Τώρα είν’ αργά αγάπη μου γλυκιά

• Το ματς με τη βία χάθηκε από τα αποδυτήρια

Το «άντε πάλι τα ίδια» θα μπορούσε να προστεθεί σαν στίχος σε μια επικαιροποίηση του εθνικού μας ύμνου. Πιο δίκαιο βέβαια θα ήταν να αποσυρθεί εντελώς ο «Ύμνος εις την Ελευθερία» που ελάχιστα μας εκφράζει ως σύγχρονη (λέγε με και) κοινωνία με τον «ύμνο εις τη βλακεία» που θα ξεκινάει με το «άντε πάλι τα ίδια» χρησιμοποιώντας από εκεί και πέρα ένα σωρό λέξεις που κάνουν ομοιοκαταληξία.

Σε ότι μας αφορά, όσους πολλά χρόνια είμαστε απέναντι σε τέτοιες συμπεριφορές και φαινόμενα, επαναλαμβάνοντας συχνά (όσο συχνά έχουμε και τέτοια φαινόμενα) ότι και σε κοινωνία κάφρων έχουμε εξελιχθεί και πουθενά δεν πάμε, από τη στιγμή που –κάθε φορά- αναζητούνται δικαιολογίες τόσο από τους παράγοντες των ομάδων, όσο και από (όχι μικρή) μερίδα οπαδών, το έχουμε χάσει το παιχνίδι εδώ και καιρό. Μας χαρακτηρίζουν γραφικούς και μάλλον είμαστε, όχι με την έννοια ενός παραδοσιακού οικισμού, αλλά με αυτή του εμμονικού γέροντα που μηρυκάζει τα ίδια και τα ίδια. Παρ’ όλα αυτά προσωπικά προτιμώ να είμαι έτσι «γραφικός» παρά delivery του ρεπορτάζ που δημιουργεί η διοίκηση κάθε ομάδας, παίρνοντας γαλόνια όχι ρεπόρτερ αλλά οπαδικού κούριερ. Αυτό δηλαδή που είδαμε και το βράδυ (και αυτής) της Κυριακής.

Η απορία που έχω σε αυτές τις περιπτώσεις αφορά κυρίως τους μεγαλοπαράγοντες, αλλά όχι μόνο αυτούς. Έχει να κάνει και με όσους ακολουθούν τη γραμμή και ψάχνουν τη δικαιολογία και την απόσταση της πέτρας, κροτίδας, μπουκαλιού από τον παίκτη που ήταν στόχος. Η απορία είναι λοιπόν η εξής: Εσείς που είστε και επιτυχημένοι και πεταλώνετε ψύλλο και γενικώς έχετε και παρά και νου, πως είναι δυνατόν κάθε φορά να σας πιάνει «κώτσο» ένας και μόνο άνθρωπος; Εσείς που έχετε βαπόρια, κανάλια, πετρέλαια, λιμάνια, ένα σωρό εταιρίες, κινείτε τα νήματα σε αυτή τη χώρα, σας βλέπουν οι… αγέρωχοι πολιτικοί μας (αυτοί που «πρέπει» τέλος πάντων) και κάνουν τα…τσισάκια τους, είναι δυνατόν να κρέμεστε από τα κέφια ενός τύπου που πάει στο γήπεδο για να κάνει το κομμάτι του; Είναι πραγματικά εντυπωσιακό! Αν δεν έχετε, με κάποιο τρόπο που δεν γνωρίζουμε, ασπασθεί υπόγεια τις αρχές του ακτιβισμού τότε είναι εντυπωσιακό ότι κάποιος σας κάνει πλάκα. Ότι ένας, δύο, δέκα, πενήντα άνθρωποι μέσα σε χιλιάδες που πάνε σε ένα γήπεδο «σας έχουν» ανά πάσα στιγμή. Ότι θα κάνουν την κίνηση που θα σας βάλει να τρέχετε.

