Tο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει ανάγκη τον ΟΦΗ, αλλά αυτόν τον ΟΦΗ…

Η φράση «το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη τον ΟΦΗ» έχει ακουστεί και γραφτεί πολλές φορές. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η φράση είναι… μισή αν την γράψεις ή την πεις έτσι, σκέτη.

Στα δικά μου μάτια το ελληνικό ποδόσφαιρο και το κορυφαίο πρωτάθλημα της χώρας δεν χρειάζεται απλά να έχει στις τάξεις του τον ΟΦΗ, πρέπει να έχει αυτόν τον ΟΦΗ που βλέπουμε φέτος.

Το να υπάρχει στην Σούπερ Λίγκα ο ΟΦΗ δεν λέει πολλά, το να κυκλοφορεί αναμεσά μας ένας ΟΦΗ συμβατός με το σκηνικό, που απλά θα υπάρχει και θα μας θυμίζει μία στο τόσο κάτι από τον ΟΦΗ του Ευγένιου, δεν μας αλλάζει πολλά.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο πράγματι έχει μεγάλη ανάγκη τον ΟΦΗ, αλλά αυτόν τον ΟΦΗ, τον πρωταγωνιστή, τον ΟΦΗ γεμάτο από φιλοδοξίες, με δυναμική διεκδικητή πραγμάτων σπουδαίων. Ο ΟΦΗ του Νταμπράουσκας παίρνει πλέον μετά από σχεδόν ένα χρόνο παρουσίας του στην Κρήτη σιγά σιγά, αλλά σταθερά αυτή την μορφή.

Μιας ομάδας που μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο και όποιον αντίπαλο και να της βάλεις απέναντι, αισθάνεται ισάξια του και ικανή να τον νικήσει. Μία ομάδα που της αρέσει να παίζει ποδόσφαιρο και να παίρνει, όχι να κλέβει τα ματς. Ο Ματίας Αλμέιδα στη δεύτερη σεζόν του στην Ελλάδα βίωσε στο «Γεντί Κουλέ» μία ποδοσφαιρική αιχμαλωσία, που όμοιά της η ΑΕΚ δεν έχει ξανανιώσει με αυτόν στην άκρη του πάγκου της σε κανένα ματς ελληνικού πρωταθλήματος.

Και αυτό το γράφω χωρίς ίχνος υπερβολής. Και δεν θα επικαλεστώ μόνο τους αριθμούς και τα στατιστικά για να επιβεβαιώσω αυτό που γράφω, αλλά και τη συνολική εικόνα. Ο ΟΦΗ ήταν καλύτερος από την ΑΕΚ από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα. Δεν υπήρξε χρονικό κομμάτι του παιχνιδιού (ένα ημίχρονο ή ένα μισάωρο για παράδειγμα) που η ΑΕΚ κυριάρχησε, αλλά ο ΟΦΗ άντεξε.

Ο ΟΦΗ επικράτησε σε όλα τα… γήπεδα της ΑΕΚ. Αυτός είχε μεγαλύτερη ενέργεια, αυτός είχε καλύτερα τρεξίματα, αυτός πρέσαρε καλύτερα ψηλά, αυτός δημιούργησε τις καθαρές ευκαιρίες και πέτυχε τα γκολ, αυτός απειλήθηκε ελάχιστα, αυτός είχε το περισσότερο πάθος. Μία κυριαρχία σε όλα τα καθοριστικά σημεία, σε όλη τη χρονική διάρκεια και σε κάθε σπιθαμή του γηπέδου.

Ο Λιθουανός τεχνικός με την όψη καθηγητή γυμνασίου που διστάζει να πει στους μαθητές του ακόμη και τη φράση «βγάλτε μία κόλα χαρτί να γράψουμε τεστ…», έχει αποκτήσει ή το είχε μέσα του και το έβγαλε, ταπεραμέντο Κρητικού. Κάνει χέρια στο τέλους του ματς με τους φανατικούς, φωνάζει, σχεδόν ουρλιάζει στον πάγκο, αρπάζεται με τον τέταρτο όποτε χρειάζεται, πανηγυρίζει τα γκολ με ένταση, μοιάζει σαν έτοιμος από καιρό να πάει σε κρητικό γάμο και να αρχίσει τις μπαλωθιές…

Είναι μωρέ δαύτος κοπέλι από την Λιθουανία αναρωτιούνται πολλοί στο Ηράκλειο κι’ έχουν δίκιο…Ο ΟΦΗ λοιπόν μετά τον Αρη και τον ΠΑΟΚ, νίκησε και την ΑΕΚ στο Γιεντί Κουλέ. Τρία διάσημα σκαλπ που τα αφαίρεσε με στυλ γιατί ακριβώς είναι φτιαγμένος για να παίρνει τέτοια σκαλπ από τον προπονητή του. Αυτό που τον δυσκολεύει είναι τα θεωρητικά πιο εύκολα ματς. Αυτά που ο αντίπαλος κλείνεται στο μισό γήπεδο, που δεν του δίνει χώρους.

Δεν είναι τυχαίο ότι δεν νίκησε τις δύο από τις τελευταίες ομάδες της βαθμολογίας. Παραπάτησε, σκόνταψε και στο Αγρίνιο με τον Παναιτωλικό και στην Κρήτη με τον Ατρόμητο. Το μαθαίνει όμως σιγά σιγά και αυτό, ψάχνει λύσεις και μετατροπές στο 3-5-1-1, για να γίνει ανθεκτικότερος και αποτελεσματικότερος σε αυτά τα ματς.

Δεν θα είναι εύκολο, αλλά θα είναι ένα ωραίο ταξίδι. Τώρα θέλοντας και μη, όλοι θα ρίξουν τα βλέμματα τους στην Κρήτη, στον ΟΦΗ, στον Νταμπράουσκας, τώρα όλοι θα αναρωτιούνται αν δεν είναι απλά μία ομάδα που θέλει να μπει και θα μπει στα πλέι οφς, αλλά και κάτι περισσότερο. Μακάρι…