Άρης: Ο Φαμπιάνο επέβαλε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη

Ο Άρης των τελευταίων 10-15 αγωνιστικών λεπτών ήταν η ομάδα που ονειρεύεται να δημιουργήσει ο Άκης Μάντζιος κι αν το καταφέρει θα έχει πετύχει κάτι εντυπωσιακό βάσει του υλικού που διαχειρίζεται. Ο Πανσερραϊκός του αντίστοιχου χρονικού διαστήματος δεν θύμισε σε πολλά αυτή που πραγματικά εντυπωσίασε προ της διακοπής του Πρωταθλήματος επιβεβαιώνοντας ότι το υλικό της θα μεγαλώσει και ταυτοχρόνως θα αποκτήσει εμπειρία μέσα από τη φετινή σεζόν. Προφανώς αποδόθηκε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη αν και πολλές φορές (σ’ ένα παιχνίδι) αυτή δείχνει δυσεύρετη. Εκεί που μάταια την αναζητούσαν οι πολλοί, ο Φαμπιάνο σκαρφάλωσε στα έδρανα του «Κλ. Βικελίδης» και την επέβαλε. Αυτός έβαλε τη σαντιγί στην τούρτα των 54ων γενεθλίων του Άκη Μάντζιου και του το αφιέρωσε.

Στο ποδόσφαιρο, κάθε άποψη περί δικαίου και αδίκου είναι άκρως υποκειμενική. Η στατιστική δημιουργεί ένα δεδομένο και στην προκειμένη περίπτωση έγραψε για κατοχή μπάλας της τάξεως του 70% και 23 τελικές προσπάθειες. Συμφωνώ με τον Πάμπλο Γκαρσία ως προς το πρώτο. Πολλές φορές είναι ανούσια κι αυτή που είχε ο Άρης μέχρι το 70% ήταν εξόχως κουραστική. Τούτο δεν ισχύει μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά στον επαγγελματικό βίο καθενός. Αν στην καθημερινότητά σου δεν έχεις ένταση, δύσκολα πετυχαίνεις. Άλλοι το ονομάζουν εγρήγορση. Σίγουρα είναι η ζωντάνια που δεν είχε ο Άρης στο συντριπτικό μέρος του αγώνα πλην εξαιρέσεων σαν αυτή του Βερστράτε σε όλο το παιχνίδι και του Σάπι Σουλεϊμάνοφ από το 25ο λεπτό και μετά φτάνοντας στο σημείο ανάδειξης σε MVP του αγώνα, στα δικά μου μάτια.

Οι τελικές προσπάθειες όμως δείχνουν κάτι, ειδικά αυτές οι εννιά (αν δεν έχασα κάποια από αυτές στο μέτρημα) από το 80’ που ήταν xGoals μέχρι και τη «λύτρωση» του Φαμπιάνο. Στον Άρη έδειξαν τον δρόμο ως προς τον τρόπο συμπεριφοράς και λειτουργίας του στο γήπεδο. Το… «έχουμε χρόνο μπροστά μας» δεν υφίσταται. Αν δεν νιώσεις ότι βουτάς σε μια αρένα για να επιβιώσεις (στους στόχους σου), κακό δρόμο έχεις διαβεί. Στον Πανσερραϊκό είχαν τσαπατσουλιά. Λανθασμένες απομακρύνσεις μπάλας, αδυναμία στο κράτημα της και γενικώς κλειδώθηκαν σ’ ένα δωμάτιο πανικού προσδοκώντας στη δική τους επιβίωση. Εν τέλει, γι’ αυτά που έκανε ο Άρης στα τελευταία 15-20 λεπτά, αυτή την κατάθεση ψυχής και την απελπισμένη προσπάθεια εύρεσης ενός γκολ με την άσκηση ασφυκτικής πίεσης στον αντίπαλο με διαδοχικές φάσεις, ναι δεν του άξιζε καμία μοιρασιά.

