Σε 4 ώρες ένας Ιταλός κατάλαβε τι είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο

“Επειδή και οι δύο ομάδες πίεζαν τον γιατρό του αγώνα να αλλάξει την απόφασή του και επειδή είχαν περάσει περισσότερες από δύο ώρες από την προσωρινή διακοπή, γύρω στις 23:05 επικοινώνησα με τους συλλόγους, τον παρατηρητή της Super League και την αστυνομική αρχή, ότι από τη μεριά μου δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για να ξανά αρχίσει ο αγώνας”.

Μέσα σε 59 λέξεις ένας 42χρονος Ιταλός, διαιτητής, στην πρώτη του φορά στον φανταστικό κόσμο του ελληνικού πρωταθλήματος επαγγελματικού ποδοσφαίρου της πρώτης κατηγορίας περιγράφει την επικρατούσα κατάσταση των τελευταίων δεκαετιών.

Αυτό είναι, μέσα σε 59 λέξεις, το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα: ένα άθλημα στο οποίο το παρασκήνιο καβαλάει το προσκήνιο και οι παράγοντες προσπαθούν διαρκώς να επηρεάσουν την κατάσταση με όραμα την εξυπηρέτηση του μικροσυμφέροντός τους. Να πάρουν την νίκη, με όποιον τρόπο. Βολεύει σήμερα να είμαι υπέρ της ολοκλήρωσης των αγώνων στον αγωνιστικό χώρο; Βολεύει αύριο να απαιτώ την εφαρμογή των κανονισμών κατά γράμμα; Αλλάζω αφήγημα σε χρόνο dt και βάζω και τον στρατό μου να σιγοντάρει ή και να φωνάζει περισσότερο από εμένα όταν τραγουδάει. Αυτό, και μόνον αυτό με νοιάζει, και όχι να διώξω τη βία από τα γήπεδα.

Συνέβη σε έναν αγώνα να σκάσουν κροτίδες στον περιβάλλοντα χώρο του τερέν. Και όλοι μας, ως οικοσύστημα, ξεπερνάμε αμέσως αυτό και μπαίνουμε στο τριπάκι να ψάξουμε να βρούμε ποια ομάδα θα “νικήσει” και ποια θα “χάσει” από αυτό. “Συμβαίνουν αυτά στα γήπεδα” είναι το νέο στερεότυπο που έχουμε δημιουργήσει. Το ελληνικό ποδόσφαιρο μας έχει εκπαιδεύσει εδώ και δεκαετίες, με συνέπεια, ότι “συμβαίνουν αυτά” και ότι έχουμε χρέος να τα ανεχόμαστε σαν φυσιολογικά.

Είμαι από αυτούς που θέλουν να βλέπουν τους αγώνες να παίζονται, να κρίνονται και να ολοκληρώνονται στον αγωνιστικό χώρο. Πάνω από αυτό όμως βάζω το να παίζονται χωρίς κροτίδες, χωρίς επεισόδια βίας, χωρίς δακρυγόνα, χωρίς τραυματισμούς μέσα ή έξω από τα γήπεδα, χωρίς εμετικά πανό, χωρίς την κάθε μορφής βία, χωρίς διαφθορά, χωρίς διαπλοκή. Όλα αυτά προηγούνται της ανάγκης να ολοκληρώνεται ο αγώνας στον αγωνιστικό χώρο. Και όσο και αν προσπαθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο να μου πλύνει το μυαλό για το αντίθετο, δεν χάνω το μυαλό μου.

Όλα όσα συμβαίνουν σε κάθε τέτοια ιστορία με προσβάλουν. Προσβάλουν την αισθητική, τον πολιτισμό, την νοημοσύνη μου, το σύστημα των αξιών, τα πάντα.

Από το βράδυ της Κυριακής μέχρι τώρα δεν θα έπρεπε να έχουμε σταματήσει να συζητάμε ΜΟΝΟ το πώς γίνεται να αλλάξουν τα ελληνικά γήπεδα και να γίνουν πιο ασφαλή για θεατές και ποδοσφαιριστές. Εμείς συζητάμε για όλα τα άλλα εκτός από αυτό.

Η κατάληξη της ιστορίας είναι τα ρίξουμε, ως ποδόσφαιρο, όλα στον γιατρό και ενδεχομένως τον διαιτητή. Επειδή όμως, ως ποδόσφαιρο, δεν βολευόμαστε να τα βάλουμε με την ιταλική ομοσπονδία που έτσι δεν θα μας ξαναστείλει διαιτητή, θα τα βάλουμε τελικά μόνο με τον γιατρό. Ο οποίος γιατρός μιλά για τις απειλές που δέχθηκε από αγνώστους επειδή δεν θα μπορούσε ποτέ, θα ήταν τρέλα, να μιλήσει για τις υπόλοιπες απειλές. Σε αυτή τη χώρα ζούμε, αυτό το ποδόσφαιρο μας προσφέρεται.

Σε όσους εξακολουθούμε να επισκεπτόμαστε τα ελληνικά γήπεδα, από “τρέλα” ή λόγω επαγγέλματος, εύχομαι καλή επιβίωση.