Γιατί δεν μας εξηγούν οι διαιτητές τις αποφάσεις τους;

Συμπτωματικά, μια συνάδελφός μου βρέθηκε το πρωί της Παρασκευής σε ένα σχολείο της Αθήνας, για να μιλήσει σε μαθητές γυμνασίου σχετικά με τον αθλητισμό. Τους έβαλε την «τι είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο για σένα;» ερώτηση. Και πήρε τις εξής τρεις πιο δημοφιλείς απαντήσεις: διαφθορά, στημένα παιχνίδια, βία.

Για να έχουν αυτή την αντίληψη για το ελληνικό ποδόσφαιρο παιδιά 13 έως 15 ετών, προφανώς κάτι έχει κάνει το ελληνικό ποδόσφαιρο για να τους την δημιουργήσει ή να μη τους την αλλάξει. Ως κάποιος που μελετά επαγγελματικά το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην διάρκεια των τελευταίων τριών δεκαετιών, προκειμένου να μη φάω τον χρόνο σας σε μια ατέρμονη συζήτηση και να συνεννοηθούμε σύντομα σημειώνω αυτό: όλα όσα έχει κάνει μέχρι τώρα, εδώ και τρεις δεκαετίες, το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν το έχουν αλλάξει.

Στο σημείο που βρισκόμαστε, δεν έχει χρειαστεί να ολοκληρωθούν περισσότερες από 6 αγωνιστικές για να ζήσουμε μια επανάληψη της προηγούμενης σεζόν - δηλαδή για να φανούν έντονα τα σημάδια της τοξικότητας. Μετά από 6 αγωνιστικές νιώθουμε όλοι μια σιγουριά ότι θα ζήσουμε ανελέητες συγκρούσεις μεταξύ των επιχειρηματιών που επιχειρούν σε αυτό το πεδίο, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το πρωτάθλημα αλλά και για την κοινωνία των ανθρώπων που το παρακολουθεί. Πολύ δηλητήριο.

Αν ήμουν στη θέση κάποιου που λαμβάνει αποφάσεις, θα είχα αλλάξει αρχιδιαιτητή από το καλοκαίρι, και θα είχα βάλει στην UEFA την ευθύνη να τον επιλέξει. Ακόμη περισσότερο, θα της είχα ζητήσει να αναλάβει την ευθύνη της διαιτησίας του ελληνικού πρωταθλήματος - δηλαδή να ορίσει εκείνη διοικητές. Δεν θα άφηνα καμία θέση ευθύνης σε ελληνικά χέρια, ακριβώς προκειμένου να βγάλω όσο δηλητήριο είναι δυνατόν να βγει, σε πρώτη φάση, από το μυαλό όλων των ενδιαφερόμενων μερών του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και δεν θα σταματούσα εκεί. Θα άλλαζα αμέσως το πρωτόκολλο συμπεριφοράς των διαιτητών, και θα τους υποχρέωνα να εμφανίζονται μετά τη λήξη του παιχνιδιού για να εξηγήσουν μια προς μια τις καθοριστικές αποφάσεις που έλαβαν κατά τη διάρκειά του προκειμένου να εκπαιδεύσουν όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη. Να κάνουν δηλαδή μετά από κάθε παιχνίδι αυτό που έκανε ο Κλάτενμπεργκ στον πρώτο του καιρό ως αρχιδιαιτητής. Να ενημερώνουν και να εξηγούν, ώστε να καταλαβαίνουμε. Γιατί να αναρωτιόμαστε σήμερα και να κάνουμε υποθέσεις σχετικά με το τι είδε και το γιατί αποφάσισε ό,τι αποφάσισε η ομάδα των διαιτητών στην Νέα Φιλαδέλφεια και την Τρίπολη; Γιατί να μένουν σιωπηλοί;

Φυσικά από την ίδια στιγμή θα είχα φροντίσει να αλλάξω και το πρωτόκολλο της φροντίδας, της προστασίας των διαιτητών από όλους αυτούς που μπορεί να τους κυνηγούν και να τους επηρεάζουν.

Το κλίμα διεξαγωγής των αγώνων είναι βαριά νοσηρό, απολύτως τοξικό, και τελικά πολύ επικίνδυνο. Το κάνουν τέτοιο οι παράγοντες - δηλαδή οι ιδιοκτήτες. Και κανείς δεν έχει το κουράγιο να τους σταματήσει. Σχεδόν δύο μήνες μετά από εκείνη την αυγουστιάτικη συνάντηση του Πρωθυπουργού με τους ιδιοκτήτες των ομάδων με την παρουσία του προέδρου της UEFA ακόμη δεν έχουμε μάθει τι συζητήθηκε και κυρίως την εξήγηση σχετικά με την επιλογή του Μητσοτάκη να μη βάλει στη συζήτηση το κομμάτι της δικής τους συμπεριφοράς και να αρκεστεί σε μια συζήτηση σχετικά με την συμπεριφορά των οργανωμένων οπαδών των ομάδων. Αν δεν μπορεί ο Πρωθυπουργός να τους επιβάλει άλλους κανόνες συμπεριφοράς, ποιος μπορεί; Ένας αρχιδιαιτητής ή ένας διαιτητής;

Δεκάδες χρόνια και δεκάδες άσπρες τρίχες μετά την πρώτη μου φορά σε ελληνικό γήπεδο, γράφω με σιγουριά ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα διαχρονικά ήταν οι παράγοντες που επιχειρούν σε αυτό. Και η Ελλάδα, ως κράτος, δεν έκανε και δεν κάνει τίποτα για να τους αλλάξει τη συμπεριφορά. Δεν έχουμε καμία τύχη.