Στο κουβεντολόι για τη διαιτησία, ο καθένας τα βλέπει από την πλευρά του. Λάθος έκαναν και οι δύο. Σε ένα πράγμα όφειλαν να εστιάσουν. Βασικό συμπέρασμα ήταν ότι ο Περράκης είναι ανεπαρκής και κακός διαιτητής. Νόμισε ότι μοιράζοντας (εκατέρωθεν) τρεις κάρτες (που για μένα δεν ήταν) στα πρώτα δέκα λεπτά θα κατάφερνε να επιβάλλει την προσωπικότητά του, σαν τον κακό δάσκαλο απέναντι σε μικρά παιδιά. Πέτυχε τον εκνευρισμό και των τσιμέντων, μ’ αυτόν πορεύτηκε το παιχνίδι. Αντιλαμβανόμενος την απόλυτα λανθασμένη λογική του, μετά άρχισε να χαρίζει κάρτες κι έφτασε στο σημείο άμεσης επίδρασης στην εξέλιξης του αγώνα όταν δεν απέβαλε τον Στάικο με απευθείας κόκκινη. Μαζί του συμφώνησε ένας ακόμη ανεπαρκής διαιτητής, ο Τζήλος ο οποίος ήταν στο VAR παρότι είχε το πλεονέκτημα του τεχνολογικού εξοπλισμού. Δεν γνωρίζω αν αυτή η ανεπάρκεια είναι ζήτημα περιορισμένης εκπαίδευσης, σίγουρα όμως κακής διαχείρισης. Αρκετοί από τους Έλληνες διαιτητές δε νιώθουν το παιχνίδι. Αν αισθάνονται υπεράνω αυτού ή κάτι ξέχωρο, μόνο οι ίδιοι μπορούν να απαντήσουν. Κι έτσι έφυγαν όλοι με παράπονα.

Ο Άκης Μάντζιος έκανε σωστά εστιάζοντας στο παιχνίδι που είδε μέχρι το 70’. Ρίξτε μια ματιά στις δηλώσεις του και θα καταλάβετε. Μίλησε για μηδενική ένταση, ανούσια κυκλοφορία, περιορισμένη δημιουργία, κακές συνεργασίες. Έδειξε ανακουφισμένος που δεν χρειάστηκε να πετάξει την τούρτα γενεθλίων από το παράθυρο. Ήταν σκασμένος γιατί ήξερε την ανετοιμότητα της ομάδας του η οποία μάλλον κουβαλά κάποια κατάρα από τους διαδοχικούς τραυματισμούς, περίμενε όμως από συγκεκριμένους παίκτες να υψώσουν το ανάστημά τους. Δεν το έκαναν πολλοί.

Στο live του αγώνα στο Gazzetta έγραψα ότι δεν γίνεται… «Φεράρι και Μενέντες μάλλον συναντήθηκαν για πρώτη φορά πριν από 15 λεπτά». Από δύο ποδοσφαιριστές από τους οποίους περιμένει αγωνιστικό ανέβασμα, ουσιαστικά εισέπραξε ελάχιστα. Ο πρώτος βελτίωσε την εικόνα του στο δεύτερο ημίχρονο, ο δεύτερος ορθώς αντικαταστάθηκε από τον Παναγίδη. Για τον πιτσιρικά επιμένω ότι πρέπει να πάρει ευκαιρίες. Χθες δοκιμάστηκε σε οριακό σημείο.

