειρουργείο» των τελευταίων ετών στο ποδόσφαιρο μας, από τον Iταλό Davide Massa…

Και κάπως έτσι η ζωή στο ποδόσφαιρο μας θα συνεχίζεται όπως την ξέρουμε...

Άσχετο:

Δεν είναι στόπερ που θα κάνει τη διαφορά ο Φρέϊρε, αλλά θα την κάνει καλά τη δουλειά του σε γενικές γραμμές, με ένσταση στα λάθη που κάποιες φορές δεν αποφεύγει. Θα καθαρίσει στο ψηλό παιχνίδι, θα κάνει τάκλιν, θα βγει πρώτος στην μπάλα, θα μπλοκάρει σουτ αντίπαλα και θα βγάλει με ένα όχι σούπερ αλλά αρκετά καλό ποσοστό πάσες από πίσω για την επίθεση, όπως εκείνη στον Γιόβετιτς, που ξεκίνησε το γκολ του Μαυροβούνιου κόντρα στον Άρη. Πάνω απ΄ όλα δε θα δώσει μία ισορροπία αμυντικά με το αριστερό του πόδι.

Παρεμπιπτόντως, ο έμπειρος Αργεντίνος παίζει σημαντικό ρόλο στα αποδυτήρια σε ό,τι αφορά την προσαρμογή των συμπατριωτών του, Ορτέγκα κι Έσε, στην ομάδα. Νέα παιδιά κι οι δύο, πρώτη φορά έχουν έρθει στην Ευρώπη, αλλά έχουν βρει στο πρόσωπο του πιο έμπειρου (και με πέρασμα στο παρελθόν από την Ευρώπη) Φρέϊρε τον συμπαίκτη που θα τους βοηθήσει να εγκλιματιστούν καλύτερα, θα τους έχει από κοντά και γενικά θα συμβάλλει στην λεγόμενη αφομοίωση τους ειδικά στην ομάδα και γενικά στον τρόπο ζωής.

Η φωτογραφία της ημέρας:

Έπιασα τον εαυτό μου να μονολογεί την στιγμή της εκτέλεσης του κόρνερ του Φορτούνη από το οποίο ήρθε με κεφαλιά του Ελ Καάμπι το κρίσιμο δεύτερο γκολ του Ολυμπιακού στο 4-1 επί του Άρη, «μα δεν μπορεί να κτυπήσει άλλος ένα κόρνερ, αφού τα κτυπάει όλα χάλια σήμερα». Πώς μπορείς να εκτεθείς στο ποδόσφαιρο, ε; Το καλοτραβηγμένο κόρνερ του Φορτούνη έδωσε τη δυνατότητα στον Ελ Καάμπι να κάνει το 2-1 δέκα λεπτά μετά το δοκάρι του Νταρίντα κι έτσι να αλλάξει όλο το παιχνίδι.

Κι όμως, πράγματι σε αυτό το παιχνίδι ο Φορτούνης ήταν πολύ κακός στις εκτελέσεις των στημένων φάσεων! Ήταν το 8^ο κόρνερ-φάουλ που εκτέλεσε και σχεδόν και τα εφτά προηγούμενα ήταν ακίνδυνα. Δίνοντας ένα δύσκολο ματς με ομάδα που ξέρει να παίζει άμυνα (βλέπε και το ΠΑΟΚ-Άρης 0-0 τις προάλλες), οι στατικές φάσεις μπορεί να είναι μία λύση. Όχι όμως με εφτά τέτοιες εκτελέσεις σε 60 λεπτά αγώνα. Μία καλή εκτέλεση και αποδείχθηκε αρκετή για να ξεκλειδώσει το παιχνίδι.

Γενικά η γνώμη μου είναι ότι δεν αποτελεί την καλύτερη ιδέα να είναι ένας, αποκλειστικά, αυτός που θα κτυπάει τα κόρνερ και τα φάουλ. Πιο χρήσιμο είναι να έχεις δύο-τρεις λύσεις, έτσι ώστε να γίνεσαι και πιο απρόβλεπτος για την αντίπαλη άμυνα.