Το ματς με τη βία χάθηκε από τα αποδυτήρια

«Ναι αλλά στην Ελλάδα ποιος τιμωρείται;» θα πείτε. Μην το λέτε! Μπορεί με μεγαλύτερη…μανούρα απ’ ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη, μπορεί με ποινές που είναι πιο «μαζεμένες» απ’ ότι ορίζει ο κανονισμός (εκεί όλα είναι καλά διατυπωμένα συνήθως), μπορεί με συμμάζεμα και στην έφεση, μπορεί με σαφέστατα μικρότερες συνέπειες απ’ ότι αν έμπλεκε η UEFA (για έναν ευρωπαϊκό αγώνα) αλλά η καμπάνα πέφτει. Είτε πρόστιμο φας, είτε σου κλείσουν τοπ γήπεδο και χάσεις και λεφτά και υποστήριξη, είτε (στην ακραία περίπτωση που σου στραβώσει πολύ το πράγμα) με μηδενισμό, κάποια στιγμή και εσύ ο «αετός» την πατάς. Ο ένας, ο…πληβείος, θα στην κάνει τη ζημιά εσένα του προύχοντα. Γι αυτό κι εγώ ο γραφικός πάντα θα αναρωτιέμαι. Εγωισμό δεν έχετε να τους βρείτε αυτούς και να τους πετάξετε έξω από το σπίτι σας; Προσωπικά δεν θα ήθελα στο δικό μου σπίτι να φέρνει κανένας περιττώματα που πατάει στο δρόμο, αλλά… γούστα είναι αυτά.

Πρόσφατα ασχοληθήκαμε την δήλωση παραίτησης του Παύλου Δερμιτζάκη επειδή μερίδα οπαδών της ΑΕΛ έβριζαν εν χωρώ τη μητέρα του. Και τότε ειπώθηκε ότι αυτή η μάχη είναι χαμένη εδώ και καιρό, από όλους όσοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Και πρώτα απ’ όλα από αυτούς που είναι μέσα στο γήπεδο. Χάθηκε από το πρώτο μπινελίκι για μάνα και οικογένεια που ακούστηκε και όλοι συνέχιζαν να παίζουν. Άρα και μετά από δεκάδες κροτίδες, φωτοβολίδες ευθείας βολής, πέτρες και μπουκάλια που έχουν βρει παίκτες και προπονητές ή έχουν σκάσει δίπλα τους και όλα συνεχίστηκαν κανονικά μεταξύ των… συναδέλφων στον αγωνιστικό χώρο, δεν υπάρχει λόγος να λέμε κουβέντα. Το ματσάκι το απωλέσαμε από τα αποδυτήρια.

Βλέπετε ο μάγκας ο έξυπνος ο Έλληνας οπαδός, όχι μόνο ο ακραίος, κάνει την πλακίτσα του και μιλάει για θέατρο όταν κάποιος αντίπαλος πέφτει κάτω από ένα αντικείμενο, γιατί αν δεν είναι…σφαίρα όλα τα άλλα δικαιολογούνται και οφείλει να κάτσει όρθιος. Παλικάρι και να τον ξεφτιλίζει στα λόγια και στις πράξεις ο καθένας από την εξέδρα. «Έτσι είναι η δουλειά και αν δεν μπορεί ας φύγει» θα πει ο καφρούλης. Θα ήταν ωραίο να ήταν έτσι το σκηνικό και στη δικιά του τη δουλειά (του καφρούλη) και να έρχεται ο πελάτης να τον ξεφτιλίζει κατ’ εξακολούθηση και να του σκάει και ένα χαστούκι αν έχει κέφια ή να του ρίχνει και ένα μπουγέλο.

Βρήκε δεν βρήκε η κροτίδα τον Χουάνκαρ λοιπόν, το θέμα είναι ότι έπεσε και ότι μπήκε στο γήπεδο. Από μόνα τους αυτά είναι παραβάσεις. Αν είχαν τιμωρηθεί από… αρχαιοτάτων ετών που ξεκίνησε η καφρίλα στα γήπεδα, τώρα θα ήταν όλοι καλά παιδάκια. Αλλά αφού είχαμε πάντα άκρες για να πέφτει η ομάδα στα μαλακά λέγαμε «δεν πειράζει άσε τα παιδιά να εκτονωθούν να τρομάξει και ο αντίπαλος». Στην Ευρώπη βέβαια, τα είχαμε όλα (κατά κανόνα) ωραία και τακτοποιημένα γιατί αυτοί οι «κουτόφραγκοι» δεν ασπάζονται το ιδιαίτερο ταπεραμέντο μας και έρχονται οι ποινές σβουριχτές. Αφού όμως αφήσατε το φαινόμενο να εξελιχθεί τώρα δεν μπορείτε και να το μαζέψετε. Οπότε ναι σας κάνουν πλάκα οι λίγοι που μπορούν να πετάξουν στα σκουπίδια μια επένδυση, απλά επειδή… μπορούν.

Αυτά τα ολίγα και πάλι από έναν γραφικό. Θα επανέλθουμε στο επόμενο επεισόδιο, σε κάποιο άλλο γήπεδο, όταν οι οπαδοί θα τώρα κράζουν θα λένε «έλα μωρέ δεν έγινε και τίποτα δίπλα έσκασε». Ναι «δεν είναι όλοι» θα πείτε. Ναι (λυπάμαι που σας το χαλάω) αλλά είναι πολλοί. Καλή μας συνέχεια…