Στη δεξιά πλευρά, προσωπικά δεν είδα καλό παιχνίδι από τον Μάρτιν Μοντόγια. Στο πρώτο ημίχρονο, τέσσερις φορές περίμενε το ανέβασμά του ο Σουλεϊμάνοφ αλλά ο Ισπανός ήταν ακούνητος. Στατικός και με το μυαλό στην άμυνα και όχι στη δημιουργία. Η διαφορά φάνηκε από τη στιγμή που μπήκε στο χορτάρι ο πραγματικός full back Οντουμπάτζο. Την έχει την πλευρά. Βέβαια, το μεγάλο πρόβλημα είναι αλλού. Στον άξονα. Ο Βερστράτε έκανε εξαιρετικό παιχνίδι. Ένα σοβαρό λάθος μέτρησε κι αυτό το διόρθωσε ο ίδιος βουτώντας στα πόδια του Μούργου. Ήταν ο μοναδικός από τους τρεις κεντρικούς χαφ που έβλεπε προς τα εμπρός. Ο Τζούρασεκ έπαιζε με φόβο και ο Πάρντο δεν είχε ουσία στο παιχνίδι του. Από τη στιγμή εισόδου του Νταρίντα αποδείχθηκε ότι αυτή η ομάδα δεν έχει την πολυτέλεια να παίζει δίχως τον Τσέχο γιατί δεν διαθέτει διάβασμα φάσεων, κάθετη πάσα, αλλαγή παιχνιδιού και πολλά από τα στοιχεία που δίνει ο «Βλάντι». Το δεύτερο στοιχείο που επίσης αναδύθηκε είναι ότι ο Λορέν Μορόν πρέπει να παίρνει 7-8 με άριστα το δέκα, σε κάθε παιχνίδι. Στατικός και τσαπατσούλης στο πρώτο ημίχρονο, λιγάκι βελτιωμένος στην αρχή του δεύτερου κι όταν μπήκε σε αυτό (πρώτη τελική στο 80’) άλλαξε όλη η ομάδα.

Εν τέλει, αυτή η ομάδα δεν έχει πολλούς πρωταγωνιστές ή μάλλον παίκτες οι οποίοι δείχνουν ότι μπορούν να κουβαλήσουν αυτή την ευθύνη. Ακόμη και ο κακός Ρουπ (προ της διακοπής) λείπει πίσω από τον φορ. Λόγω του περιορισμένου αριθμού ηγετών, Νταρίντα, Μορόν και Σουλεϊμάνοφ. πρέπει να κάνουν φανταστική σεζόν. Ήδη την πραγματοποιεί ο Φαμπιάνο. Παράλληλα είναι αναγκαίο να «βγει» ο Κάρλσον. Μέχρι στιγμής, αρκετοί δεν έχουν ανταποκριθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Αντί επιλόγου. Εκτιμώ απεριόριστα τη δουλειά που έχει κάνει ο Πάμπλο Γκαρσία με παιδιά τα οποία μεγαλώνουν απότομα, όχι ηλικιακά αλλά, ποδοσφαιρικά. Σε νοοτροπία παιχνιδιού ο Πανσερραϊκός δεν θυμίζει σε τίποτε αυτές που έχουν τον ίδιο στόχο. Χθες (21/10) δεν έκανε καλό παιχνίδι, έμοιαζε περισσότερο φοβικό. Είπε ο Ουρουγουανός ότι οι ισχυρές ομάδες παίζουν με 50-50 και κερδίζουν με 3-4 γκολ. Το πρόβλημα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο αλλά και στο δικό μας χωριό είναι ότι καμία από τις ισχυρές δεν επιδιώκει το 50-50 για να κερδίζει με 3-4 γκολ, αλλά θέλει συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό. Αν εξάλλου ήθελαν τη διαιτητική μοιρασιά, κανείς δεν θα ασχολούταν με τις εκλογές στην ΕΠΟ, την ΚΕΔ, τους αρχιδιαιτητές, τις επιτροπές και τα τοιαύτα. Γιατί όλοι τους είναι αλλεργικοί με το ενδεχόμενο απώλειας βαθμών. Προσωπικά δεν θυμάμαι ευνοημένο να έχει καυτηριάσει μια ευνοϊκή διαιτησία για τον ίδιο, ίσα-ίσα που την υπερασπίζεται... μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός του.